บทที่ 4

เรื่องสาวนิรนามเป็นปริศนาให้อีธานคิดต่อไป เพราะชายหนุ่มไม่มีโอกาสได้พบกับชลาลัยอีกเลยจนกระทั่งคืนสุดท้ายก่อนเดินทางกลับ

"ออกไปหาอะไรดื่มกันหน่อยไหม" อีธานถามธามขณะที่เดินเล่นกลับมาบ้านพักหลังอาหารเย็น

คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ทั้งคู่จะอยู่ที่จันทร์เจ้ารีสอร์ท อีธานเริ่มอยากออกไปดูบรรยากาศนอกรีสอร์ทว่า เกาะหวนมีสถานที่ไหนน่าสนใจบ้าง เขาหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตว่าถ้าต้องการเฮฮาสังสรรค์และแสงสีควรไปที่ถนนคนเดินแต่ติดตรงที่ว่า

"นายไปเถอะ ฉันอยากนอนมากกว่า" ธามไม่มีอารมณ์อยากไปเที่ยวไหนในเวลานี้

"เป็นอะไร มาเที่ยวนะทำหน้าให้สนุกหน่อย ฉันเห็นนายเครียดทุกครั้งที่แม่บ้านโทรศัพท์มาบอกว่าคู่หมั้นไม่อยู่ออกไปข้างนอก อย่าบอกนะว่าอยากจะกลับไปหาคู่หมั้นแล้ว"

อีธานไม่ได้อยากแอบฟังโทรศัพท์ แต่ภาษาไทยแบบพอเข้าใจได้ทำให้จับใจความสำคัญในการติดต่อกลับบ้านที่กรุงเทพฯของเพื่อนรักทุกครั้ง ปากก็บอกว่าไม่สนใจแต่พอรู้ว่ารติรสไม่อยู่ออกนอกบ้านทุกวัน ก็ทำให้ธามแทบไม่เป็นสุขกับการมาพักผ่อนครั้งนี้

"นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ ที่ฉันห่วงคือว่าแม่นั่นจะทำอะไรกับข้าวของในบ้านหรือเปล่า" ธามทำเป็นเสียงแข็งเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ในตอนนี้

"คุณรสไม่ใช่ขโมยนะ เอ หรือว่าขโมยหัวใจแกไปแล้ว" คนรู้ทันหัวเราะเบาๆ อย่างมีความสุข

"ตลกแล้ว แกจะไปไหนก็ไปเถอะ ไปชวนคุณชลาลัยคนสวยเดทก่อนกลับดีไหม รู้สึกว่ารอบนี้สะพานที่แกพยายามทอดแล้วทอดเล่าจะไม่ได้ผลนะ ถ้าไงคืนนี้ก็อย่าให้พลาดอีกล่ะ เสียชื่อปลาไหลอย่างอีธานหมด" ธามได้ทีย้อนกลับไปบ้าง

"ระดับอีธานไม่มีคำว่าพลาด ตกลงไม่ไปใช่ไหม งั้นเชิญแกนอนคิดถึงคู่หมั้นคนสวยไปคนเดียวแล้วกัน ส่วนฉันขอไปเฮฮาตามประสาคนไม่มีพันธะก่อน"

ธามส่ายหน้าเบาๆ เมื่ออีธานออกไปหาแสงสีที่ชอบนอกรีสอร์ท ตามประสาคนรักสนุกที่ไม่คิดอะไรมาก ส่วนตนเองได้แต่คิดว่าเมื่อกลับไปกรุงเทพฯพรุ่งนี้ จะจัดการอย่างไรกับปัญหาเรื่องคู่หมั้นที่คาราคาซังอยู่ในเวลานี้

ชลาลัยตรวจเอกสารอยู่ในออฟฟิศ ถอนหายใจกับตัวเลขที่แสดงในสมุดเวลานี้ บัญชีตัวแดงติดลบมากว่าหกเดือนยอดค้างชำระที่ต้องจ่ายเวียนมาอีกครั้งในทุกสิ้นเดือน รายได้ที่มีเข้าหาหักลบกลบหนี้แล้ว พอแค่ประทังไปจนถึงช่วงท่องเที่ยวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเกรงว่าจันทร์เจ้ารีสอร์ทอาจจะเหลือเพียงแค่ชื่อในที่สุด

"ว่าไง ยัยมีน" ชลาลัยเงยหน้าเห็นน้องสาวสุดที่รักเปิดประตูเข้ามา

"นอกจากแขกสองคนนี้แล้ว ยาวจนถึงสิ้นเดือนเราไม่มีลูกค้าเลยเหรอคะ" มีนา สายชลวัยยี่สบเอ็ดปีเอ่ยถามด้วยความสงสัย

