5

“ฮึก...”

“ฮือ...” พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังแว่วมาเป็นระยะ จนคนที่กลับมาถึงบ้านได้สักพัก แต่ยังหยุดยืนอยู่หน้าห้อง

ความยิ้มย่องก่อเกิดขึ้นในใจคนที่เมานิดๆ แต่ก็ยังคงมีสติครบถ้วนทุกอย่าง

ดนุกลับมาถึงบ้านในเวลาตีสองกว่าๆ และได้ยินเสียงสะอื้นของคนที่อยู่ข้างใน เสริมความมั่นใจให้เขาได้ยิ่งภาคภูมิใจมากขึ้น

“บอกแล้ว คนที่ไม่สนใจในตัวคนอย่างเรา มันไม่มีหรอก” เขารีบผลักประตูเข้าไป พร้อมเปิดไฟจนสว่างโร่

ความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศที่ปรับด้วยอุณหภูมิต่ำ โชยมาปะทะทันทีที่เขาไปยืนภายในห้อง ตามมาด้วยภาพของหญิงสาวที่สวมเสื้อกันหนาวไหมพรมตัวโคร่งสีชมพู มีหมวกไหมพรมสีเข้ากันวางอยู่บนศีรษะ

เธอนอนอยู่บนเตียงในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งนอน เตียงสีขาวที่กลีบกุหลาบโรยก่อนหน้าได้อันตรธานหายไป

หัวเตียงสีขาวที่ดูแข็งแรง ตอนนี้ได้มีไม้ยาวๆ ที่ดัดโค้งได้ เกี่ยวอยู่ และปลายของมันก็มี I-pad จอกว้างแต่บางวางไว้

ในมือของคนที่นอนกึ่งนั่งอยู่ใต้อุปกรณ์เหล่านั้น ก็กำลังถือถัง ป๊อบคอร์นพร้อมแก้วน้ำโค้กวางอยู่ข้างๆ

มีโต๊ะเล็กๆ ขนาดกลางวางคร่อมตัวเธออยู่อีกที สำหรับวางสิ่งของ มีทั้งทิชชูและขนมชนิดอื่นๆ วางอยู่ด้วยเช่นกัน

“ไหนว่าจะกลับเช้าไง” คนตกใจที่อึ้งค้างไปพักใหญ่ พอเปล่งอะไรออกมาได้ ก็รีบเก็บข้าวของออกจากบนเตียงเป็นพัลวัน

ส่วนคนที่อึ้งกว่า...รู้สึกเหมือนหน้ากำลังแตกออกเป็นหลายเสี่ยง

“ทำอะไร” แต่ก็ต้องรีบทำเป็นเสียงเข้มเชิงตำหนิ มองสิ่งที่เธอกำลังพยายามเก็บให้เรียบนั้นด้วยแววตาที่ตำหนิยิ่งกว่า

“เอ่อ...คือว่า...” คนรู้สึกเสียหน้าไม่แพ้กัน ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาปฏิเสธให้พอไปได้ ภาพของหนุ่มหล่อเกาหลีเกาใจในซีรี่ส์ทำเอาเธออยากจะร้องไห้หนัก เนื้อเรื่องมันกำลังดำเนินถึงจุดสูงสุดแล้วแท้ๆ

จะกลับมาทำให้อารมณ์ค้างทำไมเนี่ย!

“ก็ฉันทักไปถามคุณแล้ว คุณก็บอกว่าจะกลับเช้า ฉันก็เลยกล้าที่จะทำไง” เธอคิดว่าสาเหตุที่เขาทำหน้าบึ้งขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะว่าเธอถือวิสาสะเอาขนมขึ้นไปรับประทานบนเตียงแน่ๆ

“แต่ฉันไม่ได้ทำหกเลยนะ คุณมาสำรวจดูได้เลย...ไม่มีมดมาขึ้นแน่ๆ แล้วที่เกี่ยวนี่ก็มียางรองอย่างดี หัวเตียงคุณไม่เป็นรอยด้วย มาดูได้เลย...มาๆ” พอวางสิ่งของต่างๆ ลงไปบนพื้นแล้ว เธอก็รีบชวนให้เขาดูหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง

จนเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดหนักขึ้น

อันที่จริง...เขาตั้งใจว่าจะกลับเช้านั่นแหละ แต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเธอทักมาหาเขา เขาก็เลยยิ้มกริ่มในใจ ว่าสุดท้ายเธอก็คงจะเหงา รู้สึกแย่ที่ในคืนเข้าหอจะต้องนอนโดดเดี่ยวเดียวดาย

