3

บทที่ 3 เฉือนคม

หนิงชิงรั่วจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเองอย่างเงียบเชียบ เธอไม่ได้โทรหาคนขับรถของตระกูลหนิง แต่เลือกที่จะเรียกแท็กซี่กลับคฤหาสน์ด้วยเงินสดส่วนตัวที่มีติดกระเป๋าอยู่ไม่มาก

เมื่อรถแท็กซี่แล่นผ่านประตูเหล็กดัดโอ่อ่าเข้ามาจอดหน้าตัวคฤหาสน์สไตล์ยุโรปที่เธอเคยเรียกว่า บ้านบรรดาแม่บ้านและคนสวนที่เห็นเธอก้าวลงจากรถต่างมีสีหน้าลำบากใจ พวกเขาก้มศีรษะให้เธอตามความเคยชิน แต่แววตาที่มองมานั้นเปลี่ยนไปแล้ว...จากความเคารพ กลายเป็นความสงสารที่เจือปนด้วยการเว้นระยะห่าง

‘น่าสงสารคุณหนู...เอ๊ย ไม่ใช่สิ ต่อไปต้องเรียกคุณชิงรั่วแล้ว’

‘คุณหนูตัวจริงกลับมาแล้ว สวยน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย พวกเราต้องดูแลให้ดี อย่าให้ใครมาข่มเหงได้’

เสียงความคิดของเหล่าคนรับใช้ยิ่งตอกย้ำสถานะของเธอในตอนนี้ ชิงรั่วทำเพียงแค่ปรายตามองพวกเขาอย่างเฉยชา แล้วก้าวเข้าไปในบ้าน

ในห้องนั่งเล่นโอ่โถง สมาชิกตระกูลหนิงนั่งกันพร้อมหน้าบนโซฟาหลุยส์ชุดใหญ่ โดยมีหนิงเวยอันนั่งอยู่ตรงกลาง ขนาบข้างด้วยหนิงเจิ้งและสวีลู่ประหนึ่งเป็นเจ้าหญิงองค์น้อย พวกเขารอเธออยู่แล้ว

"กลับมาแล้วเหรอ" สวีลู่เอ่ยขึ้นเป็นคนแรก "มานี่สิ มีเรื่องต้องจัดการ"

หนิงชิงรั่วเดินไปหยุดอยู่หน้าโซฟา ถูกทิ้งให้ยืนราวกับเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา

สวีลู่ไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอยื่นมือออกมา "บัตรเสริมทุกใบที่แกมี และกุญแจรถสปอร์ตคันนั้น เอามาคืนให้หมด ในเมื่อแกไม่ใช่ลูกของตระกูลหนิง ก็ไม่มีสิทธิ์ใช้ของพวกนี้อีกต่อไป"

‘ของพวกนี้ต้องเป็นของเวยอันลูกแม่แต่เพียงผู้เดียว’ ความคิดของสวีลู่เต็มไปด้วยความลำพองใจ

หากเป็นชาติก่อน เธอคงจะร้องไห้อ้อนวอน แต่ไม่ใช่สำหรับหนิงชิงรั่วในตอนนี้ เธอเพียงพยักหน้ารับเบาๆ หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ดึงบัตรเครดิตเสริมสองสามใบวางลงบนโต๊ะกระจก ตามด้วยพวงกุญแจรถยนต์ที่มีโลโก้หรูหราติดอยู่

เสียงโลหะกระทบกับแก้วดังกริ๊งเบาๆ แต่กลับสะท้อนความเงียบในห้องได้อย่างน่าประหลาด

ความราบรื่นของเธอทำให้ทุกคนประหลาดใจ

หนิงเวยอันที่นั่งเงียบอยู่นานก็ค่อยๆ ขยับตัว เธอบีบแขนสวีลู่เบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหวาดๆ "คุณแม่คะแล้วพี่สาว คุณชิงรั่วจะไปอยู่ที่ไหนเหรอคะ ห้องของเวยอัน เวยอันนอนที่ไหนก็ได้ค่ะ ไม่ต้องลำบาก..."

