ล่าสัตว์

"คืนนี้เราจะไปดูกับดักที่วางไว้ ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมนะ"

พ่อซ่งบอกกับลุงเถียน รวมไปถึงเฟยเทียนและเฟยหลง

เหมยจูยังจำภาพความทุลักทุเลของทุกคนในวันนั้นได้ดี เธอจึงตัดสินใจลากกล่องใบหนึ่งออกมาจากห้อง

"พ่อคะ แม่คะ หนูมีของจะให้ค่ะ มีของลุงเถียนกับพี่เฟยเทียนแล้วก็พี่เฟยหลงด้วยนะคะ หนูซื้อมาเผื่อเยอะเลย"

เหมยจูกล่าวพร้อมกับเปิดกล่องใบนั้น ภายในกล่องมีรองเท้าเดินป่า เชือก หน้าไฟ หน้าไม้ ลูกดอก และมีดพกอย่างดี อยู่หลายชุด

"ว้าว! นี่มันอะไรกันลูก ทำไมถึงมีของพวกนี้ได้ล่ะ" พ่อซ่งถามด้วยความประหลาดใจ

"ของพวกนี้หนูซื้อมาจากปักกิ่งค่ะ เผื่อว่าจะได้ใช้ประโยชน์ ถึงเวลาที่ของเหล่านี้จะถูกใช้งานสักที พ่อลองใส่รองเท้าดูนะคะ หาคู่ที่ใส่แล้วสบายเท้า"

"เหมยจู หนูช่างรอบคอบจริง ๆ"

แม่ซ่งกล่าวชมลูกสาวพร้อมกับไปเรียกหนุ่ม ๆ บ้านเถียนมาเลือกรองเท้าให้ได้ขนาดที่พอดี

"เลือกได้เลยนะพี่หยาง เหมยจูเอามาให้หลายคู่เลย ของผมได้คู่นี้ ใส่สบายมากเลย"

พ่อซ่งรีบอวดรองเท้าคู่ใหม่ที่ลูกสาวซื้อมาให้ ทางด้านลูกชายคนเล็กเห็นแบบนั้นก็อยากมีส่วนร่วม

"ของผมก็มีนะครับพ่อ คืนนี้ขอผมไปด้วยได้ไหมครับ นะพ่อนะ ลุงเถียนหยาง ให้ผมไปด้วยนะครับ"

"เจ้าเด็กคนนี้ รอโตอีกสัก 2-3 ปีก่อนนะจื่อหาน แล้วลุงจะให้ไปด้วย"

พอได้ยินคำตอบของผู้เป็นลุงหนุ่มน้อยก็หน้างอลงทันที เหมยจูเห็นแบบนั้นก็อดเอ็นดูน้องชายไม่ได้

"อยู่อ่านหนังสือกับพี่ดีกว่า อีกไม่กี่เดือนก็เปิดเทอม พี่จะให้นายไปโรงเรียนแล้วนะ"

"จริงเหรอครับพี่เหมยจู พี่พูดจริงใช่ไหม?"

หนุ่มน้อยโผเข้าหาพี่สาวด้วยความดีใจ เดิมทีเขาอยากจะไปเรียนมาก ยิ่งเห็นเพื่อนวันเดียวกันได้ไปเรียนยิ่งทำให้เขารู้สึกน้อยใจ ไม่ว่าพ่อแม่จะหาเงินได้เท่าไหร่ก็ทุ่มเทไปกับพี่สาวคนเก่าไปจนหมด

"จริงสิ ถ้านายเรียนรู้กับพี่ได้ทันคนอื่น ๆ พี่จะหาจักรยานให้นายเอาไว้ปั่นไปโรงเรียนด้วย"

"ไชโย! ผมจะเรียน ผมทำได้แน่นอนครับพี่สาว ผมรักพี่ที่สุดเลย"

ผู้ใหญ่ที่มองอยู่ต่างก็พลอยมีความสุขไปด้วย เมื่อเห็นจื่อหานมีความสุขขนาดนี้ ไม่นานหนุ่ม ๆ บ้านเถียนก็เลือกรองเท้าที่ใส่ได้พอดี

"ใส่พอดีเลย ขอบใจมากนะเหมยจู" ลุงเถียนหยางกล่าวขอบคุณหลานสาว

"ขอบใจนะเหมยจู พี่จะรักษารองเท้าคู่นี้ให้ดี"

ถึงเฟยเทียนจะดีใจที่ได้รับสิ่งของจากเหมยจู แต่เขากลับรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าฝ่ายหญิงทุกอย่าง จนไม่กล้าคิดจะเอื้อมมือไปเด็ดดอกฟ้า

"ค่ะ แค่ของพวกนี้ช่วยให้ทุกคนปลอดภัย หนูก็ดีใจมากแล้ว"

ทุกคนต่างตื่นเต้นกับอุปกรณ์ใหม่ ๆ โดยเฉพาะรองเท้าเดินป่าที่ช่วยให้เดินในป่าได้สะดวก ไม่ต้องกลัวหนามตำเท้า ไหนจะหน้าไฟที่ส่องสว่างได้ไกล ทำให้มองเห็นเส้นทางในความมืดได้อย่างชัดเจน

"มีของดีแบบนี้ วันนี้เราต้องล่าสัตว์ใหญ่ได้แน่ ๆ" พ่อซ่งกล่าวอย่างมั่นใจ

เวลาประมาณ 1 ทุ่ม ทุกคนก็ออกเดินทางเข้าป่า ท่ามกลางความมืดมิด ยังดีที่มีหน้าไฟที่เหมยจูมอบให้จึงทำให้การมองเห็นชัดเจนยิ่งกว่าตอนกลางวัน ยังมีเสียงร้องคำรามของสัตว์ป่าดังแว่วมาเป็นระยะ

พ่อซ่งและพ่อเถียนเดินนำหน้า ถือหน้าไม้ไว้ในมือ เตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายตลอดเวลา ส่วนเถียนเฟยเทียนและเถียนเฟยหลง เดินปิดท้ายคอยระวังหลังให้

"ทุกคนระวังตัวด้วย ในป่ามีอันตรายรอบด้าน" พ่อซ่งเตือน

พวกเขาเดินตามเส้นทางที่ทำเครื่องหมายไว้ มุ่งหน้าไปยังหลุมกับดักที่ขุดไว้

"ใกล้ถึงแล้ว เสียงหมูป่าดังมาจากทางนั้น" พ่อเถียนชี้ไปยังทิศทางที่มาของเสียง พร้อมกับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

"ใช่ ผมก็ได้ยิน" พ่อซ่งพยักหน้า

"..."

"ถึงแล้ว ระวังด้วย"

พ่อซ่งพูดเบา ๆ เมื่อพวกเขาเดินมาถึงหลุมกับดัก ทุกคนชะเง้อมอง ก็พบว่ามีหมูป่าตัวใหญ่ น้ำหนักประมาณ 45-50 ชั่ง ตกลงไปในหลุมกำลังดิ้นรนหาทางขึ้น

"เยี่ยม! คืนนี้ เรามีหมูป่ากินแล้ว"

ลุงเถียนดีใจที่จะได้มีเนื้อกิน โชคดีที่ป่าในละแวกนี้ยังพอหาสัตว์ป่าไปกินได้เรื่อย ๆ แต่ยังต้องระวังสัตว์ใหญ่ที่เป็นอันตรายต่อชีวิต ลุงเถียนเล็งหน้าไม้ไปที่หมูป่า แล้วปล่อยลูกดอกออกไป

ฉึก!

ลูกดอกปักเข้าที่ลำตัวหมูป่า ทันทีหมูป่าถูกยิงก็ร้องเสียงหลง ดิ้นทุรนทุราย ก่อนจะแน่นิ่งไป

"เรียบร้อย"

ลุงเถียนโรยตัวลงไปในหลุมเพื่อนำหมูป่าขึ้นมา แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังกึกก้องใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

"เสือ! เสือโคร่ง!"

พ่อซ่งร้องเตือน ทุกคนตกใจ รีบหาใบไม้มาคลุมหมูป่าไว้ในหลุม แล้วกลบดินทับ จากนั้นก็รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่

"ปิดหน้าไฟ! เร็วเข้า!"

ทุกคนปิดหน้าไฟทันที เหลือเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสว่างพอให้เห็นการเคลื่อนไหวรอบด้าน

"เงียบ! อย่าส่งเสียงดัง" พ่อเถียนกระซิบ

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ บ่งบอกว่ากำลังมีบางอย่างเคลื่อนตัวใกล้เข้ามา ไม่นานเสือโคร่งตัวใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น มันเดินวนไปวนมา ส่งเสียงคำราม ราวกับกำลังมองหาเหยื่อ

ทุกคนบนต้นไม้ ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เสือโคร่งเดินวนเวียนอยู่รอบ ๆ หลุมกับดัก มันดมกลิ่น แล้วส่งเสียงขู่คำราม แต่ก็ไม่กล้ากระโดดลงไปในหลุม ซึ่งในนั้นก็มีไม้แหลมปักอยู่เต็มไปหมด

"โชคดีที่เรากลบหลุมไว้ ไม่งั้น เสือคงลงไปกินหมูป่าแล้ว"

พ่อซ่งพูดเบา ๆ เมื่อเวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง แต่เสือโคร่งก็ยังคงวนเวียนอยู่แถวนั้น มันเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดที่หาเหยื่อไม่เจอ ในที่สุดเสียงคำรามของเสือโคร่งก็ค่อย ๆ เบาลง และหายไปในที่สุด

เมื่อมั่นใจว่าเสือโคร่งไปไกลแล้ว ทุกคนจึงค่อย ๆ ปีนลงมาจากต้นไม้

"รอดตายแล้ว..."

พ่อซ่งพูดด้วยความโล่งอก จากนั้นพวกเขาจึงรีบขุดดินแล้วนำหมูป่าขึ้นมาจากหลุม แล้วช่วยกันแบกลงจากเขาไปอย่างรวดเร็ว

เวลาล่วงเลยไปจนเกือบห้าทุ่ม เงาร่างของสี่ชายฉกรรจ์แบกซากหมูป่าตัวใหญ่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืด

"พวกเขากลับมาแล้ว!"

แม่ซ่งร้องขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อเห็นเงาตะคุ่ม ๆ มาแต่ไกล ทางด้านเหมยจูกับจื่อหานที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ก็รีบวิ่งออกมาดู

"ได้หมูป่ามาด้วย!" เหมยจูร้องอย่างตื่นเต้น

"ใช่แล้วเหมยจู คืนนี้เราจะได้กินหมูป่ากัน"

พ่อซ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับวางหมูป่าลงบนแคร่แล้วตักน้ำมาทำความสะอาดดินที่เปื้อนอยู่ ก่อนจะช่วยกันชำแหละเจ้าหมูตัวอ้วน ส่วนแม่ซ่งกับป้าเถียนก็รีบช่วยกันหามีดกับเขียงมาให้ ส่วนเฟยหนี่ว์ก็รีบช่วยก่อไฟ

"เดี๋ยวก่อนนะคะแม่ หนูมีมีดคม ๆ ติดมาด้วย เดี๋ยวหนูไปหยิบมาให้ค่ะ"

เหมยจูรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน แล้วนำมีดที่หยิบออกจากมิติไปให้มารดา

"นี่ค่ะ ใช้มีดเล่มนี้นะคะ คมมาก"

"วางเลยลูก เดี๋ยวแม่จะเอาออกไปให้พ่อเค้าเอง ถ้าหนูเหนื่อยก็นอนได้เลยนะ เดี๋ยวที่เหลือพวกแม่จะจัดการเอง"

"หนูจะอยู่ช่วยค่ะ" เหมยจูวางมีดที่เอาออกมาหลายเล่มลงในถาด จากนั้นแม่ซ่งก็นำออกไปให้สามีที่ลานบ้าน

"โอ้โห! มีดเล่มนี้คมกริบจริง ๆ ขอบใจมากนะ เหมยจู"

พ่อซ่งรับมีดมาชำแหละหมูด้วยความพอใจ ไม่นาน ป้าเถียนและคนบ้านเถียนที่เก็บของเสร็จ ก็ออกมาช่วยกันชำแหละหมูป่า บรรดาผู้ชายช่วยกันแล่เนื้อ ส่วนผู้หญิงก็ช่วยกันล้าง หั่น และเตรียมเครื่องปรุง

"เนื้อหมูป่า ต้องหมักกับเครื่องเทศ แล้วรมควัน ถึงจะอร่อย" แม่ซ่งกล่าว

"ใช่ ๆ เดี๋ยวฉันไปหยิบเครื่องเทศมาให้"

ป้าเถียนรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน พวกเขาแบ่งเนื้อหมูป่าออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่ง หมักกับเครื่องเทศ แล้วนำไปรมควันจะได้เก็บไว้กินได้นาน ๆ ส่วนที่เหลือ เก็บไว้ทำกับข้าวกินใน 2-3 วันนี้

บรรดาผู้ชายช่วยกันรมควันหมูป่าตลอดทั้งคืน โดยสลับกันนอนเป็นระยะ ส่วนผู้หญิงก็เข้าไปนอนเกือบตี 2 กว่างานทุกอย่างจะเสร็จ

เช้ามืดเหมยจูตื่นขึ้นมาเตรียมทำอาหารเช้า เธอก็เห็นเถียนเฟยเทียนกำลังเก็บเนื้อหมูรมควันที่เสร็จแล้ว โดยแบ่งเป็น 2 ส่วน

"อรุณสวัสดิ์ครับ เหมยจู"

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เฟยเทียน"

"นี่ครับ เนื้อหมูรมควันพี่แบ่งมาให้ครึ่งนึง"

เฟยเทียนยื่นถาดเนื้อหมูรมควันให้เหมยจูถาดใหญ่ ทั้งที่เนื้อสดที่แบ่งกันเมื่อคืนก็ได้มาเยอะแล้ว

"เยอะไปแล้วค่ะ บ้านฉันมีกันแค่ 4 คน พี่แบ่งไปอีกสักหน่อยเถอะ"

เหมยจูปฏิเสธแต่ก็ไม่เป็นผล

"รับไปเถอะ หมยจู บ้านซ่งออกแรงแล้วยังออกสิ่งของช่วยพวกเราได้เยอะเลย"

"ใช่ ๆ รับไปเถอะเหมยจู"

ป้าเถียนที่เดินออกมาจากบ้านพอดี รีบพูดเสริมลูกชาย

"งั้น...ขอบคุณมากนะคะ วันนี้หนูจะรับหน้าที่ทำอาหารให้ทุกคนกินเอง ถือว่าเป็นการตอบแทน ทุกคนจะได้มีเวลาพักผ่อน"

"งั้น ฉันจะไปช่วยเธอเองเหมยจู" เฟยหนี่ว์รีบขันอาสา

"ได้เลย งั้นเราเข้าครัวกันเถอะ"

เหมยจูจึงลงมือทำข้าวต้มหม้อใหญ่ ที่กินได้ทั้งเช้าและเที่ยง ส่วนกับข้าวเธอจะทำผัดใบปอ เพราะหันเห็นใบปอสด ๆ ที่แม่ซ่งเก็บมาจากชายป่าเมื่อวานตอนเย็นกองอยู่

