เหนือมาเฟีย

เฮือก!!! บุ๊งงง

ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นท่ามกลางมวลน้ำ ผมยาวสีน้ำตาลเทาจางแผ่ขยายอย่างไร้แรงโน้มถ่วง รอบตัวมืดมิด มีเพียงแสงไฟสลัวจากเบื้องบน สองแขนสองขาตะเกียกตะกายพยายามหาที่ยึดเกาะ

น้ำ ฉันกำลังจมน้ำ

ร่างบางคิดได้ดังนั้นก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก น้ำไหลเข้าปาก เข้าจมูก ทำให้หายใจไม่ออก เธอรู้สึกว่าตัวเองหนักขึ้น หนักขึ้น หนักขึ้น และแรงเฮือกสุดท้ายใกล้จะหมดเต็มที ร่างบางค่อยๆจมดิ่งลงเบื้องล่างพร้อมกับเปลือกตาที่ใกล้จะปิดลงอีกรอบ

ฉันกำลังตายอีกรอบงั้นเหรอ

ภาพสุดท้ายก่อนที่สติจะหายไปคือ ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังว่ายน้ำเข้ามาหาเธอ มือหนากระชากร่างเล็กดึงขึ้นไปเบื้องบน และสติเธอก็ดับวูบไป

แค่กๆ

ร่างบางซึ่งก่อนหน้าไร้สติ ไอพร้อมกับกับสำลักน้ำจำนวนมากออกมาใส่หน้าชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังประกบปากผายปอดเธออยู่ ทำเอาเจ้าตัวที่ไม่เคยโดนใครถ่มน้ำใส่หน้ามาก่อน อุทานคำหยาบออกมา

“Shit”

แค่กๆ

หญิงสาวที่รอดจากความตายมาหมาดๆ ไอเอาน้ำออกมาจากร่างกายอย่างต่อเนื่อง พอเริ่มได้สติดวงตากลมเหมือนเด็กน้อยก็ค่อยหรี่ลงเพื่อมองชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตเธอตรงหน้า ชายที่ช่วยชีวิตเธอโดยการผายปอด

นี่ฉันสายตาสั้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

หญิงสาวไม่เพียงคิดอย่างเดียวสองมือซีดขาวเอื้อมไปจับใบหน้าอีกฝ่าย

คนแหะ ว่าแต่ใคร มองไม่ชัดเลย

เธอเองยังสงสัยว่าตัวเองสายตาสั้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงเธอจะเป็นคนที่อ่านหนังสือเยอะมาก แต่ก็ดูแลตัวเองดีตลอด ไม่มีทางปล่อยให้สายตาแย่ขนาดนี้ได้

แต่ที่แปลกกว่าคือ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วเธอจมน้ำได้ยังไง ภาพสุดท้ายล่าสุดที่จำความได้คือ ศพ4ร่างที่นอนเกลื่อนเต็มทางเดินของชั้น2บนบ้านของเธอ ร่างเหล่านั้นช่างคุ้นเคย ใช่พวกเค้าคือ ร่างพี่ชาย แม่ และที่ใกล้ที่สุดคือร่างท้วมของผู้เป็นพ่อของเธอ เธอวิ่งเข้าไปหาร่างหนาที่ดูเหมือนจะเป็นร่างเดียวที่ยังมีลมหายใจอยู่ แต่ช่างน้อยมากจนใกล้จะสิ้นใจเต็มที

‘พ่อคะ ฮึก เกิดอะไรขึ้น’ อลิซ เป็นชื่อเจ้าของร่างบางผู้โชคร้ายที่กำลังกอดร่างหนาอย่างสับสน

‘หนี ไป ลูก’

อลิซร้างไห้อย่างบ้าคลั่ง สองมือหญิงสามเปื้อนไปด้วยด้วยของผู้เป็นที่รัก เธอเพิ่งกลับบ้านมา พอมาถึงไฟในบ้านก็ไม่เปิด หน้าบ้านของเธอมีรถตู้สีดำคันใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยจอดอยู่ สัญชาตญาณทำให้เธอรีบวิ่งเข้าไปดูในบ้าน