หญิงสาวเรียบจบจากกรุงเทพฯและเพิ่งกลับมาที่เกาะหวนเมื่อไม่กี่วันนี้ เมื่อกลับมามีนาถึงรู้ว่าสถานการณ์การเงินของรีสอร์ทกำลังมีปัญหาถึงขั้นที่เรียกว่าแย่ พนักงานที่อยู่มีเพียงแค่มนัสที่เป็นผู้จัดการคนเดียวเท่านั้น คนอื่นที่เหลือลาออกกันไปหมดแล้ว

"พี่กำลังรอแขกยืนยันจองห้องจ้ะ" ชลาลัยหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น

"เมื่อกี้มีนเพิ่งเช็กเมล์ ยังไม่มีใครยืนยันมาเลย ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปอีก..."

"ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงพี่ก็จะพยายามหาทางแก้ปัญหา" หญิงสาวปลอบใจคนฟังและตนเองในคราวเดียวกัน

"ถ้ารู้ว่ารีสอร์ทมีปัญหาแบบนี้ มีนจะไม่..."

"มันไม่เกี่ยวกับมีนหรอก ปัญหามันเกิดจากอะไรมีนก็รู้อยู่ พี่ดีใจมากว่าที่อย่างน้อยน้องพี่ก็เรียนจบ และพี่เชื่อว่าเมื่อมีนกลับมาเราต้องดีขึ้น เห็นไหมพอมีนมาเราก็มีแขก"

ชลาลัยหมายถึงอีธานกับธาม แขกต่างชาติที่เจาะจงจองที่พักของจันทร์เจ้ารีสอร์ทพร้อมกับโปรแกรมท่องเที่ยวทั้งหมดในราคาที่ตั้งไว้ จะว่าไปรายได้หลักของเดือนนี้ก็คือการเข้าพักของสองหนุ่มนี่เอง

"ขอให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เถอะค่ะ ว่าแต่ไอ้พวกค่าคุ้มครองบ้านั่นยังไม่เลิกกันอีกเหรอคะ มีนว่าถ้าทุกรีสอร์ทรวมตัวกันไม่จ่าย พวกทำนาบนหลังคนก็อยู่กันไม่ได้" มีนารู้ดีว่าปัญหาของจันทร์เจ้ารีสอร์ทคืออะไร

ไม่ใช่เรื่องสถานที่หรือบริการที่สู้ที่อื่นไม่ได้ ตรงกันข้ามจันทร์เจ้ารีสอร์ทมีจุดชมวิวที่สวยที่สุดบนเกาะหวน ซึ่งใครๆ ต่างก็อยากมาเห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากน้ำทะเลสีเขียวมรกต หรือยามที่แสงทองของขอบฟ้าส่งอาทิตย์ลาลับในยามเย็น

"ผลประโยชน์ที่มีร่วมกันมันมากกว่าเสีย พี่เองก็เคยคิดนะ ถ้ายอมจ่ายบางทีเราอาจจะไม่ถูกกระทำแบบนี้ก็ได้" ชลาลัยถอนหายใจเบาๆ

"พี่ลัยทำถูกแล้วที่ไม่ให้พวกนั้นมาขูดรีด มีนเชื่อว่าคนที่อยากเห็นความสวยงามของทะเลและตั้งใจมาหาเรามีอีกมาก"

"แต่ผลกระทบมันก็เห็นชัดนะ พอเราไม่จ่ายค่าคุ้มครองนักท่องเที่ยวบางคนก็ถูกดึงไปที่รีสอร์ทอื่นทั้งที่จองมาหาเรา บางทีจู่ๆ ก็ปิดทางถนนไม่ให้รถของรีสอร์ทเราไปรับลูกค้า มนัสต้องแก้ไขด้วยการพานักท่องเที่ยวเดินลัดหาดมา ขืนเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ช้าพี่ว่าเราต้องแย่กว่านี้แน่"

"แล้วเรื่องยัยคุณนายนั่นล่ะคะ พี่ลัยจัดการอย่างไร" มีนาถามถึงเจ้าหนี้รายใหญ่ที่เป็นอีกปัญหาหนึ่งของรีสอร์ท

"พี่สร้อยมาเอาเงินทุกเดือนโดยไม่หักเงินต้นอ้างว่าเป็นดอกเบี้ย มนัสกำลังขอให้เพื่อนที่เป็นทนายร่างสัญญาเงินกู้เพื่อจะได้ผ่อนจ่ายเป็นกิจลักษณะและชดใช้กันหมดซะที"

