แหวนหยก

ในที่สุด ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไปวัด และความเครียดสะสม ก็ทำให้เหมยจูผล็อยหลับไปในช่วงห้าทุ่ม ทว่า ความฝันในคืนนี้ กลับแตกต่างจากทุกคืนที่ผ่านมา เหมยจูฝันว่าตัวเองอยู่ในห้องว่างเปล่ากว้างใหญ่ เธอมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

แต่มีประตูบานหนึ่งซึ่งอยู่ตรงหน้า เหมยจูตัดสินใจเปิดประตูบานนั้น เมื่อเธอเปิดประตูบานนั้นออกไป เหมยจูก็พบกับแสงแดดที่ส่องสว่างอย่างอบอุ่นและเสียงนกร้องที่แสนไพเราะ

"นี่มันที่ไหนกัน?"

เหมยจูพึมพำกับตัวเอง ขณะที่สายตาของเธอถูกดึงดูดไปยังสวนโสมที่กว้างใหญ่ ต้นโสมตั้งตระหง่านเป็นแถวเรียงราย สายลมพัดผ่านทำให้ใบไม้ส่งเสียงกระทบกันอย่างเบา ๆ ราวกับมีเสียงเพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

เธอเดินเข้าไปใกล้ต้นโสมต้นหนึ่งที่ดูอุดมสมบูรณ์ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ลำต้นหนาและรากที่แข็งแรงทำให้รู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของธรรมชาติที่ซ่อนอยู่ในนั้น

"ถ้าฉันดึงมันออกมา จะเกิดอะไรขึ้นนะ?"

เธอคิดในใจ พร้อมกับยิ้มอย่างมีความหวัง ก่อนจะใช้มือขุดและดึงต้นโสมออกจากดิน ทันใดนั้น โสมต้นใหม่ก็ผุดขึ้นมาแทนที่อย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันมีชีวิตและสามารถฟื้นตัวได้ในพริบตา

"แม่เจ้า! นี่มันน่าอัศจรรย์มาก!"

เฮือก!

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

เหมยจูสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนที่นอนในช่วงตี 3 ขณะที่กำลังมองไปมองไปรอบห้องแต่สายตากลับมาหยุดที่มือของเธอ ซึ่งยังมีต้นโสมอยู่ในอุ้งมือ เธอรู้สึกตกใจและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม? หรือว่าฉันยังอยู่ในความฝัน?"

หัวใจของเธอเต้นแรง ขณะที่เธอพิจารณาต้นโสมในมืออย่างระมัดระวัง ความรู้สึกที่มีอยู่ในใจนั้นชัดเจน ว่ามันไม่ได้เป็นเพียงความฝัน

ทันใดนั้น แหวนหยกที่นิ้วนางของเธอก็เปล่งแสงสีเขียวสว่างจ้า เหมยจูรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง กำลังดึงเธอเข้าไปในแหวน เสียงของนักบวชดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

"เวลาของโยมในกาลเวลานี้เหลือเพียง 50 ชั่วโมงเท่านั้น"

"..."

ตัวเลขสีแดงขนาดใหญ่ ปรากฏขึ้นกลางอากาศ นับถอยหลังอย่างรวดเร็ว

"แหวนหยกวงนี้คือประตูมิติ โยมสามารถเก็บสิ่งของเข้าไปได้ และนำออกมาใช้ได้ ทุกอย่างจะคงสภาพความสดใหม่"  เสียงของนักบวชอธิบายต่อ

"..."

"โยมจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่ในร่างของเหมยจูคนที่โยมเห็นในฝัน ซึ่งเป็นยุคที่ชาวบ้านยากจนข้นแค้น มีเพียงของในป่าเท่านั้นที่พอจะช่วยประทังชีวิต โยมเหลือเวลาเพียง 50 ชั่วโมงในการกักตุนสิ่งของ ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องอดตายเหมือนชาวบ้านในยุคนั้นก็เป็นได้"

"..."

"เมื่อใดที่เวลาสิ้นสุดลง ตัวตนของโยมในกาลเวลานี้ก็จะเลือนหายไป จะไม่มีใครจำโยมได้อีก"

"เพราะอะไรคะ ทำไมฉันถึงต้องตาย ทำไมฉันต้องไปอยู่ในร่างของคนอื่น"

เหมยจูหัวใจเต้นแรง เหงื่อกาฬแตกพลั่ก เธอหอบหายใจพยายามควบคุมสติและถามออกไป

"เพราะนั่นคือชะตาชีวิตของโยม ครอบครัวและคู่ผูกด้ายแดงของโยมล้วนอยู่ที่นั่นทั้งหมด"

"ฉัน...คือ.."

"วางใจเถิด.. เดินทางไกลครั้งนี้ไม่มีขาดทุน มีแต่ความสุขแล้วความอบอุ่นที่โยมถวิลหาเท่านั้นที่รออยู่ เพียงแต่มีบางเรื่องที่อาตมาอยากจะขอให้ช่วย"

"อะไรเหรอคะ ฉันไม่แน่ใจนะคะว่าจะช่วยได้ไหม?"

"ย่อมได้ ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร โสมในมิติที่จะติดตัวโยมไป ในวันข้างหน้าจะเป็นตัวยาในการช่วยคนสำคัญ หวังว่าโยมจะช่วยเขาคนนั้นได้ทันเวลา"

"ฉันจะรู้ได้ยังไงคะว่าเค้าเป็นใคร?"

"ถึงเวลาโยมจะรู้เอง เอาล่ะ ไปเตรียมตัวเถอะ คนอีกฟากฝั่งของกาลเวลารอโยมอยู่นานแล้ว"

เรียวคิ้วของเหมยจูขมวดเป็นปมอีกครั้งเมื่อได้รับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ โดยให้ใช้สัญชาตญาณของเธอเป็นตัวตัดสิน แต่แล้ว เธอก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อเห็นตัวเลขสีแดงสว่างจ้า อยู่บนข้อมือข้างที่สวมแหวน ตัวเลขนั้นกำลังนับถอยหลังทีละวินาที

"นี่คงเป็นเวลาที่ฉันเหลืออยู่สินะ"

เธอออกมาจากมิติแล้วทดลองใช้แหวนหยกเก็บของในห้องเข้าไปไว้ในมิติ เมื่อเห็นว่าทำได้จริง เหมยจูจึงไม่มีเวลาลังเลอีกต่อไป เธอลุกขึ้นจากเตียงรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง

ภายในร้านสะดวกซื้อ เหมยจูเดินตรงไปยังชั้นวางสินค้า สายตาของเธอกวาดมองไปทั่ว พยายามจดจำสิ่งของจำเป็นที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวัน

"ยาสามัญประจำบ้าน ต้องมีติดตัวไว้ เผื่อเจ็บป่วย"

เหมยจูพึมพำกับตัวเอง พลางหยิบยาแก้ปวด ยาแก้ไข้ ยาแก้ท้องเสีย ปลาสเตอร์ยา และยาทุกอย่างที่มีขายใส่ตะกร้า

"ของใช้ส่วนตัวก็สำคัญ"

เหมยจูหยิบยาสระผม สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ผ้าอนามัย ใส่ตะกร้า โดยเลือกขนาดเล็กพกพาสะดวก เพื่อความสะดวกในการหยิบใช้ รอให้ห้างสรรพสินค้าเปิดเธอค่อยซื้อขนาดใหญ่อีกครั้ง

จากนั้น เหมยจูก็เดินไปยังโซนอาหาร สายตาของเธอเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารมากมาย

"ข้าวกล่อง แซนด์วิช ไส้กรอก ต้องซื้อตุนไว้เยอะ ๆ"

เหมยจูหยิบอาหารใส่ตะกร้า จนล้นตะกร้า เธอจึงขอตะกร้าใบใหม่จากพนักงาน

"อุ่นร้อนให้หมดเลยนะคะ" เหมยจูบอกพนักงาน พลางยิ้มหวาน

"ได้ค่ะ" พนักงานตอบรับ

เหมยจูเดินเลือกซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหลากหลายรสชาติ ขนมขบเคี้ยว ช็อกโกแลต ลูกอม และเครื่องดื่มชูกำลัง ใส่ตะกร้า จนเต็ม

หลังจากจ่ายเงิน เธอขนของทั้งหมดขึ้นรถแล้วรีบเก็บเข้ามิติ ก่อนจะขับรถวนไปซื้อของตามร้านสะดวกซื้อสาขาอื่น ๆ อีกหลายแห่ง

เวลาหกโมงเช้า เหมยจูขับรถไปยังร้านอาหารเช้าเจ้าดัง

"เถ้าแก่คะ" เหมยจูตะโกนเรียกเจ้าของร้าน

"อ้าว เหมยจู วันนี้มาเช้าจัง" เถ้าแก่ทักทาย

"วันนี้หนูอยากทานอาหารเช้าเยอะหน่อยค่ะ"

