บทที่ 2 โยนความผิด

ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่โทนสีดำสนิทยังคงมีร่างกำยำของเดย์ตันมาเฟียหนุ่ม ลูกครึ่งไทย-อิตาลี เชื้อสายจีนกำลังใจจดใจจ่อกับงานเบื้องหน้า

ชายหนุ่มเดินทางมาประเทศไทยเมื่อหกเดือนก่อน เนื่องจากธุรกิจกาสิโนมีปัญหาจนต้องมาดูแลด้วยตนเองและทำให้ได้เจอคัพเค้ก แฟนสาวคนปัจจุบันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเดหลีลูกสาวเพื่อนพ่อ

“นายครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ลูอิสลูกน้องคนสนิทเปิดประตูพรวดพราดเข้าในห้องทำงานเดย์ตันกะทันหัน ทำเอาคนกำลังจริงจังกับงานชักสีหน้าไม่พึงพอใจกับพฤติกรรมลูกน้อง

“มีอะไร”

“คุณคัพเค้กตกบันได”

“อะไรนะ!!” เด้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างไว สองมือหนายันโต๊ะไว้พร้อมจ้องมองร่างโปร่งของลูกน้องคนสนิทตรงหน้า

“คุณคัพเค้กเข้าโรงพยาบาลครับ เธอ...” ลูอิสพูดไม่ทันจบประโยคเดย์ตันยกเท้าใหญ่ก้าวออกจากห้องทันใดด้วยความร้อนใจ แค่ได้ยินชื่อของแฟนสาวกระทบโสตประสาทไม่รีรอจะไปหาคัพเค้ก ยิ่งเธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา ยิ่งห่วงมากเป็นพิเศษ

เดย์ตันและลูอิสมาถึงโรงพยาบาลช่วงเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง เพราะช่วงเย็นรถค่อนข้างติดเป็นพิเศษ เมื่อผลักประตูเข้าไปข้างในห้องพักฟื้นเห็นสาวคนรักร้องไห้สะอึกสะอื้นตามลำพัง

“เค้ก” เขาเข้าประชิดตัวแฟนสาวและดึงมากอดอย่างปลอบประโลม มือใหญ่ลูบไล้ศีรษะคนในอ้อมกอดด้วยความนุ่มนวล

“ฮึก ฮือ ๆ เฮียเดย์...เค้กขอโทษ ลูกของเราไม่อยู่แล้ว” เสียงแหลมสั่นเครือบอกคนตัวโตพร้อมปล่อยโฮ ถ้อยคำของแฟนสาวทำคนฟังแทบทรุดลงกองกับพื้น

“เกิดอะไรใครทำให้เค้กเป็นแบบนี้” เดย์ตันปล่อยร่างบอบบางเป็นอิสระ มือหนาทั้งสองข้างประคองไหล่มนเพื่อเค้นคำตอบเรื่องที่เกิดขึ้น

“ฮือ ๆ ถ้าเค้กบอกอะไร เฮียเดย์อย่าทำอะไรเขาเลยนะคะ”

“บอกเฮียมา!!” ถามเสียงแข็ง พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาไม่อยากทำให้คนบนเตียงหวาดกลัว

“เดหลีค่ะ”

“ว่าไงนะ” เผลอปล่อยมือออกจากไหล่บอบบาง คัพเค้กมองชายหนุ่มทำราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดไม่รอช้าจะเติมเชื้อเพลิงให้เขาคล้อยตาม

“เฮียเดย์ไม่เชื่อก็ช่างเถอะแต่เดหลีเป็นคนผลักเค้กตกบันไดจนแท้งลูก” ว่าพลางสังเกตปฏิกิริยาคนตรงหน้า

“เรื่องมันเป็นยังไงช่วยอธิบายให้เฮียฟังได้ไหม” ไม่อยากด่วนตัดสินใจจึงเปิดโอกาสให้คัพเค้กอธิบายเพิ่มเติม

“เฮียเดย์คงไม่รู้สินะเดหลีแอบชอบเฮียมาตั้งนานแล้ว พอรู้ว่าเค้กตั้งท้องลูกของเฮียก็พยายามทำทุกอย่างให้เค้กแท้ง แต่วันนี้ไม่โชคดีเหมือนทุกครั้ง เค้กไม่คิดเลยเดหลีจะร้ายกาจแบบนี้”

