ตอนที่ 6

เมฆประหลาดก้อนนั้น...จู่ ๆ ก็ส่องแสงประหลาดออกมาจนแสบตา ฉันเอาแขนป้องตา เพราะทนแสบตาไม่ไหว น้ำในแม่น้ำที่ถูกแสงประหลาดส่อง ก็หมุนเป็นวังน้ำวน วงน้ำใหญ่ขยายขึ้นเรื่อย ๆ ฉันยืนดูอย่างตะลึง

"มี่มี่...หนีเร็ว"

คยอนซอกจูงมือฉัน ฉันเห็นมะนาวกับซิ่วซิ่ววิ่งไปก่อนแล้ว ฉันวิ่งตามคยอนซอก แต่วิ่งได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็ถูกคนที่กำลังวิ่งหนี...ชนจนมือหลุดจากคยองซอก เขาหันมามองหน้าตื่น ฉันถูกผลักถูกชนจนตกลงไปในวังน้ำวนของแม่น้ำ ฉันกำลังถูกดูดให้จมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ

"คยอนซอก..ช่วยฉันด้วยยยย"

ฉันเรียกเขาด้วยเสียงร้องที่โหยหวน ภาพสุดท้ายก่อนที่ฉันจะจมลงสู่ก้นบึ้งของแม่น้ำ คือคยอนซอกที่มีสีหน้าเจ็บปวด ร้องเรียกฉันอยู่ริมแม่น้ำ เขาคงเสียใจที่ช่วยฉันไม่ได้

"พ่อขา...แม่ขา...พี่ต่อ ผึ้งคงไม่รอดแล้ว...ผึ้งลาก่อน คยองซอก...ฉันขอโทษนะ"

นี่คือสำนึกสุดท้ายก่อนที่สติฉันจะดับวูบลง

ไม่รู้ฉันกลับไปนานแค่ไหน จนได้ยินดสัยงเรียก

"เจ้า...เจ้าตายรึไม่ นี่..."

ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกเขย่าตัวอย่างแรง ก็ส่งเสียงอู้อี้ไปว่า

"วันนี้ขอนอนอีกหน่อยนะมะนาว แกไปก่อนเลย...ไม่ต้องรอ"

"นี่...เจ้ากล่าววาจาอันใดข้าหาฟังเข้าใจไม่ หากยังมิตาย...ก็ลืมตาขึ้นมาสิ"

ฉันรู้สึกว่าสำเนียงแปลกหู และไม่ได้พูดภาษาไทย แต่เป็นภาษาจีนโบราณ ไม่ใช่ยายมะนาวแน่นอน ฉันลืมตาขึ้นมองทันที ก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ตรงริมแม่น้ำ มีหญิงสาวแต่งตัวแบบโบราณ คล้าย ๆ ชุดที่ฉันเคยใส่ กำลังนั่งยอง ๆ มองฉันอยู่ ฉันตกใจลุกพรวดขึ้นมานั่ง

"เจ้าเป็นอันใดหรือไม่"

ฉันไม่ตอบ หันมองไปรอบ ๆ ตัว

"ที่นี่...ที่ไหน"

"เมืองลั่วหยางนะสิ"

"เธอ...เป็นใคร"

หญิงสาวคนนั้นทำหน้างง

"เธอ...หมายถึงข้าหรือ ข้าชื่อเสี่ยวฉิน เป็นนางรำของสำนักฟ่งอู่ (สำนักระบำหงส์) แล้วเจ้าเล่า คือผู้ใดกัน ไยจึงแต่งตัวประหลาดนัก"

ฉันอ้าปากตาค้าง เอามือหยิกแก้มตัวเอง มันก็เจ็บนี่หว่า...ฉันไม่ได้ฝันไป

"เอ่อ...ตอนนี้...อยู่ในยุคใดหรือ"

"ราชวงศ์โจวของพระนางอู่เจ๋อเทียน"

"อู่เจ๋อเทียน" พระนางบูเช็คเทียนเนี่ยนะ ตายแล้ว!!...ฉันหลงมายุคของพระนางหรือเนี่ย โอ๊ย.... ฉันเอามือกุมหัวอย่างคิดไม่ถึง ฉันย้อนยุคมาได้จริง ๆ หรือเนี่ย แล้วฉันจะกลับไปยุคปัจจุบันยังไงล่ะ

"เจ้าเป็นอันใดหรือไม่"

ฉันส่ายหัว...พูดไม่ออก

"หากมิเป็นอันใดก็ดี ข้าคงต้องไปแล้ว ข้าออกมานานนัก"

เสี่ยวฉินลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินไป ฉันรีบจับมือเธอไว้ ตอนนี้เสี่ยวฉินคือที่พึ่งหนึ่งเดียวของฉัน ในแผ่นดินย้อนยุค ฉันควรรู้จักใครสักคน เพื่อให้ตัวเองรอด

"ให้ข้า...ไปกับเจ้าด้วยได้หรือไม่"

เสี่ยวฉินดูลังเล แล้วก็ยิ้ม...พยักหน้ายินยม

"เจ้าเรียกว่าอันใดหรือ"

"ข้า...ชื่อจวงฝูหยง หรือเจ้าจะเรียกว่ามี่มี่ก็ได้นะ"

"ข้าหันเสี่ยวฉินนะ"

ฉันยิ้มให้เธอด้วยไมตรี เอามือคลำหน้าอกเพื่อดูว่าหยกยังอยู่ไหม โชคดีที่มันยังอยู่ดี ฉันต้องเริ่มชีวิตใหม่ในยุคโบราณตั้งแต่วันนี้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องหาทางกลับบ้านให้ได้ แต่ตอนนี้...ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรยังไงต่อไปดี

ฉันเดินตามเสี่ยวฉินเข้ามาในเมือง ที่นี่ดูเจริญไม่น้อย ผู้คนแต่งตัวหลากหลายเดินกันขวักไขว่ ทุกคนหันมามองฉันเหมือนตัวประหลาด เพราะฉันแต่งตัวไม่เหมือนชาวบ้าน เสี่ยวฉินพาฉันเดินมาจนถึงบ้านหลังหนึ่ง ป้ายหน้าบ้านเขียนไว้ว่า "สำนักฟ่งอู่"

"ถึงแล้ว...ข้าจะพาเจ้าไปหาฟ่งเหนียง เจ้าก็ทำตัวดี ๆ นะ"

ฉันพยักหน้า ตอนนี้จะให้ทำอะไรฉันยอมหมด ไม่งั้นจะกินจะนอนที่ไหนล่ะ เสี่ยวฉินเปิดประตูใหญ่เข้าไป ภายในเป็นลานกว้าง มีหญิงสาวหลายคนกำลังร่ายรำด้วยท่วงท่างดงาม มีสตรีหน้าตางดงามอายุราว 30 ปี ยืนถือไม้เรียวคุมคนที่ร่ายรำผิดท่า ฉันยืนนิ่ง...มองด้วยความสนใจ สตรีนางนั้นหันมามอง ใบหน้างดงามนิ่งเฉยราวรูปปั้น

"เสี่ยวฉิน...นางคือผู้ใด"

เสี่ยวฉินย่อตัวคำนับ ฉันเลยย่อตัวคำนับตาม

"เรียนฟ่งเหนียง...ข้าพบนางที่ริมแม่น้ำลั่วสุ่ยค่ะ นางมิมีที่ไป...เลยขอตามข้ามา"

ฟ่งเหนียงเดินมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันใจไม่ดีเลย...กลัวนางจะไม่ให้ฉันอยู่ด้วย

"เจ้าแต่งกายประหลาดนัก มาจากที่ใด"

ฉันอึกอักหาคำตอบ ถ้าบอกว่าย้อนยุคมา นางจะเชื่อไหมเนี่ย...

"ข้า...มาจากดินแดนแสนไกล ที่เรียกว่า เสียน-หลอ-กว๋อ (คำเรียกประเทศไทยในสมัยนั้น)"

ฟ่งเหนียงขมวดคิ้วมองฉัน พวกเหล่านางรำก็มารุมล้อมมองดูฉันด้วย ทำอย่างกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดอย่างนั้นแหละ

"เจ้า...มาทำอันใดที่นี่เล่า"

เอาล่ะสิ!...จะบอกนางว่าฉันมาทำไมดีล่ะ ฉันยังไม่รู้เลย...ว่าตัวเองมาที่นี่ได้ยังไงด้วยซ้ำ

"ข้า...เรือล่ม เลย...ตกน้ำ"

"เจ้ามากับเรือสินค้ารึ...เมื่อวานนี้พระจักรพรรดินี ทรงบวงสรวงฟ้าดิน ก่อเกิดฝนฟ้าวิปริตแปรปรวน ทำให้ทะเลคลั่ง เรือเจ้าคงประสบเหตุเข้า นอกจากเจ้า...ยังมีผู้ใดรอดอีกหรือไม่"

ฉันส่ายหัวทำหน้าเศร้าให้ดูน่าสงสาร

"ฟ่งเหนียง...นางน่าเวทนานัก คงมิมีที่ไป ท่านรับนางไว้เป็นนางรำอีกคนเถิดค่ะ"

เสี่ยวฉินช่วยขอร้อง ฟ่งเหนียงนิ่งมองหน้าฉัน

"ฟ่งเหนียง...ข้ายินดีฝากตัวเป็นศิษย์ท่าน ให้ท่านอบรมสั่งสอน"

ฉันรีบประจบนาง เพื่อให้ได้มีที่กินที่นอนก่อน แล้วค่อยหาทางขยับขยายทีหลัง