บทที่1 โดนตามล่า(ต่อ)

อลิซดึงมือลากชายหนุ่มให้วิ่งเข้าไปข้างในโดยไม่ฟังเสียงเห็นด้วยจากชายหนุ่ม ซึ่งทีแรกชายหนุ่มก็ขืนตัวไม่ยอมทำตาม สายตาจ้องไปที่ร่างมือปืนทั้ง4ที่กำลังตรงมาทางนี้

ฝีมือไม่เก่ง น่าจะแค่ชั้นล่างๆ

คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงยอมตามคนตัวเล็กที่ดึงมือเค้าอยู่ เค้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงตัวเล็กคนนี้จะทำยังไงต่อ

ทั้งสองรีบวิ่งผ่านประตูเข้าไปแล้วหาที่กำบังหลบ ทำตัวให้เงียบเพื่อไม่ให้พวกมันหาเจอ โชคยังดีที่ในนี้มีที่ให้ซ่อนตัวเยอะ

“หายไปไหนแล้ววะ”

“กระจายกันหา เว้ย เดี๋ยวกูไปทางนี้ ติดต่อกันทางโทรศัพท์เว้ย”

เมื่อบริเวณนั้นไร้เงามือปืนทั้งสองหนุ่มสาวที่กำลังหลบอยู่ตรงพุ่มไม้ ก็เตรียมตัวจะลุกขึ้น มือหนากำลังดึงร่างบางให้หนีไปอีกทาง แต่อลิซขืนไว้ เธอกำลังยืนมองป้ายที่บอกแผนที่ทั้งหมดของสวนสนุกแห่งนี้ ก่อนที่จะต้านแรงของอีกฝ่ายไม่ไหว วิ่งตามชายหนุ่มไป

“เข้าไปหลบในตู้นั้น”

ชายหนุ่มผลักอลิซเข้าไปก่อนที่จะดันตัวเองเข้าไปด้วย เพราะเบื้องหน้าเขาเห็นชายหนึ่งในมือปืนกำลังวิ่งมาทางนี้

“กูอยู่แถวรถไฟเหาะ ไม่เจอว่ะ พวกมึงอ่ะเจอไหม”

‘ข้างหน้ากูเป็นเมืองยักษ์ ไม่เจอเหมือนกัน’

‘กูอยู่ในบ้านผีสิง ไม่มีร่องรอยมันว่ะ’

‘กูวิ่งมาเจอประตูหลังว่ะ มันล็อคมันน่าจะยังไม่หนีออกไปจากที่นี่’

“กูว่าโทรหานายให้ส่งคนมาหาที่นี่ดีกว่า มันยังไม่หนีไปไหนแน่นอน”

‘เออ เดี๋ยวกูโทรเอง ’

เสียงสนทนาทางโทรศัพท์ของพวกมันดังท่ามกลางความเงียบ และก็หายไปเมื่อมือปืนร่างกำยำนั้นเดินไกลออกไป

“เราต้องออกจากที่นี่ มีเวลาอีกไม่เกิน20นาที คนพวกมันมาถึงแน่”

ชายหนุ่มพูดเสียงเครียด พลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ควานหาโทรศัพท์

“เ*ย หายไปไหนวะ”

อลิซมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหมดหวัง แต่จู่ๆดวงตาของอลิซก็ฉายแววความหวังเหมือนนึกอะไรออก สมองเธอมันกำลังทำงานแล้ว

“ฉันนึกอะไรออกแล้ว ปืนในเหลือกระสุนกี่นัด”

ใช่แล้ว เธอนึกอะไรออก จู่ๆสมองเธอก็จำภาพแผนที่ของสวนสนุกนี้ได้ ถึงเธอจะได้ดูเพียงแปบเดียว

“2นัด ทำไม”

2เองเหรอ ยังยิงได้ไม่ครบพวกมันเลย แต่ไม่ไม่เป็นไร เธอไม่ได้ต้องการใช้กระสุนยิงพวกนั้น

“นายเก็บไว้นะ อย่างน้อยนายต้องเหลือ 1 นัด”

“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงอย่างเธอด้วย”

“นะ นะ ถือว่าฉันขอร้อง นายต้องเชื่อหัวฉัน” อลิซเอื้อมมือไปจับมือหนา พลางสบตาเขาเพื่อสร้างความมั่นใจ

“อือ”

“แผนของฉันคือ เราจะลัดเลาะไปตามทาง แกรนแคนยอน คือเลี้ยวขวาไปทางนั้นเพราะน่าจะถูกเห็นได้น้อยสุด และใกล้ทางออกด้านหลังที่สุด นายตามฉันมานะ เราจะไปเงียบๆ หลบอย่างเดียวนายห้ามยิงปืนเสียงดังโต้”

เมื่อเห็นชายหนุ่มพยักหน้า อลิซจึงวิ่งนำไปยังทางตามแผนที่ที่แสดงในหัวเธอ

ไม่นานทั้งสองก็เห็นประตูรั้วด้านหลังอยู่ไม่ไกล แต่ยังไปไม่ถึงจุดหมาย ทั้งสองต้องรีบปลีกตัวหลบชายร่างท้วมมือปืนอีกคนหนึ่งที่เดินวนๆแถว ประตูทางออกด้านหลัง

