ึ7

บทที่ 7 ก้าวออกจากนรก

หนิงชิงรั่วไม่ได้ใช้เวลา 24 ชั่วโมงตามที่หนิงเจิ้งกำหนด เธอใช้เวลาเพียงไม่ถึงสองชั่วโมงในการเตรียมตัว

เธอกลับเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่บัดนี้รกไปด้วยข้าวของที่ถูกรื้อค้นอีกครั้ง แต่เธอไม่ได้เข้าไปเพื่อเก็บของเหล่านั้น สายตาของเธอไล่มองไปตามเสื้อผ้าแบรนด์เนม กระเป๋าหรู และเครื่องประดับราคาแพงที่กองระเกะระกะบนพื้น...ของที่ตระกูลหนิงมอบให้เพื่อปั้นแต่งเธอให้เป็น "คุณหนูหนิง" ที่สมบูรณ์แบบ

มุมปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน ก่อนจะหันหลังกลับออกมาโดยไม่แตะต้องสิ่งของเหล่านั้นแม้แต่ชิ้นเดียว เธอไม่ต้องการเปลือกนอกจอมปลอมที่พวกเขาเคยสร้างให้อีกต่อไป

สิ่งที่เธอเก็บลงในกระเป๋าเดินทางใบเล็กมีเพียงไม่กี่อย่าง เสื้อผ้าธรรมดาๆ สองสามชุด, สมุดบัญชีธนาคารที่มีเงินเก็บส่วนตัวซึ่งได้จากรางวัลการแข่งขันต่างๆ เอกสารประจำตัว

ขณะที่เธอลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กออกมาจากห้องพักแขก เสียงพูดคุยก็ลอยมาจากชั้นล่าง เธอหยุดยืนอยู่หลังเสาต้นใหญ่บนโถงทางเดินชั้นสอง มองลงไปยังห้องนั่งเล่น

ตระกูลหนิงทุกคนยังคงรวมตัวกันอยู่ที่นั่น หนิงเวยอันกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของสวีลู่

"เป็นความผิดของเวยอันเองค่ะ ที่ทำให้พี่สาวต้องออกจากบ้านไป คุณพ่อคุณแม่ อย่าไล่พี่สาวไปเลยนะคะ" เธอพูดพลางปาดน้ำตาป้อยๆ

แต่เสียงความคิดในหัวของเธอกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ‘รีบๆ ไสหัวไปซะทีสิ ขวางหูขวางตา ทุกอย่างในบ้านนี้เป็นของฉันคนเดียว’

สวีลู่ลูบหลังลูกสาวตัวจริงอย่างปลอบโยน "ไม่เกี่ยวกับลูกเลยเวยอัน เด็กอกตัญญูคนนั้นต่างหากที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ"

‘นางเด็กนั่นไม่ร้องไห้ฟูมฟายเลยสักนิด มันน่าหงุดหงิดชะมัด นึกว่าจะได้เห็นมันคลานเข่าอ้อนวอนซะอีก’

หนิงเจี๋ยนที่นั่งเงียบอยู่นานขมวดคิ้วมุ่น ‘ผิดปกติ...ปฏิกิริยาของเธอสงบนิ่งเกินไป ต้องมีอะไรแน่ๆ หรือว่าเธอมีที่ไป? ต้องให้คนคอยจับตาดูไว้’

หนิงชิงรั่วฟังละครตบตาฉากใหญ่นั้นด้วยหัวใจที่สงบนิ่ง เธอไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...ไม่เจ็บปวด ไม่เสียใจ มีเพียงความรู้สึกสมเพชเวทนา

เธอเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ เสียงล้อกระเป๋าเดินทางที่ลากไปบนพื้นหินอ่อนขัดมัน ดึงดูดทุกสายตาให้หันมามอง

ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียว...เด็กสาวในชุดเดรสสีขาวเรียบๆ กับกระเป๋าเดินทางใบเล็กเพียงใบเดียว ไม่มีร่องรอยของการร้องไห้ ไม่มีแววตาอาลัยอาวรณ์ มีเพียงความสงบนิ่งที่ยากจะหยั่งถึง

เธอเดินผ่านหน้าโซฟาที่พวกเขานั่งอยู่ ตรงไปยังประตูทางออก โดยไม่พูดอะไรสักคำ

"เดี๋ยว" เป็นหนิงเจิ้งที่เรียกเธอไว้

หนิงชิงรั่วหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันกลับมา

"เธอจะไปไหน" เขาถามเสียงแข็ง

ชิงรั่วหันกลับมาเพียงครึ่งหน้า รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก "ไปในที่ที่...ไม่มีพวกคุณอยู่ค่ะ"

เธอหันไปยังบานประตูใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะหยุดพูดขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย เสียงของเธอไม่ดังไม่เบา แต่ก้องกังวานไปทั่วห้องโถงที่เงียบงัน

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ โดยเฉพาะบทเรียนที่ว่า บางสิ่งบางอย่างก็สวยงามแค่เปลือกนอก"

พูดจบ เธอก็เปิดประตูแล้วก้าวออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก แสงแดดเจิดจ้าของยามบ่ายสาดส่องลงมากระทบร่างของเธอ ราวกับกำลังต้อนรับสู่อิสรภาพครั้งใหม่

ปัง!

เสียงประตูไม้สักบานหนักปิดลง ตัดขาดโลกสองใบออกจากกันอย่างสมบูรณ์

หนิงชิงรั่วยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ที่เคยจองจำเธอมาตลอดสิบเก้าปี เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รับอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด