ตอนที่ 20

ในขณะที่กานต์ได้แต่นั่งรอเธอด้วยความกังวลใจเป็นอย่างมาก เขาคิดไปสารพัด ว่าเธอจำอะไรไม่ได้ และไม่รู้ว่ามีเงินติดตัวหรือเปล่า ที่สำคัญ เธอจะจำบ้านของเขาได้หรือไม่ ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก

“คุณอยู่ไหนนะ มัชฌิมา ทำไมยังไม่อีก”

กานต์เดินออกมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน สายตาก็มองไปยังบริเวณถนนหน้าบ้านที่ทอดตัวมาจากปากซอย แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของเธอ

“คุณจะจำบ้านหลังนี้ได้ไหมนะ”

เมื่อยิ่งคิดเขาก็ยิ่งกลัดกลุ้ม หงุดหงิด จนไม่อาจจะทนนั่งรอต่อไปได้ เขาขับรถออกไปจากบ้าน ขับไปตามถนน สายตาก็กวาดมองทั้งสองฟากฝั่งของท้องถนนที่ว่างอีกทั้งผู้คนก็น้อย มีแต่ร้านสรรพาหารที่ยังเปิดขายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

บริเวณบางที่ก็น่ากลัวเพราะมีกลุ่มวัยรุ่นนัดคุยกันกลุ่มใหญ่ จนเขาอดคิดเสียไม่ได้ว่าหากเธอเดินมาแถวนี้จะเป็นอย่างไร แต่ก็เฝ้าภาวนาว่าขออย่าให้เธอเป็นอะไรไปเลย

“คุณอยู่ไหนมัชฌิมา ได้โปรดอยู่ในที่ที่ผมสามารถมองเห็นคุณด้วยเถอะนะ”

เขาเฝ้าภาวนาในใจสายตาก็กวาดมอง แต่ดูเหมือนกระแสจิตที่ห่วงใยเธอของเขา จะส่งผลเมื่อมัชฌิมาเดินมาอีกพักก็ทำให้นึกเห็นหน้ากานต์ลอยเด่นขึ้นมา

เธอหยุดเดินแล้วมองไปรอบตัวที่มืดและเงียบสงัด มีรถแล่นมาบ้างแต่ไม่มากคันนัก เธอมองไปรอบตัวที่มีแสงไฟจากเสาร์ไฟขนาดใหญ่ตามท้องถนน แต่ไม่ได้เรียงรายติดสว่างครบทุกต้น มีติดบ้างดับบ้าง

“คุณกานต์”

ยามนี้มันทำให้เธอคิดถึงเขาคนนั้นขึ้นมา ใบหน้าที่หล่อสะอาดลอยเด่น แววตาที่อ่อนโยนอบอุ่นฉายเด่นขึ้นมา ใบหูก็แว่วได้ยินเสียงทุ้มกังวานเรียกชื่อเธออย่างน่าฟัง

“คุณกานต์”

เพียงเท่านั้นทำให้เธอรีบหันหลังเดินกลับหมายจะมุ่งไปยังบ้านของเขา เป็นเวลาเดียวกับที่กานต์ค่อย ๆ ขับรถแล้วกวาดสายตามองมาตามทาง แล้วเขาก็ได้มองเจ้าของร่างบางอรชรอ้อนแอ้นที่งดงามของเธอ

ลักษณะแบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้ มันทำให้เขาดีใจเหลือเกิน เขารีบเลี้ยวรถตรงไปหาเธอทันทีพร้อมกับจอดแล้วก้าวตรงไป เขาหยุดมองเธออยู่ห่าง ๆ

“คุณมัช..มัชฌิมา”

เพียงแค่เธอได้ยินเสียงเรียกหัวใจที่โรยราของเธอก็พลันสว่างไสวขึ้นมาแทบทันที สายตาหวานที่เจือแววเศร้ามองตรงไปยังต้นเสียง

“คุณกานต์!”

“มัชฌิมา”

เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่า เพียงแค่เห็นเธออย่างชัดเจน เขาไม่รู้ตัวเลยว่า เขาวิ่งหรือเดินตรงไปหาเธอ

“มัชฌิมา”

ชื่อของเธอผ่านออกมาจากปากได้รูปของเขาอีกครั้งพร้อมกับอ้อมแขนแข็งแรงที่แสนอบอุ่นโอบรัดร่างบางของเธอเข้ามาซุกไว้แนบแน่น พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังที่เนียนสะอาดของเธอข้างหนึ่ง ฝ่ามืออีกข้างกดทาบศีรษะได้รูปของเธอให้ซบอยู่แนบอกกว้างของเขา ก่อนจะเอนศีรษะได้รูปของตนเองลงมาศีรษะของเธอ

“มัชฌิมา อย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าทำแบบนี้อีก”

เขาพร่ำบอกเธอเบา ๆ

“หายไปแบบนี้ ผมเป็นห่วงมากรู้ไหม ผมกังวลมาก อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ”

เขาค่อย ๆ ดันร่างบางออกห่างจากอกกว้างของเขาแล้ววางมือทั้งสองลงที่บ่าแบบบางของเธอ กวาดสายตามองดวงหน้าหวานละไมที่สวยซึ้งของเธอด้วยสายตาเจือความดีใจและแววบางอย่างที่เธอไม่กล้าจะอ่าน

“จะไปไหนบอกผมเถอะนะ ผมยินดีจะพาไป อย่าหายไปแบบนี้อีกนะครับ”

เธอรู้สึกอบอุ่นแล้วอิ่มเอมใจเหลือเกิน กับน้ำเสียงทุ้มนุ่มกังวานเจือความห่วงใยอย่างชัดเจนของเขา อีกทั้งกิริยาอาการที่แสดงออกถึงความเป็นมิตรที่ดีอย่างจริงใจ ประกอบกับความสุภาพของเขา มันทำให้ความรู้สึกที่เหมือนอยู่เพียงคนเดียวในโลกมืดแปรเปลี่ยนไปในบัดดล

“ต่อให้คุณจำบ้านของคุณไม่ได้ไปชั่วชีวิต คุณก็สามารถอยู่บ้านของผมได้ ต่อให้คุณไม่มีใคร แต่คุณยังมีผม ผมสามารถดูแลปกป้องคุณได้ อย่ากังวลเลยนะครับ”

“คุณกานต์..”

เธอเรียกเชื่อเขาออกมาเบา ๆ

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ”

“กลับบ้านกันเถอะนะครับ”

“ค่ะ”

เขาโอบร่างบางให้ตรงไปที่รถ แล้วพาเธอกลับมายังบ้านของเขา ให้คนหาอาหารให้เธอที่ตักทานไปเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พาเธอมายังห้องพัก

“นอนซะนะครับ อย่าคิดมาก จำไม่ได้ก็ไม่ต้องกังวล สักวันความทรงจำทั้งหมดจะต้องคืนกลับมา อยู่ที่นี่ให้สบาย อย่ากังวลอย่าหวาดกลัวเลยนะครับ”

เธอมองหน้าเขานิ่ง มองสานสายตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยคู่นั้นของเขา ยิ่งอยู่ใกล้เขา ได้มองเห็นเขา มันทำให้เธอยิ่งคิดถึงพ่อของเธอมากขึ้น เขานอกจากจะมีบุคลิกที่อบอุ่น สุภาพแล้ว ยังมีความอ่อนโยนที่เหมือนพ่อของเธออย่างมาก

“ขอบคุณนะคะ”

“อย่าเกรงใจเลยนะครับ ที่คุณเป็นแบบนี้ก็เพราะผม”

เธอยังคงมองหน้าเขา แต่ทว่า กลับเห็นเงาใบหน้าของไอลดาซ้อนขึ้นมา มันทำให้เธอค่อย ๆ หันหลังให้เขา หากเธอขืนอยู่ใกล้เขาแบบนี้ อีกไม่นานนักเธอคงเจ็บปวด หรือไม่ก็คงทำให้เขาและคนรักของเขาต้องมีเหตุให้ผิดใจกันอย่างแน่นอน

“ฉันจำเป็นต้องจำทุกอย่างให้ได้โดยเร็วที่สุดค่ะ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นสาเหตุให้คุณกับคุณไอลดาต้องมีปากเสียงกัน”

เธอนิ่งไปชั่วครู่ในขณะที่เขายังคงกวาดสายตามองทางด้านหลังของเธอ ที่ก้าวเดินไปหยุดที่ริมหน้าต่าง

“การที่ฉันอยู่ใกล้คุณแบบนี้ มันเหมือนว่า ฉันกลังฟูมฟักแล้วรวบรวมหยาดน้ำตาเพื่อรอวันที่หัวใจจะร้องไห้ เพราะความอ้างว้าง เมื่อไม่มีคุณอยู่ใกล้..”

“มัชฌิมา!”

“ธรรมชาติของผู้หญิง มีความแม่นยำในเรื่องของสัมผัสที่อ่อนโยนในเรื่องของหัวใจ คุณไอลดา รักคุณมาก ยิ่งคุณอยู่ใกล้ฉัน เธอจะยิ่งเกลียดชังฉัน เธออาจจะแสดงอะไรออกมา ซึ่งสิ่งที่เธอแสดงออก มันอาจจะทำให้คุณรู้สึกรำคาญและเบื่อหน่าย แต่ทั้งหมดสาเหตุมันมาจากฉัน”

เธอค่อย ๆ หันกลับมาหาเขา

“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันต้องกลับบ้านของฉัน เพราะฉะนั้นฉันจะต้องพยายามที่จะ..”