สั่งพักงาน

​

เสียงประตูล็อกเกอร์ ถูกกระแทกใส่ปิดลง ปรากฏเรือนหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง หน้านิ่งบูดตึงราวกับไปปะทะอะไรบางอย่าง ไม่ใช่ไปทะเลาะวิวาทกับใคร แต่พี่งจะกลับมาจากการปฏิบัติหน้าที่ เนื่องด้วยเป็นงานใหญ่และจบยาก

รูปภาพในมือปรากฏภาพของรมตีกับเด็กสาววัยแปดขวบ และพ่อเลี้ยงซึ่งยังเป็นบิดาบุญธรรมของเธอ มีเพียงภาพใบนี้ยังเป็นแรงบันดาลใจให้เธอเพียงใบเดียว มีกำลังใจทำงานต่อไปได้โดยไม่เหน็ดเหนื่อย หรือล้าถอยไปเสียก่อน

“ดูรูปอะไรอยู่รึ ธัญญ่า?” เพื่อนสาวสนิทของเธอเดินเข้าหาประกบหลัง พลางยื่นหน้าเกยไหล่ซ้าย แล้วเบนสายตากลมสีฟ้า มองภาพในมือของเพื่อนสาว ยังไม่ทันจะเห็นชัดเจน ธันยพรก็รีบซ่อนมัน ยื่นมือเปิดล็อกเกอร์อีกครั้ง ใส่มันเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระแทกประตูล็อกเกอร์แรงๆ และบิดกุญแจล็อค ซึ่งมันอยู่รวมกับป้ายชื่อห้อยคอของเธอ

ร้อยตรีหญิง ธัญญ่า สจวต ทหารหญิงหน่วยคอมมานโด ฝ่ายสื่อสาร ส่วนข่าวกรอง สืบราชการลับ เธอทำงานร่วมกับเพื่อนชาย และยังมีเพื่อนสาวอีกมากมายในสังกัด ลงสนามรบในครั้งนี้ เพื่อปราบผู้ก่อการร้ายในแดนเหนืออังกฤษ

แม้จะเป็นพวกม๊อบเล็กๆ แต่พวกมันก็มีมากเหลือเกิน ดักซุ่มโจมตี และก่อความไม่สงบ กับการเรียกร้องอิสรภาพ สาธารณูปโภค ใครมันจะไปทำให้ฟรีๆ ในเมื่อที่นี่ คือเกาะอังกฤษ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกนั้นขอเสียหน่อย...

******

“อย่าสู่รู้ เคท มันเรื่องส่วนตัวฉัน” ธันยพรบอกภาษาอังกฤษน้ำเสียงขึงขังชัดเจน เรือนหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ เพราะเธอมาทำงานประจำการในแดนเหนือของอังกฤษมาสามเดือนกว่า

ค่อนข้างปวดหัวกับการเฝ้า แอบดักฟังข่าว และบุกจับ ทำซ้ำๆ อยู่อย่างนี้มาบ่อยๆ ก็มีบ้างที่คิดถึงบ้าน แต่... เธอแค่ไม่อยากกลับไปเจออดีต และเรื่องราวเก่าๆ ก็ทำให้พ่อบุญธรรมต้องบ่นเรื่องรมตี

อย่างน้อยในหน้าที่การงาน ซึ่งธันยพรกำลังทำอยู่ เป็นหน้าเป็นตาให้แก่บิดาบุญธรรมภูมิใจ ว่าเธอมีความสามารถซึ่งไม่เหมือนแม่ของเธอ

“เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน เห็นพกแต่รูปใบนี้ใบเดียว... แม่แกเสียแล้วหรอ?” เพื่อนสาวถามด้วยความอยากรู้อยู่ดี สนิทขนาดนี้ เธอก็ไม่ใช่แค่คนธรรมดาในสังคมไฮโซ มาทำงานเป็นทหารหญิง อุตส่าห์ใช้เส้นสายเล็กน้อย เพื่อตัวเองจะเข้าหน่วยทหารนี้ มันไม่ใช่เรื่องเงินทอง มันเกี่ยวกับลาภยศ ซึ่งจะได้รับการแต่งตั้ง เธอต้องทำเพื่อวงศ์ตระกูล...

“นี่มันแม่ชั้น ไม่เกี่ยวกับแม่เธอ” เคทยิ้มหยักรับไม่ยอมถอย เอนเอียงพลางยันแขนทั้งสองไม่ให้ธันยพรเดินหนี แววตาหญิงสาวมองเพื่อนสนิท ซึ่งคิดอยากจะลองดี แล้วเริ่มจะยิ้มเยาะกลับ...

