หนุ่มน้อยแสนหวาน [2]

นนทกรนั่งเรียบร้อยกุมมือทั้งสองไว้ที่หน้าตักของตัวเอง ในขณะที่ข้างๆ กายตนซึ่งนั่งโซฟายาวตัวเดียวกันคือ วันวิสาก็นั่งเรียบร้อยสุภาพ แอบอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หลบสายตาจรรยาภรณ์และวารินทร์ ซึ่งกำลังคุยกันอย่างออกรส

เมื่อการตกลงคลุงถุงชน ราบรื่นไปได้ด้วยดี นนทกรได้เป็นคู่หมั้นกับวันวิสา และทั้งคู่ก็ค่อยๆ เอื้อมมือจับกุมเอาไว้อย่างขัดเขิน... จรรยาภรณ์รู้สึกดีมากๆ ที่นนทกรมีคู่หมั้นน่ารักๆ อย่างวันวิสา เวลาเรียบร้อยก็น่ารักมากๆ เสียจรรยาภรณ์ถูกใจเป็นพิเศษ

สำหรับนนทกรแล้ว เขาไม่ค่อยรู้จักวันวิสาดีนัก แต่คิดว่าการหมั้นก่อนจะแต่งร่วมหอลงโรง เขาควรใช้เวลานี้ก่อนจะแต่งงานในครึ่งปีที่จะถึงนี้ เพื่อรู้จักกับคู่หมั้นตัวเอง อย่างน้อยเธอก็แค่สิบเก้าเกือบจะยี่สิบ

วันวิสารู้สึกอึดอัดมาก แต่ต้องอดทนจำยอมหมั้น เธอไม่ได้นึกชอบนนทกรเลย เพราะไม่ได้สนใจผู้ชายแม้แต่นิดเดียว รู้สึกอยากจะแอบไปหาแฟนสาวเสียมากกว่า เธอไม่ได้อยากแต่งงานกับผู้ชายติ๋มๆ แถมไม่น่าสนใจเลยสักนิด เธอแค่อายุสิบเก้าเอง... ถ้ามานับดีๆ พอวันวิสาอายุเข้ายี่สิบ ก็แต่งงานกับนนทกรพอดี

“เอาเป็นว่า...ตกลงตามนี้นะ วันนี้สนุกมากเลยจริงๆ” จรรยาภรณ์กล่าวระรื่นหน้าตายิ้มแย้ม เมื่อวารินทร์ยินยอมให้นนทกรหมายหมั้นกับวันวิสา เพื่อแต่งงานกลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน...

“ว่างๆ ก็มาเที่ยวบ่อยๆ นะ วันวิสาจะไม่ต้องนอนเหงาอยู่บ้าน” วารินทร์กล่าวสุภาพ พลางยกถ้วยน้ำชาอันเย็นชืดขึ้นมาจิบดื่ม ในขณะที่สายตาของวันวิสา เหลือบมามองแม่ของตัวเองว่า พูดอะไรออกไป เธอไม่ได้เบื่ออย่างเดียว เบื่อแม่กับคนที่มาหมั้นมาก แต่ก็พูดไม่ได้

“เอาไว้ผมจะมาเองนะครับ ไม่อยากให้คุณแม่มาเหนื่อยเรื่องมาส่ง” นนทกรพยายามแสดงตัวเป็นสุภาพบุรุษ เพื่อให้วารินทร์ เพื่อนของแม่รู้สึกดีกับสิ่งที่นนทกรจะทำดีต่อลูกสาวของเธอ

“ไปส่งพี่สิลูก เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะ ว่างๆ ก็มาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ ก็ได้นะ” วารินทร์แนะนำ ก่อนจะไปส่งจรรยาภรณ์ตรงหน้าบ้าน และปล่อยให้วันวิสาเดินไปส่งเพื่อนแม่ และคู่หมั้นหนุ่ม ท่าทางเขาสุภาพ และสีหน้ามีความสุขมาก ที่จะได้เริ่มต้นชีวิตของตัวเอง กับลูกสาวเพื่อนแม่อีกคน...

“พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมนะ” นนทกรกล่าวสุภาพ พลางกุมมือของวันวิสา บีบข้อมือเธอเบาๆ และอยากจะยกขึ้นมาจุมพิตหลังมือ ตามที่จรรยาภรณ์ได้เคยแอบสอนเอาไว้นานแล้ว

“สบายดี ไม่ได้ป่วยอะไร!!! ... อยากมาก็อย่าช้าล่ะ” เพียงลับสายตาของจรรยาภรณ์ น้ำเสียงของวันวิสาก็แข็งกร้าว และชักมือกลับมิให้เขาจูบหลังมือ แววตาเธอมองเขาขมึงตึง และพยายามตีตัวออกห่าง ความจริงเธอไม่ได้ชอบนนทกร แต่เพราะแค่ต้องยอมหมั้นเพื่อเอาใจแม่

“เอ่อ... ถ้างั้นลาล่ะครับ” นนทกรรู้สึกสับสน และแปลกๆ ตอนอยู่ต่อหน้าวารินทร์สุภาพ หวานเจี๊ยบ เรียบร้อย เพียงแค่ห่างสายตาเท่านั้น นิสัยเธอก็เหมือนกับเป็นคนละคน ราวกับเป็นคนสองบุคลิก

“สวัสดีค่ะ คุณอาจรรยาภรณ์...” วันวิสายกมือไหว้สวยงามบอกลาจรรยาภรณ์และโบกมือสุภาพให้กับนนทกร ต่อหน้าเพื่อนแม่... เธอแค่พยายามปกปิดความเป็นเสลเบี้ยนของตัวเองเท่านั้น มันติดมาตั้งแต่ก่อนเรียนจบแล้ว และเธอก็ไม่ใช่เด็กที่อ่อนต่อโลก เพราะเธอมีเมียสาวแล้ว พรุ่งนี้ใครจะอยู่รอเจอคู่หมั้นท่าทางน่าเบื่อแบบนั้นล่ะ

******

วันถัดมา ที่นนทกรแวะไปซื้อดอกไม้ เพื่อขับรถยนต์คันงามสีน้ำเงิน ไปบ้านของวันวิสาอีกครั้งเพียงลำพัง เขาแต่งตัวสุภาพ และตั้งใจว่าจะชวนเธอไปทานข้าวนอกบ้าน และอาจจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน เพื่อทำความรู้จัก...

ประตูรั้วนอกบ้านยังคงเปิดอัตโนมัติเช่นเดิม ทำให้สายตาของนนทกรต้องเหลือบมองสวนภายในบ้าน ซึ่งวันนี้เขาไม่เห็นเพื่อนแม่ทำสวนเหมือนเมื่อวาน วันนี้เธอคงจะพักผ่อนอยู่ข้างใน และรอเขาไปเยี่ยมกระมัง

ชายหนุ่มจอดรถดับเครื่องยนต์สนิท พยายามจัดแต่งทรงผมให้ดูดี เริ่มกระชับเสื้อผ้าให้สุภาพ ก่อนจะหันไปหยิบดอกไม้ช่อใหญ่ขึ้นมา เพื่อนำไปมอบให้กับวันวิสา ทั้งๆ ที่เมื่อวานตั้งใจมาหมั้นหมายโดยมิได้มีอะไรมาให้ วันนี้เขาพยายามทำดีกับเธอ เผื่อว่าทุกอย่างจะดียิ่งๆ ขึ้นไป

“สวัสดีครับ ผมมาหาวันวิสา” ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงดังชัดเจน พลางยกมือเคาะประตู... เพียงเสียงลูกบิดเปิดบานประตูใหญ่... ปรากฏร่างของวันวิสาอยู่ในชุดปราดเปรียวแสนเปรี้ยว และแว่นตากันแดดสวยงาม ปากแดงสด ฉาบด้วยครีมกันแดด เสื้อผ้าเธอดูฉูดฉาด และเธอก็พร้อมจะออกไปเที่ยว

“อ่อ...หรอ? ... ดอกไม้... เห๊อะ... งั้นๆ แหละ ถอยไป!!!” หญิงสาวโยนดอกไม้เข้าบ้านโดยไม่สนว่า มันจะอยู่ที่ใด ปลายเท้าพาตัวเองก้าวออกจากบ้าน เพื่อเดินออกไปให้ห่างจากนนทกร

เธอมีนัดกับเมีย และเธอไม่สนใจหรอกว่าจะหมั้นอยู่กับนนทกร เธออยากทำตามใจตัวเอง... และไม่สนใจด้วยว่าเขาจะพอใจหรือไม่...การหมั้นก็แค่สัญญา... คบกันไม่ได้ เดี๋ยวก็ได้เลิกหมั้นเองแหละ

“เดี๋ยวก่อนนะ วันวิสา...วันนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนล่ะ? ผมจะพาไป...” นนทกรรีบเดินตามหลังวันวิสา ตั้งใจว่า...หากไม่ชอบดอกไม้ เขาคงจะต้องลองหาวิธีใหม่... เพื่อประตูรถให้เธอขึ้นมานั่งคุยกับเขาตามลำพังดีๆ โดยไม่เกรี้ยวกราดแบบนี้