‘ม่ายยย’ หญิงสาวคร่ำครวญเมื่อลมหายใจสุดท้ายของพ่อหมดลง

‘สวัสดีสาวน้อย’ เสียงเยาะเย้ยของชายร่างกำยำในชุดสูทสีดำเอ่ยออกพร้อมกับเดินออกมาจากห้องนอนเธอ เบื้องหลังเต็มไปด้วยบอดีการ์ดมากกว่า 5 คน ‘รอตั้งนานแหนะ น่าเบื่อจะแย่ เป็นยังไงบ้างบทเรียนอันหอมหวานของการกล้าปฏิเสธฉัน’

อลิซจ้องเขม็งไปที่เจ้าของเสียง เธอจับต้นชนปลายสาเหตุที่เกิดขึ้นทัน

เธอเคยเจอชายหนุ่มเบื้องหน้ามาแล้วครั้งนึง เพราะเขาคือหัวหน้าแก๊งมาเฟียแถบนี้ แถบรัสเซียทั้งหมดล้วนอยู่ในความปกครองของเขา สาเหตุที่คนที่เธอรักต้องมาตายเพราะ ว่าเธอปฏิเสธโอกาสในการเข้าทำงานกับเขาที่เขาอุตส่าห์ลดตัวมาชวนเธอเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ไม่ใช่เพราะเธอเก่ง แต่เพราะเธอคือแชมป์ยิงปืนสาวที่ไม่ว่าจะลงสนามไหนก็ไม่เคยแพ้

เมื่อไม่ได้เธอมาอยู่ในสังกัด ก็อันตรายเกินที่จะปล่อยเธอไว้

แล้วครอบครัวเธอผิดอะไร!!!

ปัง!!!

และนั่นก็เป็นเสียงกระสุนนัดสุดท้ายที่เธอได้ยิน เพราะกระสุนนัดนั้นได้เจาะเข้ากลางกบาลอลิซ ร่างบางสิ้นลมหายใจคาที่

“โอ๊ย เจ็บนะ”

เธอร้องเพราะโดนอีกฝ่ายปัดมือเธอทิ้ง และนั่นก็ทำให้เธอหลุดจากภวังค์

ผู้ชายอะไร ไม่ออมแรงกับผู้หญิงเลยสักนิด

“ไปเป็นชู้กับใครเขามาหล่ะ ถึงโดนล่าขนาดนี้”

ชายหนุ่มพูดพลางลุกขึ้นยืนมองหญิงสาวร่างบางตรงหน้า

“นี่นายจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้เป็นชู้ใคร ใครโดนตามล่า เอ๋...”

เดี๋ยวนะ ฉันโดนตามล่า วิ่งหนี ฉันตัดสินใจโดดลงจากสะพานสูงหลายสิบเมตร...

คำพูดของชายหนุ่มทำให้ความทรงจำมากมายไหลเข้ามาในหัว ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอแต่เป็นของเจ้าของร่าง!!!

‘ปัง!!! แม่’

‘เบล หนีไปลูก’

หญิงวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าแม่ พยายามกระโจนเข้าหาชายโพกหน้าเพื่อถ่วงเวลาให้ลูกสานหนีไป ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย

“ฮึก แม่ฉันโดนยิงตาย มีคนตามไล่ฆ่าฉันจริงๆ อะ โอ๊ย ปวดหัว”

มือบางกุมหัวตัวเอง พลางลงไปเกลือกดินอีกรอบ

ไม่ใช่แม่ฉัน นี่ไม่ใช่ร่างฉัน ฉันตายไปแล้ว ร่างนี้เป็นใครทำไมถึงน่าสงสารจัง

ความทรงจำของร่างนี้ไหลเข้ามาในหัวเธออย่างต่อเนื่อง โดนกลั่นแกล้ง โดนรังแก ใส่ร้าย ร้องไห้แทบทุกวัน ไม่เคยมีความสุขจริงๆเลยสักนาที พ่อไม่รัก รักแม่มากแต่ร่างนี้ไม่เคยปกป้องผู้เป็นแม่ได้เลย แม่โดนใส่ร้ายว่ามีชู้ โดนไล่ออกจากบ้าน แม่โดนยิง และความคิดสุดท้ายของเจ้าของร่างนี้...

แม่โชคร้ายจังที่มีลูกแบบหนู พวกเค้าทำร้ายแม่ หนูยังปกป้องแม่ไม่ได้เลยสักครั้ง

“ฮึก ฮือออ”

ฉันไม่ใช่เธอ เบล ฉันคือ อลิซ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดใจขนาดนี้

อลิซน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ หัวก็ปวดจนแทบจะระเบิด ความทรมานของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่ตอนแรกทำท่าจะทิ้งเธอไว้ตรงนี้ ขมวดคิ้วสงสัย ตัดสินใจเดินกลับมาหาร่างบางอีกรอบ มือหนาช้อนตัวเธอขึ้นมาด้วยแรงอันน้อยนิดขึ้นมาพาดบ่าไว้ ก่อนจะเดินไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล

“เดี๋ยวนี่นายจะทำอะไร จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

อลิซไม่พูดเปล่า กำมือเล็กๆทุบไปยังแผ่นหลังชายหนุ่ม

ตุ้บ “โอ้ย”

อลิซถูกโยนลงไปบนพื้นหญ้าตามคำขอ เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง แต่ปัญหาสายตาสั้นของร่างนี้ทำให้เธอมองอีกฝ่ายไม่ชัด แต่รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ควรด่าเขากลับ เพราะรังสีอำมหิตแผ่ออกมา

“โอเค นายไม่ผิด”

อลิซพึมพำก่อนจะนอนไปบนพื้นหญ้าอย่างหมดแรง หัวก็ปวดระบมไม่มีแรงจะเถียง ได้แต่ก่นด่าในใจ

ทำไมฉันได้มาเกิดใหม่ทั้งที ขอแบบเทพบุตรหล่อๆ นิสัยดีๆมาช่วยไม่ได้หรือไงนะ นี่มันซาตานชัดๆ

อลิซหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางมองชายตรงหน้าที่เบลอๆอย่างเคืองๆ

“ขึ้นรถ จะพาไปส่งโรงพยาบาล”

อลิซพยุงตัวเองขึ้นอย่างว่าง่ายเดินไปเปิดประตูรถนั่งฝั่งข้างๆคนขับ อย่างน้อยเขาก็มีความใจดีอยู่บ้าง

“ฉันขออะไรอย่างนึง สัญญาเลยว่าจะไม่พูดมากให้นายรำคาญ” อลิซพูดหลังจากที่ชายเจ้าของรถออกสตาร์ทรถ รถยนต์แล่นด้วยความเร็วออกไปข้างหน้า คำถามของหญิงสาวได้รับคำตอบเพียงความเงียบ แต่นั่นเธอเดาว่าเขาเว้นให้เธอพูดต่อ

“นายมีแว่นสายตาสั้นไหม ตอนนี้ฉันมองอะไรไม่เห็นเท่าไหร่”

“ในลิ้นชัก”

เมื่อได้รับคำตอบอลิซรีบเปิดลิ้นชักหยิบแว่นกรอบดำออกมาสวมทันที

ในที่สุดฉันก็หายตาบอดเสียที ยัยเบลไปทำอีท่าไหนถึงได้สายตาสั้นขนาดนี้ ถึงแว่นนี้จะตัดสั้นไม่พอปัญหาสายตา แต่ก็พอทำให้เธอชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตเธอไว้ได้อย่างชัดเจน เนื่องจากความสูงของเธอกับเขาต่างกันมาก ทำให้สิ่งแรกที่มองเห็นคือแผงอกล่ำแบบคนเล่นกล้าม ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป เข้าใส่เสื้อเชิ้ต ปลดกระดุมลงมาถึงแผงอก เสื้อเปียกนิดๆ หน้าอลิซร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอสะบัดหัวไล่ความคิดลามกออกไปก่อนเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับเส้นผมที่ลงมาปรกในหน้าคม

หล่อ หุ่นดี เสียอย่างเดียวนิสัยไม่ผ่าน

อลิซละสายตาจากชายหนุ่มเหม่อมองผ่านหน้าต่างออกไป และด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาจึงค่อยๆหลี่และเข้าสู่ห้วงนิทรา