บทที่ 4 คุณเป็นใคร

"เอ๊า!!! ทำไมรีบไปละคะ"ร่างอรชรของแอนนี่รีบคว้าท่อนแขนแกร่งของสุทธิ์พิธาเอาไว้ไม่ยอมให้ไป

"อยู่กับแอนนี่ก่อน "ขณะเดียวกันดวงตางอนงามของแอนนี่พลับเหลือบไปมอง พรนับดาวที่ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ "ละนี่พาป้าที่ใหนมาเมาอย่างกับหมาแนะ"

ทันใดนั้นพรนับดับที่เมาหนักค่อยยกศีรษะขึ้นลืมตาปรือๆเมื่อได้ยินเสียงดังใกล้ๆหู...

"ป้าบ้านพ่องงแกสิ เสียงเสียงแจ๋น แสบหูไปหมดละเนี่ย"พรนับดาวตวาดเธอออกไปด้วยความเมา โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร

"อร้ายอีนี่ปากดีนักนะ"แอนนี่ทำทีง้างมือตบชูขึ้นเตรียมพร้อมจะตบ

"พอๆเถอะแอนนี่ อย่าถือสาคนเมา" เมื่อสุทธิ์พิธาดูท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้าศึกทั้งสองสาวเอาไว้แล้วรีบเอ่ยตัดบท

"See you bye."

ภาพตัดมาส่งคอนโดหลังที่ 8

ร่างสูงใหญ่ช้อนร่างเล็กของพรนับดาวอุ้มไปนอนที่เตียงนุ่มเมื่อตัดสินใจพากลับมาพักผ่อน...ไม่ได้พาเธอไปนอนที่โรงพยาบาลแต่อย่างใด ขณะที่ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดใบหน้าหวานที่สวมแว่นตาอยู่นั้นพลันหลุดออก มือเรียวถูกยกขึ้นมากอดที่คอแกร่ง

" ทำไมคุณทำกับฉันแบบนี้" พรนับดาวเผลอละเมอเสียงอู้อี้ออกมาแต่ก็พอจะฟังรู้ความบ้าง เมื่อสุทธิ์พิธาได้ยินแบบนั้นลอบมองใบหน้าของเธอด้วยความสงสาร วางเธอลงบนเตียงอุ่นแล้วห่มผ้าเดินออกจากห้องไป

รุ่งเช้าวันต่อมา ตาคู่งามค่อย ๆ ลืมขึ้นทีละน้อย ภายในหัวปวดหนึบมึนไปหมดเมื่อมองไปรอบ ๆ ยิ่งทำให้ประหลาดใจ

"ที่นี่ที่ไหนอ่ะสวยจัง"

"นี่คุณตื่นแล้วเหรอ?

" กรี๊ดดดดดดด...คุณเป็นใครอ่ะ?

"ถามแปลกก็เป็นเจ้าของห้องที่คุณนอนอยู่ตอนนี้นี่ไง"

แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงจำได้ว่า ฉันเจอเรื่องบ้าๆ แล้ววิ่งออกมาที่สะพานแม่น้ำฮันนี่นา แต่ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อชะมัดอย่างกับหลุดออกจากซีรีย์ นับดาวคิดอยู่ในใจ

" เมื่อคืนคุณเมามาก ผมเลยพาคุณมาพักที่นี่ "

แน่ใจนะเมื่อคืนคุณไม่ได้ทำอะไรฉัน พรนับดาวขยับเสื้อผ้าจับเนื้อตัวสำรวจตัวเองว่ายังอยู่ในสภาพเรียบร้อยครบถ้วนหรือไม่ มองไปยังใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่วางใจ

"กาแฟสักแก้วมั้ย"

ฉันไม่ดื่มกาแฟ ขอเป็นนมอุ่น ๆ สักแก้วก็ได้ค่ะ พรนับดาวค่อย ๆ วางใจเพราะคิดว่าเขาคงไม่ทำอะไรเธอหรอก แถมท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดได้อะไรนุ่ม ๆ ลงไปในท้องก็คงจะดี

"อ่อ คุณชื่ออะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น

"ฉัน พรนับดาวค่ะ แล้วคุณล่ะคะ"

ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ผมให้คุณผักผ่อนเต็มที่หมดธุระคุณก็กลับบ้านได้แล้ว ทำไมคุณถึงคิดฆ่าตัวตายล่ะ ชีวิตคนเราสั้นมากไม่ต้องรีบหรอกได้ตายแน่ๆแต่ก่อนที่เราจะตายเราได้ทำอะไรเพื่อคนที่เรารัก เช่นกับพ่อแม่่ของคุณ และได้ทำในสิ่งที่รักหรือยัง