ชลาลัยถอนหายใจอีกครั้ง จันทร์เจ้ารีสอร์ทมีปัญหาหลักล้วนแต่เป็นเรื่องเงินทั้งนั้น รายรับไม่เท่ารายจ่ายก็ยิ่งทำให้ติดลบมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าภาระเรื่องเรียนของมีนาจะหมดไป แต่สิ่งที่สะสมมาก็ยังคงต้องแก้ไข และหวังว่าสักวันมันจะจบลงด้วยดี

ชลาลัยมาเคาะประตูห้องนอนของมีนา เพื่อขอให้ขับรถพาอีธานไปเดินเล่นที่ถนนคนเดินของเกาะหวน

"จะให้มนัสพาไปก็เกรงใจเพราะเห็นบอกว่าไม่ค่อยสบาย ส่วนพี่ยังทำบัญชีไม่เสร็จ มีนไปเป็นเพื่อนคุณอีธานหน่อยเถอะนะ"

หน้าที่พาแขกไปเที่ยวควรเป็นของคนขับรถรีสอร์ท แต่ตอนนี้ที่นี้เหลือเพียงชลาลัย มนัสและมีนาเท่านั้น เมื่อหัวค่ำผู้จัดการคนเก่งทำท่าเหมือนไม่สบายจึงเป็นหน้าที่ของหญิงสาวแทน

"ก็ให้ไปรถสองแถวซิคะ มีนว่าเป็นฝรั่งน่าจะชอบ"

มีนาอุตส่าห์หลบไม่ยอมเจอหน้าอีธาน ตั้งแต่วันที่เขารู้ว่าตนคือผู้หญิงในคืนนั้น และเรื่องที่ริมหาดที่ถูกแกล้งจนเอาคืนได้สำเร็จ หนำซ้ำยังถูกชลาลัยสั่งห้ามไม่ให้ไปเล่นน้ำในตอนกลางคืน ทั้งที่เป็นความชอบส่วนตัวที่ทำเป็นประจำเวลาที่อยู่ในรีสอร์ท

มีนารู้ดีว่าไม่ควรมีเรื่องกับแขกที่มาพักจึงเลือกที่จะอาสาทำงานในครัว แทนที่จะไปช่วยพี่สาวดูแลแขกตามที่ควรเป็น ดังนั้นอีธานจึงไม่ได้เห็นหน้าเธออีกนับจากวันนั้น

"น่าเกลียดตายเลย คุณอีธานเป็นแขกของรีสอร์ทเรานะ ให้ไปรถสองแถวพี่ว่าไม่ดีมั้ง" ชลาลัยลังเลเล็กน้อย

นี่ยังไม่ดึกเท่าไรแค่สองทุ่มกว่า หรือว่าเธอจะเป็นคนพาแขกคนนี้ไปเที่ยวเองจะได้ไม่ต้องรบกวนใคร ในที่สุดมีนาก็จำใจต้องทำหน้าที่สารถีพาอีธานไปแทนชลาลัย เพื่อให้พี่สาวได้พักผ่อน โดยมีข้อแม้ว่า

"สี่ทุ่มแค่นั้นนะพี่ลัย ถ้าหลังจากนั้นให้เดินกลับเอง อ้อ บอกด้วยว่าห้ามเมาเด็ดขาด เพราะมีนไม่หิ้วกลับรีสอร์ทแน่" มีนาพูดภาษาไทยให้พี่สาวเป็นคนเจรจา

อีธานเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่แปลงกายเป็นเงือกน้อยไปดำผุดดำว่ายในคืนนั้น เป็นคนเดียวกับที่เป็นคนเรือเมื่อวันก่อน และเจ้าหล่อนเป็นน้องสาวแท้ๆ ของชลาลัย

"ต้องขอโทษแทนยัยมีนด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณอีธานเข้าใจผิด ยัยมีนเพิ่งกลับมาวันที่คุณอีธานมาถึงพอดี คงคิดถึงทะเลมากก็เลยอดใจไม่ไหว" ชลาลัยเอ่ยเสียงหวาน

"ไม่เป็นไรครับ ผมนึกว่าผู้หญิงที่ไหนมาคิดสั้น" อีธานพูดตามที่คิด

"เปล่าค่ะ ยัยมีนเพิ่งเรียนจบกลับมา ฉันเองก็ลืมบอกว่ามีแขกมาพัก ยังไงต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ" เจ้าของรีสอร์ท ฃคนสวยยิ้มหวานอีกครั้ง

"บ้า ใครจะไปฆ่าตัวตายในทะเล ตาบ๊องเอ๊ย" มีนาเปรยเบาๆ กับตัวเองและไม่คิดว่าหนุ่มต่างชาติที่ยืนข้างๆ จะได้ยินชัดเจนเต็มสองหู