บทที่2บีบน้ำตา

“ค่ะ คุณนาย” สาวใช้รับคำสั่ง

“ครับ แม่เอาจริงทุกเรื่อง ผมพร้อมจะฟังแล้วครับ”

“ลูกจำคุณวลัยได้มั้ย ลูกสาวของวลัยสวยใช้ได้เลยทีเดียวล่ะ ลูกก็รู้ว่าแม่อยากได้หลาน ทายาทสืบสกุล แถมลูกสะใภ้ บ้านจะได้ไม่เงียบเหงา แม่ไม่เห็นลูกจะถูกใจสาวคนไหน แม่ก็เลยอาสาหาให้ สงสารแม่เถอะ แม่ไม่อยากแก่ตายคาบ้าน มีหลานให้แม่เถอะนะ” นางบีบน้ำตาใหญ่ เสียงสั่นเครือ ทำทีเหมือนคนจะขาดใจตายให้ได้ มารยาหลายร้อยเล่มเกวียนขนมาหมด คนตรงหน้าจะได้ใจอ่อน

“แม่ครับ ผมยังไม่พร้อม นั่นไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบสาวๆ แต่ผมยังอยากใช้ชีวิตคนเดียว ยังไม่อยากผูกมัด ผูกติดกับใคร ยังไงผมก็มีหลานให้แม่แน่นอน ขอแค่รอหน่อย”

“โอ๊ย!! กว่าวินจะพร้อมทั้งกายทั้งใจ น้ำยาก็ใช้ไม่ได้พอดี อีกสามปีก็สี่สิบ ทำเพื่อแม่ไม่ได้หรือไงลูก วินกลัวอะไรหื้ม... หรือว่าลูกไม่ใช่ผู้ชาย แค่คนรักจากไป วินจะเศร้าเสียใจอะไรกันนักกันหนา มันผ่านมาหลายปีแล้วนะลูก หัวใจวินทำด้วยอะไร แทนที่จะสงสารแม่ วินอยากให้แม่แก่ตายคาเรือนใช่มั้ย แม่แค่อยากมีเพื่อนเป็นหลานตัวเล็กๆ ก็ไม่ได้ ไม่เป็นไร ในเมื่อวินไม่รักแม่ แคร์แม่ ห่วงแม่ ก็ปล่อยให้แม่แห้งเหี่ยวตายคาบ้านไปเจ้าวิน แม่ชินแล้ว ฮื่อ..." พูดพร่ำร้องไห้ขนาดนี้ ถ้าไอ้ลูกชายไม่เห็นดีเห็นงามก็เกินไปแล้ว

“ก็ได้ครับ ผมทำเพื่อให้แม่สบายใจ แต่ถ้าชีวิตคู่มันไปกันไม่ได้ ผมก็คงต้องเลิกลา ผมไม่อยากฝืน ส่วนเรื่องจะมีหลานให้แม่อุ้มคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตานะครับ” วินพูดย้ำกับมารดาไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

“แม่รักวินเหลือเกิน ขอบใจมากลูก ที่วินทำเพื่อแม่ แค่นี้แม่ก็ปลื้มจนบอกไม่ถูกแล้วลูกเอ๋ย” คุณนายวรรณโผกอดลูกชาย ลึกๆ ในใจนั้นโลดแล่น อยากแดนซ์กังนัมสไตล์ ดีใจสุดๆ ที่ลูกชายทำตามคำขอ

บ้านหลังใหญ่ของคุณวลัย แต่ข้างในแทบจะไม่เหลือข้าวของเครื่องใช้อะไรเหลืออยู่ เพราะนางขายจนเกือบหมด อดทนแบกหน้าไปกู้ยืมเงินจนเป็นหนี้อีรุงตุงนัง หาทางใช้หนี้ไม่ได้ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ ประจวบเหมาะที่คุณนายอุไรวรรณยื่นขอเสนอดีๆ ให้ มีหรือจะไม่ตอบตกลง แต่นางต้องมาตะล่อมปลอบประโลมลูก เพื่อให้สูกสาวแสนสวยคล้อยตามยอมรับข้อเสนอ ตกลงปลงใจไปเป็นคุณนายน้อยของธารารีสอร์ทให้จงได้