"เหมยจู จะผัดใบปอเหรอ" แม่ซ่งถามขึ้น เมื่อเห็นเหมยจูกำลังเด็ดใบปอ

"ใช่ค่ะแม่" เหมยจูตอบ

"งั้น เดี๋ยวแม่ไปเจียวกระเทียมมาให้โรยหน้า จะได้หอม ๆ"

แม่ซ่งกล่าวกับลูกสาว ก่อนจะเดินไปหยิบกระเทียมในห้องเก็บเสบียง

"ค่ะแม่"

"ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวป้าเจียวกระเทียมให้เอง"

แม่ซ่งกับป้าเถียนพอรู้ว่าเหมยจูกำลังจะผัดใบปอ นางก็รีบเอาน้ำมันที่ได้จากการเจียวมันหมู ไปเจียวกระเทียมมาให้เหมยจูโรยผัดใบปอต่อ ป้าเถียนจึงขันอาสารับหน้าที่นั้น

"งั้น เดี๋ยวฉันไปทำยำแตงกวาดองช่วยเหมยจู" แม่ซ่งกล่าว

แม่ซ่งจึงรีบไปทำยำแตงกวาดองช่วยลูกสาว นอกจากยำแตงกวาดอง เหมยจูยังทำยำไข่เยี่ยวม้าอีกอย่างหนึ่ง ในบรรดากับข้าวทั้งหลายบอกได้เลยว่าเธอชอบทำเมนูไข่เยี่ยวม้าที่สุด และทำได้อร่อยที่สุด

เหมยจูเริ่มลงมือทำยำไข่เยี่ยวม้า เธอหั่นไข่เยี่ยวม้าเป็นชิ้นพอดีคำ แล้วจัดเรียงใส่กล่อง

"น้ำยำต้องปรุงรสให้จัดจ้าน ถึงจะอร่อย" เหมยจูพึมพำกับตัวเอง

เธอผสมน้ำปลา น้ำตาล น้ำมะนาว พริกขี้หนูซอย หอมแดงซอย และขิงดองซอย เข้าด้วยกัน คนให้เข้ากัน แล้วชิมรสชาติ

"อืม... รสชาติ กำลังดี"

เหมยจูพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นเธอก็ราดน้ำยำลงบนไข่เยี่ยวม้า

"เสร็จแล้ว ยำไข่เยี่ยวม้าฝีมือเหมยจู" เหมยจูพูดอย่างภูมิใจ

กับข้าวเสร็จไปหนึ่งอย่าง จากนั้นเธอก็เริ่มลงมือผัดใบปอจนแห้งได้ที่ ก่อนจะหันไปปรุงหม้อข้าวต้มกระดูกหมูต่อ พอกับข้าวทุกอย่างเสร็จแล้วเหมยจูจึงเรียกทุกคนมากินข้าวด้วยกัน

"ทุกคน มากินข้าวกันได้แล้ว"

ทุกคนมานั่งล้อมวง กินข้าวต้ม กับผัดใบปอ อย่างเอร็ดอร่อย

"อร่อยมาก เหมยจู" พ่อซ่งชม

"ใช่ ๆ ฝีมือเหมยจูไม่เคยทำให้ผิดหวัง" พ่อเถียนพูดเสริม

"ขอบคุณค่ะ"

ตั้งแต่เหมยจูมาอยู่ที่นี่ ทั้งสองบ้านได้ยินแต่อาหารดี ๆ บางครั้งก็เผื่อแผ่ไปถึงบ้านอื่นที่อดอยากด้วย หลังจากกินข้าวเช้าอิ่มทุกคนก็เตรียมตัวไปทำงาน เหมยจูกับเฟยหนี่ว์จึงช่วยกันห่อกับข้าวและข้าวต้มใส่ปิ่นโต เพื่อเอาไปกินเป็นมื้อเที่ยงต่อ

เธอยังได้จัดปิ่นโตเล็กอีก 2 ชุดไปฝากป้าหลีเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยสอนงานเธอ และอีกชุดหนึ่งนำไปมอบให้อี้เฟยเพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยให้เธอได้มีงานดี ๆ ทำ