05 จะยอมบอกที่อยู่หรือจะเอากับลูกน้องของฉัน?

05 จะยอมบอกที่อยู่หรือจะเอากับลูกน้องของฉัน?

“นี่เราอยู่ที่ไหน” พอลับร่างของชายร่างสูง บัวบูชายังคงอยู่ในอาการสั่นและหวาดผวา เหมือนวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว เธอยังจำภาพที่ชายคนนั้นเล็งปลายกระบอกปืนมาที่ตนได้อยู่เลย

ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะจิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้ ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆ แถมยังล่ามโซ่ไว้อย่างกับเธอไม่ใช่คน ไม่มีจิตใจ ไม่มีความรู้สึก

บัวบูชายกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ลากสังขารของตัวเองไปที่หน้าต่างเพื่อหาทางหนี ด้วยความที่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนทำให้เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ถ้าให้เดา น่าจะอยู่บนเกาะ เพราะได้ยินเสียงคลื่นทะเล

หญิงสาวพยายามดึงข้อเท้าออกจากโซ่ แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะโซ่รัดแน่นเหลือเกิน มีแต่จะทำให้เจ็บตัวเปล่าๆ หากเธอสามารถปลดพันธนาการได้ ก็น่าจะปีนลงจากหน้าต่างได้สบาย

“ให้ตายเถอะ ฮึก!” เธอพยายามปลดพันธนาการออกจนข้อเท้าเป็นแผลถลอก มีเลือดไหลซึม “หรือเราต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆ”

บัวบูชานึกเป็นห่วงพี่ชายขึ้นมาทันใด หากมันหาตัวเขาเจอ พี่ชายของเธอต้องแย่แน่ๆ ขนาดผู้หญิงตัวเล็กๆมันยังทำร้ายได้ลงคอ ถึงขั้นจะยิงกันให้ตายทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ผู้ชายคนนี้คงเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ หน้าตาของเขาก็คงอัปลักษณ์ไม่ต่างจากจิตใจ ถึงพยายามไม่ให้เธอเห็นหน้า

ด้วยความเหนื่อยบวกกับความอ่อนเพลีย ทำให้บัวบูชาผล่อยหลับไปในสภาพนั่งพิงผนังห้องหลับ ใบหน้าเนียนสวยมีคราบน้ำตาแห้งเกรอะเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าจนดูมอมแมม ไม่น่าดู

กระทั่งช่วงเช้าตรู่…ประตูบานเก่าถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง ตามด้วยเสียงฝีเท้าหนักของชายร่างสูงที่เดินเข้ามาพร้อมกับถังน้ำที่มีน้ำอยู่เต็ม ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มทันทีเมื่อเห็นร่องรอยของการดึงโซ่ออกจากข้อเท้า คงคิดหาทางหนีสินะ แต่ต่อให้เธอจะปลดโซ่ได้ ก็ใช่ว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ เพราะที่นี่คือเกาะที่ห่างไกลจากผู้คนและมันก็คือแหล่งเก็บอาวุธสงครามของเขานั่นเอง

เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กมากขึ้นก่อนจะใช้เท้าสะกิดเขี่ยเพื่อปลุกให้เธอตื่น แต่ทำอย่างไรก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาสักที น้ำในถังถูกสาดไปที่ร่างอย่างแรงจนคนนอนหลับสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

“ว้ายย!! แค้ก!แค้ก!” บัวบูชารีบปาดน้ำออกจากใบหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นทันที ก็พบกับชายร่างสูงคนเดิมที่เข้ามาในยามเช้าตรู่ “คุณ!”

เธอรู้สึกหนาวจนต้องยกมือกอดอก และพบว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกจนแนบลู่ไปกับลำตัว ทำให้เห็นสัดส่วนของร่างกายชัดเจนขึ้น

“โทษทีที่มาปลุกตอนเช้า ไม่คิดว่าเธอจะตื่นสายขนาดนี้” เขาวางถังน้ำลงแล้วก้าวเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก บัวบูชากลัวจนตัวสั่น ขยับร่างหนีซาตานร้ายกระทั่งจนมุม

“คะ…คุณต้องการอะไรอีก”

“ต้องการให้เธอบอกที่อยู่ของพี่ชาย”

“ฉันไม่รู้ ถ้ารู้ก็คงบอกไปนานแล้ว”

“เธอไม่กลัวตายเลยใช่ไหม” เขาย่อเข่าลงนั่งยองๆ ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าหมับเข้าที่ปลายคงมนแล้วกระชากใบหน้าของเธอให้หันกลับมา บัวบูชาจึงอาศัยจังหวะนี้สำรวจใบหน้าของชายคนดังกล่าว แต่ด้วยความที่ยังมืดสลัวทำให้เธอเห็นหน้าของเขาไม่ชัด

“ยังไงคุณก็ฆ่าฉันอยู่แล้ว งั้นก็ทำเลยสิ ทำเลย!” เธอท้าทาย สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยือกเย็นดังออกมาจากลำคอของเขา ราวกับว่ากำลังชอบใจที่ถูกท้าทาย

“อย่ามาร้องขอชีวิตก็แล้วกัน” เขาเคลื่อนมือไปด้านหลังท้ายทอยแล้วกระชากผมของเธออย่างแรงจนหน้าหงาย ก่อนที่ปลายกระบอกปืนจะจิ้มเข้าที่ขมับ บัวบูชาหลับตาปี๋ กัดริมฝีปากสั่นระริก ข่มความกลัวเอาไว้ “…น่าเสียดาย ที่เธอคงไม่มีโอกาสได้เจอไอ้พี่ชายหน้าโง่”

“คะ…คุณหมายความว่ายังไง” บัวบูชาน้ำตาไหลอาบใบหน้าทันทีที่เขาพูดถึงพี่ชาย

“ฉันคิดว่าอีกไม่นาน คงเจอตัวมัน”

“อย่าทำอะไรเขาเด็ดขาด สัญญาสิว่าถ้าฆ่าฉันแล้ว…ฮึก….คุณจะไม่ทำอะไรเขา”

“นี่เธอกำลังอ้อนวอนใครอยู่รู้ตัวบ้างไหม คนที่ฉันอยากฆ่าคือมัน….ไม่ใช่เธอ”

“ถ้างั้นก็ฆ่าฉัน แล้วปล่อยพี่ชายฉันไป”

“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เพราะฉันมีวิธีที่จะทำให้เธอ…ยอมบอกที่อยู่ของมัน” เขาเก็บปืนกระบอกนั้นไว้ที่เดิม ก่อนที่ใบหน้าจะเคลื่อนเข้ามากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “อยากรู้ใช่ไหมว่าฉันจะทำอะไร”

“คะ…คุณจะทำอะไร” ประโยคนั้นทำให้บัวบูชาเกิดความกลัวขึ้นมาอีกครั้ง กลัวจนแทบเสียสติ

“หน้าห้องมีลูกน้องของฉันประมาณ 20 คน เธอไหวใช่ไหม”

“หมายความว่ายังไง นะ…นี่คุณจะทำอะไร!”

“พวกลูกน้องฉันมันแทบไม่เจอผู้หญิงมานานแล้ว เธอก็น่าจะพอแก้ขัดได้บ้าง”

“ไม่!! อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ ขอร้อง ฮึก!” บัวบูชายกมือไหว้ ร้องขอชีวิตทั้งน้ำตา “ฆ่าฉันเลย แต่อย่าทำแบบนี้ ฮื้อๆๆ”

“ฆ่าเธอไปเลยมันก็หมดสนุกสิ อย่างน้อยเธอก็ทำให้พวกลูกน้องฉัน....หายอดอยากก่อนตาย”

“คนเลว!! คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า ฉันไปทำอะไรให้คุณนักหนา ฮื้อๆๆ”

“ถ้าเธอไม่ยอมบอกที่อยู่ของมัน รับรองว่าคืนนี้…เธอได้เป็นทาสบำเรอกามของไอ้พวกลูกน้องฉันแน่นอน”

“บอกแล้วว่าฉันไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ต่อให้คุณยิงฉันให้ตาย ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่รู้ ฮึก!”

“ถ้างั้นคงไม่ต้องพูดอะไรมากแล้วแหละ ลูกน้องของฉันพร้อมแล้ว” เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมเดินไปบอกลูกน้องให้เตรียมตัวชิมรสแม่กวางสาว แต่ทันใดนั้นเธอก็คลานเข้ามากอดขาของเขาเอาไว้ ร้องไห้สะอื้นราวกับใจจะขาด หวังให้เขาเห็นใจ

“ได้โปรด…อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ ฮื้อๆๆ จะฆ่าฉันเลยก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้ ฉันกลัว”

เธอกอดขาของเขาแน่นขึ้นทำให้หน้าอกอวบใหญ่สองเต้า เสียดสีกับท่อนขาจนเกิดอาการร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เขารีบชักเท้าหนี

“ฉันทำให้เธอกลัวได้มากกว่านี้ ถ้ายังไม่ยอมบอกที่อยู่ของมัน”

“ฉันสาบานว่าไม่รู้จริงๆ พี่ชายฉันไม่ได้บอกว่าไปไหน ฉันพยายามถามแล้ว แต่เขาไม่ยอมบอก”

ร่างสูงนิ่งไปสักพักเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่อะไรก็หยุดความคิดอันชั่วร้ายของเขาไม่ได้อยู่ดี

“งั้นเธอก็คงหมดประโยชน์แล้วจริงๆ แต่ฉันไม่ยอมให้เธอตายฟรีหรอก” เขาก้มลงปลดพันธนาการออกจากขาเตียงแล้วออกแรงกระชากโซ่ตรวน ให้เธอเดินตามออกไป บัวบูชาดิ้นสู้สุดชีวิตเพราะรู้ดีกว่าเขาจะพาเธอไปไหน

จะฆ่าเธอยังไงก็ได้ แต่อย่าทรมานกันด้วยวิธีนี้เลย

“ไม่!! ฉันไม่ไป ปล่อยนะไอ้ชั่ว…ปล่อย!!” เธอดิ้นรนหนักขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งชายคนนั้นเอื้อมมือไปเปิดประตู ทำให้เห็นชายฉกรรจ์จำนวนหลายคนยืนรออยู่ด้วยสีหน้าหื่นกระหาย “กรี๊ดด!! อย่าทำแบบนี้ ฉันกลัวแล้ว อย่าทำฉัน....อย่าทำ!....”

เธอกรีดร้องออกมาด้วยความกลัวสุดชีวิต ถูกดึงทึงออกไปจากห้องและกำลังจะถึงตัวพวกมัน สติสัมปชัญญะที่รู้ถึงความกลัวสุดขีดทำให้เธอถึงกับเป็นลมล้มพับ ร่างเล็กหล่นกระแทกพื้นก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป

...ภาวนาขอให้จากโลกนี้ไปโดยไม่ฟื้นขึ้นมาเจอภาพอันแสนโหดร้าย

-----------