ฝากฝัง

​

เนื่องด้วยความเย็นเยือก และสายฝนโปรยปรายในช่วงหน้าร้อน ทำให้ความเบื่อหน่ายเข้าจับจิตชายหนุ่ม ไม่อยากไปเข้าเรียนหนังสือ หรือกับพวกหุ่นยนต์ที่ถูกสั่งโปรแกรม ต้องอ่าน ต้องกิน ต้องเดินทาง ต้องฟังคำสั่ง ห้ามโต้แย้ง เขาเบื่อ!

ภัคพลเป็นหนุ่มหล่อ แต่งตัวเนียบ พ่อรวยฐานะดี เขาจะหิ้วผู้ชายคนไหนก็ได้ แต่จะมีชะนีคนไหน เข้าใกล้เขาไม่ได้! ชายหนุ่มมักสุงสิงอยู่กับเพื่อนชายหล่อ พันธ์เดียวกัน กอดคอแล้วชักชวนกันไปทำอะไรสนุกๆ ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นที่บ้าน หรือเปิดโรงแรมอินน์ เขามีเงินซะอย่าง

ภัคพลยังคงติดต่อกับสมปองค่อนข้างบ่อยครั้ง แม้จะเรียนจบมัธยมปลายไปแล้วก็ตาม แต่บางความสัมพันธ์ระหว่างภัคพลกับสมปอง ทำให้แม่ของสมปองแอบรู้เห็น

เธอโทรศัพท์คุยกับพ่อของภัคพลลับๆ เรื่องพฤติกรรมเพื่อนลูกชายตน บางครั้ง... บูรณ์พิภพไม่อยากจะเชื่อกับหู ว่าลูกชายตน เป็นพวกเบี่ยงเบนทางเพศ เขาจะลองพิจารณาจากความเป็นจริง...

******

ภายในความเย็นของแอร์คอนดิชั่น ซึ่งเปิดอย่างเย็นฉ่ำ กับอุปกรณ์เฟอร์นิเจอร์ภายในมีอะไรไม่มาก นอกจาก โต๊ะ ตู้ เตียง ห้องน้ำอย่างดี มีอ่างอาบน้ำ และฝักบัวบริการอย่างดี

โรงแรมอินน์ราคาค่อนข้างแพง ถูกเปิดใช้บริการสำหรับชายหนุ่มสองคน มีท่าทางสนิทสนมกอดคอกันเข้ามา มิได้เพียงแค่ดื่มเหล้า แต่พวกเขามีอารมณ์ความต้องการ หน้าดำหน้าแดง แทบจะรอไม่ไหว...

สิ้นเสียงประตูห้องปิดล็อคลงกลอน สองมือหนาต่างวุ่นวายกับเรือนร่างฝ่ายตรงข้าม ถวิลหาจากสัมผัสชายด้วยกัน ซึ่งกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยง ดูดดื่มริมฝีปากบวมหนา โหยหาแทบทนไม่ไหว จิตใจร้อนรุ่มกระตุ้นความเป็นชายให้ตื่นตัว

“เราจะไม่อาบน้ำกันก่อนหน่อยรึ” สมปองทักถาม เพราะอย่างน้อยมันจ้ะสบายตัว โดยมีสบู่เป็นจุดเริ่มที่ดี

“ไปสิ...” ภัคพลไม่ปฏิเสธ แม้จะก้าวเดินหาห้องน้ำเป็นจุดหมายแรก ต่างกันผลัดถอดเสื้อผ้า เปิดฝักบัวอาบทั่วกายจนเนื้อตัวเปียก

เรือนร่างผอมเพรียว หน้าท้องเรียบแบนราบ น่าจับต้องจนไม่อยากจะปล่อยให้หลุดมือ ภัคพลยังคงสวมกอดเพื่อนรัก อิงแอบแนบชิดเรือนกาย ดันเพื่อนชายหลังชนกำแพง ดูดดื่มริมฝีปากบวมซึ่งกำลังยั่วเขาอย่างไม่ลดละ

