บทที่ 5

มีนาพาอีธานมาถึงถนนคนเดินและนัดหมายเวลากลับเรียบร้อย ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าสำเนียงภาษาอังกฤษของเจ้าหล่อนไพเราะไม่เป็นรองใครเลยทีเดียว

"คุณพูดอังกฤษได้ แล้วทำไมวันนั้นไม่พูดกับผม"

"วันไหน" มีนาทำไก๋ รู้ดีว่าอีธานหมายถึงวันที่ตนเป็นคนเรือพาสองหนุ่มไปดำน้ำ

"ก็เพื่อนคุณพูดไทยได้ ฉันก็ไม่ต้องพูดภาษาอังกฤษไง ตกลงจะเที่ยวไหม ถ้าไม่จะได้กลับ" หญิงสาวตัดบทสั้นๆ

อีธานไม่อยากเสียอารมณ์จึงหันหลังเดินไปหาความสำราญของตนตามประสาคนรักสนุก ส่วนมีนาไม่อยากคอยอยู่ที่รถจึงเดินทอดน่องไปดูอะไรที่เปลี่ยนไปในช่วงที่ไปเรียนกรุงเทพฯ

"น้องมีนคนสวย กลับมาเมื่อไรจ้ะ" เสียงทักทายมีนาดังขึ้นพร้อมกับชายวัยใกล้กันที่เดินตรงรี่เข้ามาหาด้วยความดีใจ

"พี่ธงนึกว่าน้องมีนจะอยู่กรุงเทพฯ ไม่หวนกลับมาบ้านเราเสียแล้ว" ชายวัยรุ่นอีกสองสามคนเดินตามหลังธงชัยมาดูหน้าสาวสวยที่ลูกพี่เข้ามาทัก

"พี่คิดถึงน้องมีนมากรู้ไหม ดีใจที่คนสวยกลับมาแบบนี้พี่คงต้องแวะไปหาที่รีสอร์ทบ่อยๆ แล้ว" เสียงเฮของคนที่อยู่ข้างหลังธงชัยดังลั่น เป่าปากสนับสนุนคำพูดลูกพี่ตนอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ต้องไป เพราะยังไงฉันก็ไม่จ่ายค่าคุ้มครองบ้าบอคอแตกอยู่แล้ว และถ้าไม่เลิกวุ่นวายแกล้งรีสอร์ทฉันล่ะก็ คอยดูเถอะ" มีนาจ้องหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

"คอยดูอะไรจ้ะ แหม ถ้าน้องมีนคนสวยกลับมาแล้วพี่ไม่เอาก็ได้ค่าคุ้มครอง ขอเป็นทั้งคุ้มทั้งครองตลอดชีวิตไม่คิดสตางค์แม้แต่บาทเดียวได้ไหม"

เสียงเฮลั่นประสานเสียงอีกครั้ง มีนาโกรธจนหน้าแดงที่ได้ยินคำพูดคนที่ไม่รื่นหูแบบนี้ หญิงสาวหมดอารมณ์ที่จะเดินเที่ยวและหันหลังกลับทันที

"พรุ่งนี้พี่จะไปหานะ เรื่องค่าคุ้มครองไม่ต้องคิดมาก น้องมีนคนสวยคิดแค่ว่าพร้อมให้พี่ทั้งคุ้มทั้งครองเมื่อไรก็บอกแล้วกัน"

มีนาเดินหนีธงชัยและพวกกลับมาที่รถ ได้เวลานัดแล้วแต่ยังไม่เห็นวี่แววว่าอีธานจะกลับมา ท่าทางว่าเขาคงจะกำลังเพลินกับแสงสีของที่นี่กระมัง

อีธานยังคงอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมท่ามกลางสาวๆ ที่รายล้อมมากขึ้น เลยเวลานัดเกินมาสิบนาทีแล้วและยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมกลับง่ายๆ

มีนาเดินตามจนเจอว่าอีธานอยู่ตรงไหน หญิงสาวลังเลใจว่าจะทำอย่างไรดี ถ้าปล่อยให้กลับเองรับรองว่าถ้าชลาลัยรู้ต้องเล่นงานแน่ แต่ถ้าให้รอไปเรื่อยๆ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้กลับ ในที่สุดตัดสินใจเดินเข้าไปตามเพื่อบอกให้รู้ว่าถึงเวลาที่ต้องกลับ

อีธานตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของสาวๆ บนโต๊ะมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากสีวางตรงหน้า ทุกคนกำลังเล่นเกมทายปัญหาที่ชายหนุ่มเป็นคนคิดขึ้น ผู้แพ้คือคนที่จะต้องดื่มแก้วสีสวยที่วางตรงหน้า

"คุณแพ้แล้ว" แหม่มผมทองคนหนึ่งหัวเราะลั่น ยกแก้วสีส้มขึ้นจิบแล้วส่งที่เหลือต่อให้อีธาน

"รางวัลแก่ผู้แพ้" อีธานรับแก้วสีส้มทรงสวยมาจากมือแหม่มสาว

ท่ามกลางเสียงเชียร์ของคนที่อยู่รอบด้าน แค่พรวดเดียวอีธานกลืนลงคอแก้วเปล่าถูกคว่ำไว้ตรงหน้า เสียงปรบมือหัวเราะชอบใจอย่างสนุกสนานยิ่งทำให้ชายหนุ่มเพลินจนลืมเวลานัดหมาย

มีนาหาจังหวะที่จะส่งสัญญาณให้อีธานรู้แต่ไม่มีโอกาส เพราะเขาถูกสาวๆ รุมล้อมและติดลมกับเกมทายปัญหาที่ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะอย่างสนุกสนาน

"ข้อสุดท้ายนะ เพราะผมต้องกลับแล้ว" อีธานเหลือบมาเห็นมีนายืนอยู่ห่างๆ เดาว่าน่าจะถึงเวลาต้องกลับแล้ว

"จะรีบไปไหนกำลังสนุกเลย" แหม่มคนเดิมยังอยากจะเล่นต่อ

"คุณดื่มไปแค่แก้วเดียว แต่พวกเราดื่มกันรอบวงแล้วนะคะ" สาวไทยชุดแซกสีแดงสั้นค้อนขวับเข้าให้อย่างมีจริต

"แต่ผู้ปกครองผมมาโน่นแล้ว" อีธานบุ้ยไปหามีนาที่ยืนรออยู่ห่างๆ

"งั้นแก้วสุดท้ายพิเศษแล้วกัน อ้อ ชวนผู้ปกครองคุณมาเล่นด้วยไหม จะได้สนุกกัน" แหม่มคนเดิมลุกขึ้นจัดการทุกอย่าง

แก้วสวยสีหวานเป็นเดิมพันวางตรงหน้า มีนาถูกสาวๆ ดึงมาให้ร่วมเล่นเกมด้วย ถึงแม้เธอจะปฎิเสธแต่ในที่สุดก็ถูกฉุดให้มานั่งร่วมโต๊ะจนได้ แหม่มคนดังกล่าวเป็นผู้ตั้งคำถาม ซึ่งกติกาจะเปลี่ยนไปจากทุกข้อคือใครตอบถูกคนนั้นชนะ เละคนที่ชนะจะได้รางวัลเป็นเครื่องดื่มแก้วนี้ ไม่มีใครตอบถูกจนกระทั่งมาถึงอีธาน ชายหนุ่มหันมามองหน้ามีนาเป็นเชิงปรึกษา

"เอาไงดี ถ้าผมตอบไม่ถูกก็วนไปที่คนอื่นใหม่อีกแน่" อีธานกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน

"นายก็ตอบอะไรไปก็ได้ให้มันถูก ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว" มีนาหาวจนน้ำตาเล็ด อยากจะดึงตัวอีธานกลับรีสอร์ทให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเสียเดี๋ยวนี้ แต่ติดบรรดาสาวๆ ทั้งหลายที่ล้อมรอบในเวลานี้ ท่าทางแม่เจ้าประคุณคงไม่ยอมให้ทำแบบนั้นง่ายๆ แน่

"แล้วจะให้ผมตอบยังไงล่ะ เมื่อกี้ผมตอบก็ยังไม่ถูกเลย" เขาเองก็เริ่มมึนกับคำถามแล้ว

"ก็ตอบไปซิว่าปลาทู แหม่มถามว่าปลาอะไรต้องกินคู่ ปลาทูไง ทูที่แปลว่าสองน่ะ ตอบไปซิ เร็วๆ"

อีธานเอาคำตอบของมีนามาเป็นคำตอบ ซึ่งบางคนบอกว่าถูกแต่บางคนบอกว่าไม่ถูก จนในที่สุดหญิงสาวต้องชิงอธิบายเสียเองเพื่อให้จบคำถาม

"ปลาอะไรที่ต้องกินคู่ ปลาทูของคนไทยไงคะ ทูก็หมายถึงสอง วัน ทู ทรี ใช่ไหม ดังนั้นปลาที่ต้องกินเป็นคู่ ก็คือปลาสอง ดังนั้นปลาทูคือคำตอบที่ถูกต้อง จบไหมคะ คุณอีธานไปได้หรือยัง" มีนาไม่รอให้สาวๆ ตอบว่าถูกหรือผิดสะกิดให้อีธานลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินออกมาทันที

"อีธาน คุณชนะ คุณต้องดื่มก่อนค่ะ" สาวน้อยนางหนึ่งหันมาเห็นเขากำลังจะกลับจึงเรียกไว้

"อีธาน ของขวัญสำหรับที่เรารู้จักกันค่ะ" แหม่มสาวคนเดิมรีบไปสั่งมาอีกแก้ว ก่อนจะยื่นให้อีธานด้วยสายตาที่มีความหมาย

มีนาถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มแก้วที่เป็นรางวัลของผู้ชนะ เพราะเธอคือคนที่ตอบคำถามถูกตามที่อีธานบอก หญิงสาวไม่อยากดื่มและปริมาณน้ำสีสวยที่อยู่ในแก้วเกือบครึ่ง ขืนกินเข้าไปหมดรับรองได้ว่าเมาเละกลับไม่ได้แน่

"ฉันไม่ดื่มนะ" มีนายืนยันเสียงแข็ง

"แล้วเอาไง ให้ผมดื่มแทนเหรอ นี่ก็เพิ่งจะได้อีกแก้ว" อีธานชูแก้วที่เพิ่งมีคนส่งให้เมื่อครู่นี้

เสียงเชียร์จากคนที่ล้อมรอบให้ดื่มดังเป็นจังหวะ เสียงปรบมือเรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่รอบด้าน มีนายืนยันเด็ดขาดว่าไม่มีทางดื่มหมดแก้วแน่ ในขณะที่อีธานถูกคะยั้นคะยอจากแหม่มคนเดิมให้ดื่มของขวัญพิเศษของตนก่อนกลับ

"เอาไง" อีธานหันมาถาม

"เอาไงก็เอา แต่ฉันดื่มไม่หมดแน่ขืนหมดแก้ว รับรองว่าคืนนี้นายได้เดินกลับรีสอร์ทแน่"

"งั้นเอางี้ ผมดื่มแก้วนั้น คุณดื่มแก้วนี้ ผมดื่มก่อนแล้วคุณรีบดื่มตาม หมดพร้อมกันแล้วกลับเลยนะ"

เมื่อตกลงกันได้อีธานจึงหยิบแก้วเดิมพันขึ้นมาดื่มนำก่อน มีนาจึงจำใจต้องหยิบแก้วของอีธานที่มีคนส่งให้ดื่มตามทันที หมดพร้อมกันตามที่ตั้งใจไว้ชายหนุ่มจึงขอตัวกลับและบอกลาสาวๆ ที่อยู่รายล้อม ท่ามกลางความอาลัยอาวรณ์ที่เกมในคืนนี้จบสิ้นแล้ว

"แล้วพบกันไหมนะทุกคน ไนท์ ทู ซี ยู" อีธานส่งจูบลาทุกคนอีกครั้ง

มีนาเดินนำชายหนุ่มมาที่รถด้วยความรู้สึกแปลกๆ อาจเป็นเพราะในน้ำสีสวยแก้วนั้นมีแอลกอฮอล์มากไป ทำให้ร่างกายร้อนวูบวาบจนอยากจะอาบน้ำเสียเหลือเกิน นอกจากนั้นยังรู้สึกปั่นป่วนอย่างไรบอกไม่ถูกจนต้องรีบเข้าไปนั่งสตาร์ทรถรอคนที่เพิ่งจะร่ำลาสาวๆ เสร็จ

"ไปกันหรือยัง" มีนาอยากกลับไปให้ถึงรีสอร์ทโดยเร็วที่สุด

สารถีคนสวยออกรถ ตอนนี้มีนากระสับกระส่ายเหลือเกิน รีบเหยียบคันเร่งให้ถึงจันทร์เจ้ารีสอร์ทโดยไวก่อนที่จะทนไม่ไหว เนื้อตัวร้อนผ่าวและร่างกายมีความปรารถนาบางอย่าง สติเริ่มจะควบคุมตนเองไม่ได้แม้จะรู้ตัวแล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

"ขอโทษทีที่เลยเวลาตามที่สัญญา แต่สนุกชะมัดไม่คิดเลยว่าจะมีคำถามแปลกๆ ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ผม..." อีธานตั้งใจจะหันมาขอโทษและขอบคุณคนพามา แต่ทว่าตอนนี้ท่าทางของมีนาไม่เป็นปกติเสียแล้ว

"คุณโอเคหรือเปล่า" ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าร่างกายหญิงสาวสั่นเทิ้มคล้ายกับกำลังบังคับความรู้สึกบางอย่างอยู่

"ฉะ ฉัน อะ โอ คะ เค"

รถเลี้ยวเข้าเขตจันทร์เจ้ารีสอร์ทแล้ว มีนาทิ้งทุกสิ่งวิ่งหายไปกับความมืดจนอีธานตามแทบไม่ทัน เห็นหลังไวๆ ว่าวิ่งไปทางริมหาดจึงรีบตามไป

เขาตามมีนาไม่เจอ ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่าทางแปลกๆ นั่น อีธานลังเลใจที่จะกลับไปที่พักหรือไปตามคนมาช่วยหาตัวหญิงสาวดี

"เฮ้ย"

เขาไม่ได้ตาฝาด มีนาจริงๆ มีนาลงไปในทะเลดำผุดดำว่ายอย่างจริงจัง และดำหายไปนานจนผิดสังเกต

"มีนา มีนา คุณได้ยินผมหรือเปล่า" อีธานตะโกนร้องเรียกลั่น

ไม่มีร่างของมีนาผุดขึ้นมาอีกเลย ไม่ได้การแล้วชายหนุ่มรีบลงไปในทะเลเพื่อหาตัวเธอให้พบ โชคดีที่อีธานสามารถคว้าชายเสื้อของหญิงสาวไว้ได้แต่...

"มีนา คุณเป็นอะไร" อีธานลากตัวเธอขึ้นมาที่ริมหาด

เสื้อยืดสีขาวที่ใส่ออกไปเมื่อครู่ถูกถอดด้วยฝีมือเจ้าตัว เผยเนื้อแท้ที่แม่ให้มาให้ชายหนุ่มได้เห็นเต็มสองตา น่าแปลกที่หญิงสาวไม่มีความเขินอายและกลับมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ใช่มีนาคนเดิมที่รู้จัก

"คุณเป็นอะไร ไหวไหมเนี่ย" ชายหนุ่มเอาเสื้อยืดที่คว้าขึ้นมาได้ปิดบังทรวดทรวงเอาไว้

"ร้อน" เสียงแหบพร่า เนื้อตัวที่บิดส่ายไปมาพร้อมกับมือไม้ที่เริ่มไม่อยู่สุข มีนาเหวี่ยงเสื้อยืดที่ปกปิดร่างกายตนไว้ออก คร่ำครวญด้วยความปวดร้าวรู้ดีว่าตนเองเป็นอะไรและพยายามต่อสู้กับสิ่งที่เป็นอยู่

"มีนา โธ่เอ๊ย" อีธานรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น รีบวิ่งตามมีนาที่ลงทะเลไปอีกครั้งเพื่อหวังให้ความเย็นฉ่ำของน้ำทะเลบรรเทาความเจ็บปวดนี้ได้

"มีนา มีนา"