บทที่ 4 จบตอน

“ถ้างั้นแก้วนี้ฉันดื่มเองถ้ามันจะทำให้พวกนายคิดได้บ้างว่าทำเรื่องน่าอายที่แกล้งได้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่เขาไม่ได้มีเหมือนพวกนาย” ว่าแล้วเครื่องดื่มสีสวยแต่รสชาติฝืดเฝื่อนไม่คุ้นลิ้นก็ไหลลงสู่ลำคอแกร่งจนหมดแก้ว แล้วอุ้มร่างบางของอโนมาซึ่งล้มพับไปแล้วในอ้อมแขนของเขา รัชชานนท์เดินดุ่มๆ ไปที่รถแล้วจัดแจงพาร่างบางเข้าไปนั่งก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องออกไป เมื่อภูริตากับมิรันตีเห็นว่ารถของรัชชานนท์กำลังจะขับเคลื่อนออกไปต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะทุกอย่างเริ่มจะผิดแผนและส่อเค้าความวุ่นวาย ภูริตาก็รีบวิ่งไปดักหน้ารถยนต์คันหรูทันที

“นนท์ นนท์คะ จะพาแม่นี่ไปไหนน่ะ ลงมาก่อนค่ะ เดี๋ยวริต้าช่วยดูให้นะคะ” เธอเคาะกระจกรถเบาๆ หวังจะหยุดชายหนุ่มที่แอบรักหนักหนาไม่ให้ไปกับมารหัวใจ

“ถอยไปริต้าเดี๋ยวจะหาว่าผมใจร้าย” เขาเอ่ยเสียงเครียดเพราะเริ่มจะรู้สึกว่าร่างกายมีปฏิกิริยาที่แปลกไปจากเดิม

“ไม่ค่ะนนท์ต้องลงมาก่อนเดี๋ยวริต้าให้คนขับรถไปส่งอ้อนเอง”

“ไม่ต้อง ถอยไปริต้าผมรู้ว่าคุณไม่ได้หวังดีสักเท่าไหร่ อย่าให้ผมต้องพูดประจานผู้หญิงเลยนะ ถอยออกไปก่อนที่ผมจะไม่อยากมองหน้าคุณอีก...ตลอดชีวิต” คราวนี้เสียงเริ่มขุ่นเขาจงใจเน้นคำว่า ตลอดชีวิต ใส่ใบหน้างามที่ซีดเผือดของภูริตาที่ตอนนี้นิ่งงันด้วยความคาดไม่ถึง

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงก่ำเพราะความโกรธและความร้อนรุ่มที่เริ่มแผ่กระจายตามร่างกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองกำลังเจอเรื่องยุ่งยากเข้าให้แล้ว และเขาจะผ่านมันไปได้หรือไม่ในคืนนี้...

ร่างบางที่อ่อนแรงสะลึมสะลือเพราะอาการแพ้แอลกอฮอล์เริ่มรู้สึกตัวเพราะแรงกระชากของรถซึ่งกระตุกเล็กน้อย เปลือกตาบางพยามยามลืมตามองหน้าชายหนุ่มซึ่งเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพราวและแรงหายใจหอบถี่ราวกับว่าเพิ่งวิ่งมาจากที่ๆ ไกลแสนไกล

“นนท์ เป็นอะไรรึเปล่า ท่าทางนนท์แย่จัง”

“ไม่เป็นไร อ้อนนอนเถอะถึงบ้านแล้วนนท์จะปลุก”

“แต่นนท์ดูแย่มากเลย ยังไงแวะคอนโดนนท์ก่อนมั้ย ถ้าขับรถต่อไปคงไมถึงบ้านทั้งสองคน” เธอไว้ใจเขาจึงบอกไปอย่างนั้นเพราะตลอดเวลารัชชานนท์เป็นสุภาพบุรุษเสมอ แต่วันนี้มันต่างออกไปแต่สาวน้อยก็มิอาจรู้ได้ว่าค่ำคืนนี้เธอต้องเจอกับสิ่งใด

“นะ นนท์ อ้อนกลัวท่าทางนนท์แย่มากเลย”

“อ้อนไม่รู้หรอกว่าหากนนท์แวะคอนโด อ้อนต้องเจอสิ่งที่น่ากลัวกว่า” เขากัดฟันบอกสาวน้อยที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่

“อ้อนไม่รู้หรอกว่านนท์พยายามทำเพื่ออ้อน”

“ไม่หรอกนนท์ ตอนนี้ฝนทำท่าว่าจะตกแล้วนนท์ก็เป็นแบบนี้จะให้อ้อนไว้ใจอะไรได้ แล้วนนท์เป็นอะไรไปคะ” สาวน้อยพยายามพยุงกายเอื้อมมือมาแตะแขนแกร่งและรับรู้ได้ถึงแรงกระตุกของคนที่นั่งเหงื่อโทรมกาย “นนท์...เป็นอะไร?”

“อย่าแตะตัวนนท์ อ้อนถอยไปห่างๆ!” เขากระชากเสียงมองเธอตาขวาง

“เกิดอะไรบางอย่างกับนนท์ใช่มั้ย?”

“ใช่...นนท์กำลังจะคลั่งอ้อนไม่เข้าใจหรอก” ใช่...อโนมาไม่มีวันเข้าใจและไม่มีวันรู้ว่าอสูรร้ายที่ซ่อนอยู่ในตัวเขากำลังจะออกมา กำลังจะแสดงตัวตนที่น่ากลัวและน่าขยะแขยงยิ่งนักชายหนุ่มคิดอย่างหดหู่

“โธ่นนท์ ถ้าอ้อนช่วยได้ก็ให้อ้อนช่วยเถอะ นะ...”

“อ้อน นนท์ถูกวางยา มันเป็นยาปลุกอารมณ์อย่างว่าและตอนนี้นนท์ต้องการปลดปล่อย...อ้อนเข้าใจใช่ไหม ว่าเพราะอะไรนนท์ถึงไม่อยากให้อ้อนเข้ามาใกล้ และต้องไปส่งอ้อนที่บ้านให้เร็วที่สุด”

“ไม่จริงใช่มั้ย” สาวน้อยส่ายหน้าจนผมสลวยกระจาย

“แล้วต้องทำไง นนท์ถึงจะหาย”

“อ้อนอย่าถามได้มั้ย เพราะนนท์ไม่มีวันทำอย่างนั้น”

“แต่นนท์คะ ยังไงก็แวะคอนโดนนท์ก่อนละกัน ขืนฝืนร่างกายไปแบบนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่”

“...” ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากที่แห้งผากแต่รัชชานนท์ก็ยอมเลี้ยวรถเข้าคอนโดหรู ที่ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของอยู่และมันก็เป็นทางผ่านก่อนไปบ้านสวนของอรุณนารีเพื่อนรักของอโนมาเพราะอโนมานั้นย้ายเข้าไปอาศัยอยู่บ้านเดียวกับเพื่อนรักได้เกือบปีแล้ว

เมื่อรถจอดสนิทร่างบางพยายามลงจากรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูรถอีกด้านเพื่อพยุงร่างสูงที่ตอนนี้เริ่มทุรนทุรายเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์รุนแรงขึ้นแต่รัชชานนท์ก็พยายามฝืนจนใบหน้าหล่อเหลาเหยเกแดงสลับซีดจนน่ากลัว

“อ้อนถอยไป ไม่ต้องยุ่งแล้วถ้าเป็นไปได้อย่าเข้าใกล้นนท์เป็นอันขาด เข้าใจมั้ย!”

ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้มแล้วพยายามกดหมายเลขชั้นที่ตนเองพักอยู่อย่างทุลักทุเล อโนมาค่อยๆ เดินตามร่างสูงที่โงนเงนกอดตัวเองพลางรูดการ์ดห้องพักมือไม้สั่น เมื่อสามารถเข้าห้องพักได้เขาก็ถลันเข้าห้องน้ำทันทีเพื่อใช้น้ำเย็นๆ ดับความร้อนรุ่มที่สุมอยู่ในอก

“นนท์ นนท์ เป็นไรมากมั้ย”

อโนมาเคาะประตูห้องน้ำอย่างอ่อนแรง แต่คนในห้องน้ำกลับเงียบจนน่าใจหายแล้วจู่ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออกโดยไม่ทันตั้งตัวร่างบางที่ยืนพิงประตูอยู่เซถลาเข้าไปนอนแผ่อยู่บนพื้นห้องน้ำที่เปียกลื่นและเย็นเฉียบ

“ฮึ! นังแพศยาในที่สุดก็ทนไม่ไหวสินะ ถึงได้แล่นมาที่นี่ อยากมีผัวจนตัวสั่นล่ะสิ”

เสียงแหบห้าวเอ่ยกระด้างพร้อมกับมือหนาคว้าไหล่มนกระชากอย่างแรงจนร่างบางปลิวถลากระแทกกับอกแกร่งจนรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก อโนมาได้แต่นิ่งงันอย่างตกใจและคาดไม่ถึงกับเหตุการณ์ที่ได้เจอทำได้เพียงแค่มองชายหนุ่มที่มีดวงตาแดงฉานด้วยอารมณ์หลากหลายจนแยกแทบไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน รักใคร่หรือคลั่งแค้น แววตาลุกโชนดูกราดเกรี้ยวน่าหวาดกลัวต่างจากชายหนุ่มที่แสนสุภาพและอ่อนโยนของรัชชานนท์ ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรร่างที่อ่อนแรงอยู่แล้วก็ถูกกระชากอย่างไม่ปราณีจากเทพบุตรซึ่งกลายร่างเป็นซาตาน เขาจับร่างเล็กๆ ของเธอโยนโครมลงบนเตียงแล้วทาบทับลงมาอย่างไร้ซึ่งความอ่อนโยน มือหนาฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างบางอย่างไม่สนใจว่ามันจะขาดหรือร่างที่อยู่เบื้องล่างได้รับความเจ็บปวดเพียงใดยามมือร้อนๆ นั่นโลมลูบอย่างหยาบคาย ปากร้อนผ่าวบดขยี้ปากบางสวยอย่างไร้ความปราณีบดขยี้ราวจะให้มอดไหม้จนรับรู้ถึงความเค็มปร่าทั้งจากน้ำตาและเลือดในริมฝีปากบาง

“นนท์ นนท์หยุดเถอะ...นี่อ้อนนะนนท์ นนท์ได้โปรดหยุด นนท์ หยุดซะทีนี่อ้อนนะ”

แม้จะเจ็บน้ำตาร่วงจากการกระทำที่แสนอุกอาจโหดร้ายแต่สติที่ลางเลือนบอกเธอว่าเขาทำไปเพราะขาดสติเธอต้องช่วยเขาทั้งที่ตัวเองเจ็บร้าวระบมแต่ชายหนุ่มที่เคลื่อนไหวอยู่บนร่างหาได้ใส่ใจไม่

“แกอยากนักใช่มั้ยทนไม่ได้ถึงกับร้องขอเลยรึ...ได้ฉันจะจัดให้หนักเลย ฮ่าๆๆ”

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิมฝ่ามือหนาฟาดลงบนใบหน้าหวานเต็มแรงจนหน้าหันรอยฝ่ามือแดงๆ ปรากฏทันทีบนหน้าสวย อโนมาตกใจจากการกระทำนั้นแทบสิ้นสติ แม้สติลางเลือนแต่เธอมั่นใจว่าเห็นแววตาที่แวบหนึ่งส่งมาอย่างรู้สึกผิดและเจ็บปวดจากรัชชานนท์เหมือนว่าเขากำลังต่อสู้กับอารมณ์ที่โหดร้ายของตัวเอง แม้มันจะเป็นแค่ชั่วแวบเดียวก็ตาม แล้วร่างกายที่อ่อนแอกว่าก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ร่างบางนิ่งสนิทไร้สติก่อนที่จะได้รับรู้ถึงความอัปยศและเจ็บร้าวของร่างสาวที่ถูกฟอนเฟ้นอย่างหยาบคาย บ้าคลั่งด้วยอารมณ์ของอสูรร้าย ย่ำยีหญิงสาวอันเป็นที่รักของตัวเองอย่างไม่น่าให้อภัย...