“คบกันมาตั้งหลายปี ไม่เคยพูดเรื่องแม่เลย สรุปมันยังไงกันแน่วะ แม่แกไม่กลับมาอยู่ด้วยเลยนิ” เคทยังพยายามลวงให้เธอคายข้อมูล แต่ท่าทางจะยาก เพราะธันยพรทำงานอยู่หน่วยข่าวกรอง เธอคงไม่คายเรื่องส่วนตัวออกมาง่ายๆ

“บอกไปก็หลายครั้ง ว่าแม่ฉันกลับเมืองไทย ไปอยู่กับญาติ แกนี่วุ่นวายจริงๆ” ธันยพรสอดสองแขนตนระหว่างกายตน ดันแขนเพื่อนสาวออกอย่างเร็วแรง พลางดันร่างเคทถลาไปเบื้องหลัง

หญิงสาวรุกเร้าเพื่อนสาว ด้วยการจูบปิดปาก เลิกพูดถึงเรื่องเหลวไหลไร้สาระอะไรแบบนั้น มีรึเคทจะไม่รับจูบดูดดื่มจากธันยพร หน้าที่การงานก็ทำให้พวกเธอค่อนข้างเครียด จะระบายไคร่อารมณ์สักเล็กน้อย หอมปากหอมคอก็ยังดี

สองมือหญิงสาวเกาะกุมหน้าอกใหญ่เพื่อนไว้เต็มสองมือ ดูดดื่มริมฝีปากบาง เจือกลิ่นลิปสติกวาวมันหอมแผ่วเบา ธันยพรดันหัวเข่าตนแทรกกลางระหว่างต้นขาเพื่อน ดันกายตนแนบชิด เมื่อรู้ว่าเคทชอบรับการบุกแบบนี้จากเธอเสมอ...

ริมฝีปากนวลนุ่ม สัมผัสโลมเลีย แลกลิ้นเล็ดเสียงลมหายใจกันและกัน เคทรู้สึกเคลิบเคลิ้มหลงใหล สวมกอดเอวเพื่อนสาวโดยไม่ได้ขัดขืนปฏิเสธ

“ตอนนี้กำลังทำงานอยู่ อย่าพูดเรื่องอื่น งานเราสำคัญกว่าเยอะ โอเคนะ เคท” เพียงธันยพรละริมฝีปาก แววตากลมโตช้อนมองเพื่อนสาว แล้วยิ้มให้

เธอปลดมือตนออกจากเรือนกายเคท กุมข้อมือเพื่อนสาวเบาๆ ให้ชัดเจน มีเรื่องสำคัญอีกมาก ที่ควรทำ อย่างเช่นไปเขียนรายงาน และเริ่มเข้าประชุมต่อไป

“นี่แกไม่คิดจะสนใจผู้ชายดีๆ สักคนเลยรึไง?” เคทแค่มาหยอกมาเย้า พลางตะโกนถาม เมื่อกายของธันยพรเดินหนีห่าง ทิ้งให้เธออารมณ์ค้างกะทันหันแบบนี้อีกตามเคย

ราวกับธันยพรจะมีกำแพงหนาในใจ โดยไม่มีใครล่วงรู้ได้ เธอเป็นคนเก็บความลับสนิท โดยไม่มีใครมีกุญแจดอกใด จะไขความลับนี้จากธันยพรได้เลย

******

ในห้องประชุมลับ พร้อมด้วยทีมสวอน รวมธันยพรอยู่ในหน่วยเฉพาะกิจพิเศษ สำหรับแอบเข้าไปสื่อข่าวภายในเขตเหนือของอังกฤษ ประกอบด้วยเพื่อนทหารชายหญิง ซึ่งสนิทกับเธอพอสมควร...

“จบประชุมวันนี้ เราไปหาอะไรดื่มด้วยกันมั๊ย ธัญญ่า?” นิคโคลัส หรือ นิค เป็นชายหนุ่มซึ่งแอบชอบธันยพรมานานแล้ว ถึงเขาจะไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ใดๆ แต่เขาเป็นลูกนักการเมือง ซึ่งเบื่อพ่อก็เลยมาเป็นทหาร ด้วยคะแนนเกรดเฉลี่ย 3.99 และความแม่นปืนไรเฟิล

“วันนี้จะเลี้ยงอะไรอีกล่ะ? คราวก่อนกระเป๋าฉีกไม่พออีกรึ?” ธันยพรตอกย้อนกลับ ถ้าจะให้อะไรแบบส่งเดชหรือไม่เข้าท่า รับรองเลยว่างานได้กร่อยทันทีทันใดแน่ๆ อย่างน้อยๆ รอบที่แล้วจ่ายค่าเหล้าให้เธอไปหลายพันปอนด์อยู่...