ทันทีที่ถึงบ้านนางรีบขึ้นไปบนห้องลูกสาวที่มัวแต่หมกตัวเล่นเฟซ แชตหนุ่ม เซลฟี่ถ่ายรูปด้วยอิริยาบถขยี้ใจชายลงตามโซเชียล กดไลค์กันกระจาย พยายามช่วงชิงตำแหน่งเน็ตไอดอล

“ยัยนี!! ทำอะไรอยู่แม่มีเรื่องจะพูดด้วย เรื่องสำคัญ สำคัญมาก" นางนั่งใกล้ลูกสาว

“เรื่องสำคัญอะไรคะแม่ นีไม่ว่างฟังหรอกค่ะ เห็นมั้ยคะ ว่านีกำลังเซลฟี่อยู่ ยอดกดไลค์ยังไม่ได้เป้า เอาไว้ได้เป้าก่อนค่อยคุยนะคะ” คนสวยไม่หันหน้ามองมารดา ตั้งใจแอ๊บ โชว์เนื้อนมไข่เซลฟี่อย่างเดียว

“เดี๋ยวลูกค่อยเซลฟี่ได้มั้ย คือหยั่งงี้ลูก คุณนายอุไรวรรณเจ้าของธารารีสอร์ท อยากได้ลูกสะใภ้ คุณนายสนใจในตัวยัยนีของแม่ อยากได้ลูกไปเป็นสะใภ้แต่งงานกับลูกชายคนเดียว เราจะร่ำรวยมีกินมีใช้แถมคุณนายยังยกหนี้ให้อีก ว่าไงยัยนี”

“ไม่เอาหรอกค่ะ ถ้าลูกชายคุณนายดีจริง ก็คงหาสะใภ้ได้ด้วยตัวเอง จะมาคลุมถุงชนมัดมือชกทำไมคะ ต้องมีอะไรแน่ๆ แถมแก่กว่านีตั้งเยอะ นีพอจะได้ข่าวมาว่าแฟนสาวของลูกชายคุณนายเสียชีวิตก่อนแต่งงาน นั่นก็บอกแล้วว่าลางไม่ดี ถ้าเกิดนีแต่งด้วยแล้วนีตายล่ะคะ โอ๊ยไม่เอาด้วยหรอกค่ะ” นีเบ้ปาก

“แหม! แต่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว จะไปคิดมากทำไม ลางร้ายอะไรกัน ไม่มีกินก็ตายเหมือนกัน แต่ถ้าแต่งแล้วไม่ตาย มีกินมีใช้เป็นคุณนายสบายไปทั้งชาติเลยนะ ทุกวันนี้นีถลุงเงินแม่ตั้งมากมาย แต่งงานทดแทนบุญคุณเพื่อแม่ แม่จะได้สบายไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ พวกเจ้าหนี้” สีหน้าแววตานางวลัยหม่นหมอง

ยังไม่ทันที่สองแม่ลูกจะได้พูดอะไรต่อ สาวน้อยวัยสิบเก้า ลูกเลี้ยงก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ดวงตาสองคู่จับจ้องไปที่ร่างเล็ก เธอคือ นุช น้องสาวของนี พ่อเดียวกันแต่คนละแม่ นุชเป็นลูกเลี้ยงของนางวลัย ลูกเมียน้อยมาอาศัยอยู่ในบ้านตอนมารดาเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุในช่วงอายุสิบขวบ จวบจนวันนี้ ก็ผ่านมาเก้าปี เธอทำหน้าที่ทุกอย่างในบ้าน โดยเฉพาะดูแลพ่อ ที่ประสบอุบัติเหตุพร้อมกับแม่ของเธอจนกลายเป็นอัมพาตนั่งอยู่บนรถเข็น นุชสาวน้อยหน้าใสวัยขบเผาะ ละอ๊อนละอ่อนหย่อนสะโพกลงนั่ง

“มาแล้วเหรอยัยนุช เรียกตั้งนาน ช่วยไปซื้อครีมบำรุงผิวให้หน่อย มันหมด เดี๋ยวคืนนี้ไม่มีพอกตัว” นีกลัวผิวหยาบกร้าน ทาไม่ได้เลยต้องพอก