บทที่ 1 เหตุการณ์ไม่คาดคิด

เสียงดังบริเวณบันไดหนีไฟทำให้เดหลีหยุดชะงักขณะกำลังจะไปห้องทำงาน เธอเงี่ยหูก่อนแง้มประตูออกเล็กน้อย ซึ่งเห็นร่างบอบบางของคัพเค้กเพื่อนสนิทกำลังคุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่งสีหน้าค่อนข้างตึงเครียด

“เงินอีกแล้วเหรอวะ”

(มึงจะให้ไหมอีเค้ก ไม่อย่างนั้นกูจะบอกผู้ชายคนใหม่ของมึงว่าเด็กในท้องเป็นลูกใคร)

“อย่านะไอ้พี่กล้า ถ้าพี่บอกเขาฉันต้องแย่แน่” มือข้างหนึ่งลูบหน้าท้องแบนราบ เพราะเด็กในท้องทำให้เธอได้ใกล้ชิดกับใครคนหนึ่งเพียบพร้อมทุกอย่าง เธอไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตแสนลำบากเฉกเช่นอดีต ความจนมันน่ากลัวชีวิตต้องกินข้าวคลุกน้ำตาลไม่อร่อยเลย

(งั้นมึงก็รีบโอนเงินมา ไม่อย่างนั้นความลับมึงแตกแน่)

“ฉันจะรีบโอนเงินไปเดี๋ยวนี้แหละ” คัพเค้กรีบจบบทสนทนาและทำการโอนเงินให้คนปลายสายทันที ก่อนจะพ่นลมหายใจเฮือกหนึ่งด้วยความโล่งอก อย่างน้อยความลับเรื่องลูกยังคงเป็นความลับต่อไป

“เค้ก” เดหลีผลักประตูเข้าข้างในเดินไปหยุดตรงหน้าเพื่อนสนิท

แม้ทั้งคู่จะเป็นเพื่อนกันแต่ฐานะแตกต่างราวกับฟ้าและเหว เดหลีเกิดในตระกูลนักธุรกิจชื่อดัง ใช้ชีวิตสุขสบาย ไม่เคยพบเจอความยากลำบาก ครอบครัวรักใคร่เอ็นดู

ส่วนคัพเค้กเป็นเด็กกำพร้าอยู่กับยาย ช่วงมหาวิทยาลัยเธอสูญเสียยายจึงทำให้เธอในตอนนั้นไม่ต่างกับหัวเดียวกระเทียมลีบ แต่ก็ได้ครอบครัวของเดหลีอุปถัมภ์จนเรียนจบและยังให้ทำงานที่บริษัท

“ดะ เดหลี” เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าสวยเริ่มซีดเผือดเธอไม่รู้เพื่อนจะได้ยินอะไรบ้าง

“เธอยังติดต่อพี่กล้าอีกเหรอ” ไหนเพื่อนบอกว่าเลิกกันแล้ว กล้าตะวันคือแฟนเก่าคัพเค้กคบกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยกระทั่งเรียนจบยังคบกันต่อ แต่เพิ่งเลิกกันเมื่อปีที่แล้ว

“ไม่ใช่นะเดหลี ฉันไม่ได้คุยกับพี่กล้า” คว้ามือเพื่อนสนิทมากุม ทั้งแสร้งทำตัวน่าสงสาร “เธอต้องเชื่อฉันนะเดหลี” มองอย่างอ้อนวอน

“แต่ฉันได้ยินเธอเรียกคนในสายว่าพี่กล้า แล้วก็พูดถึงเด็กในท้องด้วย” ดวงตากลมโตปรายตามองหน้าท้องแบนราบของคัพเค้กเชิงสงสัย

“เด็กในท้องของฉันก็ลูกเฮียเดย์ไง” เธอปล่อยมือเรียวของเดหลีอัตโนมัติ หน้าสวยหวานเริ่มซีดเรื่อย ๆ ด้วยความกลัว

“เธอมั่นใจเหรอเค้ก” เมื่อครู่เธอได้ยินชัดเจนที่กล้าตะวันบอกราวกับเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของใครอีกคน เขาคนนั้นคือผู้ชายที่เธอรักมานานตั้งแต่เด็กแต่เขามองเธอเป็นเพียงแค่น้องสาว

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่าไงเดหลี เธอจะบอกว่าลูกของฉันไม่ใช่ลูกเฮียเดย์เหรอ”

“หรือมันไม่จริง”

“ไม่จริง!!” คัพเค้กปฏิเสธเสียงแข็ง เธอจะไม่มีวันให้ความลับเรื่องลูกแตกเด็ดขาด

“ฉันจะบอกเฮียเดย์” พูดจบเดหลีหมุนตัวเตรียมจะก้าวเท้าจากไปทันใด เธอไม่มีทางให้คนที่เธอรักถูกหลอกเด็ดขาดทว่าไม่ทันก้าวเท้าพ้นประตู ทันใดนั้นมือเรียวของคัพเค้กจิกหนังศีรษะและกระชากตามแรงจนเอาแทบหงายหลัง

“อีเดหลี! กูไม่มีทางให้มึงทำแบบนั้นเด็ดขาด”

“เค้ก” นี่เป็นครั้งแรกเพื่อนสนิทคนนี้พูดคำหยาบ ปกติเพื่อนคนนี้ของเธอไม่ค่อยสู้คน อ่อนหวานและเรียบร้อยจึงอดแปลกใจไม่น้อยกับนิสัยเปลี่ยนไปชั่วพริบตา

เพียะ!

คัพเค้กง้างมือตบหน้าสวยของเพื่อนอย่างจังจนอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวถึงกับทรุดคาพื้น

“มึงอย่าหวังว่ากูจะให้มึงบอกเรื่องเด็กในท้องกับเฮียเดย์เลย” เพราะเธอจะชิงบอกก่อนเดหลี คราวนั้นเพื่อนบอกอะไรไปเขาก็คงไม่มีทางเชื่อ

“เค้ก ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้” ตลอดเวลาคบกันเธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของคัพเค้กแทบไม่อยากเชื่อสายตา

“ฉันจะบอกอะไรให้นะเดหลี ฉันเกลียดเธอ เกลียด ๆ” คัพเค้กเขย่าไหล่บอบบางเพื่อนไปมาแรง ๆ พร้อมตะโกนใส่หน้า

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเค้ก ฉันเวียนหัว” เดหลีปัดแขนขาวเนียนของอีกฝ่ายออกห่างก่อนพยายามพยุงร่างลุกขึ้นยืนทุลักทุเล แต่ไม่วายถูกคัพเค้กตบใบหน้าหวานอีกครั้ง

“ฉันเกลียดแกเดหลี!!”

“ฉันทำอะไรผิดเค้ก ทำไมเธอถึงเกลียดฉัน” ยกมือขึ้นมาสัมผัสบริเวณโดนตบ ขณะนี้ทั้งเวียนหัวและมึนงงไปหมด

“แกมีดีทุกอย่างไงอีเดหลี ฉันเลยโดนเปรียบเทียบกับแกทุกอย่าง แกเคยรับรู้บ้างไหมสมัยเรียนฉันต้องโดนใครต่อใครต่อว่าอยู่เรื่อย หาว่าเกาะแกบ้างแหละ ขนาดทำงานที่นี่ฉันยังโดนพวกพนักงานด้วยกันเหยียดเลยเพียงเพราะเป็นเพื่อนแก” เธอหลั่งน้ำตาออกมา รู้สึกน้อยใจโชคชะตาทำให้เธอต้องพบเจอกับอะไรแบบนี้

“เค้ก”

“เดหลี เธอต้องเชื่อฉันนะว่าเด็กในท้องเป็นลูกเฮียเดย์” คัพเค้กเอื้อมมือไปกุมมือนิ่มของเดหลี

“แต่ฉันได้ยินพี่กล้า...”

“ไม่ใช่เดหลีเธอเข้าใจผิดแล้ว เธอก็รู้ว่าพี่กล้ามันเลวขนาดไหน มันทำทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ”

“เหรอ” เดหลีเริ่มคล้อยตามคำพูดของเพื่อนสนิท สิ่งที่คัพเค้กพูดมาใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลสักหน่อย สมัยทั้งคู่คบกันเธอเคยเห็นกล้าตะวันตบตีคัพเค้กบ่อยครั้ง

“ใช่ ๆ” แอบสังเกตสีหน้าของเดหลีเริ่มปักใจเชื่อถ้อยคำตนเอง

“งั้นฉันขอโทษนะที่เข้าใจเธอผิด”

“ไม่เป็นไร” เผยยิ้มบาง ๆ

“กลับไปทำงานเถอะ” เดหลีพูดพลางหมุนตัวเตรียมจะเข้าข้างในโดยไม่อาจล่วงรู้ขณะนี้คัพเค้กกำลังจ้องแผ่นหลังเล็กอย่างมีเลศนัย

‘ถ้าไม่มีแกสักคนทุกอย่างก็จบ’ คัพเค้กก้าวเท้าประชิดแผ่นหลังเดหลีก่อนกระชากผมและหมายจะผลักร่างบอบบางให้ร่วงหล่นตามขั้นบันได ทว่าตัวเองดันพลาดเนื่องจากเดหลีเบี่ยงตัวไปอีกทางทำให้เธอกลิ้งตกไปแทน

“เค้ก!!” เสียงหวานตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิทด้วยความตกใจ จากนั้นวิ่งลงตามขั้นบันไดไปหาคัพเค้กนอนหายใจรวยรินซึ่งตามขาเรียวมีเลือดไหลออกมา

“เดหลีช่วยฉันกับลูกด้วย” ยื่นมือไปหาเดหลีก่อนจะสติจะดับวูบ

“อย่าเป็นอะไรนะเค้ก” เดหลีรีบประคองร่างเพรียวของเพื่อนสนิทเข้าสู่อ้อมแขน จากนั้นล้วงโทรศัพท์ในกระโปรงเดรสโทรหาเลขาส่วนตัวเพื่อขอความช่วยเหลือ

คัพเค้กถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย แต่แพทย์ไม่สามารถช่วยเหลือเด็กในครรภ์ได้ เนื่องจากตอนคัพเค้กตกบันไดเกิดการกระทบกระเทือนรุนแรงทำให้สูญเสียเลือดมาก

หลังจากคัพเค้กถูกย้ายไปห้องพักฟื้น เดหลีเข้าไปเยี่ยมเพื่อนซึ่งนอนหลับสนิท เธอเดินไปหยุดข้างเตียงของเพื่อนและปรายตามองคัพเค้กพลางทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

เธอจำได้ว่าตอนนั้นหลังเคลียร์ใจกันเรียบร้อยกำลังจะเข้าข้างในอยู่ ๆ คัพเค้กเดินมากระชากผมก่อนพยายามจะผลักเธอให้ตกบันไดแต่เธอไหวตัวทันกลายเป็นว่าคัพเค้กกลิ้งตกแทน

เหตุการณ์ช่วงนั้นเกิดขึ้นไวมากกว่าจะรู้ตัวอีกคราตอนเพื่อนร้องขอความช่วยเหลือ

“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่เค้ก”