“ใครบอกว่าฉันจะไปกับนาย... โอ๊ย นายน่ะ ยังไม่เข้าใจอีกหรอ... แค่แม่เราสองคนจับหมั้น... อย่าไปจริงจังอะไรเลย นายกับฉันรู้จักกันได้กันกี่นาที... ฉันไม่เอาเวลาที่เหลือทั้งหมด มาทิ้งไว้ที่นายหรอกนะ ชีวิตฉันคงหมดอนาคตเพราะนาย และฉันยังไม่อยากเป็นยัยอ้วนที่นอนเฝ้าบ้านให้นายอีกด้วย...”

หญิงสาวกล่าวจบ เดินเลี่ยงออกห่างจากรถของนนทกร เธอพาตัวเองขึ้นไปนั่งรถโฟลคสวาเกน พลางสตาร์สเครื่องยนต์พาตัวบอร์ดี้รถสีฟ้าพาสเทล ขับออกไปโดยไม่ใยดีกับนนทกร... ปล่อยให้ชายหนุ่มค่อนข้างสับสน... นี่มันเรื่องอะไรกัน....

“เดี๋ยวก่อน..วันวิสา...เราหมั้นกันแล้วนะ!!!” นนทกรตะโกนไล่หลังรถของเธอ แต่ช้าไปแล้ว เธอเร่งเครื่องพาตัวเองออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว และปล่อยทิ้งเขาเอาไว้ที่นี่...!!!

******

“อ้าว... นี่มันเรื่องอะไรกัน... ทะเลาะกับน้องวันแรกเลยรึ? นึกว่าจะไปสนุกด้วยกันเสียอีก” วารินทร์เดินออกมาพร้อมดอกไม้ในมือช่อใหญ่ เธอหยิบมันจากพื้นบ้าน และเดินออกมาต้อนรับนนทกรเสียเอง

“สวัสดีครับ คุณป้า คือเราแค่เข้าใจผิดกันเล็กน้อย หวังว่าคุณป้าจะไม่โกรธผมนะครับ” นนทกรรู้สึกแย่ที่เริ่มต้นวันแรกกับวันวิสาไม่ค่อยดี เขาคิดเสียใหม่ว่า น่าจะขอตัวกลับ เพื่อมิให้เป็นการรบกวนเวลาส่วนตัวของเพื่อนแม่ แต่ว่า... เธอกลับชักชวนเขามาทานข้าวเที่ยง และมื้อน้ำชาด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกนะ ไหนๆ ก็มาที่นี่แล้ว มากินข้าวเป็นเพื่อนป้าหน่อยก็ดีนะ” เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร และชักชวนให้นนทกรเข้ามาคุยด้วยกันก่อน... เพราะถึงอย่างไร... ในเมื่อเธอพยายามทำดีกับลูกสาวแล้ว วันวิสาก็ยังจะทำตัวอย่างเดิม... เห็นที เธอจะต้องทำอะไรสักอย่าง...

“อาหารวันนี้อร่อยมากๆ เลยครับ” นนทกรรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง เมื่อวารินทร์มิได้โกรธเคืองเขาเลย ที่เริ่มต้นวันแรกกับวันวิสาไม่ดีนัก แต่ยังคุยดีและปลอบใจเขาตลอดเวลา

“เดี๋ยวทานอาหารเสร็จแล้ว แวะไปช่วยงานป้าในสวนหน่อยสิ งานไม่หนักหรอก เล็กๆ น้อยๆ น่ะ” วารินทร์เกริ่นน้ำเสียงสุภาพ เพราะเธอมีเป้าหมายบางอย่าง... บางอย่างที่อัดอั้นภายในใจ และเธอก็เห็นว่าตอนนี้มีเพียงแค่เธอกับเขาสองคนในบ้าน แต่เธอแค่ยังไม่ปล่อยให้เขาอยู่ในบ้านเธอนานนัก...

“อ่อ ได้สิครับ... มีอะไรก็บอกผมได้นะครับ...” นนทกรตอบรับอย่างสุภาพ เพื่อให้เพื่อนแม่รู้สึกดี เหมือนที่แม่เขาพยายามทำดีกับเขา...นนทกรอยากตอบแทนความมีน้ำใจของวารินทร์ หากเธอต้องการสิ่งใด เขายินดีจะช่วยเหลือ

******