03 ลักพาตัว

03 ลักพาตัว

@The lego caf'e

บัวบูชาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เพื่อนร่วมงานฟัง เพราะเธอรู้สึกไม่สบายใจที่พี่ชายหายไปนานถึงสองเดือนโดยไม่ติดต่อกลับมา แถมยังไม่บอกที่อยู่ว่าไปอยู่ที่ไหน อย่างน้อยก็น่าจะโทรหากันบ้าง เธอจะได้สบายใจกว่านี้

“ฉันเป็นห่วงพี่ทัชจังเลยชบา นี่ก็ผ่านมาตั้งสองเดือนแล้ว ทำไมพี่ชายฉันยังไม่ติดต่อกลับมาสักที” บัวบูชาพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เป็นห่วงพี่ชายจับใจ กลัวจะเป็นอะไรไป

“หายไปนานถึงสองเดือนเลยหรอ ฉันว่ามันแปลกๆนะบัว หรือพี่ชายของเธอกำลังหนีอะไรอยู่”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถามอะไรไปก็ไม่ยอมบอก หายไปไหนฉันยังไม่รู้เลย ปกติพี่ทัชไม่เคยหายไปนานขนาดนี้”

“พี่ชายของเธอ…เอ่อ…ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคดียาเสพติดใช่ไหม แบบว่า…หนีการไล่ล่าของพวกเอเย่นอะไรประมาณนี้ เพราะเท่าที่ได้ยินมา พวกค้ายาม้ามันชอบฆ่าตัดตอน”

“ไม่น่าใช่นะ พี่ทัชไม่มีทางเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดแน่นอน” สิ่งที่ชบาแก้วพูดทำให้บัวบูชาเริ่มคิด ทัชการชอบออกไปทำงานนอกสถานที่ บางครั้งก็หายจากบ้านไปหลายอาทิตย์ และชอบให้เหตุผลว่าไปส่งของให้เจ้านายที่ต่างจังหวัด แต่เธอก็ไม่เคยสงสัยว่าพี่ชายไปทำอะไร เพราะช่วงสองสามปีมานี้ เธอมีเงินใช้ไม่ขาดมือ ไม่ต้องกินอดๆอยากๆเหมือนเมื่อก่อน พอถามก็บอกว่าเจ้านายชอบให้โบนัส ซึ่งพอมาคิดๆดู พักหลังๆพี่ชายของเธอดูแปลกๆไป แต่เขาก็ไม่เคยหายจากบ้านไปนานขนาดนี้

“แล้วเธอจะเชื่อใจได้ยังไง บางทีพี่ทัชอาจจะไม่กล้าบอกเธอก็ได้นะ”

“ฉันมั่นใจว่าพี่ทัชไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน ฉันเชื่อ” บัวบูชาพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจในตัวของพี่ชาย ทั้งๆที่ความจริงเริ่มหวาดหวั่น กลัวว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

“แต่เธอบอกฉันว่าพี่ชายชอบหายออกไปจากบ้านไม่ใช่หรอ แล้วเข้าหายไปไหนล่ะ เธอรู้หรือเปล่า”

“ปะ…ไปส่งของให้เจ้านาย”

“นั่นไง ของที่ว่าคือยาบ้าหรือเปล่า ทำตัวลึกลับแบบนั้น ฉันว่ามีอยู่เรื่องเดียว ถ้าไม่หนี อาจจะโดนฆ่าตัดตอนก็ได้”

“ไม่จริง” บัวบูชายกมือกุมขมับด้วยความตึงเครียด ไม่อยากจะคิดเลยว่าพี่ชายของเธอเข้าไปพัวพันกับยาเสพติด ถึงว่า…พักหลังๆชอบทำตัวลึกลับแปลกๆ “ทำไมพี่ทัชทำแบบนี้”

“เอาน่าบัว เธออย่าคิดมากเลย ฉันว่าพี่ทัชเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว เดี๋ยวเขาก็กลับมา”

“แล้วถ้าพี่ชายฉันถูกฆ่าตายไปแล้วล่ะ ฉะ...ฉันจะอยู่กับใคร” บัวบูชาเอ่ยเสียงสั่นเครือ หยาดน้ำตาค่อยๆเอ่อคลอดวงตากลมโตชวนน่าสงสาร

หรือว่าพี่ชายของเธอตายไปแล้วจริงๆ แล้วหลังจากนี้เธอจะอยู่กับใคร ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อกับแม่ก็จากไปตั้งแต่เด็กๆ

“อย่าเพิ่งคิดมากเลยน่า บางทีพี่ทัชอาจจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ พี่ทัชไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก” ชบาแก้วดึงร่างเหน่งน้อยของเพื่อนสาวเข้ามาสวมกอด บัวบูชาเป็นคนที่น่าสงสารมาก ด้วยความที่เธอเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่เด็กๆ ทั้งชีวิตจึงมีแต่พี่ชาย หล่อนรู้ว่าเพื่อนขาดความอบอุ่นทางกายเพราะบัวบูชาไม่ค่อยสู้หน้าใคร เอาแต่เก็บตัวเงียบ ชีวิตไม่ได้มีสีสันเหมือนคนทั่วไปทั้งๆที่ก็หน้าตาสะสวยชนิดที่เป็นดาราได้สบาย แต่พอมีผู้ชายเข้ามาจีบ บัวบูชาร่างสั่นเหมือนคนหวาดกลัวจนผู้ชายพวกนั้นทำตัวไม่ถูกและไม่มีใครกล้าจีบเธออีกเลย ส่วนบัวบูชาเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจผู้ชายเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่หล่อนเองก็พยายามโน้มน้าวให้บัวบูชามีแฟน แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายชอบใครไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ

“ฉันจะทำยังไงดีชบา ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว” บัวบูชากอดร่างของเพื่อนสนิทไว้แนบแน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลรินด้วยความหวาดกลัว…กลัวว่าทัชกรจะจากโลกนี้ไปแล้ว กลัวว่าหลังจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“ฉันถึงได้บอกให้เธอรีบมีแฟนไง พี่ทัชไม่ได้อยู่กับเธอไปจนวันตายนะ เลิกทำตัวเหมือนกลัวผู้ชายแล้วหัดเปิดใจได้แล้ว ระวังจะขึ้นคานนะ”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่กล้า…คะ….คือว่าฉันกลัว”

“จะกลัวอะไรเล่า มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด ลองออกจากกรอบที่ตัวเองขีดไว้เถอะ แล้วเธอจะรู้ว่าโลกใบนี้มีอะไรที่น่าสนใจอีกเยอะ ชีวิตของเธอจะได้มีสีสันบ้าง” ชบาแก้วเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เคยมีความรัก ไม่เคยคลุกคลีกับผู้ชาย ไม่รู้ว่า…ความรักของชายหญิงเป็นยังไง” แม้กระทั่งตอนเรียน ทัชกรยังหาเงินส่งให้เธอเรียนโรงเรียนหญิงล้วนเลย พอเข้ามหาวิทยาลัย เธอก็เลือกเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเพราะอยากทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย นับว่าชีวิตนี้แทบไม่ได้สุงสิงกับผู้ชายเลยด้วยซ้ำ

“ไม่ลองไม่รู้นะ บางทีมันอาจจะดีก็ได้ เธอลองเปิดใจดู ความรักไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด” ชบาแก้วส่งยิ้มให้กำลังใจก่อนจะเอื้อมมือไปเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าของบัวบูชา หล่อนเสียดายความสวยของบัวบูชาที่ฟ้าประทานมาให้แต่ไม่ได้เอาออกมาใช้งาน หากหล่อนสวยขนาดนี้ คงแต่งตัวสวยๆออกไปเกาะเสี่ยรวยๆนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ตัวเองลำบากแบบนี้หรอก “เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกซะก่อน เธอโอเคใช่ไหมบัว”

“อืม ฉันโอเค” บัวบูชาพยักหน้ารับ ส่งยิ้มเศร้าๆให้เพื่อนทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ เพราะวันนี้รู้สึกใจหวิวแปลกๆ เป็นแบบนี้ทั้งวันราวกับว่ามีลางไม่ดี

หลังจากนั้นทั้งสองสาวก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ซึ่งบ้านของบัวบูชาอยู่แถวชานเมือง ต้องนั่งรถสองแถวไป ส่วนบ้านของชบาแก้วอยู่ไม่ไกลจากสถานที่ทำงานเท่าไหร่

และในระหว่างที่กำลังนั่งรอรถสองแถว จู่ๆก็มีฝนโปรยลงมาไม่ขาดสาย เมฆดำสนิทเคลื่อนเข้ามาบดบังแสงจากดวงอาทิตย์ ลมพัดกรรโชกแรงขึ้นเรื่อยๆ โชคดีที่ป้ายรถเมย์ยังพอหลบฝนพายุได้บ้าง

แต่บัวบูชาไม่มีทางรู้เลยว่าตอนนี้มีคนดักซุ่มรออยู่ด้านหลัง กระทั่งจังหวะไร้ผู้คน ชายฉกรรจ์จำนวนสามคนโผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้แล้วเข้าล็อคร่างของเธอทันที

พรึ้บบ!!

“กรี๊ดดด!!!...อุ๊บ!”

ไม่นานเสียงกรีดร้องก็หายเข้าไปในลำคอก่อนที่ผ้าเย็นจะโปะเข้าที่จมูกของเธอ แล้วทุกอย่างก็มืดดับไปในที่สุด

“ได้ตัวมาแล้วครับนาย” ลูกน้องสามคนอุ้มร่างอ่อนปลวกเปียกของหญิงสาวร่างเล็กมาที่รถตู้สีดำและบอกกับชายร่างสูงที่รออยู่บนรถอย่างใจเย็น

“เอาตัวขึ้นรถ!”

______________