ตอนที่ 4

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เซนตะโกนสั่งเสียงเข้มก่อนจะวิ่งตามร่างเล็กๆ ทว่าเพรียวลมของหญิงสาวไป “จับผู้หญิงคนนั้นมาให้ได้ ฉันอยากรู้ว่าเธอเข้ามาที่เกาะส่วนตัวของฉันได้ยังไง” เสียงห้าวตะโกนสั่งลูกน้องที่รีบกรูกันออกจากบ้านตามหาสาวร่างเล็กที่เมื่อกี้เห็นอยู่แวบๆ

แต่ยัยตัวเล็กก็คงไวเกินกว่าที่ผู้ชายกว่าสิบคนจะวิ่งตามทัน เจ้าหล่อนวิ่งไปตามดงมะพร้าวหลบหลีกกระสุนจากลูกน้องของเซน กระโดนปีนขึ้นไปบนผาหิน ลัดไปตามโขดหินลื่นๆ เพื่อจะไปยังเรือที่จอดหลบอยู่

“หยุดเดี๋ยวนี้ ยัยตัวแสบ” เสียงของเซนที่ไล่ตามมาติดๆ เร่งเร้าให้ฝีเท้าของคนตัวเล็กวิ่งเร็วขึ้น ยิ่งหันกลับไปมองก็เห็นว่าเซนใกล้จะถึงตัวเธอเต็มที เธอจึงสาดกระสุนใส่เขาจนหมดแม็กซ์และวิ่งสุดฝีเท้าจนมาพลาดเอาตอนจะลงเรือ

เท้าของเธอไปเหยียบลงบนโขดหินที่มีตะไคร่เกาะหนา ทำเอาร่างเล็กเสียหลักลื่นไถลลงไปในน้ำ เธอคิดจะว่ายน้ำไปที่เรือซึ่งอยู่ไม่ไกล แต่ก็ช้ากว่าเซนที่คว้าแขนของเธอไว้ได้ทัน

“จะไปไหนยัยตัวแสบ” ชายหนุ่มรั้งแขนเรียวเล็กนั้นไว้พร้อมกับก้าวเท้าลงไปยังโขดหินอีกก้อนอย่างระมัดระวัง ริมฝีปากหยักลึกกระตุกยิ้มเมื่อหญิงสาวพยายามดิ้นและสาดน้ำทะเลใส่เขา

“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย”

“ฉันไม่มีทางปล่อยผู้บุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของฉันออกไปง่ายๆ หรอกยัยตัวแสบ ขึ้นมา!”

“โอ๊ย!” เฌอลินร้องเสียงหลงเมื่อถูกเขาบีบที่ข้อมือเธอและออกแรงดึงจนรู้สึกว่าแขนเธอจะหลุด ก่อนที่ร่างเปียกปอนของเธอจะถูกลากขึ้นมาบนโขดหินก้อนเดียวกับเขา หอบหายใจถี่รัวด้วยความเหนื่อย ตาเรียวหยีมองคนที่กำลังยิ้มอย่างสะใจด้วยสายตาขวางๆ

“ฉันได้ตัวเธอแล้ว อลัน...ไปจัดการกับศพไอ้พวกที่มันลอบกัดฉันทีเผลอก่อน ส่วนผู้หญิงคนนี้ ฉันจะจัดการเอง ส่วนที่เหลือตรวจค้นเรือของผู้หญิงคนนี้ทุกซอกทุกมุม ถ้าเจออะไรผิดปกติก็รีบมารายงาน” เขาสั่งลูกน้องพลางฉุดกระชากเธอให้เดินตามเขาปีนป่ายไปบนหินผา แต่ความอยากเอาตัวรอด หญิงสาวจึงพยายามรั้งฝีเท้าและยกมือขึ้นตั้งฝ่ามือหมายจะสับไปที่ต้นคอของเขา แต่ชายหนุ่มก็ไวกว่า เขาเพียงพลิกฝ่ามือของเธอบิดน้อยๆ และจัดการอุ้มเธอแบกขึ้นหลังเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ทันที ไม่สนเสียงร้องโวยวายที่กำลังทำให้ขี้หูเขาเต้นระบำ