ตวัดปลายลิ้นโลมเลีย หลับตาจุมพิตสุดล้ำลึก สองแขนแกร่งยังคงสวมกอด รัดรึงเรือนกาย ภายใต้ฝักบัวเปิดสายน้ำเย็นฉ่ำ ก็ไม่อาจลดความร้อน ความต้องการยามนี้ไปได้เลย

มือหนาของสมปองกำลังคลำเค้นคลึง หาส่วนแก่นกายสำคัญ มากอบกำไว้ในมือ รูดเข้าออก บีบนวดให้แข็งตัวเต็มที่ ภัคพลหอบหายใจเมื่อถูกเร้าอารมณ์ ระหว่างจูบสมปองอย่างโหยหา เขากำลังเร่งความต้องการให้ภัคพลตื่นตัวเต็มที่

“มึงเบื่อมั๊ย ที่ต้องคอยรับกูบุกมึงตลอดเวลา” ภัคพลละริมฝีปากถามสมปอง ซึ่งคอยตอบสนองความต้องให้ตลอดเวลา

“ไม่เลยว่ะ กูชอบมึงทำให้กูอย่างนี้เรื่อยๆ” สมปองตอบอย่างพึงพอใจ ระหว่างแอ่นแก่นเข้าหา เรียกร้องเขาไม่ลดละ อย่ามัวแต่เสียเวลาโลมเล้า เพราะเขาเริ่มจะทนไม่ไหว อยากโดนบุกรุกเมื่อตัวลื่นด้วยสบู่ มันช่วยให้เขาสำราญได้มาก

“กูชอบกอดมึงว่ะ” ภัคพลตอบ มองด้วยสายตาหวานซึ้ง มีแต่เพื่อนเขาคนนี้ที่ทำให้เขามีความสุขตลอดเวลา ตั้งแต่สมัยเรียน ทำให้เขาต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อสมปอง แม้จะลำบากเรื่องเงินค่าเทอม หรืออยากไปเที่ยวกันตามลำพัง

เขายอมจ่าย เพื่อได้สมปองมาเสพสุข กันลับๆ อย่างนี้ ตื่นเต้นได้อารมณ์ไปอีกแบบ...

“กูก็ชอบมึง ทำให้กูแบบนี้เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเราจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน โดยใช้ความเป็นเพื่อนปิดบัง เกรงว่าสักวันเราจะต้องแต่งงาน แล้วความลับของเราจะปิดได้อีกนานแค่ไหน”

ระหว่างที่สมปองกำลังเปรยความรู้สึกตัวเองกับภัคพล ชายหนุ่มกำลังใช้ฝักบัวล้างตัวให้สมปอง รับฟังสิ่งที่เขาบอก เมื่อเขาหันกายช่วงหลัง ช่างสวยงามเมื่อต้องสายน้ำ แววตาของภัคพลเริ่มจะทนอารมณ์ของตัวเองไม่ไหวเสียแล้ว

“อย่าบอกใครสิ เราก็คบกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไง ขึ้นเตียงเถอะ กูทนไม่ไหวแล้ว” ภัคพลไล่สมปองให้ไปนอนคว่ำราบให้แก่เขา... ชายหนุ่มยิ้มแย้มก่อนจะคลานขึ้นเตียงชวนเซ็กซี่ แอ่นก้นสูงขึ้นราวกับรู้หน้าที่ดี...

******

ปลายขนาดของสงวนของภัคพล บวมพองเมื่อตื่นตัวได้ที่ ขยายขนาดยาวกว่าตอนปกติ ช่วงลำท่อนได้ขนาดสวยได้รูป เต็งตึงผิวใส และพร้อมจะถูกใช้งาน กับทวารของเพื่อนสนิท มันทำให้เขามีความสุข โดยไม่ต้องระแวดระวังใดๆ

เสียงชายหนุ่มร้องครางอย่างสุขใจ เมื่อถูกเพื่อนสนิทกำลังเล่นท่าบุกรุกจากเบื้องหลัง อีกมือของสมปองต้องเอื้อมไปเบื้องหลัง เพื่อคว้าก้นเล็กบางของภัคพล ให้แนบใกล้ชิด ยิ่งถลำลึกให้หนักและมากขึ้น

ความพึงใจของสมปองทำให้ภัคพล กระหน่ำโจมตีไม่ลดละ เน้นกระแทกลึกเร็วรัว ใส่น้ำหนักทั้งหมดที่มี เพราะเขาสุขใจเมื่อได้ทุกอย่างจากสมปอง

“เสร็จแล้วขอให้กูกินเถอะนะ” สมปองเสร็จจนหน้าดำหน้าแดง นอนคว่ำหน้าเพ้อ ขอร้องวิงวอนกับสายน้ำขาวอุ่นจากภัคพล มีรึชายหนุ่มจะไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่ถูกขอ...

สะโพกเล็กพลิ้วไหว เมื่อเคลื่อนไหวซ้ำๆ ทุกๆ จังหวะ ผิวเตียงสั่นสะเทือนเลือนลั่น กับเสียงสมปองร้องคราง ภัคพลแทบจะเสร็จสม หน้าดำคล้ำเครียด เหงื่อไหลอาบท่วมกาย แม้จะอาบน้ำแล้ว แต่กลิ่นเหงื่อของสมปอง ยังยั่วอารมณ์ภัคพลไม่เลิก เขาเป็นคู่นอนชั้นเยี่ยมสำหรับภัคพลดีแท้...

ท่อนเนื้อใหญ่หนาถูกดึงออกจากทวาร กายของภัคพลรีบเคลื่อนไปยังเรือนหน้าของสมปอง พร้อมหลั่งไหลสายน้ำขาวขุ่น พวยพุ่งมากมายสาดกระเซ็นอาบไหลทั่วเรือนหน้าเขา ตามคำเรียกร้อง

“หน้ามึงตอนเสร็จ...โคตรเซ็กซี่เลยว่ะ กูอยากเอามึงอีก” ภัคพลบ่นหลังจากสายน้ำหยุดไหล ขอนอนราบพักผ่อน ก่อนจะเริ่มยกต่อไป แม้จะนอนหอบหายใจก็ตาม...

“ถ้างั้นกูจะดูดให้มึงก็ได้นะ ตูดกูระบมเสียวจริงๆ” สมปองบอกน้ำเสียงเริงร่าฉ่ำใจ รู้สึกดีเมื่อถูกกระแทกเข้าใส่ กระตุ้นความต้องการจนปลายหัวจ้าวโลกเขา กระตุกเป็นระยะจนน้ำไหลเยิ้มปิ่มปลาย เขายังใช้มือช่วยตัวเอง จนแทบจะกระฉูดใส่หน้าท้องอาบเรือนร่างตน... พร้อมๆ กับภัคพลสาดน้ำใส่หน้าเขา...

“เอาสิ...” ภัคพลบอกพลางนอนหงายราบ ให้เพื่อนคลานขึ้นมาครึ่งตัว แล้วใช้ปากดูดของสงวนไว้ทั้งหมด ยั่วเย้าอารมณ์สุดๆ ดูดกลืนได้หมดทั้งลำ จนภัคพลรู้สึกว่าโดนกลืนเข้าหลอดอาหาร สีหน้าของสมปองมีความสุขมากที่ได้ทำเช่นนี้...

******

บูรณ์พิภพพอจะรู้ความจริงแท้เกี่ยวกับภัคพล ลูกชายตัวป่วน ซึ่งแอบหนีออกจากห้องเรียนมหาวิทยาลัย เมื่ออาจารย์ประจำชั้น โทรไปแจ้งให้เขาทราบ ว่า ภัคพลไม่ได้เข้าเรียนมาตั้งแต่ต้นเทอม

บวกกับข้อมูลจากแม่ของสมปองว่าเขาหายไป แอบหนีเที่ยวด้วยกันบ่อยมาก จนเธอเริ่มจะกังวลใจว่าสมปองยังไม่ยอมมีแฟนเป็นผู้หญิงเป็นตัวเป็นตนเสียที... ท่าทางก็รักสวยรักงามคล้ายๆ จะเป็นกะเทย