ก็เลยอยากจะกลับมาดูซะหน่อย ว่าเธอจะอยู่ในสภาพเช่นไร ในคราที่รู้ว่ายังไงเขาก็จะไม่มีวันกลับมาแน่

“อ้าว ยืนนิ่งทำไมคุณ...มาดูเร็ว จะได้เลิกทำหน้าบึ้งใส่ฉันได้แล้ว” เธอว่าพร้อมเดินมาจูงมือเขาให้มาสำรวจบริเวณเตียงไปด้วยกัน ด้วยแววตาใสๆ ที่แม้จะมีคราบน้ำตาหลงเหลือให้เห็นชัด

แต่แววตาของเธอก็ช่างใสเหลือเกิน ใสราวกับทุกสิ่งที่พูดมานี้ เป็นความจริงตามนั้นทุกอย่าง ไม่ได้มีร่องรอยของความเดือดร้อนใดๆ เกี่ยวกับการไม่มีเขาในค่ำคืนนี้

ไม่มีสักร่องรอยเดียว!

ดนุรู้สึกเกลียดความว่างเปล่านี้ในแววตาของเธอนัก...เกลียดจนอกแทบจะระเบิด!

“อย่ามาแตะ” เขาสะบัดมือออก พร้อมมองข้ามศีรษะที่สูงเพียงไหล่ของตัวเองไป จรดสายตาลงยังโต๊ะญี่ปุ่นสีขาวตัวเล็ก ที่เธอวางเอาไว้บนพื้นด้วยสายตาเชิงตำหนิชัดเป็นครั้งแรก

“อย่าทำแบบนี้ให้เห็นอีก” เขาต้องทำเป็นโกรธเรื่องนี้แทนให้ เพื่อที่จะไม่ให้ต้องหน้าแตกไปมากกว่านี้

“ซกมก โสโครก ไร้ระเบียบ” และตามมาด้วยถ้อยคำที่ทำเอาหญิงสาวตาโตขึ้นไปใหญ่

“โห ด่าแรงขนาดนี้ได้ไง ฉันบอกแล้วไง ว่ามันไม่ได้หก! ชวนดูก็ไม่ยอมดู แล้วจะมาด่าๆ อย่างเดียวเนี่ยนะ!” เมื่ออารมณ์ขึ้น นวลเนื้อก็รีบคว้าเข้าที่แขนของเขา ดึงโน้มร่างที่ขืนตัวเองเอาไว้เต็มที่ จนทั้งสองร่างต้องเซถลาเข้ามาหากัน

ล้มลงไปบนเตียงโครมใหญ่ แบบที่ต่างฝ่ายก็ช่วยกันยั้งเอาไว้ไม่ทัน

ปลายจมูกโด่งคมของดนุ ทิ่มลงไปยังแก้มใสที่มีความตุ่ยเล็กน้อย ตามประสาคนมีแก้ม...แถมยังบุ๋มยุบลงในคราแย้มยิ้ม

ตึก ตึก...

ใจสองดวงบีบรัดเข้า พร้อมเต้นไม่เป็นส่ำขึ้นมาพร้อมกัน... ดวงตากลมโตเบิกกว้าง จดจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบสีดำเข้ม ที่สะท้อนความตกใจไม่แพ้กันรับกับความดำขลับของขนตางอนยาว

คิ้วเข้มขมวดเข้า...ลมหายใจผ่อนลงจนแทบจะไม่ได้พ่นสิ่งใดออกมาตามปกติ

ริมฝีปากหยักสีอ่อนของเขา มีสีชมพูระเรื่อที่เข้มขึ้น ตัดกับใบหน้าขาวผ่อง ในคราที่ได้มองใกล้ๆ เนียนจนไม่เห็นรูขุมขนใด ความมันบนใบหน้าที่มีนิดๆ สะท้อนให้เห็นมิติของใบหน้าชัดยิ่งขึ้น

ความคมคายที่เห็นผ่านรูปภาพ ยังเทียบไม่ได้กับความลงตัวทุกอย่าง ที่ห่างจากระยะการมองเห็นแค่คืบเท่านี้...

คนที่รู้สึก ‘ชื่นชม’ เขามาตลอด ลืมแม้กระทั่งการกะพริบตา