‘ห้องนอนใหญ่ที่สุดนั่นมันต้องเป็นของฉัน นังโง่นี่ต้องไสหัวออกไป’

ช่างเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ชิงรั่วคิดในใจ

สวีลู่รีบกอดปลอบลูกสาวตัวจริงทันที "ไม่ต้องห่วงนะลูกรัก ห้องนอนใหญ่ทิศตะวันออกนั่นเป็นของลูกมาตั้งแต่แรกแล้ว ส่วนของที่ไม่จำเป็น...ก็แค่ย้ายออกไปก็สิ้นเรื่อง" เธอหันมาทางชิงรั่ว ออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด

"หนิงชิงรั่ว ไปเก็บของของแกย้ายไปอยู่ห้องเก็บของเก่าหลังบ้านซะ แล้วก็รีบๆ ทำล่ะ เวยอันจะได้พักผ่อน"

ห้องเก็บของเก่าหลังบ้าน? ห้องเล็กๆ แคบๆ ที่ทั้งอับและร้อน นั่นมันไม่ต่างจากห้องคนใช้เลย

"ชักช้าอยู่ได้หรือจะให้ฉันไปช่วยขน" หนิงจางพูดแทรกขึ้นมาอย่างรำคาญ เมื่อเห็นชิงรั่วยังยืนนิ่งไม่ขยับ

‘ของรกๆ ของยัยนี่มันเกะกะลูกตาชะมัด รีบๆ เอาไปทิ้งซะที’

ไม่รอให้ชิงรั่วตอบ หนิงจางก็ลุกพรวดพราดวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอทันที ไม่นานก็ได้ยินเสียงโครมครามดังลงมา ราวกับมีคนโยนข้าวของกระจายเกลื่อน

หนิงชิงรั่วขมวดคิ้วมุ่น ความเย็นชาบนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความเกรี้ยวกราดในชั่วพริบตา เธอก้าวตามขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว

ภาพที่เห็นคือหนิงจางกำลังกวาดข้าวของบนโต๊ะเครื่องแป้งของเธอลงพื้นอย่างไม่ใยดี เสื้อผ้าแบรนด์เนมถูกดึงออกจากตู้มาโยนกองไว้กลางห้องราวกับผ้าขี้ริ้ว

"หนิงจาง"

เสียงเรียกอันเยียบเย็นของเธอทำให้หนิงจางชะงักมือ เขากำลังจะโยนกล่องไม้เก่าๆ ใบหนึ่งทิ้ง

"ของของฉัน ใครอนุญาตให้คุณแตะ" เธอเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเขา จาก "พี่สาม" กลายเป็น "คุณ" เพื่อแสดงความห่างเหิน

หนิงจางหันมาหัวเราะเยาะ "ทำไม? ของพวกนี้ก็เงินบ้านฉันซื้อทั้งนั้น ฉันจะทำอะไรก็ได้ อีกอย่างต่อไปนี้อย่ามาเรียกชื่อฉันสนิทสนมแบบนี้ ฉันรังเกียจ"

"งั้นเหรอ" หนิงชิงรั่วเดินเข้าไปใกล้ ดวงตาวาวโรจน์ "ของในกล่องนั้นเป็นของฉัน ส่วนเสื้อผ้าพวกนี้ ฉันใช้เงินรางวัลจากการแข่งขันเปียโนซื้อเองทั้งนั้น ไม่เคยใช้เงินสกปรกของคุณแม้แต่หยวนเดียว"

"แก" หนิงจางหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

"แทนที่จะมายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของผู้หญิง" ชิงรั่วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่เชือดเฉือน

"เอาเวลาไปคิดหาเงินมาใช้หนี้พนันก้อนล่าสุด หรือค่าซ่อมรถสปอร์ตที่เพิ่งไปชนมาจะดีกว่าไหม? อ้อแต่บัตรเสริมโดนระงับไปแล้วนี่นะ คงลำบากหน่อย"

คำพูดนั้นราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงกลางวงสนทนา

หนิงจางเบิกตากว้าง อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง "แกรู้ได้ยังไง" เรื่องที่เขาแอบเอารถไปชนและติดหนี้พนัน เขายังไม่ได้บอกใครในบ้านเลย

หนิงเจิ้งกับสวีลู่ที่เดินตามขึ้นมาก็ได้ยินประโยคนั้นพอดี ทั้งคู่หันไปมองหน้าลูกชายคนเล็กด้วยสายตาคาดคั้น

หนิงชิงรั่วไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไป เธอเดินไปหยิบกล่องไม้ใบนั้นขึ้นมาปัดฝุ่นเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องนอนที่เคยเป็นของเธอ ทิ้งให้ตระกูลหนิงยืนตกตะลึงกับความลับที่ถูกเปิดโปงและความเปลี่ยนแปลงของเธอที่ราวกับเป็นคนละคน