บทที่ 11 กลศึกหญิงงาม

งานเลี้ยงรื่นเริงดำเนินมาจนถึงยามไฮ่ อากาศเริ่มเย็นลงทุกขณะ บรรดาขุนนางที่ดื่มสุราอาจไม่รู้สึกหนาว แต่ฝูซิ่นฮวารู้สึก นางกระชับเสื้อคลุมสีเทาเงินแนบกาย และเริ่มมีอาการไอ จนจินเกาหยางอดห่วงไม่ได้

“ซิ่นฮวา” เขาเรียก “เจ้ากลับก่อนเถิด เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“เพคะท่านอ๋อง” นางตอบ จินเกาหยางเลิกคิ้วน้อย ๆ

จบศึก นางก็กลับมาเรียกเขาว่าท่านอ๋องตามเดิม ทั้งยังดูห่างเหินกว่ายามที่อยู่ร่วมกันในกองทัพเป็นไหน ๆ

“มาเถอะ ข้าไปส่งเจ้าเอง” จินเกาหยางกล่าว พยายามไม่สนใจท่าทางเฉยเมยของนาง

ฝูซิ่นฮวาพยักหน้ารับและเดินไปพร้อมกับจินเกาหยาง แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสวียนชิวก็เดินเข้ามาหา

“หมิงยู่โหว จะกลับแล้วหรือ” เสวียนชิวถาม

“ซิ่นฮวาไม่ค่อยสบาย ข้ากำลังจะไปส่ง” จินเกาหยางเป็นฝ่ายตอบแทน

“เจ้าไม่ค่อยสบายหรือ? ให้หมอของข้าร่วมทางไปกับเจ้าดีหรือไม่ เผื่อมีเหตุอันใด ก็ยังมีหมออยู่ด้วย” เสวียนชิวพูดราวกับเป็นห่วงฝูซิ่นฮวานัก

“ขอบพระทัยรัชทายาทที่เป็นห่วง ราชสำนักต้าจินมีหมอหลวงสำหรับดูแลโหวหญิงคนเดียวของเราอยู่แล้ว คงไม่รบกวนรัชทายาท” เป็นจินเกาหยางที่ปฏิเสธแทนฝูซิ่นฮวา

เสวียนชิวนั้นแม้จะรู้สึกเสียหน้า แต่ก็ยังฝืนยิ้ม

“เช่นนั้นก็ขอให้ท่านอ๋องและหมิงยู่โหวเดินทางปลอดภัย”

“ขอบพระทัยเพคะ” ฝูซิ่นฮวาตอบ ก่อนจะไอออกมาอีกครั้ง

จินเกาหยางดึงผ้าคลุมของตนออกมาคลุมร่างฝูซิ่นฮวาไว้ แล้วประคองนางเดินออกจากท้องพระโรง โดยไม่สนใจสายตานับสิบคู่ของเหล่าขุนนางที่มองมา รวมทั้งสายตาของเสวียนชิว

เมื่อมาถึงรถม้าของจวนสกุลฝู ฝูซิ่นฮวาก็หันมาเอ่ยลาจินเกาหยาง ทว่าอ๋องหนุ่มกลับไม่รับคำลาของนาง พอส่งนางขึ้นรถม้าเสร็จ ตัวเขาก็ตามขึ้นมาด้วยเสียอย่างนั้น

“ท่านจะทำอะไร” ฝูซิ่นฮวาถาม

“ข้าจะไปส่งเจ้าให้ถึงจวน”

“หม่อมฉันคงไม่รบกวนท่านอ๋อง”

“รบกวนอะไรกัน ตอนอยู่ในค่ายทหาร เจ้าดูแลข้าเป็นอย่างดี แล้วข้าจะละเลยเจ้าได้อย่างไร”

“ยามนี้ไม่ได้อยู่ในค่ายทหารแล้ว อีกทั้งหม่อมฉันเองก็มีองครักษ์ติดตามออกมาก ท่านอ๋องอย่าได้ห่วง”

“จะไม่ให้ข้าห่วงได้อย่างไร” จินเกาหยางมองสบตาฝูซิ่นฮวาครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดม่านออกไปสั่งคนบังคับรถม้าให้ออกเดินทาง

เมื่อหันกลับมาก็เห็นฝูซิ่นฮวากำลังไออีกครั้ง จินเกาหยางเอื้อมไปหยิบเตาอุ่นมือที่อยู่ไม่ไกลมาส่งให้นาง

“หม่อมฉันจะให้คนทำความสะอาดผ้าคลุมของท่านอ๋อง แล้วจะรีบให้คนนำไปส่งคืนที่ตำหนักเว่ยหยางอ๋องนะเพคะ” ฝูซิ่นฮวาว่า

“ไม่ต้องหรอก เจ้าเก็บไว้เถอะ” จินเกาหยางตอบ “คลุมผ้าของข้า จะได้รู้สึกเหมือนมีข้าอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา”

“ท่านอ๋อง!”

