บทที่ 5 ไม่มีที่ไป

ตกเย็น

ฝนฟ้ามืดครึ้ม แค่เพียงสองขายาวก้าวขึ้นรถแล่นออกได้ไม่เท่าไหร่ฝนก็ดันโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย นึกขึ้นได้ว่าใยเฉิ่มที่ช่วยชีวิตไว้เมื่อคืนเธอจะยังอยู่หรือไม่จึงสั่งให้คนขับรถวิ่งไปยังคอนโดหลังที่แปด

"ไมเคิล กลับไปคอนโดเมื่อคืน"

"รับทราบครับ "

คอนโด

พรนับดาวหลังจากที่ตอนเช้าเธอออกจากคอนโดเพื่อกลับไปยังบ้านพักของเธอแต่แค่เพียงเดินออกไปยังไม่ถึงครึ่งทางเธอก้นึกถึงภาพหลอน ที่เห็นแฟนหนุ่มอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ภายในใจเจ็บปวดรวดร้าวเกินจะรับไหวและไม่อยากเห็นภาพบาดตานั้นอีกเธอเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมายแต่ท้ายที่สุดจึงเดินกลับมาที่คอนโดที่เดิมเพราะไม่มีที่ไป เพื่อนสนิทเธอก็ติดต่อใครไม่ได้

ขณะที่ฝนโปรยปรายตาคมปรากฎเห็นร่างสวยของพรนับดาวนั่งขดหลบฝนอยู่ด้านข้างของตึกจึงรีบเดินถือร่มไปบังฝนให้กับเธอ "คุณทำไมไม่เข้าไปข้างในมานั่งทำมิวสิคเพลงเศร้าอะไรตรงนี้ รอพระเอกซีรีย์มากางร่มให้หรือไง"

" คงงั้นมั้ง ปากคุณนี่ "

"ฮะ อะไรนะ "

"เปล่า "

"แล้วทำไมไม่กลับบ้าน ?

พรนับดาว เมื่อเห็นใบหน้าของเขาความเศร้าตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง บ่อน้ำตาที่ตื้นเขินก็เริ่มไหลรินออกมานองหน้า ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่พอเห็น สุทธิ์พิธาเหมือนหัวใจเธอชุ่มฉ่ำขึ้นมาอีกที

"ตัวเปียกหมดแล้ว ป่ะขึ้นไปบนห้อง" สุทธิ์พิธารู้สึกสงสารเมื่อเห็นสายตาเว้าวอน สภาพเปียกปอนด์เป็นลูกหมาตกน้ำใบหน้าที่นองเต็มไปด้วยน้ำตา

"ยังไงฉันก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ ก็บอกนะคะ พรนับดาวพูดด้วยความเกรงใจ ที่ต้องกลับมาพักในห้องของเขาอีกครั้ง โดยไม่ได้หวั่นใจว่าจะเกิดอะไรกับเธอหรือเปล่า

ประโยคนี้ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อหูผึ่งขึ้นมาทันที หึ มีสิวันนี้ตัวเขาเองก็ปวดหัวกับงานแทบแย่ เพราะไม่มีผู้ช่วยเลย

"งั้นคุณช่วยมาเป็นเลขาให้ผมหน่อย เลขาผมเค้าประสบอุบัติเหตุ"

"ฮ๊า!!!!!!!!!!!!!!! วะ ว่าไง นะคะ "

"คุณมีงานทำมั้ย ?

"มีค่ะ แต่คงอาจจะไม่ได้กลับไปทำแล้วล่ะมั้ง" ประโยคท้ายนับดาวทำเสียงเนือย ๆ เบา ๆ

"เอาแบบนี้ ถ้าคุณอยากช่วยผม ผมให้เงินล่วงน่า ปีนึง ให้เงินเดือน 3 เท่ากับที่ทำอยู่ มาช่วยทำงานให้ผม"

พรนับดาวถึงกับตาลุกวาว ราวกับโชคหล่นทับ ฟาดเคราะห์ให้กับไอ้ผู้ชายเฮงซวยกลับได้มาเจอผู้ชายแสนดีอย่างคนที่อยู่ตรงหน้าเหมือนสวรรค์ปั้นมาแล้วโยนมาให้เธอเสียอย่างไรอย่างนั้น

"อู้หู สปอต กทม มากเลย ล่วงหน้าปีนึง เงินเดือนเพิ่มสามเท่า" หญิงสาวพูดพึมพำกับตัวเองคำนวนยอดเงินในหัว ไม่คิดว่าอยู่ดี ๆ จะได้งาน ได้เงินมากมายขนาดนี้ รอดแล้วใยดาวนับดาวเอ๊ย

" ว่ายังไง ? เสียงหนาเอ่ยถามไปอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ให้คำตอบที่เขาเสนอ แต่เสียงทุ้มที่ดังทำเอานับดาวถึงกับสะดุ้ง

" อะ อะ โอเคตกลงค่ะ...ฉันช่วยคุณเองเจ้านายคนใหม่ของฉัน."

"เริ่มงานพรุ่งนี้เลยนะ คุณต้องจัดการเคลียร์ เรื่องงานทั้งหมดและที่สำคัญ เคลียร์คิวสาวๆของผมด้วย จัดคิวอย่าให้รถไฟชนกัน "

"นี่คุณพูดเล่นพูดจริงเนี่ย ฉันเคยได้ยินแต่ในนิยายนะ ที่พระเอกให้เลขาจัดคิวผู้หญิง" ไม่คิดว่าว่าจะมีในชีวิต ซึ่งเรื่องนี้นับดาวไม่ค่อยชอบใจหนักเพราะเธออกหักจากแฟนหนุ่มก็เพราะเขาเจ้าชู้มีผู้หญิงอื่น

"เปล่า ผมแหย่คุณเล่น" สุทธิ์พิธา ทำท่าทีขายขำอย่างคนอารมณ์ดีเพราะอาจจะเร็วเกินไปที่จะให้คนแปลกหน้าอย่างเธอมารู้นิสัยธาตุแท้ของตัวเอง

"'งั้น ฉันรับทราบค่ะ ฉันจะพยายามนะคะฉันก็ไม่เก่งทางนี้เท่าไหร่ แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าไม่มีอะไรเลยนะ " แต่ถึงอย่างไร นับดาวก้ยังแอบคิดในใจฉันว่าอุตส่าแอบปลื้ม ที่ไหนได้อย่าบอกนะเป็นไอ้แก่ตัญหากลับนี่เอง

"ไม่ใช่ปัญหาตามผมมา ข้าง ๆ คอนโดนี่เป็นห้าง ผมให้เวลาคุณ 2 ชั่วโมง นี่บัตร" มือหนายื่นบัตรเครดิตให้กับเธอ

"ไมเคิลพาเธอไปจัดการที วันนี้ฉันเหนื่อยอยากพักผ่อน" เขากระดิกนิ้วขึ้นกลางอากาศสั่งคนสนิทให้จัดการ

"ครับท่านประธาน"

มือสวยหลังจากที่รับบัตรมาด้วยความดีใจ"งั้นเดี่ยวฉันมานะคะ " เดินตามไมเคิลออกไปช็อปปิ้งที่ห้างซื้อเสื้อผ้าเครื่องใช้ต่างๆ ตามที่เธอต้องการ

คล้อยหลังจากที่ที่พรนับดาวออกไปจากห้อง ก็มี เสียงโทรศัพท์ ของสุทธิ์พิธาดังขึ้น