-มาเป็นชุดเลยแฮะ จะตอบอันไหนก่อนดีฉันนึกว่าหลงมาอยู่ในวัดป่าญานสังวรณ์เสียอีก สงสัยจะเคยบวชมาแน่ ๆ -

"เอ่อคือ..แฟนฉันนอกใจเอาผู้หญิงมานอนถึงในบ้าน ฉันน.....ฮือ..."แค่เพียงนึกถึงเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดหัวใจน้ำตาก็ไหลอาบแก้มนวลทันที

-อ่อเข้าใจละ- ใบหน้าหล่อเมื่อเห็นดังนั้นก็พลันเข้าใจในเรื่องราวของหญิงสาวที่คิดสั้นแบบนั้น

"ผมจะบอกอะไรให้นะ เราจะไม่เจ็บเท่าไหร่ ถ้าไม่เอาใจไปผูกไว้ที่ตีน คุณผ่านมามาได้ คุณยังไม่ตายนี่ "

ประโยนี้ส่งผลให้พรนับดาวถึงกับอึ้ง ผู้ชายคนนี้ดูมีหลักการใช้ได้ดีจริงเชียว พอคิดทบทวนก็ทำให้เธอคิดได้

"โห++...เฉียบ!!!คมมาก "

"ดึงตัวเองกลับมาทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ เริ่มต้นใหม่ไม่สาย รักตัวเองให้มากๆ นี่ก็สายมากละ ผมต้องไปก่อน หวังว่าเราคงจะไม่ต้องเจอกันอีก" ว่าจบร่างสูงหยัดตัสลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไป

"เดี๋ยวสิ คุณหล่อ อุ๊บ!! เอ่อ คุณ..ฉันขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ข่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ฉันจะเริ่มต้นดูแลตัวเอง รักตัวเอง ฉันจะไม่เอาตัวเอง ไปผูกกับเรื่องพวกนั้น ที่มันบั่นทอนฉันอีก สมกับที่คุณคืนชีวิตให้กับฉัน ถ้าเกิดคุณมีอะไรให้ฉันช่วยคุณบอกมาได้เลยนะ "

เขาฟังเธอพูดจนจบแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร สิ้นประโยคที่พรนับดาวเอ่ย สุทธิ์พิธาก็เดินออกจากห้องหรูไป ราวกับว่าหน้าที่ของเขาที่ได้ช่วยสิ้นสุดลงแล้ว

"ไปกันดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอ แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ นับดาวเอ๊ย"

สุทธิิ์พิธาเดินมายังรถที่ไม่เคิลจอดรอรับ ภายในใจยังกังวลนึกถึงเรื่องของพรนับดาวอยู่ โตแล้วคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง คนแปลกหน้าแบบนั้นไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย "ออกรถ "

"ท่านประธานครับ เรื่องคุณเจมี่ เราจะทำยังไงดีครับหรือให้ผมแจ้ง HR ประกาศรับคนใหม่" ก่อนที่รถคันหรูจะเคลื่อนออก คนขับรถอย่างไมเคิลได้พูดถึงปัญหาของเลขาของสุทธิ์พิธาที่พึ่งประสบอุบัติเหตุไป

สุทธิ์พิธาทำท่าครุ่นคิด เขาก็ยังคิดไม่ออก อาจจะให้พนักงานคนอื่นเข้ามาช่วยดูและแทนเจมีก่อน แต่เดินทางไปถึงออฟฟิศ ตาคู่คมกวาดสายตาไปรอบ ๆ เท่าที่มองแล้วแต่ละคนภาระหน้าที่ก็รัดตัว แทบจะไม่มีเวลาพัก ช่วงนี้งานที่บริษัทค่อนข้างที่จะยุ่งมากด้วย

ขณะที่นั่งทำงานอยู่นั้นปรกติเจมีจะเป็นคนจัดการงานทุกอย่างให้ แต่เมื่อเลขาคู่ใจไม่อยู่ ตัวสุทธิ์พิธาเองต้องมาจัดการเองทุกอย่าง ทันใดนั้น ในหัวกลับฉุกคิดขึ้นได้ว่า เมื่อเช้า พรนับดาวได้บอกว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก หรือว่าจะเอายังเฉิ่มนั่นมาเป็นเลขาดีนะ ดูหน่วยก้านแล้วก็คงพอไหว

โปรดติดตามตอนต่อไป