ตอนที่ 3

ฉันเดินไปดูโต๊ะที่ทำงานของเขา เห็นมีเอกสารวางอยู่เยอะแยะ พร้อมหนังสือเล่มโต

"กำลังคิดค้นอะไรคะเนี่ย"

ฉันถามพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัว

"กำลังศึกษาเกี่ยวกับการย้อนเวลาน่ะ ในโลกนี้มีคนเดินทางข้ามกาลเวลาได้จริง ๆ นะ...น่าสนใจไหมล่ะ"

ฉันฟังดูแล้วน่าสนใจจริง ๆ ด้วย

"แล้วทำยังไงถึงจะเดินทางข้ามกาลเวลาได้ล่ะคะ"

เขาเหลือบมองฉัน

"ฉันถือว่าเธอเป็นศิษย์คนโปรดของฉันนะ เลยจะเล่าให้ฟังนิดนึง คือเรื่องนี้ยังหาสาเหตุไม่ได้ แต่เชื่อว่า...มันเป็นคลื่นจากสนามแม่เหล็กของโลกเกิดการสลับขั้วกระทันหัน ทำให้เวลาของมิติบิดเบี้ยว จนเกิดเป็นช่องว่างของเวลา ทำให้สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ ๆ สามารถข้ามเวลาไปสู่อีกยุคหนึ่งได้ แต่จะเป็นอดีตหรืออนาคต...อันนี้ตอบไม่ได้"

"แล้วจะย้อนได้ยังไงคะ"

"มันก็แล้วแต่นะ อาจเป็นอุโมงค์มิติ หรือท้องฟ้าแปรปรวน มันมีหลายวิธีมาก ฉันยังค้นคว้าไม่ถึงตรงนั้น เพิ่งเริ่มต้นเอง"

ฉันพยักหน้า ก็พอเข้าใจอยู่นะ

"แล้ววันนี้...มีธุระอะไรหรือเปล่า"

"ว่าจะมาชวนไปเหอหนานด้วยกันค่ะ เดือนหน้าฟู่เหล่าซือจะพาพวกเราไป"

เขาส่ายหัว...เอาทิชชู่เช็ดปาก

"ไปหลายครั้งแล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย เธอจะไปเหรอ"

"ค่ะ...ฉันอยากไป"

เขาไม่ตอบ ลุกเดินไปที่ตู้เก็บของ ๆ เขา เปิดตู้หยิบแว่นอันหนึ่งมาให้ฉัน

"อะไรคะเนี่ย"

"แว่นปรับสภาพ แว่นอันนี้เปลี่ยนสีเลนส์ได้ตามสภาพแสง เห็นปุ่มข้าง ๆ ไหม เป็นปุ่มปรับโฟกัส ขยายวัตถุได้ถึง 100 เท่า มองเห็นในที่มืดได้ ฉันให้เธอ...เผื่อจะเป็นประโยชน์"

ฉันยกมือไหว้ขอบคุณ ลองเอามาใส่ดู เป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ด้วย สิ่งประดิษฐ์ของเขาสุดยอดมาก

"มีอีกไหมคะ"

ฉันยังโลภอยากได้อีก เขาส่ายหัว

"เอ้า...เอาไอ้นี่ไป ไฟแช็คโซล่าเซลล์ เอาตากแดดสัก 2 ชั่วโมง จะใช้ได้ 3 วัน โดนน้ำ ตกน้ำก็ไม่เป็นไร"

ฉันยิ้มแป้น พยายามมองว่ามีอีกไหม

"ไม่ต้องมอง เอาไปแค่นี้พอแล้ว"

ฉันหัวเราะเขิน ๆ ได้ของแล้วก็บอกลาเขาเพื่อกลับหอ

ฉันพยายามจะแปลงานให้จบก่อนที่จะไปเที่ยวในเดือนหน้า ซึ่งเป็นวันปิดเทอม และไม่ลืมที่จะโทรไปเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังด้วย

"ฮัลโหล...แม่ขา"

"ผึ้ง...ปิดเทอมนี้กลับบ้านไหมลูก"

แม่ถามทันทีที่ได้ยินเสียงฉัน

"ก็นี่แหละ...ที่ผึ้งจะโทรมาบอกแม่ ผึ้งจะไปเหอหนานกับอาจารย์ค่ะแม่"

"ไม่กลับอีกแล้วเหรอ ผึ้งไม่ได้กลับบ้านมาเป็นปีแล้วนะลูก"

ได้ยินแบบนี้...ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ตั้งแต่มาเรียนที่จีน 2 ปี ฉันกลับบ้านแค่ครั้งเดียวเอง แม่คงคิดถึงฉันมาก

"ผึ้งขอโทษค่ะแม่...ผึ้งไม่อยากเปลืองค่าตั๋วบินไปบินมา ที่จะไปนี่ผึ้งก็ไม่เสียตังค์นะคะ ผึ้งอยากจบเร็ว ๆ จะได้กลับเร็ว ๆ ไงคะแม่"

เสียงแม่ถอนใจ จริง ๆ ฐานะทางบ้านฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไร พ่อแม่ของฉันเป็นนักวิชาการทั้งคู่ก็จริง แต่ก็มีมรดกของปู่ย่าตายายให้กินใช้ไม่ลำบาก ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือ เลยรับแปลหนังสือ เพื่อจะได้อ่านหนังสือหายากที่มีคนมาจ้างแปล เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ได้ทั้งความรู้และได้เงินใช้ไม่ขาดมือ แต่เรื่องนี้ฉันไม่ได้บอกครอบครัวหรอกนะ

"ผึ้ง...ถ้าลูกมีความจำเป็นก็ช่างเถอะ แค่อยากให้รู้ว่าพ่อกับแม่คิดถึงลูกมากนะ จะไปเที่ยวไกล ๆ ก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"

"ค่ะแม่...ไม่ต้องห่วงนะคะ ผึ้งจะดูแลตัวเองอย่างดีค่ะ เอ่อ...แม่คะ ผึ้งขอถามอะไรเกี่ยวกับหยกหน่อยค่ะ"

'หยก...ทำไมเหรอลูก"

"คือ...แม่พอจะรู้รายละเอียดของหยกที่ปู่ให้ผึ้งบ้างไหมคะ ทำไมปู่ถึงให้ผึ้ง ทำไมไม่ให้พี่ต่อที่เป็นหลานชายคนโตล่ะคะ"

"เห็นปู่เคยเล่าว่า หยกนี้ถ้าอยู่กับผู้หญิง...จะนำความสุข จะแคล้วคลาดปลอดภัย แต่ถ้าอยู่กับผู้ชาย จะตรงกันข้ามกันเลยจ้ะ"

"แต่หยกนี้ฮ่องเต้พระราชทานให้บรรพบุรุษเราที่เป็นผู้ชายไม่ใช่หรือคะ แล้วทำไม..."

"เรื่องนี้แม่ก็ไม่รู้รายละเอียดนะลูก คุณปู่เองท่านก็ไม่น่าจะรู้ด้วย แม่รู้แค่ว่า...ตระกูลคุณพ่อไม่มีลูกสาวมา 10 ชั่วอายุคนแล้ว หยกอันนี้เลยถูกเก็บไว้อย่างมิดชิด จนมาถึงรุ่นคุณพ่อ...ที่มีหนูเป็นลูกสาวนี่แหละ คุณปู่เลยให้หนู...ไม่ให้พี่ต่อไงล่ะ"

ฉันเอามือลูบคลำแผ่นหยกที่ห้อยคอ

"แปลกจังนะคะแม่..."

"ของสำคัญประจำตระกูล เก็บให้ดี ๆ นะลูก จะได้คุ้มครองหนู"

"ค่ะแม่...ผึ้งต้องทำการบ้านแล้วค่ะ แค่นี้นะคะแม่..."

ฉันวางสายลง ยกแผ่นหยกขึ้นมาดู อดคิดไม่ได้ว่า

"หยกนี่อายุพันกว่าปี คงมีมูลค่ามหาศาลเลยทีเดียว เราต้องเก็บรักษาไว้ให้ดี"

ฉันบอกกับตัวเอง แล้วเอาหยกสอดเข้าไปในคอเสื้อ..ลงมือนั่งแปลหนังสือต่อ เพราะจะเร่งแปลให้เสร็จก่อนออกเดินทาง