“ตกลงว่าไป ไม่ปฏิเสธนะ” นิคโคลัสรวบรัด เพราะเขาถือโอกาสนี้ ตั้งใจว่าจะฉวยวางยา และรวบหัวรวบหางธันยพรเสียเลย จะไม่ให้หลงหัวปักหัวปำได้ไง ในเมื่อเธอเป็นหญิงไทยในหมู่สังคมอังกฤษอย่างพวกเขา อีกทั้งดวงตากลมโต สวยเท่าไข่ห่าน เขายังคิดว่าเธอเป็นลูกครึ่งเสียด้วยซ้ำ

“อืม ก็ไม่ได้ว่าไรนิ พักหาอะไรดื่มก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ” ธันยพรไม่ได้คิดอะไร เพราะเวลาลงสนาม ออกปฏิบัติการเธอไม่ค่อยมีเวลาหยุดพัก หรือดื่มกินอะไรหรอก

“นายว่าพนันครั้งนี้ แกจะชนะมั๊ยวะ?” พอชเป็นหนุ่มอังกฤษติดพนัน เนื่องด้วยนิสัยรักสนุกตั้งแต่เรียนนักเรียนเตรียมทหาร ก็มีเรืองสนุกเล็กๆ น้อยๆ บ้างให้เขาพนันได้เงิน หรือ ของมีค่าเล็กน้อย ไม่ว่าจะนาฬิกา ทองคำ หรือสร้อยเพชร หรือแหวนทองคำขาว

“ไม่อยากรับพนันกับแกเลยว่ะ” เควนตัน เคยเป็นนักมวยรุ่นเยาวชนมาก่อน เขามาอยู่หน่วยนี้ เพราะเก่งเรื่องการใช้เทคโนโลยีซึ่งไม่เข้ากับหน้าตาเขา เหมือนนักร้องวงอันเดอกราวด์ซะมากกว่า และก็ชอบจะพนันสนุกๆ กับพอชเป็นบางระยะ

“เอาไง... ครั้งนี้ ธัญญ่าจะเป็นแฟนกับนิคมั๊ยล่ะ?” พอชยังคงยืนยันเกมส์ซึ่งสีหน้าของเควนตันเริ่มจะคิดหนัก พลางเบ้ปาก ไม่อยากจะพนันด้วยเลย มันมีโอกาสเป็นไปได้ และเป็นไปไม่ได้เชียวล่ะ

“นี่พวกเธอ... ทำแบบนี้กันธัญญ่าได้ไง เราเป็นเพื่อนกันนะ” ไดแอน เพื่อนสาวผมบลอนซ์หุ่นดี สูงเพรียวบาง แต่หน้าอกเล็ก เพราะเธอลดน้ำหนักมากเกินไป เลยไม่ได้มีหุ่นกระชากใจเหมือนธันยพร

เธอแค่เป็นคนใช้เสียงเก่ง ก็เลยเป็นคนส่งรหัสตลอดเวลา อีกอย่าง... เธอเป็นเพื่อนสนิทกับธันยพรมาหลายปี นับตั้งแต่เรียนทหารหญิงมาด้วยกัน เธอกระซิบสบถเมื่อเห็นเพื่อนชายสองคนตรงหน้า เอาธันยพรมาเป็นเครื่องพนัน

“เล็กๆ น้อยๆ น่ะ ไดแอน อย่าซีเรียสไปเลยน่ะ” พอชหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะ เอี้ยวหลังบอกไดแอน แต่ทว่า... มีบางสิ่งบางอย่างลอยไปหาเขา ก็แค่รังเพลิงกระสุนเปล่า ถูกขว้างจากผู้พัน ซึ่งกำลังประชุมอยู่ในห้อง

“แกว่างานนี้มันกระจอกหรือไง พอช! หา!! มันขำนักหรือไง” ผู้พัน อเล็กซ์ ตวาดแรง ในขณะที่ความเครียดเข้าจับ เขาจะต้องรักษาชีวิตลูกทีมให้ดีที่สุด เพื่อไม่ส่งพวกเขาไปตายฟรี

“เปล่าครับ ผู้พัน” พอชรีบยืนขึ้นเอ่ยขอโทษ และต้องวางตัวให้เหมาะสมสำหรับการประชุมในครั้งนี้

“สงสัยงานนี้พอชจะต้องเหนื่อยวิ่งรอบสนามอีกแหง๋มๆ เลย” เคทแอบกระซิบกับไดแอนซึ่งนั่งข้างๆ พวกเธอต้องเข้าร่วมประชุมพิเศษแบบนี้ หลังจากจบศึกภายนอก และกลับมารายงานตัว นับว่าโชคดีนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อพวกเธอรอดตายมาได้ทุกครั้ง

“ตอนนี้คำสั่งใหม่มา... ผมจะแจงรายชื่อ ให้พวกคุณทำตัวให้พร้อม เพื่อเริ่มงานลงพื้นที่ บุกประชิด” ผู้พันอเล็กซ์ยังคงแจกจ่ายงานให้กับพวกเขาทั้งหมด ยกเว้น ธันยพรได้รับงานเพียงคนเดียว

“เอ่อ ขออนุญาตค่ะ ผู้พัน... คือดิฉันไม่ได้รับรายงาน...” ธันยพรลุกขึ้นกล่าวน้ำเสียงแข็ง เธอมั่นใจว่า ไม่ได้ผิดพลาดอะไร ทำไมมีเพียงเธอคนเดียวที่ไม่ได้รับรายงานเอกสารฉบับใหม่

“อ้อ งานนี้ไม่มีสำหรับคุณนะ ธัญญ่า... งานนี้มันเสี่ยงสำหรับหน่วยข่าวกรอง ผมจะให้คุณพักงานสักระยะ”

“เมื่อไหร่ดิฉันจะได้รับรายงานใหม่คะ?” ธันยพรก็ช่างฝีปากกล้า ซึ่งเรียกร้องงาน เธอแค่อยากออกไปทำงานร่วมกับเพื่อน และช่วยชีวิตพวกเขา

“จนกว่ารายงานฉบับใหม่จะมา และผมจะส่งไปให้คุณ... ตอนนี้คุณก็ควรจะกลับบ้านไปเยี่ยมท่านดยุคเสียหน่อย อ้อ... ฝากสวัสดีท่านแทนผมด้วย มีอะไรจะพูดอีกมั๊ย?” ผู้พันอเล็กซ์ เป็นหัวหน้าทีมสวอนของธันยพร กล่าวถาม ทำให้เธอรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ที่ไม่ได้ออกไปทำงานร่วมกับเพื่อนๆ ในทีม

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวรู้สึกหัวเสีย แต่เก็บอารมณ์ส่วนตัวไว้ เมื่อถูกตัดชื่อออกจากทีม และงานนี้ผู้พันอเล็กซ์ต้องการเควนตัน มากกว่า ธันยพร...

******

เพื่อนๆ ในทีมต่างหันหน้าเข้าหากัน ว่าทำไมธันยพรไม่ได้ร่วมทีม แต่พวกเขาก็ไม่กล้าซักถามกับผู้พันอเล็กซ์ ได้แต่รอให้เลิกประชุม ต่างเดินเข้าไปหาธันยพรด้วยความเสียดาย

“ทำไมเขาไม่เลือกเธอเข้าทีม ทั้งๆ ที่น่าจะไปด้วย” ไดแอนถามอย่างสงสัย ความจริงที่สำคัญที่สุด ควรมีธันยพรร่วมทีมด้วย ถึงจะถูก...

“เอ... หรือว่าธัญญ่าจะเป็นตัวถ่วง...” พอชเปรยในเชิงลบ ก็แค่หยอกให้ชวนคลายเครียด แต่ใบหน้าเพื่อนๆ ทุกๆ คนหันมาค้อนที่ พอชเพียงคนเดียว เขายิ้มหวานแล้วยกมือเชิงอยากจะบอกว่า –ขอโทษที่พูดอะไรผิดหู-

“อย่าไปเสียใจเลยนะ ยังมีรอบหน้าน่ะ ธัญญ่า” นิคโคลัสกล่าวปลอบใจ พลางสวมกอดเพื่อนสาวจากด้านข้าง แล้วเขย่าตัวเธอเบาๆ