"จัดไปเลย อยากกินอะไร สั่งมาได้เลย" เถ้าแก่พูดอย่างใจดี

"งั้น ขอเหมาน้ำเต้าหู้ยกหม้อใหญ่นั้นเลยนะคะ เอาขนมจีบกุ้ง ขนมจีบปู ฮะเก๋า อย่างละ 100 ลูก ซาลาเปาไส้หมูสับไข่เค็ม หมูสับไข่ต้ม ไส้ผัก ไส้หน่อไม้ อย่างละ 30 ลูก แล้วก็เอาเสี่ยวหลงเปาเยอะ ๆ ที่สำคัญ เอาปาท่องโก๋ด้วยนะคะ"

"โอ้โห วันนี้กินเยอะจริง ๆ เลยนะ หรือจะซื้อไปเผื่อลูกน้องด้วยรึเปล่า" เถ้าแก่เอ่ยแซวอย่างเป็นกันเอง

"ค่ะ วันนี้หิวม๊ากมาก" เหมยจูหัวเราะอย่างยิ้มแย้ม

"ได้เลย แต่รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเฮียจะตักใส่ถุงให้"

เถ้าแก่รับคำพร้อมกับทำงานไปด้วยจนมือเป็นระวิง โชคดีที่เหมยจูมาถึงแต่เช้าเลยยังไม่ค่อยมีลูกค้า

"ได้ค่ะ ทั้งหมดเท่าไหร่คะ"

"รอก่อนนะ เดินดูอย่างอื่นก่อนก็ได้ แล้วค่อยมาจ่ายตอนจัดของเสร็จ"

"ค่ะเถ้าแก่"

เหมยจูเดินไปดูร้านขายโจ๊กกับข้าวต้มที่อยู่ใกล้ ๆ พร้อมกับสั่งมาอีกอย่างละ 20 ถุง และเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยวหลอดทรงเครื่องอีก 20 กล่อง

เมื่อได้ของทุกอย่างครบ เหมยจูก็ทยอยเอาไปเก็บที่รถ โดยไม่ให้ใครช่วย เพราะเธอกลัวคนจะตกใจในตอนที่เห็นว่าสิ่งของหายวับไปกับตา ขณะเดียวกัน เวลาที่ข้อมือของเธอก็ลดลงเรื่อยๆ

พอซื้ออาหารเช้าเสร็จ เหมยจูก็ขับรถตรงไปหารุ่นพี่ที่เปิดร้านขายของเก่าที่อยู่ในย่านเมืองเก่าทันที ร้านขายของเก่าสไตล์จีนโบราณ มีจักรยาน มอเตอร์ไซค์ และรถยนต์เก่าจอดโชว์อยู่หน้าร้าน

เหมยจูขับรถมาจอดหน้าร้านขายของเก่าของหลี่ซุน รุ่นพี่ที่สนิทกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งคู่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว ส่วนใหญ่จะติดต่อกันผ่านเวยปั๋ว แอปพลิเคชันยอดนิยมของวัยรุ่นยุคนี้

"พี่หลี่ซุน!"

เหมยจูร้องเรียก พร้อมกับโบกมือทักทายหลี่ซุนที่เดินออกมาจากในร้านพอดี

"เหมยจู! มาหาพี่แต่เช้า มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

"สวัสดีค่ะพี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ" เหมยจูกล่าวทักทาย

"ใช่ ๆ ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีไหม?"

หลี่ซุนเอ่ยถามพร้อมกับเดินออกไปรับรุ่นน้อง

"สบายดีค่ะ พี่หลี่ซุนล่ะคะ ธุรกิจเป็นยังไงบ้าง?"

เหมยจูถามกลับพร้อมกับมองสำรวจไปในร้าน

"ก็เรื่อย ๆ นะ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี คนไม่ค่อยซื้อของเก่าเท่าไหร่ ว่าแต่วันนี้เหมยจูมาหาพี่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? อยากให้พี่ช่วยอะไรไหม?"

"คือ... ฉันอยากได้ของเก่าพวก จักรยาน มอเตอร์ไซค์ รถยนต์ จากยุค 70-80 น่ะค่ะ รุ่นพี่พอจะมีใช่ไหมคะ ฉันเห็นพี่อัพลงในโมเม้นต์บ่อย ๆ"

"หา? เหมยจูสนใจของพวกนี้ด้วยเหรอ? พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ"

หลี่ซุนแปลกใจไม่น้อยที่ได้ยินรุ่นน้องถามหาของเหล่านั้น เดิมทีเขาก็ไม่เคยรู้ว่ารุ่นน้องคนนี้ชอบสะสมของเก่ามาก่อน

"ค่ะ คือ...ฉันเพิ่งเริ่มสนใจ อยากจะลองสะสมดูบ้าง"

"อืม... ได้สิ พี่พอจะมีอยู่ ตามพี่มาเลย"

"..."

