บทที่1 โดนตามล่า

ปังงง ปัง

เสียงปืนปะ

อลิซค่อยๆลืมตาขึ้น เนื่องด้วยโดนปลุกจากเสียงปืน ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่านั่นคือเสียงปืนจริงๆ ชายหนุ่มข้างกายเธอทั้งเอื้อมออกไปนอกหน้าต่างเพื่อยิงสวนกลับไปด้านหลังก่อนจะรีบปิดกระจกรถหันมาเหยียบคันเร่งมิดด้าม รถสปอร์ตคันหรูพุ่งทยานไปข้างหน้า ทำเอาอลิซอกสั่นฝันผวา เธอกำลังเผชิญหน้ากับอันตราย ปังๆๆๆ

ชายใส่เสื้อคลุมยีนขี่ด้วยความเร็วขึ้นมาทางอลิซ ชายคนซ้อนฉายปากกระบอกปืนมายังเธอ

ปัง

เธอไม่ถูกยิงเพราะเป็นกระจกกันกระสุน

ชายหนุ่มเป็นใคร ถึงติดกระจกแบบนี้ น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา

“นั่งนิ่งๆไป ถ้าไม่อยากตาย ใครมันตามล่าเธอ”

นั่งนิ่งๆแล้วจะไม่ตายจริงๆใช่ไหม ฮืออออ

ดูจากสถานการณ์ยังไงตอนนี้พวกเขาก็เป็นรอง ตอนนี้มีรถมอเตอร์ไซต์ 4 คันวิ่งตามรถพวกเธอ ถึงจะเป็นรถกันกระสุน

แต่ถ้าหากพวกมันฉลาดหน่อยแล้วยิงเจาะยางรถหล่ะก็ พวกเธอหมดทางรอดแน่

อลิซๆ เธอต้องตั้งสติ เธอต้องไม่ตายอีกรอบ

“นายขอยืมปืนหน่อย” อลิซยื่นมือไปแย่งปืนจากคนขับทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธ

อลิซกระชับกระบอกในมือในท่าที่ถนัด ก่อนสูดลมหายใจรวบรวมสติสร้างสมาธิให้ตัวเอง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอกำลังจะเล็งปืนไปที่คนไมใช่เป้า เธอรอจังหวะจะเปิดกระจกรถ แต่ก็ไม่วายหันหน้ามาถามคำถามสุดท้ายกับคนขับ

“ถ้ายิงไม่โดนหัวใจจะไม่ถึงตายใช่ไหม” อลิซไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ มือบางเปิดกระจกและลั่นไก ยิงไปที่หน้าอกข้างขวาของคนขับคันที่ใกล้ที่สุด และอีกนัดยิงไปยางของล้อรถคันหน้าอย่างแม่นยำ โชคดีที่เธอเคยลงแข่งขันยิงเป้าแบบเคลื่อนที่ กระสุนเพียง 2 นัดของเธอ ทำให้มอเตอร์ไซต์2คันนั้นเสียหลักพุ่งเข้าชนข้างทาง

หวังว่าจะไม่ตายนะ อลิซรีบหดมือกลับเข้ามาหอบหายใจด้วยความตื่นเต้น เธอเลือกยิงในจุดที่ไม่สำคัญแต่ก็ทำให้ตอนนี้เหลือมือปืนอีกเพียง2คนที่ขี่ตามมา เธอไม่ยิงเธอเองจะเป็นคนโดนยิงเสียเอง เธอยังจำภาพสุดท้ายก่อนตายของตัวเองได้

เธอและคนที่เธอรักจะโดนยิงเสียเอง

“เธอยิงเป็นหรือ...” ชายหนุ่มพูดยังไม่ทันจบก็ได้รับคำตอบเป็นภาพรถมอเตอไซต์2คนที่กำลังพุ่งรถข้างทาง ที่เขามองเห็นผ่านกระจก อย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อกี้เขาแทบไม่เห็นร่างบางข้างๆเล็งเลยด้วยซ้ำ

อลิซกำปืนในมือแน่นจนแฉะเพราะเหงื่อของเธอ เธอไม่สามารถเปิดกระจกอีกครั้งได้เลย เพราะอีกฝ่ายยิงมาทางฝั่งเธออย่างต่อเนื่อง พวกเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นรองอย่างเห็นได้ชัด ถ้าพวกมันฉลาดหน่อยยิงมาที่ยางรถของพวกเธอล่ะก็ และก็เป็นอย่างที่อลิซคิด ยางรถโดนยิงทำให้ชายข้างเธอสบถคำหยาบออกมาก่อนจะบังคับรถชนต้นข้างทางให้เบาที่สุด

ปึก กรี๊ดดดด

ร่างบางเกือบพุ่งไปชนกระจกข้างหน้าโชคยังดีที่ได้มือหนาช่วยรั้งไว้ ก่อนที่ทั้งสองจะรีบลงจากรถ ชายหนุ่มลากอลิซที่เหมือนสติหลุดออกจากร่างให้วิ่งตามตนมาก่อนที่มือปืน จะตามทัน ข้างหน้าไม่ไกลเป็นที่ตั้งของสวนสนุกชื่อดังในเมืองนี้ที่ถูกปิดมาหลายเดือนเนื่องด้วยสถานการณ์โรคระบาด และเวลานี้ก็ดึกค่อนคืน มองไกลๆจึงดูเหมือนร้าง ไร้ซึ่งผู้คน

“มันอยู่นั่น ปัง ปัง ปัง” มือปืนทั้ง4 วิ่งตามทั้งสองมาพลางรัวยิงออกมา

ชายหนุ่มฉุดร่างบางให้หลบกระสุนหลังต้นไม้ใหญ่ก่อนเปิดประตูรั้วสวนสนุกที่ไม่ได้ล็อค ชายหนุ่มยิงสวนไปบ้างเพื่อถ่วงเวลาใช้ความคิดว่าจะจัดการมือปืนพวกนั้นยังไงดี เพราะตอนนี้ลูกกระสุนเค้าเหลือน้อยเต็มที

“นะ นายโดนยิงเหรอ เลือดไหลเต็มเลย”

อลิซรู้สึกถึงอะไรเปียกๆที่มือเธอซึ่งกำลังจับแขนของชายหนุ่มอยู่ร้องขึ้น

“เฉียดๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันบอกให้เธอวิ่งหนีไป รีบหนีไป”

อลิซส่ายหน้าพลางปาดน้ำตาด้วยความกลัว มองสบเข้ากับดวงตาดำสนิทของชายหนุ่ม

“ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรฉันจะทิ้งคนที่ช่วยชีวิตฉันจากการจมน้ำหล่ะ”

คำพูดของหญิงสาวแปลกหน้าที่ภายนอกเหมือนจะกลัว แต่ภายในกลับแข็งแกร่งทำให้เขาประหลาดใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่เขาเจอมานี่แทบจะวิ่งหนีไปตั้งแต่คำแรกที่เขาพูดแล้ว แต่ ยัยหน้าจืดนี่...

ปัง

เสียงปืนทำให้เขาสลัดความคิดสงสัยนั้นออกไป

“ฉันไม่ใช่คนดีหรอกนะ ที่ฉันบอกอย่างนั้นเพราะตอนนี้เธอเป็นตัวถ่วงฉันอยู่” เขาพูดจริง แค่4คนไม่คณามือเค้าหรอก แต่เพราะมี อลิซเลยทำให้เขาห่วงหน้าพะวงหลัง จัดการไม่ถนัดมือ

“แหม นาย นาย เราเข้าไปหลบข้างในสวนสนุกกันเถอะ”