4

บทที่ 4 ความทรงจำสีเลือด

หนิงชิงรั่วไม่ได้ย้ายข้าวของไปที่ห้องเก็บของหลังบ้านอย่างที่สวีลู่สั่ง แต่เธอกลับตรงไปยังห้องพักแขกที่ว่างอยู่ท้ายสุดของชั้นสอง ห้องนี้มีขนาดเล็กกว่าห้องนอนเดิมของเธอมาก แต่ก็ยังสะอาดและมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน อย่างน้อยก็ดีกว่าห้องเก็บของอับๆ นั่นร้อยเท่า

เธอไม่ได้แตะต้องเสื้อผ้าหรือของใช้อื่นๆ ที่ถูกหนิงจางโยนทิ้งไว้ที่ห้องเดิมแม้แต่ชิ้นเดียว ของเหล่านั้นเธอไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว

หลังจากปิดประตูห้องพักแขก ความเข้มแข็งที่เธอแสดงออกมาตลอดทั้งวันก็พังทลายลง ร่างของเธอทรุดลงนั่งพิงบานประตูอย่างหมดแรง ความทรงจำจากชาติที่แล้วไหลบ่าเข้ามาในหัวราวกับคลื่นทะเลซัดเข้าฝั่ง เป็นภาพความทรงจำที่เจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม

ในชาติก่อนหลังจากถูกเปิดโปงว่าเป็นตัวปลอม เธอก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย อ้อนวอนขอความเมตตาจากทุกคน เธอยอมย้ายไปอยู่ห้องเก็บของ ยอมถูกใช้งานเยี่ยงคนรับใช้ ยอมทนรับสายตาดูแคลนและคำด่าทอ เพียงเพราะหวังว่าความดีและความผูกพันตลอดสิบเก้าปีจะทำให้พวกเขามีใจเมตตาเธอบ้าง

แต่เธอคิดผิดผิดมหันต์หนิงเวยอัน คุณหนูตัวจริงผู้แสนดีต่อหน้าทุกคน กลับเป็นคนคอยกลั่นแกล้งเธออย่างเลือดเย็นลับหลังเสมอ ทั้งแอบใส่ยาถ่ายในอาหารของเธอ ตัดทำลายชุดทำงานเพียงตัวเดียวที่เธอมี หรือสร้างเรื่องใส่ร้ายว่าเธอขโมยของ จนเธอถูกสวีลู่ทุบตีอย่างหนัก

หนิงจาง สนุกกับการแกล้งเธอราวกับเป็นของเล่นชิ้นใหม่ เขาเคยหลอกให้เธอไปรอเก้อกลางสายฝนจนเธอป่วยหนักเป็นไข้ปอดบวม

ส่วนพี่ใหญ่อย่างหนิงเจี๋ยนและพี่รองหนิงเจียง แม้จะไม่ลงมือทำร้ายเธอโดยตรง แต่สายตาเย็นชาและคำพูดดูถูกที่มองว่าเธอเป็นแค่ความผิดพลาดและตัวถ่วงของตระกูลนั้น กลับทิ่มแทงหัวใจของเธอได้เจ็บปวดยิ่งกว่า

และหนิงเจิ้งกับสวีลู่...คนที่เธอเคยเรียกว่าพ่อกับแม่ ก็ไม่เคยปกป้องเธอเลยสักครั้ง พวกเขามองการกระทำของลูกๆ ตัวเองเป็นเพียง "การสั่งสอนคนนอก" ที่ไม่รู้จักเจียมตัว

สุดท้าย...เมื่อเธอป่วยหนักจนทำงานไม่ไหว พวกเขาก็โยนเงินให้เธอฟ่อนหนึ่ง แล้วขับไล่เธอออกจากบ้านราวกับหมูหมาตัวหนึ่ง

หนิงชิงรั่วนอนขดตัวตายอย่างเดียวดายในห้องเช่าเล็กๆ ท่ามกลางความหนาวเหน็บและความหิวโหย ในลมหายใจสุดท้าย เธอยังคงได้ยินเสียงข่าวจากโทรทัศน์เครื่องเก่าที่รายงานข่าวงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 22 ปีของหนิงเวยอัน ที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

ความแค้น...ความเจ็บปวด...ความเสียใจ...

หยดน้ำตาหยดหนึ่งไหลรินลงมาจากหางตาของหนิงชิงรั่ว แต่ไม่ใช่หยดน้ำตาแห่งความอ่อนแอ มันคือหยดน้ำตาแห่งความเคียดแค้นที่สลักลึกจนถึงกระดูกดำ

‘ตระกูลหนิง...’

เธอพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วเบา

‘พวกคุณทุกคน...ฉันจะไม่มีวันให้อภัย!’

ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสเธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอก็จะขอใช้โอกาสนี้ทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอต้องสูญเสียไป หนี้เลือด...ต้องชดใช้ด้วยเลือด

ความอ่อนแอและความโง่เขลาในชาติก่อน เธอจะไม่มีวันเดินซ้ำรอยเดิมอีกต่อไป

หนิงชิงรั่วค่อยๆ เช็ดน้ำตา ลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยแสงแห่งความเด็ดเดี่ยว

เธอมองออกไปนอกหน้าต่างค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล แต่สำหรับเธอแล้ว การแก้แค้นเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น