บทที่ 3 การกระทำที่ไม่เข้าใจ Nc

เสียงออดหน้าประตูห้องดังขึ้นทำคนหลับจากฝันดีสะดุ้งตื่น นัยน์ตาคู่สวยปรือตาขึ้นเชื่องช้าพลางเอื้อมมือเปิดโคมไฟ

“ใครมาเวลานี้” เอ่ยเสียงงัวเงีย เธอปรายตามองนาฬิกาฝาผนังแวบหนึ่งขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม ก่อนหย่อนเท้าเล็กแตะพื้นห้องและเดินออกจากห้องนอนไปเปิดประตูแก่คนข้างนอกเพื่อดูว่าเป็นใคร

“เฮียเดย์” ทันทีที่เปิดประตูเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของเดย์ตันชายหนุ่มที่เธอรักสุดหัวใจ ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด ใบหน้าดุดันราวกับโกรธใครมาแต่ไม่ทำให้ความหล่อลดลงสักนิด เดย์ตันไม่ตอบโต้คนตัวเล็ก เขาดันเธอเข้าไปข้างในพร้อมปิดประตูเสียงดังสนั่น

“เฮียเดย์จะทำอะไร” เธอถอยหลังทีละก้าวจนกระทั่งเสียหลักล้มลงคาโซฟา เดย์ตันคร่อมร่างอรชรตรึงแขนขาวเนียนไว้แน่นไม่ปล่อยให้เธอขัดขืนสักนิด

“เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ” กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกพร้อมจ้องคนใต้ร่างอย่างเหยียดหยาม คำบอกเล่าจากปากคัพเค้กยังคงดังก้องทั่วโสตประสาท ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันทำไมต้องหงุดหงิดและโมโหขนาดนี้แค่ได้ยินเรื่องที่เธอเคยตกเป็นของคนอื่น

“เฮียเดย์พูดเรื่องอะไรคะ เดหลีไม่เข้าใจ” เธอหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบสายตาคมกำลังจ้องมองอย่างเค้นคำตอบ ใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวแทบทะลุนอกอกเพราะกลัวความลับเรื่องแอบรักเขาจะแตก

“อย่ามาทำไขสือ” ฝ่ามือใหญ่เชยคางมนให้หันมาสบตากัน แต่เธอพยายามหลีกเลี่ยงยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมาก ก่อนฉกชิมความหวานจากกลีบปากอวบอิ่ม คนโดนขโมยจูบแรกถึงกับตั้งตัวไม่ทันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“อื้อ” เดหลีซัดกำปั้นน้อยใส่แผ่นหลังกว้างกระหน่ำ ทว่ายิ่งเธอระรัวใส่เขามากเท่าไร ยิ่งทำให้เดย์ตันดูดดื่มริมฝีปากอมชมพูมากขึ้นก่อนสอดลิ้นสากเข้าในโพรงปากคนตัวเล็กแล้วกวาดต้อนชิมความหวานอย่างเอาแต่ใจ

หญิงสาวเปลี่ยนจากการทุบตีหลังแกร่งของเดย์ตันมาโอบกอดเอวสอบแทนพร้อมหลับตาสนิท ปล่อยใจให้เคลิบเคลิ้มกับรสจูบหวานฉ่ำของเขา ทั้งตอบรับอย่างเงอะงะ

“เฮียเดย์อย่านะคะ” สติพร่าเลือนก่อนหน้านี้กลับมาครบถ้วนอีกครั้งเมื่อฝ่ามือใหญ่ล้วงเข้าในชุดนอนกระโปรงแล้วบีบเคล้นทรวงอกอวบอั๋น ซึ่งไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน

“ทำไม” คนโดนขัดใจรู้สึกหงุดหงิดอย่างยิ่งไม่สามารถทำตามใจปรารถนา

“เฮียเดย์ไม่ควรทำแบบนี้กับเดหลี” เธอเขยิบตัวออกห่างคนตัวโตไปชิดโซฟา

“รังเกียจกันขนาดนี้เลยเหรอเดหลี” เดย์ตันคว้าข้อมือเล็กทาบอกล่ำสันและสบตาคู่งามซึ่งทำราวไม่อยากมองหน้ากัน ท่าทางของเธอสร้างความโมโหแก่เขาอย่างไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้เลย วาจามากมายจากปากคัพเค้กทำให้เขามีอคติต่อคนตรงหน้า