หลี่ซุนพาเหมยจูเดินเข้าไปในร้าน ภายในร้านขายของเก่า มีจักรยาน มอเตอร์ไซค์ และรถยนต์เก่า จอดเรียงรายอยู่

"นี่ไง จักรยานกับมอเตอร์ไซค์ ส่วนรถยนต์ต้องไปดูทางโน้น พี่มีอยู่ 4 คัน เพิ่งลงเครื่องมาใหม่ แต่ทะเบียนขาดนะ เพราะพี่เน้นสะสม แต่ไม่ค่อยได้ขับออกไปไหน แต่เครื่องยนต์ยกเครื่องมาใหม่ วิ่งได้ไม่มีปัญหา เดี๋ยวพี่จะสตาร์ทเครื่องให้ดู"

หลี่ซุนกล่าวก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์รถยนต์คันหนึ่ง เสียงเครื่องยนต์คำราม ดังกระหึ่มไปทั่วร้าน

บรื้นนนน

"เสียงเพราะดีนะคะ"

เหมยจูกล่าวชม เธอเองก็เพิ่งรู้ว่ารถสะสมเหล่านี้ก็มีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใคร

"ใช่ไหมล่ะ พี่ชอบมากเลยคันนี้"

หลี่ซุนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

"พี่ขายเท่าไหร่คะ ฉันอยากได้คันนี้"

"เอ่อ... คันนี้ พี่ก็ชอบเหมือนกันนะ ไม่ค่อยอยากขายเท่าไหร่"

หลี่ซุนทำท่าลังเล แต่พอเห็นรุ่นน้องอ้อนวอนอย่างน่าเอ็นดู มีหรือที่เขาจะต้านทานไหว

"นะคะพี่ ฉันอยากได้จริง ๆ ขายให้ฉันเถอะ"

"ก็ได้ แต่ต้องราคาสูงหน่อยนะ คันนี้ 1 แสน 5 หมื่นหยวน ไหวไหม?" หลี่ซุนถาม

"ตกลงค่ะ แต่จักรยานพี่ต้องลดราคาให้ฉันด้วยนะคะ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้สิ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวพี่จะพาไปดูมอเตอร์ไซค์กับจักรยานต่อ แล้วจะพาไปดูธนบัตรกับคูปองในยุคนั้นอีกที"

"ได้ค่ะพี่"

หลังจากลองขับมอเตอร์ไซค์ หลี่ซุนก็พาเหมยจูไปดูธนบัตรและคูปองเก่า

"โอ้โห พี่สะสมเงินเก่าได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ ว่าแต่แบงก์ 100 หยวน 1 ใบ ตอนนี้ราคาเท่าไหร่เหรอคะ?"

"ราคาแบงก์ที่ผ่านการใช้งานแล้วกับแบงก์ใหม่ก็ต่างกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่สูงมากหรอก มีตั้งแต่ 400-500 หยวนต่อใบ"

พอได้ฟังหลี่ซุนตอบกลับ เหมยจูก็เริ่มคำนวณในใจ 10,000 หยวนก็ต้องใช้เงินประมาณ 50,000 หยวน เมื่อนึกถึงเงินที่เหลือในบัญชี ที่มีอยู่เพียง 600,000 หยวน หลังจากจ่ายค่ารถยนต์แล้ว เหมยจูจึงตัดสินใจจะซื้อแบงก์ 100 หยวน ทั้งหมด 100 ใบเท่านั้น

"พี่คะ ฉันเอาแบงก์ 100 หยวน 100 ใบค่ะ"

"ได้เลย เดี๋ยวพี่จัดให้"

จากนั้นเหมยจูก็ให้หลี่ซุนหาคนขับรถไปส่งที่ร้าน พร้อมกับมอเตอร์ไซค์และจักรยาน เธอยังฝากพวกเขาเติมน้ำมันให้เต็มถัง และซื้อน้ำมันไปตุนไว้อีกหลายถัง หลังจากจ่ายเงินเสร็จ หลี่ซุนก็แถมคูปองต่าง ๆ และหนังสือเรียนในยุคนั้นให้เหมยจูไปอีกหลายลัง

"ขอบคุณมากนะคะพี่" เหมยจูกล่าวขอบคุณก่อนกลับ

"ไม่เป็นไร แล้วแวะมาหาเที่ยวเล่นที่นี่อีกนะ"

"ค่ะ ฉันไปนะคะ"

เหมยจูขับรถกลับร้าน พร้อมกับของเก่ามากมาย เธอรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน ไม่รู้ว่าการเดินทางข้ามกาลเวลาจะเป็นอย่างไร แต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับโชคชะตาของเธอ