บทที่4ทวงบุญคุณ

“เออ พอดีวันนี้มีทัวร์มาลง เลยค่อนข้างวุ่นวาย แล้วมึงว่างแล้วไง ถึงได้มาชวนกูออกกำลังกาย กูเห็นมึงหลงเมียสาวแรกรุ่นมึงเหลือเกิน” วินว่าให้เพื่อน

“ระวังนะโว้ย!! เกลียดอะไรไม่ชอบอะไรจะได้แบบนั้น เมียกูแค่หน้าใส ส่วนอายุบรรลุนิติภาวะแล้ว ว่าแต่มึงเหอะ เมื่อไหร่จะสละโสดสักทีวะ จะเป็นคนโฉดมุ่งมั่นทำงานไปอีกนานแค่ไหน เห็นใจอวัยวะส่วนล่างบ้างดิไอ้วิน เดี๋ยวก็ไร้น้ำยาทำลูกไม่ได้หรอก นี่ไม่ได้กินของหวานบนเตียงมานานเท่าไหร่” นัทพูดเหน็บใหญ่ อยากให้เพื่อนสละโสด

“ก็อดอยากปากแห้งเลยล่ะ เฮ้ย!! กูไม่ใช่ผู้ชายบ้าตัณหานะโว้ย ทุกเวลาจะได้เป็นเรื่องอย่างว่า ไม่เหมือนมึง แววออกตั้งแต่ยังไม่แต่งเมีย ถ้าไม่มีเมียมึงไม่หยุดใช่มั้ย กูรู้หรอก” วินเหน็บกลับ จับไต๋เพื่อน

“จุ๊ๆๆ มึงอย่าพูดดังไป ปากมีหูประตูมีช่อง สปายเมียกูเยอะ เกิดเมียกูจับได้ ไข่ต้มสองใบกูต้องโดนเอาไปทิ้งให้เป็ดกินแน่ ว่าแต่มึงจะแต่งเมียตอนสี่สิบเลยว่างั้น” นิ้วชี้นัททาบที่ปาก หวังให้เพื่อนเบาเสียงลง

“แม่กูหาเมียให้แล้ว คงไม่เกินเดือนนี้ กูก็สละโสด คุณนายอุไรวรรณ ไม่ให้กูตั้งตัวเลย”

“คลุมถุงชน มัดมือชกเลยเหรอวะ แล้วชีวิตคู่มึงจะรอดไปตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า” นัทถาม เพราะดูเพื่อนวิตกกังวลไม่น้อย

“ใช่ว่ากูอยากจะแต่ง หรือโดนคลุมถุงชน แต่คุณนายอุไรวรรณ อยากมีหลานมาก กลัวน้ำยากูจะหมด อดไม่ได้ สงสารคุณนาย เลยจัดให้ตามคำขอ รอเวลาแตกหัก แม่จะได้เลิกหาเมียให้ซะที” ใบหน้าของวินวิตกกังวลมากขึ้นเมื่อนึกถึงอนาคตข้างหน้า

“เอาใจช่วยว่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก กูสงสารผู้หญิง สิงห์อย่างมึง กูกลัวจะปู้ยี่ปู้ยำเจ้าสาวจนช้ำใน เหตุเพราะมึงไม่ได้ใช้มานาน ฮ่าๆๆๆ กูกลัวมึงอดใจไว้ไม่อยู่ รู้ๆ กันอยู่เพื่อน” นัทแซวเพื่อนสนิทพร้อมยกคิ้วยักไปมา

“รู้ดีอีกมึง” ถลึงตาใส่เพื่อนเสมือนบังคับให้หยุดพูด เพราะเขารู้สึกว่าถ้าขืนพูดมากไปกว่านี้คงไม่ได้ออกกำลังกายเป็นแน่ ต่างคนเลยต่างแยกย้ายมุ่งมั่นกับการออกกำลังกาย มองหน้ากันไปเสมือนไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่

บ้านคุณวลัย

ลูกหนี้วีไอพีอย่างคุณวลัยพอกลับมาจากธารารีสอร์ท นางก็รีบเข้าบ้านมาบีบน้ำตาทวงบุญคุณกับลูกเลี้ยง ที่นางทนเลี้ยงดูมาหลายปี ดีดัก ที่ทนเลี้ยงเพราะรักสามี ถึงสามีจะต้องนั่งรถเข็นเยี่ยงคนพิการแต่นางวลัยก็ยังรัก นางเคาะประตูห้องลูกเลี้ยง

“ก๊อกๆๆ”

“นุช เปิดประตูให้แม่หน่อย แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” นางวลัยแทนตัวเองว่าแม่ นั่นเพราะสามีนางขอ รออยู่เพียงไม่นานนัก หญิงสาววัยใสก็ย่างกายมาเปิดประตูให้

“แม่มีอะไรกับนุชคะ ปกติแม่ไม่เคยมาหานุชที่ห้อง” นุชมองอย่างสงสัย แววตาเต็มไปด้วยคำถาม

“เรื่องมันยาว” วลัยเดินก้าวเข้าไปในห้อง

“ค่ะ มีอะไรเหรอคะ ดูสีหน้าแม่ไม่ดีเลย” นุชไม่อาจทนเฉยชาได้ เธอจับมือแม่เลี้ยงสัมผัสเบาๆ เพียงเท่านี้น้ำตาของนางวลัยก็หลั่งไหลพรั่งพรูอาบแก้ม แถมยังเเสดงละครได้เเนบเนียนเลียนแบบตัวอิจฉา เข้าขั้นอัจฉริยะ มารยาและความสามารถสูง ถ้าไปเดินตามตลาดคงโดนทุเรียนฟาดหน้าเป็นแน่ ว่าแล้วนางวลัยก็ร่ายยาวเป็นชุดๆ

“นุช ฮื่อๆๆ นุชรู้ใช่มั้ย ว่าแม่มีหนี้สินท่วมหัวมากมายแค่ไหน ไหนจะค่ากิน ค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ที่สำคัญ ที่ส่งเสียให้ได้เรียนกัน ถึงแม้จะไม่สูงมากแต่ก็อ่านออกเขียนได้ แม่หมดเงินไปเท่าไหร่ ค่าอะไรจิปาถะอีก ยิ่งกว่านั้นบ้านที่เราอยู่กัน อาจจะต้องขาย ถ้าไม่มีเงินไปใช้หนี้ คุณนายอุไรวรรณเจ้าหนี้รายใหญ่มีเมตตา อยากได้ลูกสาวของแม่ไปเป็นลูกสะใภ้ นั่นก็คือยัยนี แต่ยัยนีไม่ชอบคนมีอายุสักเท่าไหร่ นุชแต่งงานแทนยัยนีได้ไหม คิดว่าช่วยเหลือครอบครัว ช่วยพี่สาว เข้าพิธีแต่งงานแทนยัยนี ฮื่อๆๆ แม่อยากตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ชีวิตลำบากมาตลอด พอจะสุขสบายบ้าง ลูกก็ไม่ช่วย ชีวิตซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ มีลูกก็เหมือนไม่มี ตายดีกว่าจะได้หมดภาระกันไป” ใบหน้าหญิงวัยสี่สิบหก เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ทำท่าทำทางอ่อนแรง แกล้งจะเป็นจะตายทำให้ลูกเลี้ยงจิตใจดีสงสารนาง

“เอ่อ แต่คุณนายอุไรวรรณท่านอยากได้พี่นีเป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่เหรอคะ นุชเกรงจะไม่ถูกใจท่าน” ใบหน้าสวยหวานแววตาไร้เดียงสาสงสารแม่เลี้ยงอย่างจับใจ แต่ถ้าจะให้เธอแต่งงานกับคนไม่รู้จักและไม่เคยพบเจอ เธอก็กลัวไม่น้อย เพราะนุชไม่ค่อยได้ออกไปไหน อีกทั้งยังเป็นเด็กหัวอ่อน

“ที่นุชพูดแบบนี้ นุชจะยอมแต่งแทนยัยนีใช่มั้ย แม่ดีใจเหลือเกิน แม่กับยัยนีเป็นหนี้นุช” รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าวลัยทันที

“เปล่าค่ะ นุชหมายความว่าถ้าเราทำแบบนั้นก็เหมือนหลอกลวงท่าน งานแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะ”

“อะไรนะ!! แม่น้ำตาตกร้องไห้เป็นเผาเต่าขนาดนี้ แกไม่คิดที่จะช่วยครอบครัวเลยใช่มั้ยนังนุช แกมันเห็นแก่ตัว นิสัยแย่มาก ไม่แยแสคนในครอบครัวว่าลำบากกันแค่ไหน ใจร้ายใจดำเหมือนแม่แก” นางสบถด่าด้วยความโมโห

“ไม่ใช่นะคะ นุชแค่รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง” สองมือน้อยแตะสัมผัสไปที่หัวเข่านางวลัย