บทที่ 5

ร่างสูงคลุ้มคลั่งถาโถมใส่ร่างบางที่แน่นิ่งเริ่มได้สติหลังจากได้ปลดปล่อยความทรมานที่ร้อนรุ่มนั้นออกไป... ความรู้สึกอดสู เสียใจ กับการกระทำของตนเองไหลบ่าเข้าเกาะกุมหัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี

รัชชานนท์ผละจากร่างบางอย่างรู้สึกผิด น้ำตาลูกผู้ชายไหลหลั่งเมื่อเห็นสภาพยับเยินของอโนมาซึ่งตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าความอ่อนหวานสดใส ตามร่างกายเหมือนถูกสัตว์ร้ายขย้ำ เพราะมันทั้งเขียวช้ำและมีบาดแผลเล็กๆ จากคมเล็บและรอยฟันขบกัด คราบเลือดเกรอะกรังและแปดเปื้อนบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตาทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือความจริงที่แสนโหดร้าย... ด้วยเขาเองที่เป็นผู้กระทำ

“โธ่...อ้อน นนท์ขอโทษ นนท์ช่างเลวร้ายเหลืเกิน เลวมาก อ้อน...อ้อน” ชายหนุ่มไล้แก้มช้ำเบาๆ ปัดปอยผมนุ่มที่ปิดใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยนราวกับจะถ่ายทอดความรักทั้งหมดที่มีขออภัยในสิ่งที่ได้ทำลงไปแต่เธอคงไม่สามารถรับรู้ได้ในตอนนี้...

แสงแดดยามอรุณรุ่งส่องสว่างทั่วท้องฟ้า แสงสายอ่อนๆ ลอดผ่านม่านสวยส่งผลให้ร่างบางที่นอนอ่อนล้าหลับไหลอยู่บนเตียงกว้างถึงสองวันนั้นขยับตัวอย่างงัวเงีย แต่เพียงขยับน้อยนิดความเจ็บร้าวของร่างกายก็ฟ้องว่าร่างกายนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

“โอ๊ย...” เสียงหวานแหบพร่าอย่างเจ็บปวดส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาที่ฟุบอยู่ข้างเตียงผุดลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือหนาประคองร่างบางอย่างห่วงใย

“อ้อนเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม”

“นนท์...น้ำ...หิวน้ำ...”

“อ้อนอยากดื่มน้ำใช่ไหม รอแป๊บนึงนะ” ร่างสูงผละไปอย่างรวดเร็วและกลับมาพร้อมน้ำสะอาดแล้วประคองร่างบางให้ดื่มน้ำอย่างอ่อนโยน

“ค่อยๆ ดื่มนะจ๊ะ” เสียงนั้นปลอบประโลมเอาใจจนคนฟังน้ำตาซึม รัชชานนท์คนเดิมกลับมาแล้ว...

“นนท์ นนท์เป็นอะไรมากมั้ย?” พอมีเรี่ยวแรงและได้ดื่มน้ำบรรเทาอาการคอแห้งเพราะเธอหลับไปถึงสองวันเต็มๆ คำถามแรกของเธอก็ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลอย่างน่าละอาย

“โธ่...อ้อน” เสียงห้าวสั่นสะท้านอย่างอดสู นี่ขนาดเธอเป็นฝ่ายถูกเขากระทำย่ำยีแต่เธอกลับถามไถ่เขาอย่างห่วงใยไม่มีแววของความโกรธเกรี้ยวใส่เขาเลยสักนิด

“นนท์เป็นอะไรไป นนท์หายรึยัง นนท์อย่าเป็นแบบนั้นอีกนะอ้อนกลัว”

“ไม่...อ้อน นนท์จะไม่มีวันทำร้ายอ้อนแบบนั้นอีกแล้ว นนท์ขอโทษ อ้อน นนท์...” ชายหนุ่มโถมตัวกอดเธอด้วยความรักล้นหัวใจ ร่างสูงที่สะท้านด้วยแรงสะอื้นอย่างห้ามไม่อยู่ อโนมาลูบแผ่นหลังกว้างอย่างปลอบประโลม

“อ้อนไม่เป็นไรแล้วนนท์ มันผ่านไปแล้ว”

“นนท์น่าจะต้องพูดคำนี้มากกว่านะ” เขาบอกเสียงพร่ากอดร่างบางแน่น”

“นนท์ มันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมอยู่ๆ นนท์ถึงได้เป็นแบบเมื่อคืนแล้วนนท์ถูกวางยาได้ยังไง” อโนมาถามอย่างคนที่มีสติและมีเหตุผล เธอไม่ใช่คน เธอไม่โวยวายร้องไห้เสียสติหรือคร่ำครวญเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ใช่ว่าจะไม่เสียใจกับสิ่งที่เสียไปแต่เธอเป็นคนมีเหตุผลเพียงพอ และเข้าใจสถานการณ์ที่เป็นไปเกินกว่าจะคร่ำครวญถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้วเพราะรู้ว่ามันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ต่างหาก

“ต้องมีสักคนตั้งใจทำให้เกิดเรื่องบัดสีนี้ และมันต้องรับผิดชอบ”

“นนท์รู้หรือว่าใครและมีเจตนาอะไร”

“รู้สิอ้อน จะมีใคร ก็แก้วเหล้าแก้วสุดท้ายที่นนท์ดื่มมันมาจากมือของ แววตาบางอย่างที่เขามองอ้อนมันไม่ธรรมดามันมีแววประหลาดๆ ที่ไม่ค่อยหวังดี”

“แต่พี่มิรันเขาไม่มีเรื่องอะไรกับอ้อน เขาจะทำแบบนั้นทำไม”

“อ้อน มิรันตีเขาเป็นอดีตพี่สะใภ้ของริต้าแล้วเขาก็สนิทกันมาก”

“แล้วมันเกี่ยวกับอ้อนตรงไหน” สาวน้อยฉงนใจเพราะไม่เห็นว่าเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับเธอตรงไหนแม้เธอจะรู้จักกับมิรันตีมาก่อน แต่เมื่อมิรันตีทำท่าเหมือนไม่อยากรู้จักหรือเสวนากับเธอ เธอจึงไม่แสดงอาการหรือพูดอะไรออกมา

“มันไม่เกี่ยวแน่ ถ้าริต้าเขาไม่ได้รักนนท์” ชายหนุ่มบอกเสียงเครียดและเอื้อมมือหนามาปัดปอยผมนุ่มออกจากวงหน้าหวานที่บวมช้ำจากฝีมือของเขายิ่งเห็นใบหน้าหวานบวมช้ำเขายิ่งเกลียดตัวเองนัก

“ริต้าเขาบอกกับนนท์ว่าเขารักนนท์ และเขายังพูดทำนองว่าเขาจะไม่ยอมเสียนนท์ให้ใครเขาบอกว่าอ้อนไม่ได้แสนดีอ่อนหวานอย่างที่เห็นแต่เป็นสาวร่านรักนอนกับใครไม่เลือก” ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาที่รื้นนัยน์ตาสวยโศกแผ่วเบา

“แต่นนท์รู้ว่ามันไม่ใช่ แม้นนท์จะขาดสติแต่นนท์รู้ว่าอ้อนเป็นของนนท์คนเดียว คนเดียวเท่านั้น”

“นนท์...” สาวน้อยเอ่ยเสียงแผ่วกอดกระชับวงแขนรัดร่างสูงแนบแน่น ชายหนุ่มลูบผมสลวยอย่างปลอบโยน เขารู้ว่าเขาได้ทำร้ายร่างกายและจิตใจที่บริสุทธิ์ผุดผ่องนี้อย่างโหดร้ายเพราะขาดสติไม่สามารถควบคุมอารมณ์ดิบเถื่อนที่เกาะกินในใจ และเป็นมุมอันมืดบอดของเขามานานและมันก็หายไปช่วงหนึ่งตลอดเวลาที่เขาได้รู้จักสาวน้อยนามว่าอโนมา จวบจนเมื่อคืนอสูรร้ายตัวนั้นมันได้กลับมาสิงสู่จิตใจเขาอีกครั้ง จนทำร้ายคนที่รักอย่างน่าอดสู ในคืนนั้เขารีบโทรบอกมารดแล้วรีบพาแพทย์ประจำตระกูลมาดูอาการของเธอ

“และนนท์คิดว่าคนที่วางแผนนี้น่าจะต้องการทำร้ายอ้อนมากกว่าเพื่อจะทำให้อ้อนเป็นอย่างที่เขาพูด แต่บังเอิญคนที่ดื่มเหล้าแก้วนั้นเป็นนนท์ และคนที่พาอ้อนออกมาจากที่นั่นเป็นนนท์ และคนที่ทำร้ายอ้อนก็เป็นนนท์เหมือนกัน...ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะนนท์เป็นต้นเหตุ” เขาเอ่ยเสียงเศร้าหมอง

“ไม่เลยนนท์ทุกอย่างมันเป็นแค่ความผิดที่เราไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องคิดมากนะ ถือเสียว่ามันไม่เคยเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นเราไม่มีอะไรต้องคิดมากเลย เห็นมั้ยอ้อนดีขึ้นแล้ว” รัชชานนท์มองสาวน้อยตรงหน้าที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนด้วยความรู้สึกที่รักเธอมากขึ้น อโนมามองทุกอย่างในแง่ดีเสมอ สงบและมีเหตุผลไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะเห็นเธอกราดเกรี้ยวโวยวายอโนมาใจเย็นและมีเหตุผลเสมอ นี่คือสิ่งสำคัญที่ทำให้เขารักเธอสุดหัวใจแต่เขาก็ได้ทำลายเธอเสียย่อยยับ

“เดี๋ยวสักพักแมงปอกับน้ำจะมาพร้อมคุณแม่” เขาเอ่ยเรียบๆ

“เรื่องของเรานนท์บอกคุณแม่และแมงปอกับเนตรด้วย”