บทที่1ลูกหนี้วีไอพี

ธารารีสอร์ท จังหวัดนครนายก

อาณาเขตพื้นที่หลายร้อยไร่ เบื้องหน้ามีทิวเขารายล้อมจนเกิดเป็นทรรศนียภาพที่สวยงามตามธรรมชาติ ต้นไม้ใหญ่ที่คอยให้ร่มเงา ดอกไม้สีขาวและอีกหลายสีที่กำลังบานสะพรั่ง ถูกสรรค์สร้างด้วยน้ำมือมนุษย์ในพื้นที่ของธารารีสอร์ท รีสอร์ทถูกแบ่งเป็นโซนหลายโซน โซนห้องพักของนักท่องเที่ยว ที่ก่อสร้างอาคารเเบบอพาร์ทเมนท์ สำหรับงบปานกลาง หรือจะเป็นห้องพักสำหรับผู้มีฐานะมั่งคั่ง เป็นบ้านไม้ทรงไทยทั้งหลังก็มีสำหรับครอบครัว อีกทั้งยังมีพื้นที่สำหรับโซนจัดกิจกรรมอเนกประสงค์ ธารารีสอร์ทมีกิจกรรมหลายอย่าง อาทิเช่น กิจกรรม พินบอล ล่องแก่งแพยาง ล่องเรือหางยาวชมเขื่อนขุนด่าน ที่ทางรีสอร์ทจัดขึ้นมาเพื่อนักท่องเที่ยวได้เสพความสุขกันอย่างเต็มอิ่ม ส่วนพื้นที่ทางด้านหลังรีสอร์ทลึกเข้าไปอีก คือ บ้านทรงไทยเรือนไม้สักหลังใหญ่โตโอ่อ่า บอกสถานะของเจ้าของกิจการรีสอร์ทได้เป็นอย่างดี แต่สำหรับเวลานี้ อากาศดีเหมาะแก่การทวงหนี้ที่สุดของคุณนายอุไรวรรณ กับลูกหนี้วีไอพีอย่างคุณวลัย ต้นดอกไม่เคยใช้ แถมยังทำตัวเงียบหายเข้ากลีบเมฆ ไม่ติดต่อหรือขอผัดผ่อน คนอย่างคุณนายวัยหกสิบสองต้องเป็นฝ่ายเรียกคุยด้วยตัวเอง นางไม่ได้เก่งอะไร แต่นั่นเป็นเพราะนางใจดีมามากพอแล้ว จนหมดความอดทนเพราะความเพิกเฉยของลูกหนี้อย่างคุณวลัย นางอดไม่ได้เลยต้องตามตัวมาคุยให้รู้เรื่อง

“คุณนายคะ คือว่า วลัยขอผัดผ่อนไปอีกได้มั้ยคะ เดี๋ยวพอลูกสาวของวลัยหางานทำได้ วลัยจะทยอยใช้คืน” นางวลัยพูดบ่ายเบี่ยง ทั้งๆ ที่รู้ว่าลูกสาวแสนสวยไม่เคยช่วยอะไรเลย แถมยังไม่รับรู้เรื่องหนี้สิน

“ตื่นเถอะแม่วลัย หลายครั้งแล้วที่พูดแบบนี้ เป็นคนไม่มีสัจจะ ทุกครั้งทุกครา บอกว่าจะหามาทยอยใช้ แต่ก็ไม่เคยให้ ฉันไม่ได้ขูดเลือดปูซะหน่อย ดอกเดิกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่หล่อนยังทำตัวเงียบ หลบหนี คิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะตามไม่เจอ”

ใบหน้าหญิงวัยหกสิบนั้นเอาจริง ไม่ยอมอ่อนผ่อนปรนอีกต่อไป

“แต่คุณนายก็รู้ ว่าสถานะการเงินบ้านวลัยมันย่ำแย่แค่ไหน พ่อของยัยนีก็เป็นอัมพฤกษ์อัมพาต ตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุกับนางเมียน้อยก็ทำงานไม่ได้ ถ้าไม่ได้วลัยสักคน ป่านนี้คงได้ฉิบหายวายป่วง เอ้ย!!! ป่านนี้ที่ซุกหัวนอนก็ไม่มี” วลัยบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสารสุดๆ

“หยุดเลย!! ฉันเบื่อ มุกบีบน้ำตาของหล่อนแล้ว ฉันไม่ใช่คนปล่อยเงินกู้เป็นอาชีพ ที่ฉันให้เพราะสงสารลูกสาวของหล่อน เอาหยั่งงี้ซิ ฉันก็ไม่มีลูกสาว หล่อนยกลูกสาวให้มาเป็นลูกสะใภ้ฉันสิ ฉันอยากมีหลานไว้เลี้ยงดูอุ้มชูคลายเหงา ถ้าหล่อนตกลงฉันจะยกหนี้ให้ แถมเงินติดกระเป๋าไว้ใช้สอยนิดๆ หน่อยๆ ได้ข่าวว่าลูกสาวสวยไม่ใช่เหรอ มีรูปมาให้ดูยลโฉมก่อนไหม” นัยน์ตาของคุณนายวรรณเปล่งประกาย อยากให้หลานถือกำเนิดจนตัวสั่น

“อุ๊ย!! คุณนายพูดจริงเหรอคะ ถ้าเป็นอย่างที่คุณนายพูดมา ก็ถือเป็นบุญของยัยนีที่คุณนายเมตตา เดี๋ยวนะคะรอแป๊บ!!” วลัยล้วงหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นเดอะออกจากกระเป๋า แล้วพยายามเปิดรูปในสมาร์ทโฟนให้คุณนายดู ทว่าไม่ติด

“เอ่อเดี๋ยวค่ะ เคาะนิดหน่อยมันก็ติด” วลัยเคาะโทรศัพท์ สมาร์ทโฟนรุ่นเดอะในฝ่ามืออยู่สองสามที

“ติดแล้วค่ะ เห็นมั้ยคะคุณนาย ขนาดโทรศัพท์ของวลัยยังใช้ไม่ค่อยได้ มันน่าอดสูเสียจริง” วลัยยื่นให้คุณนายดูรูปลูกสาวคนสวยของนาง

“ไหนดูซิ อื้ม... หน้าตาสะสวย ใช้ได้ รูปร่างก็ดี หล่อนกลับไปคุยกับลูกสาว ถ้าได้ความตกลงปลงใจฉันก็ไม่เกี่ยง ยังทำตามคำพูด ยกหนี้พร้อมกับเงินติดกระเป๋า วันนี้หล่อนกลับไปได้”

“ค่ะ วลัยรับรอง ไม่ทำให้คุณนายผิดหวัง ขอบพระคุณค่ะที่มีเมตตาต่อครอบครัวของวลัยมาตลอด” วลัยยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าแล้วเดินออกไปจากบ้านคุณนายอุไรวรรณทันที ด้วยหน้าตายิ้มแย้มหวังพึ่งลูก

ส่วนคุณอุไรวรรณถึงแม้วัยจะล่วงเลยมาถึงหกสิบสอง แต่ยังแข็งแรงกระฉับกระเฉงเสมือนวัยสี่สิบต้นๆ อดทนกับอุปสรรคมามากมาย ถึงได้มีทุกอย่างมาถึงทุกวันนี้ ตั้งแต่เสียสามี นางก็เลี้ยงลูกชายมาด้วยตัวคนเดียว ถึงแม้จะลำบาก แต่นางก็มีความสุข เพราะลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างของนาง

คุณนายเดินออกมานั่งที่ระเบียง ทอดสายตามองอาณาจักร และธุรกิจที่กำลังเจริญเติบโตไปได้สวย โดยมีลูกชายดูแลสานต่อจากนาง เพียงไม่นานเสียงรถกระบะสี่ประตูยี่ห้อ ฟอร์ด เรนเจอร์ รุ่น Double Cab 3.2L Wildtrak 4×4 6AT สีบรอนซ์เงิน ขับเข้ามาจอด ชายรูปร่างสูงใหญ่เปิดประตูลงจากรถ เดินขึ้นบันไดเข้าไปสวมกอดเอวนางไว้แน่น

“กลับมาแล้วเหรอวิน แม่มีเรื่องจะพูดกับวินอยู่พอดี คราวนี้แม่เอาจริงนะ นั่งลงก่อนเถอะมาเหนื่อยๆ นี่ใครอยู่ตรงนั้น ไปหาน้ำหาท่ามาให้ลูกฉันดื่มหน่อย”