“กลับไปเถอะค่ะ เดหลีอยาก อุบ...” เสียงหวานถูกกลืนหายลงในลำคอเมื่อถูกจู่โจมจากเดย์ตัน เขาบดขยี้กลีบปากนุ่มหนักหน่วง จากนั้นอาศัยจังหวะที่เธอกำลังมีอารมณ์ร่วมบีบขยำดอกบัวตูม

“อย่าคิดจะมาไล่ฉัน” เขาถอนจูบ จากนั้นอุ้มคนตัวเล็กในท่าเจ้าสาวตรงไปห้องนอน วางเธอลงอย่างทะนุถนอม

เดย์ตันไม่ปล่อยให้เดหลีตื่นตระหนกมากนัก เขาคร่อมร่างเล็กจูบปากอวบอิ่มที่ยั่วยวนอีกครั้ง ไม่ว่าจะสัมผัสกี่คราช่างนุ่มละมุนทุกครั้งราวกับน้ำผึ้งแสนหวาน

เขาเลื่อนหน้าคมซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นกายเฉพาะจากตัวเธอยากทำให้หยุดอารมณ์หื่นกามง่าย ๆ เขาต้องการเธอมากเหลือเกินแบบไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน พอได้รู้ว่าเธอเคยเป็นของคนอื่น เขาอยากจะฉีกเนื้อผู้ชายคนนั้นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนทิ้ง

“เฮียเดย์พอเถอะค่ะ” ถ้าไม่หยุดตอนนี้เธอกลัวจะหยุดไม่ได้ ความรักและความหลงใหลในตัวชายหนุ่มเธอแทบอยากจะประเคนตนเองให้เขาเสียประเดี๋ยวนี้แต่ต้องหักห้ามใจเพราะไม่ใช่สิ่งควรทำ ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน หนำซ้ำเขาคือคนมีเจ้าของ

“หุบปากเดหลี!!” ไม่เข้าใจเลยเธอจะต่อต้านเขาทำไม แค่มีอะไรกับเขามันจะตายขนาดนั้นเลยเหรอ ทีกับคนอื่นยังยอมง่าย

แควก!

เดย์ตันฉีกชุดนอนกระโปรงผ้าซาตินสีชมพูเป็นสองชิ้น จับคนตัวเล็กให้อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า นัยน์ตาคมกริบมองเดหลีอย่างลุ่มหลง ผิวพรรณผุดผ่องเนียนนุ่มน่าสัมผัส เขาถึงขั้นกลืนน้ำลายลงคอฝืดกับสองเต้าอวบอั๋น

“อย่ามองนะเฮียเดย์” แขนขาวเนียนยกขึ้นปิดยอดปทุมถันแต่ปิดไปก็เท่านั้นเพราะปิดไม่มิดและไม่พ้นสายตาหื่น

เดย์ตันไม่สนใจท่าทีเขินอายของคนตัวเล็ก เขาปรายตามองกลีบกุหลาบยังคงปิดสนิททำเอาเลือดในกายพลุ่งพล่านกับความงามเบื้องล่าง กว่าเดหลีจะรู้ตนว่าพลาดก็ตอนเขาถ่างขาเรียวแยกออกจากกัน แล้วโน้มหน้าหล่อคมเข้าใกล้โพรงอ่อนนุ่ม

“อ๊ะ เฮียเดย์” เขาทำในสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงคือปลายลิ้นร้อนอุ่นกำลังหยอกเย้ากับปุ่มกระสันสลับการบี้เล่น

“ชอบไหมเดหลี” ชำเลืองมองหน้าสวยเหยเกด้วยความเสียวซ่านพลางยกยิ้มมุมปาก เมื่อก่อนเธอเคยเป็นของใครไม่สำคัญแต่นับจากนี้ต้องเป็นของเขา เขาอุตส่าห์รอเธอมานาน หลังจากนี้ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด

“อย่าทำแบบนี้นะเฮียเดย์มันไม่เหมาะสม” เธอบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือเรียวออกแรงดันไหล่กว้างก่อนเปลี่ยนมาขยุ้มเส้นผมนุ่มแทนเพราะทนไม่ไหวกับการปรนเปรอของคนตัวโต

“อื้อ” ร่างเล็กดิ้นพล่านไปมาปานจะขาดใจเสียประเดี๋ยวนี้ เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงร้องอันน่ารังเกียจ แต่ไม่วายเล็ดลอดออกมาอยู่ดี เขาเก่งเกินชนิดที่ว่าเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง

เดย์ตันรัวลิ้นสากเข้าในร่องสวาท ไม่อยากเชื่อเลยเธอจะเคยผ่านมือชายอื่นมาแล้วทั้งที่โพรงเนื้อปิดสนิท

“แน่นจังเดหลี” นิ้วแกร่งใส่เข้าในร่องเนื้อ ทั้งตอดและบีบรัดนิ้วเขาแน่นถ้าสอดความเป็นชายไปแทนไม่อยากคิดเลยจะรัดมากแค่ไหน แค่นิ้วยังขนาดนี้

“อื้อ ขอร้องละ พอเถอะ...” เธอกำผ้าปูเตียงแน่นพร้อมทั้งจิกทึ้ง ตามเรือนร่างงดงามเปียกชุ่มด้วยเม็ดเหงื่อซึ่งผุดขึ้นทีละนิด เธอยังไม่เข้าใจเลยเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้

เดย์ตันเลื่อนตัวให้อยู่ระดับเดียวกับหญิงสาว เขามองดวงหน้าสวยเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย

“อยากให้หยุดไหม” กระซิบถามข้างหูคนตัวเล็กด้วยเสียงสุดเซ็กซี่ มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมมือขึ้นบีบขยำดอกบัวตูมสลับการดึงยอดถันสีหวาน

“อื้อ หยุดเถอะค่ะ” แม้ปากจะสั่งห้ามคนตัวโตแต่ร่างกายกลับตอบสนองเขาเป็นอย่างดี เธอแอ่นอกให้เขาดูดยอดปทุมถันให้ถนัดมากขึ้น สองแขนเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งสลับกับกำเส้นผมนุ่มของเดย์ตันเพื่อระบายความเสียวสยิว

“อื้อ หวานเหลือเกินเดหลี” ลิ้นสากลากไล้ทั่วเต้าสวยจนเปียกชุ่มไปหมด ก่อนดูดยอดถันอย่างคนหิวโซ จากนั้นยกมือทั้งสองข้างประคองหน้าหวานจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างสื่อความหมายบางอย่าง แววตาคู่นั้นของเขาฉายความอ่อนโยน จนเธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“เฮียเดย์กลับไปเถอะ เดหลีอยากนอน” เธอพอจะทราบแล้วเพราะอะไรเขาถึงมาหาเธอในเวลานี้ ต้นเหตุคงมาจากอดีตเพื่อนสนิทอย่างคัพเค้ก แต่ที่อดแปลกใจไม่ได้คือทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับเธอ เขามีจุดประสงค์อะไรกัน

“เธอไม่มีสิทธิ์ไล่ฉันเดหลี” ด้วยความโมโหโดนไล่กลับ เดย์ตันบดขยี้กลีบปากอวบอิ่มรุนแรง เขาไม่ชอบเลยเธอทำเหมือนเหม็นขี้หน้ากัน

“อื้อ” สุดท้ายเดหลีไม่อาจต้านทานแรงมหาศาลของคนตัวโตได้เลยสักนิด เธอหยุดการขัดขืนปล่อยให้คนเหนือร่างทำในสิ่งต้องการ

ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างไว จากนั้นส่งความเป็นชายเข้าในโพรงสวาททว่าเพียงครึ่งลำกลับรู้สึกถึงเยื่อบาง ๆ ฉีกขาดพร้อมกับของเหลวบางอย่างไหลลงมา

“กรี๊ด!!”

“เธอไม่เคยเหรอ” ก้มมองจุดเชื่อมระหว่างกันก่อนช้อนตามองคนตัวเล็กที่มีน้ำตาเล็ด