“ไม่ได้เสียใจหรอก หัวเสียมากกว่า แต่ก็ช่างเหอะ กลับบ้านเสียหน่อยก็ดีนะ ไม่ได้กลับไปนานเกือบปีแล้วนิ” หญิงสาวเปรยเสียงแข็ง แววตาดุดัน ทำงานก็เหนื่อยยังสนุกกว่า นอนอยู่บ้านเฉยๆ แล้วเซ็ง

“ฉันคงจะคิดถึงเธอมากเลย” เคทบ่น เพราะยังทำอะไรด้วยกันไม่ถึงไหนเลย ต้องถูกมาจับคู่กับไดแอนกันเพียงสองคน แทนที่เธอจะกลายเป็นสามสาวทรีโอ้

“ไว้รอเขาเรียกฉันกลับมาประจำการล่ะกัน ฉันก็คงจะคิดถึงเธอสองคนเหมือนกันนะ เคท,ไดแอน ไม่มีฉันคอยระวังหลัง ดูแลตัวเองด้วยนะ” หญิงสาวสวมกอดเพื่อนรัก ก่อนจะเริ่มเก็บข้าวของ เพื่อเดินทางลงใต้ กลับลอนดอน เพื่อไปเยี่ยมบิดาเสียหน่อยก็ดี

******

ระหว่างธันยพรกำลังเก็บข้าวของส่วนตัวลงกระเป๋าสีดำทุกๆ ใบ เคทแค่อยากมาสานต่อสิ่งที่ค้างคาไว้เล็กน้อย ก่อนที่เคทจะต้องเตรียมตัว เตรียมสิ่งของเพื่อออกไปทำงานร่วมกับทีม... เธอแอบมาหาธันยพรภายในห้องส่วนตัว

หญิงสาวสองคน สวมกอดรัดแน่นจูบดูดดื่ม ก่อนจะจากลา ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้กลับมาเจอกันอีก... ธันยพรอยู่ในชุดลำลอง เสื้อกล้ามสีเขียวอ่อน และกางเกงขายาวเนื้อผ้านิ่ม ซึ่งเคทมาสวมกอดด้วยเสื้อกล้ามสีเดียวกัน แต่เป็นกางเกงขาสั้นสำหรับนอน

“อยู่ก่อนอีกสักพักได้มั๊ยอ่ะ” แววตาหญิงสาวมองธันยพรเชิงเรียกร้อง ยอมรับว่าแม้จะชอบแกล้งเพื่อนสาว แต่เธอก็หลงรักดวงตากลมโตคู่นี้มาก ทั้งสวยและมีเสน่ห์ ไม่แปลกใจเลย ถ้านิคโคลัสจะพยายามเป็นแฟนกับธันยพรให้ได้

“ได้สิ เราเป็นเพื่อนกันนิ” ธันยพรยิ้มหวานก่อนจะสวมกอดเพื่อนสาว แล้วแนบชิดอิงแอบกัน จูบริมฝีปากอย่างสนิทสนม มีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อนแบบนี้ อบอุ่นกว่าการอยู่กับแม่ หรือกลับบ้านที่ลอนดอน...

“นี่... คิดอะไรกับนิคโคลัสบ้างหรือเปล่า ฉันเห็นเขาแอบพกถุงยางนะ” เคทแค่รู้สึกเป็นห่วงเพื่อน เพราะเธอไม่ได้เป็นแค่หญิงสาวธรรมดาๆ นอกจากเชื้อสายคนไทยครึ่งฝรั่งเศส แต่อาจจะได้รับสิทธิ์ ต่อจากดยุคแห่งรอธเซย์

“ก็แค่เพื่อนน่ะ นอกนั้นก็แค่พวกปืน กระสุน ลูกซองกล หรือจะเป็นพวกปืนกล ของชินมือทั้งนั้น” ธันยพรกอดซุกอิงเพื่อนสาวหน้าอกใหญ่ รู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ แม้จะรู้ว่าเวลานี้ใกล้จะหมดลง

“ฉันคงจะดีใจมากเลย ถ้าเธออยู่ร่วมทีมครั้งนี้ด้วยกัน” เคทบอกเพราะตั้งแต่คบกันมา รู้จักกันดีแค่ในการทำงานร่วมกันเท่านั้น ถึงจะพยายามอยู่ใกล้สนิทมากแค่ไหน ธันยพรยังสร้างกำแพงมากั้นได้เสมอ

“แย่หน่อยที่คำสั่งมาแบบนั้น เคท... ไปทำงานเถอะ” ธันยพรผลักไสเพื่อนสาว เนื่องด้วยตระกูลของเคทเป็นไฮโซระดับสูง ต้องการผลงานในหน้าที่การงาน เพื่อว่าสักวันจะได้รับยศและแต่งตั้ง เพื่อชื่อเสียงลาภยศแก่วงศ์ตระกูล ซึ่งตอนนี้กำลังวิกฤต แย่ลงเรื่อยๆ

“นิคขอนอนกับเธอด้วยหรือเปล่า ธัญญ่า” เคทถามรายละเอียดเล็กน้อยก่อนจะได้รับคำตอบว่า เขาพยายามชวนเธอไปทำอะไรด้วยกันดีๆ

“แค่เรื่องดื่ม ไม่ได้สลักสำคัญอะไรหรอก” เรื่องนี้ธันยพรพอจะเข้าใจว่า นิคโคลัสต้องการอะไรจากการชวนเธอไปดื่ม...

เสียงเคาะประตูดังเป็นระยะ เคทและธันยพรหันไปทางเดียวพร้อมกัน

“ผมเอง นิค วันนี้เราจะไปดื่มเลี้ยงส่งเธอไง ธัญญ่า” นิคกล่าวเสียงใส ทวงนัดที่เคยคุยกันเอาไว้

“ได้สิ อีกชม.เจอกันข้างนอก” ธันยพรตะโกนตอบรับ แต่ไม่ก้าวลุกพาตัวเองไปเปิดประตู... ขอเวลาช่วงนี้มีความสุขกับเคทสองคนก็เพียงพอ...

******

เพื่อนหนุ่มทั้งสาม และเพื่อนสาวทั้งสอง ต่างเลี้ยงส่งธันยพรเดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัย หญิงสาวตั้งใจว่าจะรอฟังข่าวพวกเขาเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัย ตั้งใจจะรอรับรายงานฉบับใหม่ เพื่อกลับเข้าไปทำงานร่วมกับทีมในครั้งต่อไป

“ธัญญ่า ขอคุยอะไรเป็นการส่วนตัวหน่อยสิ” นิคเรียกเธอมาหลบมุม อยากมีเวลาส่วนตัวสักระยะ

“ก็ว่ามาสิ ฉันกำลังจะเดินทางแล้ว” ชายหนุ่มเพียงแค่อยากจะโน้มตัวต่ำลงจูบเธอ แต่หญิงสาวกลับต่อยหมัดหนักเข้าข้างแก้มจนเขาล้มตัวลงคว่ำ

เสียงล้มดังโครมทำให้เพื่อนๆ ของพวกเขาหันมาทางเดียวกัน พบว่านิคโคลัสนอนล้มกองอยู่ที่พื้น โดยธัญญ่าอยู่ในท่าพร้อมตั้งการ์ดโจมตี

“ยังดีที่ฉันไม่ได้อยู่ตรงนั้น” เควนตันเปรยแผ่ว ในขณะที่พอชเบิกดวงตากว้าง พบว่าเพื่อนนอนกองร่วงไปเลย

“บอกนายกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาทำอะไรแบบนี้ ฉันไม่ชอบ!!!” สีหน้าของธัญญ่าไม่ค่อยสบอารมณ์ เธอไม่ชอบนิคมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ แบบนี้ นอกจากมีความลับไม่เคยบอกใคร ยังต้องระมัดระวังตัวเสมอ อย่าคิดว่าเธอจะง่ายไปเสียทุกเรื่อง

“อย่าไปสนใจนิคเลยนะ ได้เวลาเดินทางแล้วจ้า” ไดแอนวิ่งเข้าไปดึงธัญญ่าออกมา พร้อมกับรับกระเป๋าเดินทาง พร้อมสรรพาวุธจากเคท พวกเธอไปส่งธันยพรขึ้นรถ แล้วโบกมือลา...

“รักเธอนะ อย่าลืมติดต่อมาล่ะ” ไดแอนตะโกนสลับกับเคท ในขณะที่พอชกำลังหิ้วปีกของนิคโคลัส ออกมายืนส่งธัญญ่าเดินทางกลับบ้าน

การพนันของพอชกับเควนตัน เป็นได้ข้อสรุป เมื่อพอชชนะพนัน ได้เงินจากเพื่อน เนื่องด้วย ธันยพรไม่ตอบรับนิคโคลัส เควนตันต้องจ่ายเงินไปสิบปอนด์ อย่างเสียมิได้ พร้อมด้วยสีหน้าบูดบึ้ง...

******

​