บูรณ์พิภพไม่เคยเห็นภัคพลจะเป็นกะเทย แต่แต่งตัวเนียบและเรียบร้อย บางครั้งก็ชวนทำตัวเด่น เขาคิดว่าควรจะต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง

บูรณ์พิภพยกหูโทรศัพท์ ต่อสายหาเพื่อนสนิท เมื่อครั้งเคยมีความสัมพันธ์สนิทกัน ตั้งแต่คบกันเมื่อสมัยเรียนอ๊อกฟอร์ดสามสิบปีก่อน และหวังว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จะทำให้ภัคพลเลิกทำตัวเหลวไหลเสียที...

******

ภัคพลขับรถเบนซ์ตัวท๊อปของปี เดินทางกลับมาถึงบ้าน ทำทีว่าเรียนเสร็จจากมหาวิทยาลัย ทำตัวเป็นลูกชายที่ดี แล้วขับรถกลับบ้าน ทั้งๆ ที่ความเป็นจริง แอบไปหลับนอนได้เสียกับสมปอง เพราะเครียดเรียนมหาวิทยาลัย เบื่อแม่ และอะไรอีกมากมาย ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับเขา

“กลับมาแล้วรึ ไอ้ลูกเวร!” บูรณ์พิภพยืนดักรอหน้าประตูบ้าน ราวกับไม่ให้ลูกชายเข้าบ้าน แม้ว่าจะอยู่ภายในอาณาบริเวณแล้วก็ตาม

“พ่อบ่นอะไรกัน? เจอหน้าก็ด่า นี่ผมไปเรียน ขับรถก็เหนื่อยนะ” ภัคพลรู้สึกไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว ใครกล้าไปฟ้องพ่อเขาเรื่องโดดเรียน หรือจะเป็นอาจารย์ประจำชั้น

“ชั้นอุตส่าห์ส่งแกไปเรียนราชภัฏฯ แกก็ไม่เอา... ส่งเรียนเอกชน แกก็เที่ยวเตร่ ย้ายไปเรียนนานาชาติ แกก็ไม่เข้าเรียน... สรุปจะไม่เอาอะไรในชีวิตนี้เลยใช่มั๊ย จะเกาะพ่อไปตลอดทั้งชาติเลยรึ?” บูรณ์พิภพเริ่มจะอบรมสั่งสอน หลังจากช่วงหลังๆ ลางานหนักมาพักอยู่บ้าน เนื่องด้วยปัญหาสุขภาพ แต่ไม่ยอมบอก ลูกเมียว่าเขาป่วยอะไรอยู่

แม้บูรณ์พิภพ จะทำทีเหมือนว่าง มีเวลาให้ครอบครัว แต่เขาไม่อยากให้ลูกชายกับเมียรู้เลยว่า เขากำลังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน หวังเพียงว่าลูกชายจะโตเสียที เลิกทำตัวเหลวแหลก เรียนให้มันเป็นเรื่องเป็นราว และมีหน้าที่การงานดีๆ ทำ ถึงจะรับงานต่อจากพ่อหรือไม่ ก็ขอให้เขาเลิกเสียเวลาไร้ค่าอย่างนี้

“ผมโตแล้วนะ ผมตัดสินใจเองได้ เรียนไม่ได้ ก็แค่ย้าย พ่อไม่ได้มาเรียนอย่างผม อย่ามาวุ่นวายอะไรให้มันมากเรื่องเลยนะ สมัยนี้ ใครๆ เขาจะทำอะไรก็ได้ มีเงินซะอย่าง” ภัคพลบ่นตอบ ไม่อยากฟังคำพูดสั่งสอนเก่าๆ โบราณคร่ำครึ ถึงว่าทำไมแม่ถึงได้แอบไปมีนอกมีในกับชายอื่น แม้ว่าเขาจะรู้ดี แต่ไม่เคยฟ้องสักครั้ง

นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาทำตัวประชดประชัน โดยที่พ่อยังทำตัวโง่เง่าไม่รู้เลยว่า แม่เป็นคนยังไงจนกระทั่งเขาโตอายุยี่สิบกว่าแล้วก็เหอะ

“ถ้าแกโตจริง ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอก ถูกใจแกมั๊ยล่ะ ถ้าคิดว่า มีเงินจะทำอะไรก็ได้ จะย้ายไปเรียนที่ไหนก็ได้” เหมือนจะเป็นขนมชิ้นโตที่แสนหวาน ว่าเขาจะได้รับอิสระ แต่ฟังดูมันก็แปลกๆ ชอบกล เหมือนพ่อเขาจะมีแผนอะไรบางอย่าง

“นี่พ่อพูดจริงรึ?” ภัคพลรู้สึกว่า ถ้าเขาไปเรียนเมืองนอก อาจจะไม่ได้กลับมาเจอสมปอง แล้วเขาจะหาใครมาเป็นคู่ขา ยามเมื่อเขาต้องการล่ะ...

“เออ พ่อจะฝากฝังแกไปอยู่บ้านเพื่อนสนิทพ่อที่ลอนดอน เป็นถึงดยุคแห่งรอธเซย์ เข้าเรียนมหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด แล้วก็ทำตัวเป็นผู้ชายดีๆ เหมือนกับคนอื่นๆ เขาเสียบ้าง ไม่ใช่แมงกระหลัวอะไรสักอย่างๆ ที่แกกำลังทำตอนนี้!” บูรณ์พิภพบอกจุดประสงค์ และสิ่งที่ภัคพลต้องทำตามสั่ง

“พ่อก็ดีแต่สั่งผม... พ่อบังคับผมไม่ได้หรอก” ภัคพลออกปากโต้แย้ง กบฏในทันใด

“พ่อไม่ได้บังคับ แกไปแน่นอน...” รอยยิ้มของชายสูงอายุเบิกบาน เมื่อมีชายในชุดดำสองคน เดินตรงปรี่มายังภัคพล เพื่อรวบรัด และฉุดไปกับพวกเขา เพื่อเดินทางออกจากบ้านอธิษฐ์โภคิน

“พวกนี้มันใครกันอ่ะ?” ภัคพลร้องเสียงหลง เมื่อพวกเขากำลังนำพาชายหนุ่ม ไปยังรถคันงามอีกคัน กำลังเคลื่อนมาจากที่หลบซ่อน ภายในบ้านใหญ่หรูโอ่อ่า

“คนสนิทของเพื่อนพ่อ แกจะเดินทางไปลอนดอน โดยสายการบินส่วนตัวของดยุค อยู่กับเขาที่นั้น ในฐานะลูกเลี้ยงบุญธรรม เพราะเขากับพ่อ เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนเมื่อสามสิบปีที่แล้ว” บูรณ์พิภพเล่ารายละเอียดพลางหยิบซองบางอย่างออกจากเสื้อสูทตน

“และนี่ก็เป็น เอกสารเดินทางต่างประเทศของแก และเงินที่ควรใช้ในแต่ละเดือน แกควรโตมากกว่านี้ เวลาออกไปใช้ชีวิตตามลำพังกับคนอื่น หวังว่าแกจะเลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้วนะ”

“พ่อจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ ผมไม่ยอม...” ภัคพลถูกทำให้หลับโดยยาฉีดหลอดหนึ่ง ทำให้เขาสงบลงและทำตัวเงียบสงบ เรียบร้อย ดูแลง่ายดาย

“จำเป็นต้องทำนะ ไอ้ลูกชาย เพราะเวลาของพ่อก็เหลือน้อยเต็มที...” บูรณ์พิภพคิดว่า การไปเรียนต่อเมืองนอก อยู่บ้านดยุคซึ่งเป็นเพื่อนสนิท จะทำให้เขาเติบโต เป็นชายหนุ่มที่รู้จักดูแลตัวเอง มีความรับผิดชอบ และควรจะค้นหาอะไรดีๆ ให้ชีวิตตัวเองได้แล้ว...

******

​