บทที่ 1 ตอนที่ 3

"นางยังหายใจอยู่...ยังไม่ตาย"

"อืม" ร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับรู้ สายตามองสำรวจร่างเล็กที่บัดนี้ถูกจับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว ด้วยชุดเก่าของเจ้าหล่อนทั้งเปียกปอนและมอมแมมดูไม่ได้เอาเสียเลย

"นางเข้ามาที่นี่ได้ยังไง"

"นั่นแหละที่ข้าสงสัย แต่ช่างเถอะ หากนางรอดก็ค่อยพากลับไปส่ง หากไม่รอดก็พาไปไว้ที่เดิม" ตำตอบเย็นชาคล้ายจะไร้ความรู้สึก แต่อย่างน้อยเขาก็มีใจอยากช่วยเหลือคนอื่นๆ อยู่บ้างเหมือนกัน โดยการอุ้มหญิงสาวปริศนามาทำการรักษาอย่างดี

"ร่างกายนางอ่อนเพลีย...แล้วก็ต้องการความอุ่นเอามากๆ ข้ากลัวว่านางจะจับไข้เอาง่ายๆ นี่ก็ยังไม่ได้สติเลย"

"รอดูพรุ่งนี้ดีกว่า ป้อนยาแล้วให้นางพักผ่อนเถอะ"

"เจ้าค่ะนายท่าน..." สาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงโค้งรับคำสั่ง ฮิวซึ่งเป็นหมอยาถอยออกมาให้สองสาวได้สะดวกในการทำงาน

"นางไม่ควรมาที่นี่...ไม่เคยมีมนุษย์คนไหนได้เข้ามา"

"นางอาจไม่ใช่มนุษย์ เพราะนางผ่านด่านเวทย์มนต์ของท่านแม่เข้ามาได้ แสดงว่าคงมีดีอะไรสักอย่างอยู่ในตัว หรือไม่...ท่านแม่ก็ต้องการให้ข้าช่วยนาง"

"ก็แล้วแต่...ท่านเป็นเจ้าของที่นี่ข้าจะว่าอะไรได้"

"กลับไปนอนเถอะฮิว ข้าก็จะไปแล้วเช่นกัน" พูดจบร่างสูงใหญ่ก็สะบัดชายเสื้อคลุมตัวยาวแล้วหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้ฮิว มองตามอย่างครุ่นคิด เขาอดไม่ได้ที่จะสอดสายตากลับไปมองร่างเล็กที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงกว้างนั้น แล้วก็ให้เกิดความหวั่นใจ

คงไม่มีอาเพศไดสร้างความวิบัติซ้ำรอยให้กับแบล็คเพิร์ลแห่งนี้อีกหรอกนะ...

สามวันถัดมา

"นางรู้สึกตัวแล้ว อลิสเจ้ารีบไปแจ้งนายท่านเร็วเข้า"

"ได้ๆ" ผู้รับใช้ร่างบางในชุดสีดำรีบละจากเตียงนอนกลางห้องใหญ่เพื่อแจ้งสารแก่ 'นายท่าน' ของพวกนางให้ทราบถึงความพัฒนาการของหญิงปริศนา

ชั่วครู่ร่างใหญ่ก็เยื้องระยาดเหยียบเยือนเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเฉย เขาทอดกายลงนั่งใกล้กับร่างซีดเซียวที่ตนช่วยให้รอดพ้นจากความตายเมื่อสามราตรีก่อนหน้า

หล่อนกระพริบตา เหมือนยังงงงวยอยู่กับเส้นบางๆ ระหว่างความเป็น...และความตาย

"เจ้า...เป็นอย่างไรบ้าง"

สายตากระพริบ ลมหายใจเป็นจังหวะ หล่อนมองเขาคล้ายกำลังรวบรวมความคิด ก่อนสติจะไหลมาหลอมรวมในชั่วอึดใจ...

โรเซียร์ผลุนผลันลุกนั่ง กระชับสาบเสื้อและสำรวจทุกสิ่งทุกอย่างที่สายตาสามารถมองเห็นได้ มันแปลกตาไปหมด และความทรงจำก็ยังย้อนคืนมาให้หล่อนสำเนียกได้ถึงเหตุการณ์ก่อนสติจะสูญสิ้น

"ข้า...ตายแล้วหรือนี่ แล้วที่นี่ที่ไหน..." หัวใจเริ่มรุกเร้าเต้นระทึก ร่างกายรับรู้ถึงโลหิตอุ่นร้อนที่ไหลวนเวียน ยืนยันคำตอบให้ตัวเองว่าหล่อนยังคงมีชีวิตอยู่อย่างแน่แท้

"หรือว่าข้าฝันไป..." หล่อนยังคงรำพึงกับตัวเอง ฝันร้ายจากการถูกตามล่าอย่างทารุณทำให้หล่อนปวดหัวจนต้องนิ่วหน้าซบลงบนฝ่ามือ

"เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง" เสียงทุ้มเอ่ยถามโดยไม่อินังต่อท่าทีสับสนของหล่อน

"ท่าน...ท่านเป็นใครแล้วมันเกิดอะไรขึ้น" เป็นครั้งแรกที่หล่อนสำนึกรู้ว่าไม่ได้โดดเดี่ยวอยู่ในห้องนี้ หากแต่มีร่างของชายหนุ่มแปลกหน้าพำนักอยู่ด้วย อึดใจแรกที่ได้มองด้วยสติครบถ้วน หล่อนถึงกับไม่อาจละสายตาจากวงหน้างดงามนั้นไปได้

ดั่งต้องมนต์สะกดดวงจิต...ให้ดวงตาพินิจแต่เพียงเขา...