บทที่ 1 ตอนที่ 2

"ที่นี่ที่ไหนกัน หิมะขาวโพลนไปหมด ข้าจะรอดออกไปได้อย่างไร..." เสียงกระซิบกับตัวเองดังแว่วผ่านสายลมหนาว เนื้อตัวเย็นยะเยือกแต่หัวใจของหล่อนเต้นสั่นร้อนรุ่ม ความเหนื่อยและอ่อนล้าจากการวิ่งสุดชีวิตทำให้บัดนี้สองขาแทบไม่อาจก้าวขยับได้เลย

รอบด้านมีแต่หิมะดารดาษ จะหันซ้ายขวาก็ไร้ทางให้หล่อนพอจะตัดสินใจได้ว่าควรเหยียบย่างไปตรงไหนดี วูบหนึ่งความคิดก็ตีรวนเมื่อมองด้านหลังและไม่เห็นพวกนั้นแล้ว

"มันที่ไหนกันแน่...ช่างไม่คุ้นตาข้าเอาเสียเลย หรือว่า..."

น้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงคออย่างฝืดฝืน หรือเท้าของหล่อนได้ยืนเหยียบอยู่บนแผ่นดินต้องห้ามเสียแล้ว เอาชีวิตรอดจากความอดสูมาได้ แต่ก็ต้องมาวอดวายในที่สุดเช่นนั้นหรือ ไม่! หล่อนจะไม่ยอมตัดใจเด็ดขาดหากยังไม่สิ้นแรงล้มลงตรงนี้

"ข้าคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นใช่ไหม...ป่าต้องห้ามไม่มีอยู่จริงหรอก เป็นแค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้น" หล่อนต่างหากที่กำลังหลอกตัวเองอยู่

นอกจากเสียงลมที่โบกพัดหิมะให้ยิ่งหนาวเหน็บแล้ว เสียงเห่าหอนของหมาป่าที่ชัดเจนเข้าไปทุกทีมันก็ยิ่งสร้างความหวาดกลัวให้กับหล่อน

ก่อนหน้านี้หล่อนรู้เพียงว่าต้องเอาตัวรอดจากฝูงมนุษย์ผู้หยาบช้าเหล่านั้นให้ได้ แม้ต้องไปตายดาบหน้าก็จะยอม แต่หากต้องสิ้นสูญความเป็นตัวเองไปโดยการถูกบังคับแล้วล่ะก็ หล่อนจะไม่ขอมีลมหายใจเด็ดขาด

"ข้าเหนื่อยเหลือเกิน หนาวจนกระดูกจะแตกอยู่แล้ว หรือนี่ข้าต้องมาตายกลางทุ่งหิมะแบบนี้จริงๆ" ร่างกายเริ่มรับรู้สัมผัสภายนอกเมื่อการถูกตามล่าร่นถอยห่างออกไป หล่อนไม่มีจุดหมายปลายทางได้แต่ภาวนาของให้มีบ้านใครสักคนอยู่แถบนี้ และพอจะช่วยให้ที่พักหล่อนสักชั่วครู่ก็ยังดี

ตุ๊บ! "โอ๊ย!" แต่แล้วความหวังก็ริบหรี่พอๆ กับเรี่ยวแรงของหล่อน ร่างเล็กล้มทรุดลงกลางกองหิมะนั้น ความเย็นยะเยือกเกาะพราวเจ็บปวดเหมือนมันกำลังเกาะกินเลือดเนื้อของหล่อนทีละน้อย

เสื้อคลุมมีฮู้ดขนสัตว์ไม่ได้ช่วยอะไรเลย หล่อนไม่อาจลุกยืนได้อีกแล้ว สองขาเหน็บชาเพราะความเย็นและอ่อนแรง สองตาปรือกระพริบสะลึมสะลือเข้าหนักอึ้งเข้าไปทุกทีๆ หรือดวงวิญญาณกำลังจะหลุดลอยออกจากร่างเช่นนั้นหรือ

หล่อนได้แต่ถามตัวเอง ก่อนอะไรๆ ก็วูบมืดสนิท ร่างเล็กฟุบหน้าบนกองหิมะขาว ในขณะที่หิมะเบื้องบนก็ยังโปรยปรายลงบนร่างไม่ขาดสายเช่นกัน

จุดจบของหล่อนยังน่าอนาถและแสนจะเดียวดายเหลือเกิน...