8

บทที่ 8 บ้าน

เมื่อเสียงประตูบานหนักปิดลงสนิท หนิงชิงรั่วก็รู้สึกราวกับโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นซึ่งพันธนาการเธอมาตลอดสองชาติภพได้ขาดสะบั้นลง

เธอไม่ได้เรียกแท็กซี่จากแอปพลิเคชันอย่างที่เคยทำ แต่เลือกที่จะเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมาจากถนนส่วนตัวของคฤหาสน์ สู่ถนนสาธารณะที่จอแจกว่า เธอต้องการสัมผัสพื้นดินและความเป็นจริงด้วยสองเท้าของตัวเอง

แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบใบหน้าของเธอ แต่มันไม่ได้ร้อนรุ่ม กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด นี่คือแสงแห่งอิสรภาพที่แท้จริง

รถสีดำคันหนึ่งจอดเทียบข้างทาง "คุณหนูชิงรั่ว" ชายวัยกลางคนพูดกับเธอ เขารู้จักชื่อเธอได้อย่างไร “คุณรู้จักฉันได้อย่างไร”

“คุณหนูครับนายท่านเสิ่นและคุณนายกำลังรอคุณหนูอยู่ครับมากลับผม” ตระกูลเสิ่นรึ

รถจอดลงที่หน้าปากซอยแคบๆ แห่งหนึ่ง คนขับหันมาบอกเธอ "เข้าไปอีกไม่ได้แล้วครับคุณหนู ต้องเดินเข้าไปเอง"

ลุงคนนั้นนำทางเธอไป เธอลากกระเป๋าเดินตามเข้าไปในซอยที่เงียบสงบ พื้นปูด้วยแผ่นหินที่ไม่สม่ำเสมอกัน มีต้นไม้เลื้อยเกาะตามกำแพงให้ความรู้สึกร่มรื่นแต่ก็แฝงไว้ด้วยความวังเวง

และแล้วลุงคนนั้นก็หยุด ลงหน้าบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง

มันเป็นบ้านชั้นเดียวแบบโบราณที่มีลานบ้านขนาดย่อมอยู่ตรงกลาง ประตูไม้สีแดงเข้มดูเก่าแต่สะอาดสะอ้าน บนบานประตูมีร่องรอยของการซ่อมแซมอยู่หลายแห่ง เหนือประตูแขวนป้ายไม้เล็กๆ

หนิงชิงรั่วกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเป็นเวลานาน มือที่กำลังจะเอื้อมไปเคาะประตูสั่นเทาเล็กน้อย

นี่น่ะหรือ...บ้านของพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ?

ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาในหัวใจ ทั้งความตื่นเต้น ความหวัง และความกลัวที่ซ่อนอยู่ลึกๆ...กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอย่างที่เธอคาดหวังไว้

แต่สุดท้าย...เธอก็รวบรวมความกล้าทั้งหมด ยกมือขึ้น...

และเคาะประตูไม้บานนั้นเบาๆ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...