บทที่9จูบแรก

ใบหน้าเจ้าบ่าวโน้มใกล้พวงแก้มใส นัยน์ตาสีเข้มส่อประกายแวววาว เขาค่อยๆ เลื่อนมือลูบไล้เรือนร่างบอบบาง ริมฝีปากหยักทาบจูบปากจิ้มลิ้มชิมความหวาน และอ่อนนุ่ม ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ตั้งรับการถูกจู่โจม ใบหน้าหล่อคมก็ฝังจมูกซุกไซ้ต้นคอขาว เขาเลื่อนไปกระซิบใกล้ใบหูบาง

“คืนนี้เป็นคืนวิวาห์ของเรา ให้ฉันเข้าไปในตัวเธอนะ... นุช” น้ำเสียงทุ้มแหบพร่า ดวงตาหวานฉ่ำ

“แต่ว่านุช... อุ๊บ... อื้อ... มะ..ไม่ค่ะ” ร่างบางตื่นตระหนก แววตาคู่สวยเบิกโต เมื่อปลายลิ้นอุ่นชื้นชำแรกกลีบปากบางนุ่มเข้าดูดกลืนลิ้นเล็กอย่างรุนแรง

ภาพระหว่างเธอกับพ่อนั่งดูข่าวลอยเข้ามาในห้วงความคิด

[ครั้งแรกของหญิงสาวควรมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของผู้หญิงให้กับคนที่รัก... เลือดไหล ช้ำใน แผลติดเชื้อต้องเข้ารักษาตัว ผัวซาดิสม์]

และยังไม่ทันที่เจ้าบ่าวจะได้ kiss และจูบอย่างเร่าร้อน อีกสักรอบ

“เพล้ง!!” มือดันไวกว่าความคิด คว้าแจกันมาตีศีรษะเขาได้ ตายล่ะงานนี้

“โอ๊ย!! หัวฉัน!!” ร่างสูงกลิ้งตกลงไปอยู่กับพื้น มือหนากุมหน้าผากไว้ เลือดค่อยๆ ซึมไหล เจ้าสาวได้สติรีบลงไปดูเขาด้วยความรู้สึกผิด

“คุณวินคะ นุชขอโทษค่ะ นุชไม่ได้ตั้งใจ” เสียงสั่นเครือ

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!! ไม่ได้ตั้งใจ ตีกบาลซะฉันได้เลือด ถ้าไม่พร้อมบอกดีๆ ก็ได้ ฉันไม่ได้หื่นถึงขนาดจะขืนใจเมียหรอกนะ ถึงแม้จะอยากก็เถอะ โห้ เจ็บ เย็บกี่เข็มวะเนี่ย”

“นุชขอโทษค่ะ คือว่านุช” หน้าซีด ริมฝีปากสั่น คนตัวเล็กตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ทำลงไป

“โอ๊ย!! อื้มหือ มือเล็กนิดเดียว แต่ตีหนักน่าดู” ยกมือบีบจับคลำไปที่แผล เลือดไหลซิบๆ ไม่หยุด

คนตัวโตลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปหาอุปกรณ์ทำแผลทันที ทิ้งเจ้าสาวให้นั่งตกใจกับสิ่งที่เธออาจหาญทำลงไป

นุชคิดได้ว่าเธอทำผิดอย่างมหันต์ บังอาจไปตีศีรษะสามี สองขางามเสลาเดินปรี่ไปหาคนตัวใหญ่ เห็นใบหน้าเขาก็ดูไม่ดีนัก นุชหวังว่าเขาคงจะไม่โต้กลับ ทำเธอเจ็บจนช้ำในตาย

“คุณวินคะ นุชดูแผลให้ค่ะ” คว้าอุปกรณ์สำหรับทำแผลไว้ ศีรษะใหญ่ก้มลง แล้วเธอก็รีบทำแผลให้ร่างสูงอย่างเบามือ

“ฉันรู้ ว่าเธอยังไม่เคยเรื่องแบบนี้ ฉันผิดเองที่ไม่ให้เวลาเธอตั้งตัว เอาเป็นว่า เราค่อยๆ มาทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ก่อน เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ตามมาเอง เธอไปพักผ่อนเถอะ” แววตาคมเพ่งพินิจใบหน้าภรรยาวัยแรกรุ่น จนอัศวินไม่อาจละสายตาได้ นิ้วโป้งใหญ่ยกขึ้นแตะไปที่กลีบปากนุ่มเกลี่ยเบาๆ เจ้าสาวสะดุ้งโหยงขยับถอยหนี สีหน้าและแววตาตื่นตระหนก แต่ทว่าแผลบนหน้าผากเขาเธอก็ทำเสร็จพอดี

“หึ... ฉันแค่แตะริมฝีปากเธอแค่นี้ถึงกับถอยหนีไปเป็นวา แล้วอย่างงี้จะไหวเหรอ เธอเป็นภรรยาฉันนะนุช”

"นุชจะไปพักผ่อนค่ะคุณวิน ไม่เจ็บแผลแล้วใช่มั้ยคะ นุชขอเวลา นุชยังไม่พร้อม” ปากบางสั่นระริกบอกร่างสูง ใจเต้นตุบๆ

