6. ลอบสังหาร? (1)

“ขโมยของ มีโทษตัดมือ” กายสูงใหญ่ล่ำสันปรากฏขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงอันเยือกเย็น ทำเอาใจดวงน้อยร่วงหล่นลงกับพื้น

เกาชิงหรูที่ยังไม่ทันได้ออกจากห้องหยุดชะงัก หมุนตัวกลับมามอง ภาพที่เห็นตรงหน้าสร้างความตกใจระคนมึนงง เรื่องหนึ่งคือเหตุใดเขาจึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ ทั้งที่ยามเข้ามาก็ไม่เห็นมี

แต่ที่น่าตกใจคืออีกฝ่ายสวมเพียงกางเกงสีขาวบาง เสื้อตัวในถูกถอดทิ้ง สวมเพียงอาภรณ์ตัวนอกที่ไม่ได้ผูกสาบเสื้อทับกัน เผยให้เห็นแผงอกแน่นเต็มสองตาของชิงหรู

“เหอะ ไอ้คนขี้อวดเอ๊ย” หนาวจะตายยังใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น น่ามองตายล่ะ

ถึงจะเบะปากด้วยความหมั่นใส่ แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลก็ยังเลื่อนขึ้นลงมองสำรวจไม่เลิก ผมเผ้าที่ปล่อยยาวไม่ได้เก็บรวบให้เรียบร้อย นั่นยิ่งส่งเสริมบุคลิกให้ดูดิบเถื่อนอย่างช่วยไม่ได้

“อึก...”

“มองพอหรือยัง หากยัง ข้าจะควักลูกตาเจ้ามาร้อยเป็นสร้อยคอ จะได้มองทั้งวันทั้งคืน” ไม่ว่าเปล่า คนอำมหิตยังเดินอาดๆ เข้ามา จนชิงหรูต้องกระเถิบถอยหลัง

“เฮ้ยๆ นี่ข้าเป็นเมียท่านนะ”

“เมีย? หึ คนชั้นต่ำ มักใช้คำพูดต่ำๆ”

“อะแฮ่ม ข้าเป็นชายาเอกของท่านนะ ท่านจะควักลูกตาข้าไม่ได้” ผัวๆ เมียๆ คงฟังแล้วระคายหูเชื้อพระวงศ์ สตรีแสนธรรมดาอย่างนางจึงต้องจีบปากจีบคอพูดจาให้ถูกต้องเหมาะสมกับคนชั้นสูงเสียหน่อย

“น่ารำคาญ เอาของของข้าคืนมา” มือใหญ่ยื่นเข้ามาหมายจะยื้อแย่ง แต่ชิงหรูดันบิดตัวหนีได้ทันการณ์

“แบร่!” ลอกลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ยเสร็จ ก็หมายจะหันหลังวิ่ง ทว่าคอเสื้อกลับถูกคว้าไว้ ทั้งยังโดนลากให้ถอยหลังจนของที่อยู่ในอ้อมแขนตกกระจายเต็มพื้นไปหมด

ตุ๊บ!!!

“โอ๊ย! ไอ้คนป่าเถื่อน บอกให้นั่งดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องลากมาโยนเลย” สองมือจับบั้นท้ายของตนเอง ที่กระแทกกับตั่งไม้

“ข้าได้ยินเจ้าเรียกข้าว่า ไอ้ มาหลายรอบแล้วนะ นอกจากตัดมือ ก็คงต้องตัดสิ้นด้วย” ดูจากแววตาแข็งกร้าว อีกฝ่ายไม่ได้จะพูดเล่นเป็นแน่

ข้อมือเล็กทั้งสองถูกคว้ามาวางบนโต๊ะเตี้ยที่อยู่ข้างตั่ง อีกฝ่ายจับกดเอาไว้ด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างหยิบเอามีดสั้นจากที่ใดไม่รู้ขึ้นมา แต่ที่แน่ๆ มันคมชนิดที่ว่าเฉือนครั้งเดียวขาด

“ทะ ท่านอ๋อง เดี๋ยวก่อนๆ ข้าไม่เอาแล้วก็ได้ ฮื่อ!” ความห้าวหาญ ปากเก่งเมื่อครู่มลายหายสิ้น ยามที่ต้องเอาตัวรอด

“สายไปกระมัง เมื่อครู่ข้าให้โอกาสเจ้าคืนของแล้ว”

“ไม่สายๆ ข้าขอโทษนะ ขอโทษๆ” เกาชิงหรูทำหน้าน่าสงสาร ขอร้องอ้อนวอน ทั้งยังขยับเข้าไปซบอกเปลือยของคนที่ก้มตัวลงมาจับข้อมือนาง ศีรษะเล็กถูกไถบนอกเปล่า ยอมออดอ้อน เพื่อรักษาชีวิต

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้ารังเกียจสตรีแพศยา ที่ทำกิริยาต่ำช้าเช่นนี้เป็นที่สุด”

“ทำแบบนี้ท่านรังเกียจหรือ...เช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้” ในเมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็ต้องใช้ไม้แข็ง ชิงหรูเงยขึ้นมองดวงตาแข็งกระด้างคู่นั้น ก่อนสาวงามจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

งับ!!!

“อ้า!!!” เฉิงจื่อหานหลุดอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อฟันขาวงับเข้าที่เม็ดไตสีเข้มบนอกแกร่งอย่างสุดกำลัง มือหยาบคว้าผมสลวยดึงทึ้งให้ชิงหรูออกห่างตัว

แต่ไม่รู้ว่านางเป็นสุนัขหรือไร จึงกัดไม่ปล่อย ยิ่งดึงออก ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ

“มีคนลอบสังหารท่านอ๋อง! เร็วเข้า” ได้ยินเสียงเพียงเสี้ยวลมหายใจ ประตูบานหรูก็ถูกพังจนล้มลงมาทั้งบาน

องครักษ์และทหารอารักขาต่างก็กรูกันเข้ามาในห้องบรรทม ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้า ไม่คล้ายกับการลอบสังหารเลยสักนิด ออกจะเป็นเรื่องชวนให้ใจเต้นเสียมากกว่า

“ท่านอ๋อง-”

“...”

“นี่เจ้า!” เฉิงจื่อหานมัวแต่นิ่งอึ้ง จึงคว้าเอาตัวชายาชังไว้ไม่ทัน เจ้าตัวเล็กวิ่งไปคว้าเอาเสื้อคลุมขนสัตว์ของเขา แล้วออกไปท่ามกลางสายตาทหารนับสิบนาย ที่บัดนี้พากันหน้าแดง กัดริมฝีปากไม่ให้เผลอยิ้มออกมา

“พวกเจ้าออกไปให้หมด!” ทหารอารักขาก้มคำนับก่อนจะออกไปตามคำสั่ง เหลือก็เพียงองครักษ์ซ่งเหยียน องครักษ์หนุ่มวัยเพียงสิบแปดหนาว ทว่าฝีมือเก่งกาจ ทำงานไว จนได้เป็นคนสนิทของชินอ๋อง

“กระหม่อมขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินเสียงท่านอ๋องตะโกนจึงคิดว่ามีคนร้าย ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่อง...” องครักษ์หนุ่มจิ้มนิ้วชี้เข้าหากัน พลางบิดกายกระมิดกระเมี้ยน