“ซิ่นฮวา” จินเกาหยางเรียกเสียงนุ่ม “ข้ามั่นใจว่าข้าแสดงออกชัดเจนแล้ว เจ้ามองไม่ออกเลยจริง ๆ หรือว่าข้ารู้สึกเช่นไร”

“ท่าน...ท่านจะรู้สึกเช่นไรก็เป็นเรื่องของท่าน”

“จะเป็นเรื่องของข้าคนเดียวได้อย่างไร ในเมื่อความรู้สึกนั้นข้ามีให้เจ้า”

ฝูซิ่นฮวาก้มหน้าหลบสายตาจินเกาหยาง รู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั้งใบหน้า นางอยากตีตัวเองนัก ทั้งที่เติบโตมาท่ามกลางบุรุษนับหมื่นนับแสน แต่ไม่เคยรู้สึกเขินอายผู้ใด ยามนี้กลับรู้สึกเขินอายต่อคำพูดเพียงไม่กี่คำของบุรุษที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานอย่างเว่ยหยางอ๋อง

“เสวียนชิวดูเหมือนจะสนใจเจ้า” จินเกาหยางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ถ้าเขามาวุ่นวายกับเจ้าอีกก็บอกข้า เดี๋ยวข้าจะจัดการให้”

ฝูซิ่นฮวาเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ไม่ต้องหรอกเพคะ” นางยิ้ม “ให้เขามาวุ่นวายกับหม่อมฉันมาก ๆ นั่นแหละดี”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” จินเกาหยางเริ่มรู้สึกขุ่นเคืองคำพูดของนาง “เสวียนชิวทำท่าเหมือนอยากจะพาเจ้ากลับไปต้าเจากับมันด้วยซ้ำ!”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง หม่อมฉันก็ไม่ปฏิเสธ”

“นี่เจ้า!”

“ท่านอ๋องรู้จักกลศึกหญิงงามไหมเพคะ” ฝูซิ่นฮวาถาม “แม้หม่อมฉันจะไม่ใช่หญิงงามล่มเมือง แต่ก็น่าจะพอจัดอยู่ในกลุ่มหญิงงามได้ หากหม่อมฉันสามารถเข้าไปพัวพันกับพวกต้าเจา ทำให้พวกนั้นตายใจและไว้ใจหม่อมฉัน ก็น่าจะเป็นเรื่องดีกับต้าจินมิใช่หรือเพคะ”

“ฝูซิ่นฮวา!” คราวนี้จินเกาหยางเริ่มโมโหนางจริง ๆ “เจ้าคิดอะไรบ้า ๆ กลศึกหญิงงามบ้าบออะไร ห้ามทำอย่างที่ว่าเด็ดขาด!”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันแค่คิดเล่น ๆ เท่านั้น”

“แค่คิดก็ไม่ได้! เจ้าจะเอาตัวไปพัวพันกับพวกต้าเจาไม่ได้!” จินเกาหยางจับข้อมือฝูซิ่นฮวาขึ้นมา “เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่!”

“...”

“เข้าใจหรือไม่!”

“เพคะ”

“เพคะอะไร!”

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ!”

จินเกาหยางยิ้มอย่างพอใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูคล้ายเจ็บปวดของฝูซิ่นฮวา ก็พลันนึกขึ้นได้ว่าตนอาจจะออกแรงบีบมือนางแน่นเกินไป

“ข้าขอโทษ” เขาคลายมือออก แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากนาง “เจ้าเจ็บมากหรือไม่”

“หม่อมฉันต้องเจ็บแน่” ฝูซิ่นฮวาตอบด้วยความขุ่นเคืองและพยายามชักมือกลับ

“ข้าขอโทษ” เขาพูดซ้ำแล้วลูบมือนางแผ่วเบา ก่อนจะยกมือของฝูซิ่นฮวาขึ้นมาจุมพิต

ฝูซิ่นฮวาเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าจินเกาหยางจะกระทำเช่นนี้

“พรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมเจ้าที่จวน และจะนำยาไปให้ เผื่อข้อมือเจ้าช้ำ”

“หม่อมฉันมียาของหม่อมฉัน” คราวนี้หญิงสาวกระชากข้อมือกลับจนได้

“ซิ่นฮวา เจ้าโกรธข้าหรือ”

“คิดว่าหม่อมฉันควรจะโกรธหรือไม่”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ แค่ไม่อยากให้เจ้าพูดว่าจะใช้ตัวเองเข้าไปพัวพันกับพวกต้าเจา” จินเกาหยางพูดเสียงอ่อน

“...”

“ไม่อยากได้ยินเจ้าพูดเช่นนั้นเลยจริง ๆ”