“ผมว่าน่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดมากกว่า คุณเดหลีไม่น่าจะใช่คนแบบนั้น” ลูอิสแทรกขึ้นเขาพูดไปตามที่เคยเจอเดหลี หญิงสาวนิสัยน่ารักและอ่อนโยนไม่มีทางทำเรื่องที่คัพเค้กกล่าวเด็ดขาด

“ยุ่งลูอิส ฉันไม่ได้คุยกับแก” เธอหันไปตำหนิลูกน้องคนสนิทเดย์ตันด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ

“ขอโทษครับ”

“เอาละเค้กอย่าว่าลูอิสเลย สรุปเรื่องที่เธอพูดมาเป็นความจริงใช่ไหม”

“จริงสิเฮียเดย์ เค้กไม่ใช่คนโกหกสักหน่อยถ้าไม่เชื่อใจกันก็ออกไปเลย” เธอทำท่าแง่งอนก่อนหันหลังให้เดย์ตัน

“เฮียขอโทษ” เดย์ตันโอบกอดคัพเค้กจากด้านหลัง นั่นยิ่งทำให้เธอพึงพอใจมากที่สุด

“เฮียเดย์เชื่อเรื่องที่เค้กพูดไหมคะ”

“เอ่อ คือ…” ไม่ใช่ไม่เชื่อคำพูดคัพเค้กแต่เดหลีไม่มีนิสัยขี้อิจฉา เท่าที่รู้จักกันหญิงสาวน่ารักและอ่อนโยนกับทุกคน

“ฮือ ๆ คนจนอย่างเค้กพูดอะไรไปก็คงไม่มีใครเชื่อ งั้นหลังจากนี้เฮียเดย์ก็อย่ามายุ่งกับเค้กอีกเลย เรื่องระหว่างเราจบกันแค่นี้เถอะ” พยายามจะแกะแขนใหญ่ออกจากเอวคอดทว่าเดย์ตันยิ่งรัดแน่น

“อย่าทำแบบนี้เค้ก”

“กรี๊ด!! ฮือ ๆ ปล่อยเค้กเดี๋ยวนี้นะคะ เค้กไม่อยากยุ่งกับเฮียเดย์แล้วถ้าไม่เชื่อกันก็พอแค่นี้ เฮียไม่ใช่เค้กคงไม่รู้หรอกว่าเค้กเสียใจแค่ไหนต้องสูญเสียลูก ถ้ารักเดหลีก็ไปคบกับมันเลย” เธอกรีดร้องเสียงดังลั่นราวกับคนเสียสติ จนลูอิสต้องยกมือขึ้นอุดหู

“ใจเย็น ๆ นะเค้ก เฮียเชื่อแล้ว”

“จริงนะคะ” เธอเอี้ยวหน้ามองหน้าเขา

“ครับ ๆ ไม่ร้องแล้วนะครับ” เดย์ตันยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าสวยหวานแผ่วเบา จากนั้นประคองเธอนอนลงบนเตียงก่อนจะนั่งเฝ้าไม่ห่างและกุมมือบางไว้เพื่อให้ความอบอุ่น

“เค้กรู้นะว่ามันยากจะยอมรับเรื่องเดหลีทำร้ายเค้ก แต่มันคือความจริงเค้กไม่มีความจำเป็นต้องโกหกเฮียเดย์เลย”

“เฮียไม่อยากเชื่อเดหลีจะเป็นคนแบบนั้น” เขาบอกด้วยน้ำเสียงผิดหวังในตัวของลูกสาวเพื่อนพ่อ

“เดหลีคงโกรธเค้กแหละ เรื่องที่เค้กไปรู้ความลับบางอย่าง”

“ความลับอะไร” คิ้วดกดำขมวดเข้าหากันปรายตามองคนบนเตียง

“ความลับของเดหลีกับรุ่นพี่คนหนึ่งค่ะ เดหลีเคยเป็นเมียของมัน แต่ฐานะทางบ้านต่างกันทำให้เดหลีไม่กล้าบอกใคร รวมถึงเรื่องที่เดหลีเคยท้องและเอาเด็กออก”

“จริงเหรอ” คำบอกเล่าของคัพเค้กทำคนฟังถึงกับหน้าเหวอ

“จริงค่ะ เพราะแบบนี้ไงเดหลีถึงอยากให้เค้กแท้งลูก ไม่ใช่แค่แท้งลูกนะคะแต่เดหลีจงใจฆ่าเค้ก เพื่อจะได้ไม่มีใครขัดขวางความสุขและจะได้เอาเฮียเดย์ไปเป็นของมัน เค้กกลัวเหลือเกิน”

“ไม่กลัวแล้วนะครับ เฮียอยู่ข้าง ๆ นอนเถอะ” เดย์ตันลูบศีรษะคนบนเตียงแผ่วกระทั่งคัพเค้กเคลิ้มหลับ ชายหนุ่มกับลูกน้องคนสนิทจึงออกจากห้องพักฟื้น ซึ่งพ้นร่างคนทั้งสองไม่นานคัพเค้กลืมตาขึ้น เธอเผยยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ

“อย่าหวังว่าหลังจากนี้แกจะมีความสุข”

ย้อนไปเมื่อช่วงเย็น

“เรื่องระหว่างฉันกับเธอจบลงแค่นี้เถอะเค้ก” เดหลีบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“เธอจะทิ้งฉันไปอย่างนี้เหรอเดหลี เธอฆ่าลูกของฉันเธอต้องรับผิดชอบ” บอกด้วยเสียงไม่พอใจ

“เธอมั่นใจเหรอเค้ก เธอต่างหากเป็นคนผลักฉันจนเกือบตกบันไดถ้าฉันไม่หลบคนนอนบนเตียงอาจเป็นฉันแทน” ความรู้สึกดีที่มีต่อคัพเค้กเริ่มถดถอยลง เธอไม่คิดเลยเพื่อนที่ช่วยเหลือทุกอย่างตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกระทั่งเรียนจบและมาทำงานที่บริษัทบุพการีจะคิดร้ายกับเธอ

“แกมันสมควรตายเดหลี”

“ทำไม” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นเชิงสงสัย ตลอดระยะเวลาคบกับคัพเค้กเป็นเพื่อนกันมีตรงไหนบ้างที่เธอทำไม่ดีด้วย ทั้งที่เธอเป็นคนบอกพ่อให้ทุนการศึกษาแก่คัพเค้ก ไหนจะเรื่องฝากฝังให้ทำงานที่บริษัทเธอก็เป็นคนจัดการทั้งหมด แต่ไม่วายถูกตอบแทนด้วยการถูกแย่งคนแอบรักอย่างเดย์ตัน

“แกเข้าใจไหมฉันเกลียดแก แกมันดีทุกอย่าง บ้านก็รวยแถมก็สวย ผิดกับฉันที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากหน้าตา” คัพเค้กตัดพ้อชีวิต ยอมรับเลยว่าเธออิจฉาเดหลีมาตลอด เธอยอมเป็นเพื่อนเดหลีเพราะอยากอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ก็ถูกใครต่อใครแขวะเสมอ

“นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะทำร้ายฉันนะเค้ก ฉันคิดว่าเราคงไม่เหมาะเป็นเพื่อนกันระหว่างเราจบกันแค่นี้แหละ” สิ้นคำพูดเดหลีย่างเท้าออกจากห้องพักฟื้น ปล่อยให้คัพเค้กไว้เพียงลำพัง

“ฉันเกลียดแก”

เหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นทำให้เธอแค้นใจมาก เมื่อเดหลีตัดสินใจจะตัดหางปล่อยวัดเธอ ฉะนั้นเธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้เดหลีเจ็บปวดถึงที่สุดให้สาสมกับความคับแค้นใจ

“แล้วเราจะได้เห็นดีกันเดหลี” แววตาฉายถึงความชิงชัง เธอไม่มีวันปล่อยให้เดหลีมีความสุขเด็ดขาด เพราะเดหลีคนเดียวทำให้เธอแท้งลูก กว่าจะมาถึงขั้นนี้ไม่ง่ายเลยแต่แผนดันพังไม่เป็นท่า