ตอนที่ 5

เซนโยนร่างของเฌอลินลงบนโซฟาหลังใหญ่ภายในห้องโถงของคฤหาสน์ เขาสั่งลูกน้องที่ยืนคุมเชิงอยู่ไม่ไกลให้ออกไปด้านนอก เหลือเพียงเขากับเธอแค่สองคน

“เธอเป็นใคร” เสียงห้าวถามก้อง ร่างสูงที่ตามเสื้อผ้าเปียกน้ำน้อยๆ เพราะแบกยัยตัวเล็กที่เปียกปอนด้วยน้ำทะเลมาตลอดทางยืนกอดอกตระหง่านตรงหน้า จนเฌอลินหลุบตาต่ำ คิดหาทางเอาตัวรอดแม้จะรู้สึกสิ้นหวังเมื่อตระหนักว่า เธอคงต้องตายด้วยน้ำมือของมาเฟียคนนี้แล้ว “ถ้าไม่ตอบ ฉันจะเอาครีมมางัดปากเธอ”

เฌอลินยังคงเงียบ เธอจะตอบได้อย่างไรว่าเธอเป็นใคร เป็นนักฆ่าที่ได้รับภารกิจมากำจัดเขาโดยตรง กฎขององค์กรอีกข้อหนึ่งที่เหล่านักฆ่าพึงจำไว้เสมอคือ...หากถูกศัตรูจับได้ ก็ยอมตายด้วยน้ำมือศัตรู แต่ห้ามปริปากบอกข้อมูลใดๆ ขององค์กรแก่ศัตรู เหล่านักฆ่ามักถูกปลูกฝังให้รักและซื่อสัตย์กับองค์กรมาตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้นจึงไม่มีใครยอมปริปากบอกข้อมูลใดๆ เด็ดขาด

“ฉัน...เป็นแค่นักท่องเที่ยวคนหนึ่ง” เฌอลินว่าเสียงสั่น ยอมรับว่าตอนนี้ใจเธอหวาดกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ภารกิจแรกของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า

“นักท่องเที่ยวสามารถพกปืนเข้ามาในประเทศได้ด้วย...ท่าทางฉันต้องเสนอให้มีการตรวจสอบระบบการป้องกันของแอร์พอร์ตซะแล้ว” เซนว่าด้วยเสียงห้าวลึก ตาสีฟ้าคมดุจมีดนั้นจ้องใบหน้ารูปหัวใจของหญิงสาวคล้ายจะจับผิดบางอย่าง แต่เธอก็เก่งพอที่จะปกปิดความรู้สึกไว้

“ฉันพูดจริงๆ ฉันมาเที่ยวที่สกอตแลนด์ แล้วก็หาซื้อปืนจากตลาดมืดผิดกฎหมาย ฉันเป็นผู้หญิงมาเที่ยวคนเดียวมันอันตราย แถมยังมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรกด้วย” หญิงสาวไหลตามน้ำ และเริ่มกระถดตัวหนีไปจนชิดขอบโซฟาเมื่อร่างสูงใหญ่โน้มตัวลงมาหาใกล้จนเธอต้องเบี่ยงหน้าหลบ

“แล้วมาที่เกาะของฉันทำไม”

“ฉันจะไปรู้มั้ยเล่าว่ามันเป็นเกาะของคุณ ฉันเช่าเรือขับมาเรื่อยๆ จนมาเจอเกาะของคุณนี่แหละ เห็นมันสวยดี เลยกะจะแอบถ่ายโลเคชั่นที่นี่ ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอฉากบู๊นี่” ถ้าตอนนี้มีรางวัลตุ๊กตาทองสาขานักแสดงนำหญิงดีเด่นเฌอลินคิดว่าเธอคงจะได้มันมาครองอย่างไม่ยากเย็นแม้ว่าคำพูดของเธอมันจะดูตะกุกตะกักไปบ้างก็ตาม เพราะอีตาเซนนี่ดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเธอหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกร้อนไปทั้งร่างเลยทีเดียว เวลานี้ถ้าเธอมีอาวุธอยู่ในมือคงจะฆ่าเขาได้ไม่ยากแต่ตอนนี้เธอมีแค่ตัวกับเสื้อผ้าที่เปียกโชกห่อหุ้มกายเท่านั้น

“ขออนุญาตครับนาย” อลันกับลูกน้องสองสามคนเดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กที่เฌอลินรู้ทันทีว่ามันเป็นของเธอ “นี่คือสิ่งที่พบจากตัวเรือ นอกนั้นไม่พบอาวุธอะไรเลยครับ”

เซนรับกระเป๋าสะพายใบเก่งของหญิงสาวมาเปิดดู แล้วก็ต้องกลั้นขำเล็กน้อยเมื่อแลเห็นถุงซิปล็อกใสๆ บรรจุเอกสารสำคัญรวมไว้ในปึกเดียวกัน ตาสีฟ้าคมกล้ามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเปิดถุงซิปล็อกหยิบพาสปอร์ตออกมาดู

“ฌาลินา ซี เป็นลูกครึ่งไทย-ไต้หวัน” เซนว่าพลางเลิกคิ้วสูงก่อนจะหันไปหาเธอ ตาคมวิบวับราวน้ำทะเลนั้นยากที่เฌอลินจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “เธอรู้มั้ย ว่าการที่เธอบุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน จะต้องเจอบทลงโทษยังไง”

“จะฆ่าก็ฆ่า ไม่ต้องมาอ้อมค้อมให้เสียเวลาหรอกคุณเซน ในเมื่อฉันหนีไปไหนไม่ได้แล้วนี่” เฌอลินตอบกลับเสียงตวัด ร่างเล็กลุกขึ้นประจันหน้ากวาดสายตามองร่างสูงพร้อมกับบรรดาลูกน้องที่ยืนนิ่งราวกับพวกผีดิบ เรียวปากอิ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นนายเซนย่นคิ้ว “เวลานี้ทั่วโลกคงไม่มีใครไม่รู้จัก เซน ลิโอนาสล่ะมั้งคะ ในเมื่อช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาคุณออกสื่อบ่อยมาก เอาไงล่ะ จะฆ่าฉันหรือยัง ฉันจะได้สวดมนต์ก่อนตาย”

“ปากเก่งจังเลยนะฌาลินา ไม่ต้องรีบตายหรอก ขอฉันคิดดูก่อนว่าจะฆ่าเธอเมื่อไหร่ รอฤกษ์ยามแป๊บ เดฟ พาคุณผู้หญิงคนนี้ไปเก็บตัวไว้ที่ห้องนอนของฉันก่อน” เสียงสั่งเรียบนิ่งทั้งที่ตายังสบกับตาเรียวหยีของหญิงสาวที่ถึงกับเบิกกว้างเตรียมจะร้องโวยวายทันทีที่บอดี้การ์ดของเขาเข้าถึงตัว “อย่าร้องโวยวาย คนของฉันอาจจะพาเธอไปที่ห้องพักของมันแทน”

แค่นั้นจริงๆ ที่สามารถทำให้เฌอลินยอมงับปากตัวเองและเดินตามมือแข็งกระด้างที่กึ่งลากกึ่งจูงเธอขึ้นบันไดวนไปยังห้องนอนของเซน

และทันทีที่เฌอลินลับสายตาไป ใบหน้าที่มียิ้มละไมเมื่อครู่ก็เรียบนิ่งหันไปสบตากับลูกน้องคู่ใจพลางยื่นพาสปอร์ตคืนให้อลันและว่า

“นายคิดว่ายังไงอลัน”

“คิดแบบที่นายคิดครับ” ความที่รู้จักและสนิทสนมกันมาตั้งแต่จำความได้ ทำให้อลันเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ของเซนไปในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มรู้ใจของเจ้านายเป็นอย่างดี และรู้ดีว่าเวลานี้นายกำลังคิดอะไรอยู่