“ก็ได้ แต่คงไม่นาน คุณแม่ฉันอยากมีหลานใจจะขาดแล้ว เธอน่าจะรู้ดีในเรื่องนี้นะนุช แต่เอาเถอะ เธอไปพักผ่อนก่อน” เขาส่ายหน้า เมื่อเจ้าสาวหายเข้าห้องหอ

ร่างอรชรก้าวเดินเข้าไปในห้อง จัดการอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบกลัวคนตัวใหญ่เดินตามเข้ามาติดๆ สมองก็คิดไปต่างๆ นานา พาใจเสียทุกเรื่องที่คิด ตลอดชีวิตไม่เคยนอนกับผู้ชาย ขนาดกับพ่อยังไม่เคยนอนร่วมเตียง แล้วนี้ต้องมานอนร่วมเตียงกันคนไม่รู้จัก อยากจะหนีไปเหลือเกินแต่ทำไงได้ตกลงปลงใจไปแล้ว คงต้องตั้งหน้ารับกรรมต่อไป

ไม่นานนุชก็ออกมาจากห้องน้ำ เรียวขารีบเดินไปขึ้นเตียงใหญ่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดงหอมกรุ่น เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง มือบางดึงผ้าห่มมาคลุมกายจนมิดร่าง เนื้อหนังมังสาไม่มีเล็ดลอด นอกจากลำคอ แล้วก็ใบหน้าเท่านั้น

อัศวินกลับเข้ามาในห้อง เขาสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวสีเทา ก้าวขึ้นมานอนบนเตียงข้างกายร่างบาง สายตาคมเข้มปะทะกับมัมมี่ที่นอนเคียงข้าง มือใหญ่ค้ำยันศีรษะตัวเองไว้ แล้วนอนตะแคงจนชิดคนตัวเล็ก

“นุช ไม่ร้อนหรือไง ห่มผ้าจนเป็นมัมมี่แบบนี้”

“คือ คุณนายบอกว่าตอนดึกๆ ที่นี่อากาศหนาว นุชเลยเตรียมพร้อมไว้ก่อนค่ะ” น้ำเสียงประหม่า แววตาใสซื่อบริสุทธิ์

“เธอก็เชื่อแม่ฉัน ร้อนจะตาย ที่แม่ฉันบอกว่าหนาวมาก เคยได้ยินมั้ย ที่เขาว่า หนาวเนื้อห่มเนื้อจะหายหนาว เธอซื่อหรือว่าเซ่อกันแน่ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าฉันได้ภรรยาไม่ใช่ลูก ร้อนตาย เอาออก” ว่าแล้วเขาก็ดึงผ้าห่มออกจนพ้นร่างน้อย เผยเนื้อนวลขาวผ่องเป็นยองใยท้าทายสายตา ก็ชุดนอนที่เธอสวมใส่เป็นชุดนอนกระโปรงสั้นสายเดี่ยวเนื้อผ้าบางเบา สั้นจนเห็นขาอ่อนขาวยิ่งกว่าหยวกกล้วย ล่อตาล่อใจถึงกับน้ำลายสอเลยทีเดียว

“คุณวินให้นุชห่มเถอะค่ะ นุชไม่ร้อนค่ะ” แววตาใสเสมือนลูกแกะกลัวถูกหมาป่าขย้ำ

“ใครเอาชุดนอนให้ใส่ ในตู้เสื้อผ้าไม่มีชุดอื่นเลยหรือไง”

“นุชไม่มีเสื้อผ้ามาเลยค่ะ พอเปิดตู้เสื้อผ้า มีแต่แบบนี้”

“จะเป็นใครได้ นอกจากคุณนายวรรณแม่ฉัน เจ้ากี้เจ้าการ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพาไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ที่เหมาะสมกับเธอ คืนนี้ใส่แบบนี้นอนไปก่อน เธออาจจะไม่ร้อน แต่ฉันร้อนมากเลย นอนเถอะก่อนที่จะไม่ได้นอน” สิ้นน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

อัศวินก็ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงจนหลับสนิท จากนอนชิดเจ้าสาวก็เขยิบออกห่างพอสมควร

ส่วนนุชก็ดึงผ้าห่มมาห่มจนมิดร่างเหมือนเดิม กระเถิบห่างออกไปอีกเกือบสุดขอบเตียง ภายในห้องไม่มีเสียงใดๆ นอกจากลมหายใจของกันและกัน

แต่ทว่ายิ่งดึกสงัด ยิ่งเงียบสงบ คนตัวใหญ่ต้องข่มตาหลับ เพราะถูกสาวน้อยหน้าใสก่อกวนใจตลอด นอนกอดก่ายเขาเปรียบเสมือนหมอนข้าง มือบางวางทาบไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่จุดศูนย์กลาง ระหว่างหน้าขาแกร่ง แรงโน้มถ่วงไม่ต้องไปพูดถึง อยากโน้มเข้าใกล้ใส่เต็มที่ มีแต่แรงปรารถนาล้วนๆ ติดชนวนปลุกระดมความเป็นชายให้ตื่นตัวได้อย่างดี ขืนนอนกอดก่ายแบบนี้ เขาอยากจับกดให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย