ตอนที่ 5 ผิดที่ฉันอง

ช่วงฟ้าสางไอลดาทนนอนต่อไปไม่ไหวเพราะรู้สึกปวดมือข้างซ้ายที่บวมแดงช้ำเพราะโดนเงี่ยงปลาแทงเมื่อวาน ร่างบางรีบลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินไปที่บ้านเข้มเพื่อหายามาทา

ด้านธีรภพตื่นมาไม่เจอไอลดาเลยเดินออมามาที่ลำธารก็ไม่อยู่ เขาใจหายวาบกลัวว่าเธอจะโดนฉุดไปทำอะไรไม่ดี ร่างหนารีบหน้าตาตื่นร้อนใจแล้ววิ่งผ่านคนงานที่กำลังเก็บกล้วยกันอยู่

“ พวกนายเห็นลดาหรือเปล่า! ”ธีรภพตะโกนถามใจคอไม่ดี

“ นายหญิงเดินไปบ้านพี่เข้มตั้งนานแล้วนายหัว”

“ ขอบใจมาก ” ธีรภพรีบวิ่งไปที่กระท่อมของเข้มเขาไม่คลายกังวลจนกว่าจะเห็นว่าเธออยู่ที่นั่นจริง

“ลดา! ลดา!”

“ค่ะคุณธี!” ไอลดาขานรับน้ำเสียงนั่นสั่น ธีรภพรีบวิ่งขึ้นมาหาบนกระท่อมไอลดานั่งอยู่กับแย้ม หน้าสวยบูดเบี้ยวแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้าคล้ายจะร้องไห้ ธีรภพโผเข้าไปนั่งข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนี้”

“ปวดแผล....” ริมฝีปากบางสั่นระริกน้ำตาหยดปวดแผลที่เป็นหนอง

“นายหญิงโดนเงี่ยงปลาตำมือ ตั้งแต่เมื่อวานแต่ไม่ได้ล้างแผล มันเลยเป็นหนองมือบวมต้องบ่มหนองออกก่อนถึงจะใส่ยาได้”แย้มช่วยพูดเพราะรู้ว่าไอลดาตอบไม่ไหว จากนั้นก็หยิบเข็มเย็บผ้ามาบ่มหนองออกมา ไอลดานิ่วหน้าเม้มปากมือกำแน่นตอนเข็มจิ้มลงไปไม่รู้สึกแต่ตอนบีบหนองออกมาปวดทรมานน้ำตาไหลหายใจหอบแรงพยายามฝืนทนความเจ็บปวด ธีรภพโอบกอดสอดมือหนาให้เธอบีบเพื่อระบายความปวด ยิ่งเธอบีบแรงเขาก็ยิ่งกระชับกอดแน่นขึ้นคล้ายจะบอกให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัว หน้าสวยซบลงแขนแกร่ง ธีรภพสงสารและโทษตัวเองที่สั่งให้เธอทำปลาเป็นๆ ให้กินทั้งที่ไม่เคยทำเลยพลาดโดนเงี่ยงปลาแทงมือ ริมฝีปากหนาจูบขมับเธอแผ่วเบาเพื่อปลอบโยนแต่ตอนนี้ไอลดาปวดจนไม่ได้สนใจการกระทำของเขาเลย

เข้มนั่งมองนายหัวที่แสนเย็นชาแสดงสีหน้ากังวล แม้เคยมีปัญหามากมายธีรภพจะเคร่งขรึมไม่แสดงสีหน้าว่ากำลังรู้สึกอะไร แต่ตอนนี้ไม่ใช่เจ้านายดูเครียด ห่วงใย กังวลและอ่อนโยนมีมาครบทุกอารมณ์ ที่เคยบอกว่าไอลดาเป็นแค่เด็กในบ้านคงไม่จริงเธอต้องมีความสำคัญกับธีรภพแน่นอน

“เสร็จแล้วนายหญิงกินยาแก้ปวด แก้อักเสบแล้วก็นอนพักผ่อนก่อน ตอนเย็นจะล้างแผลให้อีกที” แย้มเงยมองหลังจากทายาให้เรียบร้อย ธีรภพช่วยประคองไอลดาให้ลุกยืน

“ฝากให้พักที่นี่ก่อน วันนี้ฉันต้องไปทำงานไม่มีใครดูแลไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว”

“จ้ะนายหัว ” แย้มรับคำแล้วเดินไปปัดที่นอนให้ไอลดาได้นอนพัก ธีรภพพยุงเธอไปนอนแล้วให้กินยา

“นอนพักผ่อนก่อน ตอนกลางวันจะมาหา” ธีรภพน้ำเสียงอ่อนโยนลูบผมเธอแผ่วเบา เธอพยักหน้าเนือย ๆ แล้วผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลียโดยมีแย้มกับวันคอยเฝ้าดูแล

ระหว่างที่ทำงานธีรภพมีสีหน้ากังวลคอยมองไปทางกระท่อมของเข้มที่อยู่ไกล ๆ

“ถ้าเป็นห่วงมากทำไมไม่ไปดูล่ะนาย”เข้มแกล้งแซวแล้วอมยิ้ม

“ไม่ได้ห่วงโว้ย ! ”ธีรภพหันขวับแสร้งทำหน้าขึงขังกลบเกลื่อนความห่วงใย

“โห ทั้งประคองทั้งกอดขนาดนั้นไม่ห่วงแน่นะนาย” เข้มเลิกคิ้วกระเซ้าเย้าแหย่ ธีรภพหลุกหลิกกลืนน้ำลายลงคอ

“ก็ต้องดูแลให้ดี ถ้าหลานสาวคนโปรดของคุณย่าเป็นอะไรไปได้กบาลแยกแน่”

“อ๋อ ที่ทำไปเมื่อเช้าเพราะคุณย่าเหรอครับ ผมก็นึกว่าเป็นห่วงคุณลดาซะอีก “ เข้มส่ายหัวขำเจ้านาย ปากบอกไม่สนใจแต่กระวนกระวายจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว

พักกลางวัน

ธีรภพมาหาไอลดาเห็นเธอนอนหลับอยู่เลยไม่อยากกวนเลยจะกลับมารับตอนเย็นหลังเลิกงาน

ช่วงเย็น

ธีรภพเลิกงานกำลังเดินไปที่กระท่อมของเข้ม วันรีบวิ่งมาหาจับมือนายหัวดึงให้วิ่งตาม

“จะพาไปไหนวัน”

“พี่ลดาไข้ขึ้นจนหน้าแดงเลยจ้ะ”สิ้นคำพูดของวัน ธีรภพก็สะบัดมือออกวิ่งปรี่ไปที่กระท่อมของเข้มอย่างรวดเร็ว เมื่อขึ้นมาบนกระท่อมเห็นแย้มกำลังเช็ดเนื้อตัวให้ไอลดาที่นอนหน้าแดงหายใจแรงเพราะพิษไข้

“นายหญิงเป็นไข้ตัวร้อน เมื่อวานตากแดดนานด้วยแผลก็อักเสบ” แย้มเสียงเครียดหลังจากให้ไอลดากินยาส่วนแย้มก็นั่งเช็ดตัวให้เป็นชั่วโมงแต่ไข้ไม่ลด ธีรภพเดินดุ่มเข้าไปเขย่าแขนเรียกชื่ออยู่หลายครั้งแต่ไอลดาทำได้แค่ส่งเสียงครางฮือออกมา

“เข้ม ! เอาเรือออก ฉันจะพาลดาไปหาหมอที่ฝั่ง”ธีรภพรีบตะโกนบอกกับเข้ม

“นายหญิงแค่เป็นไข้นะนาย รอดูอาการอีกสักคืนถ้าไม่ดีขึ้นค่อยพาไปตอนเช้านี่ก็ใกล้ค่ำแล้วขับเรือดึก ๆ มันอันตราย”แย้มรีบค้านขึ้นห่วงทุกคน

“ไปตอนนี้เลย เอาเรือออกสิ งงอะไร! ” ธีรภพตวาดเข็มที่ยืนนิ่งไม่รู้ว่านายจะเอายังไง

“นายให้เอาเรือออก” แย้มสะกิดผัวให้รู้สึกตัว เข้มเลยวิ่งไปสตาร์ทเรือส่วนธีรภพช้อนตัวไอลดาขึ้นมาอุ้มแล้วพาขึ้นเรือออกเดินทางไปที่ฝั่งทันที

โรงพยาบาลในเมือง

ไอลดานอนอยู่ในห้องตรวจ มีธีรภพยืนดูอยู่ไม่ห่าง

“หมอฉีดยาแก้ปวดให้และทำความสะอาดแผลที่มือแล้ว คืนนี้นอนดูอาการสักคืนพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้”

“ขอบคุณครับหมอ” ธีรภพเสียงอ่อนลงยกมือไหว้ขอบคุณหมอแล้วเดินไปดูไอลดาที่ยังนอนหลับไม่รู้ตัว โรงพยาบาลขนาดเล็กทำให้ไม่มีห้องพิเศษไอลดาต้องนอนรวมกับคนไข้คนอื่นเกือบสิบเตียง

“แกไปหาห้องเช่านอนก่อน ฉันจะอยู่ดูลดาที่นี่พรุ่งนี้นายค่อยมารับ” ธีรภพหันไปสั่งกับเข้มแล้วยื่นเงินให้ไปหาห้องพักชั่วคราว

“ที่โรงพยาบาลมีห้องนอนรวมให้ญาติ ๆ พัก นายไปนอนที่นั่นก็ได้นะครับ”

“ฉันจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ ไม่อยากไปนอนไกล” เขามองไอลดาที่นอนหลับสนิทกลัวว่าถ้าไปนอนที่อื่นเธอจะตื่นมาไม่เจอคนรู้จัก อีกอย่างห้องนี้ใครเข้าออกก็ได้ทั้งชายหญิง เขาไม่ไว้ใจที่จะปล่อยเธอไว้คนเดียวเลยจะนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงคนไข้ทั้งคืน.........

เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงแดดอ่อน ๆ แยงตาไอลดาลืมตาตื่นมึน ๆ กะพริบตาถี่มองรอบข้างที่เหมือนห้องพักโรงพยาบาลแล้วค่อย ๆ เหลือบมองข้างเตียงมีธีรภพนั่งฟุบหน้าหลับอยู่ข้างเตียงโดยที่มือหนาจับมือเธอไว้

“คุณธีคะ คุณธี”

ธีรภพสะดุ้งตื่นหันมองไอลดาทันทีพอเห็นว่าเธอตื่นแล้วก็รีบลุกขึ้นยกหลังมือแตะหน้าผากมนว่ายังร้อนอยู่ไหม

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ดีขึ้นแล้วค่ะ คุณธีพาลดามาหาหมอตอนไหนคะ?”

“เย็นเมื่อวาน เธอไข้ขึ้นสูงจนไม่ได้สติ”

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ”

“ทีหลังก็ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกันอย่าให้คนอื่นเขาต้องลำบาก”

“ค่ะ” ไอลดายิ้มหวานแม้คำพูดจะแล้งน้ำใจแต่ก็ยังพามาส่งโรงพยาบาลและนั่งเฝ้าจนถึงเช้า

“ไม่ต้องยิ้มเลย คุณย่าฝากให้ดูแลหรอกนะไม่งั้นปล่อยให้นอนป่วยตายอยู่บนเกาะจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้ากันอีก” เสียงทุ้มแข็งขึ้นแสร้งพูดแก้เขิน ก่อนจะลุกเดินหนีไปเรียกพยาบาลให้มาดูอาการของเธอแล้วพากลับไปที่เกาะ

ธีรภพพาไอลดากลับมาพักที่กระท่อม สองสามวันมานี้เขาไม่ได้ออกไปทำงาน เพราะคอยดูแลเช็ดตัวหาอาหารมาให้เธอกิน ไอลดาที่ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงยังไม่หายดีก็รู้สึกเกรงใจขอบคุณเขาทุกครั้งเขาคอยดูแลให้เธอ จนอาการเธอดีขึ้นเลยออกไปทำงานหลังห่างหายมาหลายวัน

ไอลดาอยู่บนเกาะฟาร์มมุกเกือบสองอาทิตย์ ธีรภพพูดกับไอลดามากขึ้นแม้จะยังเหน็บแนมจิกกัดอยู่บ้างแต่ความสัมพันธ์ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน