ตอนที่ 17

“ลุงให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้แล้ว ไป”

เขายิ้มเย็น

“ได้ครับ”

เพียงแค่กานต์เดินตามหม่อมราชวงศ์ชายระพีเข้าไปในปราสาทสีงาช้างที่สวยงาม สร้อยก็ปรากฏอยู่ที่เดิม แต่จากนั้นไม่นานนัก มันก็หายไปด้วยมือของภูตบริวารของมนต์ดำ

“มองอะไรหรือป้า”

คำถามของอ้อ ทำให้มัชฌิมาที่กำลังจัดเตรียมอาหารเช้าสำหรับกานต์ต้องละมือแล้วหันไปมองหน้าแม่บ้านสุภา

“คุณชายระพีน่ะสิ ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็น ท่านเดินไม่ได้ อาการเหมือนจะไม่รอด แต่ว่าตอนนี้ดูแข็งแรงเหมือนไม่เคยเจ็บป่วย”

“ไหนล่ะป้า”

“เข้าไปแล้ว คุณกานต์คงไม่รับอาหารเช้าที่นี่หรอก”

แม่บ้านสุภาหันกลับมาพร้อมกับตวัดสายตามองหน้ามัชฌิมาที่เห็นเธอรีบก้าวไปมองดูที่หน้าต่างแต่ก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรเพราะกานต์กับคุณชายระพีเดินเข้าไปด้านในแล้ว

“เสียดายหรือคะคุณ ที่คุณกานต์ไม่ได้ทานอาหารที่คุณอุตสาห์ลุกขึ้นมาเตรียม ความจริง คุณกานต์ไม่ค่อยได้ทานอาหารสักเท่าไหร่ มีเพียงแค่กาแฟถ้วยเดียวเขาก็ไปทำงานแล้ว..เก็บแรงไว้ไม่ดีกว่าหรือคะ”

แม่บ้านเปรยออกมาเบา ๆ แต่มัชฌิมาแทบไม่ได้ยินคำพูดของหล่อนเพราะเธอกำลังหวาดหวั่น ว่าบุคคลที่กานต์เรียกว่าลุง ทำไมเขาอยู่บ้านเดียวกับภูตมนต์ดำ แล้วเขาไม่รู้หรือว่าป้าของเธอถูกกักขังอยู่ที่นั่น เขาไม่ได้ยินเสียงร้องของป้าเธอหรือ

มัชฌิมาเดินวนไปวนมาด้วยความกลัดกลุ้ม เธออยากจะถามกานต์เกี่ยวกับลุงของเขา เธออยากรู้ว่าทำไมลุงของกานต์ยอมให้ภูตอำมหิตอย่างมนต์ดำพักอาศัยอยู่ร่วมบ้าน เธออยากจะถามลุงของเขาว่าป้าของเธอเป็นอย่างไร ทำไมถึงทนดูภูตตนนั้นทำร้ายป้าของเธอ เธออยากจะหาช่องทางที่จะช่วยเหลือ

“คุณกานต์คะ”

หลังจากที่นั่งรอจนมองเห็นกานต์เดินกลับมาเธอก็รีบลุกขึ้นแล้วก้าวเข้าไปหาเขา ทำให้เขานึกฉงนในท่าทีของเธอเป็นอันมาก

“ผมลืมบอกคุณไปว่า คุณชายระพี ลุงของผมท่านเชิญผมไปทานอาหารมื้อเช้าด้วย ทำให้คุณต้องนั่งรอผม ขอโทษจริง ๆ นะครับ”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ”

เขาย่นคิ้วพลางมองหน้าเธอ ทำให้มัชฌิมารีบยิ้มหวานออกมาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกแล้วช้อนสายตามองหน้าเขา ที่รู้สึกอิ่มเอมใจเหลือเกินเมื่อได้มองเห็นรอยยิ้มที่แสนหวานของเธอ เธอช่างสวยหวานและงามละมุนเสียจริง

“คือ ท่านเป็นคุณลุงของคุณ แต่ว่าฉันมาอยู่ที่นี่ ยังไม่เคยพบท่านเลย ฉันมาอาศัยอยู่ในบริเวณเดียวกับวังของท่านแท้ ๆ”

“นึกว่าเรื่องอะไร คุณลุงของผมท่านป่วยครับ ตอนนี้อาการดีขึ้นแต่ก็ยังไม่แข็งแรงมากนัก เอาไว้ให้ท่านแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อย ผมจะพาคุณไปรู้จักกับท่านนะครับ”

“ค่ะ”

เธอขานรับแต่เมื่อเขาเตรียมจะเดินต่อไปเพื่อจะไปเตรียมตัวออกไปทำงาน

“เอ่อ คุณกานต์คะ”

“ครับ”

เขาหันมาหาเธอ เป็นเวลาเดียวกับที่แม่สุภา เดินออกมาแล้วมองเห็นเธอก้าวขวางหน้าเขา ทำให้รู้สึกขุ่นใจเพราะคิดว่าเธอจงใจจะหน่วงเหนี่ยวเขาให้พูดคุยด้วย

“ท่านอยู่กับใครหรือคะ”

“อ๋อ อยู่คนเดียวกับ มีแม่บ้าน สาวใช้และคนสนิทที่ดูแลรับใช้ท่านครับ คุณลุงของผมท่านเป็นโสด ท่านไม่ได้แต่งงานครับ”

“ฉันหมายถึง คนอื่นค่ะ”

เขาขมวดคิ้วมุ่น

“ไม่มีนี่ครับ”

เธอลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ประกอบกับสีหน้าที่ยิ้มละไมก็เผือดสลดลงจนน่าใจหาย

“มีอะไรหรือครับ”

“ไม่หรอกค่ะ”

เธอยิ้มให้เขาแล้วทำท่าจะเดินเลี่ยงไปแต่เหมือนนึกอะไรออก จึงหันกลับไปใหม่

“ฉัน เอ่อ ขอออกไปด้วยได้ไหมคะ”

เขามองหน้าเธอนิ่ง

“คือว่าฉัน อยากจะออกไปข้างนอกบ้าง บางทีอาจจะทำให้ฉันนึกอะไรออกได้บ้าง”

“เอาสิครับ”

เพียงเท่านั้นรอยยิ้มที่ฉ่ำหวานก็ผุดขึ้นแต่งแต้มบนใบหน้าหวานละไมอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกผุดผ่องใจอย่างมาก แต่ตรงข้ามกับแม่สุภา ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้นหล่อนก็รีบไปที่โทรศัพท์ โทรรายงานให้ไอลดารู้ทันทีว่ามัชฌิมาขอติดรถกานต์ออกไปด้วย ทำให้ไอลดาไม่พอใจอย่างมาก

“นางหน้าด้าน แกประกาศตัวเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหม”

ไอลดาคิดในใจเมื่อวางสายจากแม่สุภาแม่บ้านของกานต์หล่อนก็รีบแต่งตัวเตรียมออกไปด้านนอก

“จะไปไหนหรือไอ”

นายรเณศ ชายวัยหกสิบร้องถามลูกสาวคนโตขึ้นทันที เมื่อหล่อนทำท่าจะไม่ยอมทานอาหารเช้า

“ไอมีธุระค่ะพ่อ”

“ธุระอะไร”

เขาเอ่ยถามต่อทำให้หล่อนลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“ไอรีบค่ะพ่อ”

“ทานอาหารเช้าก่อนสิลูก”

ยังไม่ทันที่ไอลดาจะก้าวออกไปคุณสุวีรา แม่ของหล่อนก็เดินเข้ามาตามด้วยร่างบางของวรรณิตน้องสาวของไอลดา วัยยี่สิบปี สวมเครื่องแบบนักศึกษาเดินตรงมาหาผู้เป็นพ่อพร้อมกับมองหน้าพี่สาว

“จะรีบไปหาพี่กานต์หรือคะพี่ไอ”

“อย่าแส่ ไม่ใช่เรื่องของเด็ก ไอไปนะคะ”

หล่อนตวัดสายตาไปปรามน้องสาวแล้วก็รีบเดินตรงไปยังรถเก๋งคันหรู