“รอให้มันไปก่อน ไปเร็วๆสิโว้ย” อลิซลุ้นให้ชายร่างท้วมเดินออกไปจนฉี่จะราดอยู่แล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นดั่งใจคิด

“เรามีเวลาเหลือไม่พอแล้ว เดียวฉันฆ่ามันเอง” ชายหนุ่มข้างกายอลิซพูดเสียงเย็น พลางเล็งปืนไปทางศัตรู

“ไม่ ไม่ได้ พวกมันก็มากันหมดสิ เราเหลือลูกปืนไม่พอมันนะ” อลิซรีบตะครุบมือชายใจร้อนทันที “ขอฉันใช้เวลาคิดแปบ” ก่อนจะตบรัวที่หัวตัวเองเพื่อกระตุ้นให้สมองเร่งทำงาน

“คิดออกแล้ว เดินไปอีกหน่อยเป็น เครื่องเล่นไวกิ้งเราล่อมันไปที่เครื่องนั้น ฉันมีวิธีจัดการมัน นายถอดเสื้อคลุมนายมา เร็วๆ”

ก่อนที่ทั้งสองจะลัดเลาะไปยัง เครื่องเล่นไวกิ้งที่อยู่ไม่ไกล อลิซ โยนเสื้อสูทของชายหนุ่มขึ้นไปบนที่นั่งไวกิ้งหลังสุดก่อนที่เธอจะลากตัวชายหนุ่มที่ยืนมองการกระทำของเธออย่างใจเย็น ก่อนจะมาที่ตู้ควบคุมเครื่องเล่นไวกิ้ง

“นายโยนหินขึ้นไปบนเครื่องเล่นที ให้มันได้ยินนะ ขอแม่นๆ”

ใช่แล้ว เธอจะล่อให้มันขึ้นไปบนนั้นแล้วจัดให้มันได้เล่นเครี่องเล่นแสนสนุกนั้น

ตึก

“ทางนั้นใครวะ มึงเปล่าไอ้หนึ่ง” ชายร่างท้วมกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาทางเรือไวกิ้ง ก่อนจะหัวเราะหึในลำคอเพราะนึกว่าเสื้อคลุมนั้นเป็นเหยื่อที่แอบหลบซ่อนอยู่ เป็นไปตามแผนของอลิซ ต้องขอบคุณความมืดและความโง่ของมันจริงๆ

อลิซที่ได้กดปุ่มเปิดเรื่องไว้แล้ว เตรียมกดปุ่มเริ่มเล่นสีเขียวทันทีที่มันเดินย่องขึ้นไปหาเสื้อคลุมนั้น

Start

ทันทีที่กดปุ่ม เครื่องก็เริ่มทำงาน มันเพิ่งรู้สึกตัวว่าตกเป็นเหยื่อ แต่ใครจะต้านทานความเสียวของเรือไวกิ้งได้ ชายร่างท้วมรีบหาที่ยึดเกาะทันที

อลิซกับร่างสูงจึงรีบวิ่งไปที่ประตูหลังทันทีเพราะ ตอนนี้เสียงร้องของผู้เล่นได้ตะโกนดัง คงเรียกความสนใจของมือปืนคนอื่นๆไม่น้อย เธอต้องขอบคุณมันที่ช่วยเรียกความสนใจไว้สินะ

“ล็อค”

ร่างสูงจับแม่กุญแจอย่างหัวเสีย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีปืน และก็ถึงกับบางอ้อว่าทำไมสาวน้อยแต่หัวสมองไม่น้อยข้างกายเขาถึงไม่ให้ใช้กระสุน ก่อนจะถอยออกมาและมือเล็งปืนเตรียมยิงแม่กุญแจ

“ไม่ๆ เสียงมันดัง นายถอดเสื้อนายออกมากลบเสียง” โชคดีที่เขาใส่เสื้อมาหลายชั้น ใช้เสื้อผ้าเค้าเปลืองจริงๆแม่สาวคนนี้

จริงสิ ยิงกระสุนผ่านผ้าลดความดังลงได้ ร่างสูงทำตามที่อลิซบอก แต่ไม่มีเวลาคิดมากเขายิงแม่กุญแจอย่างแม่นยำด้วยนัดเดียวก็สามารถเปิดประตูออกไปได้แล้ว ก่อนจะหันหลังมาจูงมืออลิซให้ออกวิ่งพร้อมกันออกไป

โชคยังดีที่ประตูด้านหลังนี้ติดกับบ้านคนหลายหลัง เป็นหมู่บ้าน ทั้งสองจึงเคาะประตูบ้านเข้าไปขอความช่วยเหลือ และด้วยความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาทำให้อลิซสลบเหมือดอยู่ในอ้อมกอดของชายแปลกหน้า

ชายหนุ่มอุ้มยกร่างบางด้วยสองมือเข้าไปในบ้านของผู้ใจดีคนหนึ่ง เพื่อรอให้ลูกน้องที่เค้าเพิ่งใช้โทรศัพท์โทรให้มารับ ดวงตาสีดำสนิทที่เคยเย็นชาดูอ่อนโยนลง ทอดมองมายังร่างบางในอ้อมกอดด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม ถ้าคนรู้จักเขามาเห็นภาพนี้คงไม่เชื่อว่าว่านี่คือ หัวหน้ามาเฟียที่ชื่อ ‘ออกัส’ ผู้โหด เหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิง!!!