บทที่ 1

ครืด...ครืด...

เสียงแจ้งเตือนข้อความของหญิงสาวดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดอ่านข้อความ

หญิงหญิง : ฉันไปไม่ทัน ขอไม่เข้านะ ฉันจะกลับคอนโดเลย แกกลับเองได้ใช่ไหม

เพลินฝันแทบกุมขมับเมื่อได้เปิดอ่านข้อความของเพื่อนเธอ เพราะตัวเธอนั้นขับรถยนต์ไม่เป็นและมักจะอาศัยรถเพื่อนสนิทอย่างหญิงหญิงมามหา’ลัย เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่รันเวย์จะเอ่ยถามเมื่อเห็นเธอเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา

“มีอะไรรึเปล่า”

“เปล่า”

เพลินฝัน ตอบปัดออกไป แม้ชายหนุ่มตรงหน้าจะหล่อแค่ไหน เธอก็ไม่คิดที่อ่อยด้วยวิธีให้ชายหนุ่มไปส่งที่คอนโดหรอก เพราะมันเบสิกเกินไป หลังจากจบคลาสเรียน เธอก็เก็บของและออกไปจากห้องด้วยท่าทีร้อนรนทันที สร้างความงุนงง ให้รันเวย์เป็นอย่างมาก แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตามร่างเธอออกไป เพราะถึงยังไงเธอกับเขาต้องได้เจอกันอีกแน่ และคงจะต้องเจอกันบ่อยขึ้น เพลินฝันมีใบหน้าที่สวยใครมองก็ชวนหลงใหล แต่มันไม่ใช่แค่เขาที่อยากได้เธอมาครอบครอง เพราะดูเหมือนจะมีชายหนุ่มหลายคน ที่อยากครอบครองเธอเช่นกัน ซึ่งเรื่องนั้นรันเวย์ดูท่าเหมือนจะไม่มีทางยอม เพลินฝัน จะต้องขึ้นชื่อว่า เป็นแฟนสาวของเขาเท่านั้น

เพลินฝันเดินย่างกรายริมถนนด้วยความเร่งรีบ เธอต้องไปถึงคอนโดตัวเองก่อนตะวันจะตกดิน เพราะเธอเกลียดการเดินทางคนเดียวที่สุด เพราะในชีวิตของเธอ มีพ่อและพี่สาวคอยดูแลมาตลอด แต่หลังจากพ่อของเธอเสียไปเธอก็ใช้ชีวิตคนเดียว ส่วนพี่สาวของเธอก็ยุ่ง ๆ อยู่กับการเลี้ยงลูกและสร้างธุรกิจ แต่เธอไม่อยากทำตัวมีปัญหา จึงไม่อยากรบกวนพี่สาวตัวเอง เธอเลือกที่จะออกมาใช้ชีวิตคนเดียว อาจจะมีบางครั้งที่พาฝันนั้น ส่งคนมาดูแลเธอ แต่เพลินฝันก็ปฏิเสธทุกครั้ง เพราะไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของตัวเอง

เพลินฝันใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงคอนโดตัวเอง

“เพลิน”

เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยเรียกเธอ

เพลินฝัน ค่อย ๆ หันไปตามเสียงเรียกของชายหนุ่ม และเธอจำได้ดีว่ามันคือเสียงของใคร

“พี่อาร์ต”

เพลินฝันเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตกใจ อาร์ต คือผู้ชายที่เธอเคย เดตด้วย แต่เหมือนว่าทั้งสองจะเข้ากันไม่ได้ เพลินฝันจึงเลือกที่จะปลีกตัวออกห่าง เพราะอาร์ตเองก็ดูเหมือนจะไม่จริงใจกับเธอ

“ทำไมไม่รับสายพี่ครับ”

ชายหนุ่มรุ่นพี่ของเธอเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปโอบไหล่ของเธอเบา ๆ เพลินฝันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มเริ่มรุ่มร่ามกับร่างของเธอ เพลินฝันค่อย ๆ แกะมือชายหนุ่มออกช้า ๆ ก่อนจะเดินหนีออกไป แต่ก็โดนชายหนุ่มกระชากแขนเอาไว้

“คิดว่าจะเทกันง่าย ๆ รึไงวะ”

“โอ๊ย! ปล่อยนะ”

เพลินฝันพยายามแกะแขนออกจากการเกาะกุม แต่ก็โดนชายหนุ่มนั้นกระชากแรงขึ้น

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

เพลินฝันพยายามร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเพราะกลัวว่าจะเป็นเรื่องของแฟนทะเลาะกัน

กรี๊ด!! เพลินฝันถูกโยนเข้าไปในรถ อาการจุกหน่วงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

“ปล่อยนะ”

ใบหน้าคมคายซุกไซร้บริเวณซอกคอขาว ก่อนจะขบเม้มอย่างแรง หยาดน้ำตาหญิงสาวไหลร่วงหยดบนใบหน้า ด้วยความสิ้นหวัง

ปึก!ปึก!ปึก!

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

หมัดแกร่งกระหน่ำซัดเข้าใบหน้าชายหนุ่มเต็มแรง ก่อนจะตามด้วยร่างชายฉกรรจ์นับสิบ รุมซ้อมอาร์ตจนแทบปางตาย

เพลินฝัน นั่งดึงชุดนักศึกษาเพื่อปกปิดบราเซีย ก่อนที่รันเวย์จะถอดเสื้อตัวเองออกมาคลุมร่างหญิงสาวและอุ้มเธอออกมาจากรถทันที

“รันเวย์”

เพลินฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนจะกอดคอชายหนุ่มไว้แน่น และแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด รันเวย์ ขึ้นส่งหญิงสาวบนห้อง ก่อนจะชะงักไปที่เห็นรูปคู่ของพาฝัน แฟนสาวของเพื่อนสนิทตัวเอง แต่รันเวย์ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรหรือเอ่ยถามออกไป เพราะตอนนี้สภาพจิตใจของเธอค่อนข้างน่าเป็นห่วงกว่า

“ขอบคุณนะ”

เพลินฝันเอ่ยขึ้น ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาเงียบ ๆ

“รู้หรือยังว่าภัยของความสวยมันอันตรายแค่ไหน ต่อไปก็อย่าไป เดตกับใครมั่วล่ะ”

“นายรู้”

“ฉันได้ยินมันคุยกับเพื่อนมันน่ะ เลยขับรถตามมันมา”

คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้เพลินฝันเงียบไปในที่สุด เธอแค่อยากมีแฟน อยากมีคนมาดูแล แต่ผู้ชายที่เข้ามาส่วนใหญ่หวังแต่เรื่องอย่างว่า ไม่เคยมีใครจริงใจกับเธอเลยสักคน เพลินฝันร่ำไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ใช้วิธีสิ้นคิดในการหาคู่แบบนี้ เพลินฝันใช้มือค้ำโต๊ะเอาไว้ก่อนจะกุมขมับด้วยความผิดหวัง

“เหงาเหรอ”

รันเวย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนจะจับไหล่ของเธอเบา ๆ ราวกับปลอบประโลม เพลินฝันชะงักไปครู่หนึ่ง ทุกครั้งที่เธอมีปัญหา เตี่ยของเธอจะคอยปลอบโยนเธอแบบนี้เสมอ

“ขอบคุณนะ ที่ช่วยฉันไว้”

“ฉันรับคำขอโทษเป็นเบอร์โทรของเธอ”

รันเวย์เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ก่อนจะเลิกคิ้วหนาและยื่นโทรศัพท์เพื่อกดดันเธอ

เพลินฝันกดเบอร์ตัวเองลงไปในเครื่องอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือให้ชายหนุ่ม

“ทำไมไม่ขับรถไปเอง”

“ฉันขับรถไม่เป็น”

รันเวย์กระตุกยิ้มออกมา สร้างความไม่พอใจให้เพลินฝันเป็นอย่างมาก

“ขำอะไร”

“ขำเธอไง เรียนจนจะฝึกงานอยู่แล้วยังขับรถไม่เป็น ตลกวะ”

“ถ้านายรู้เหตุผลของฉันนายจะขำไม่ออก”

“เหตุผลงั้นเหรอ”