บทที่ 1 ตอนที่ 3

ราวินเริ่มเครียดกับข้อตกลงที่รับปากมารดาเอาไว้ การแต่งงาน การมีครอบครัว มันต้องมีพื้นฐานมาจากความรักความเข้าใจของคนสองคน แล้วจู่ๆ จะให้อยู่กินมีลูกกับใครก็ไม่รู้แบบนี้...มันไม่ถูกต้องเอาเสียเลยและเขาก็แน่ใจว่าหญิงสาวที่ชื่อองค์อินทร์ก็คิดเช่นเดียวกัน

จึงเป็นปัญหาว่า...แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไป จะหาตัวตายตัวแทนไปหลอกตาท่านก็คงไม่ได้เพราะมารดาท่านคงจะจำเค้าหน้าค่าตาของเจ้าหล่อนได้...

"เป็นอะไรวะไอ้โรม...เครียดเรื่องคุณแม่เหรอ" มือที่ตบไหล่พร้อมเสียงทักทำให้ชายหนุ่มวางแก้วเหล้าในมือแล้วหันไปมอง ริมฝีปากเผยยิ้มทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"มาช้านะมึง...กูรอตั้งนาน"

"เออ...มีเรื่องนิดหน่อย" ชายหนุ่มตอบสีหน้ายืนยันคำพูดชัดเจน "ทะเลาะกับเมียอีกสิ...หึ กูบอกแล้วให้เพลาๆ เรื่องเจ้าชู้ลงบ้าง"

"มีเมียเมื่อไหร่มึงจะเลิกพูดกับกูแบบนี้" อีกฝ่ายสวนกลับ...พร้อมยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟเพื่อจะสั่งเครื่องดื่ม ราวินมองพร้อมแสยะยิ้มในท่าทีซังกะตายของเพื่อน ก็ได้แต่สายหน้าแล้วยกเหล้าขึ้นดื่มด้วยไม่รู้จะช่วยอะไรได้

"ช่วงนี้กูก็มีปัญหาว่ะภักษ์ คุณแม่อาการไม่ค่อยดีเลย เร่งให้กูแต่งงานกับผู้หญิงที่เป็นลูกของเพื่อนท่านให้ได้ แล้วกูจะไปบังคับเขาได้ยังไง หน้าตาก็ไม่เคยพบเคยเห็นกัน" ว่าแล้วก็ยกน้ำเมาขึ้นกระดกดื่มจนหมดแก้ว เหลือแต่น้ำแข็งสองก้อนกลิ้งไปกลิ้งมา พนักงานเสิร์ฟจึงรีบเดินให้บริการชงเหล้าให้ใหม่

ร้านเหล้าบนดาดฟ้าของอาคารสูงลิบตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงแห่งนี้เป็นจุดนัดพบประจำระหว่างเขาและเพื่อนๆ ตั้งแต่กลับมาอยู่ประเทศไทย บางครั้งก็มาเป็นกลุ่ม บางครั้งก็คนสองคนแล้วแต่ใครจะสะดวก บรรยากาศรอบๆ ยามราตรีช่างสุนทรียิ่งนัก มีเพลงขับกล่อมเบาๆ ทิวทัศน์ที่มองเห็นโดยรอบตัวเมืองกรุงเทพฯ เพราะอยู่บนตึกสูงเสียดฟ้า แสง สี...ของเมืองนี้ไม่เคยหลับใหล

"นั่นสิ..."

"ว่าแต่มึง...ทะเลาะอะไรกันอีกเหรอภักษ์ หรือว่าเรื่องเก่าๆ เรื่องอีหนูอีนางของมึงยังสะสางกันไม่จบอีกเหรอ" มือใหญ่รับแก้วเหล้ามาวางไว้ด้านหน้า ใช้นิ้วแตะก้อนน้ำแข็งที่โผล่พ้นเครื่องดื่มขึ้นมาเล็กน้อยแล้ววนให้ลอยเล่นไปรอบๆ

"ก็เออ...ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมเลิกกับกูว่ะ โทร. ไปหาเมียกู ระรานถึงที่ทำงาน กูก็ไม่รู้จะทำยังไง"

"อ้าว! ไหนบอกมึงให้เงินไปก้อนหนึ่งตกลงว่าจะยอมเลิกไม่ใช่เหรอ" ราวินถามกลับ เพราะรู้มาคร่าวๆ บ้างแล้วเหมือนกันในเรื่องนี้ ปกติภักษ์ก็มีผู้หญิงไม่เคยขาดเป็นเรื่องปกติ เรียกได้ว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ เจ้าชู้ไม่เลือกแม้จะมีภรรยาและลูกสาวแสนน่ารักวัยสามขวบเศษๆ อยู่แล้วก็ตาม

"สงสัยเงินจะหมด...ก็กลับมารังควานกูอีก กูไม่เคยเจอใครแบบนี้เลยว่ะ ไม่น่าเลยกู" ภักษ์ระบายออกมาพร้อมยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่มบ้าง

"หิวเงิน...หึ พอรู้ว่าจะถูกเทคงรับไม่ได้"

"กูเข็ดเลยว่ะ กลัวมีใหม่แล้วจะเจอแบบแม่นี่อีก กูหมดกับคนนี้ไปเยอะ...แถมยังมีปัญหาราวีถึงลูกถึงเมียกูอีก บ้านแทบแตก ทุกวันนี้หาความสุขไม่ได้เลย"

"ก็มึงหาเรื่องใส่ตัวเอง หึ...มีลูกมีเมียดีๆ อยู่แล้วไม่ชอบรนหาที่เอง" ราวินกลั้วหัวเราะในลำคอ รู้สึกเห็นใจแล้วก็สมน้ำหน้าในเวลาเดียวกัน

"กูเครียดจริงๆ นะเว้ย! เมียก็ไม่ให้เข้าบ้านเป็นอาทิตย์แล้วรอบนี้จะขอหย่าให้ได้" คราวนี้เหล้าในแก้วถูกยกขึ้นดื่มจนไม่เหลือสักหยด เป็นครั้งแรกที่ธาวินรับรู้ได้ถึงความเคร่งเครียดทั้งในสีหน้าและแววตาของภักษ์ โดยปกติที่ผ่านมาเรื่องเหล่านี้จะเป็นแค่ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ที่มักจะสะสางได้ โดยไม่เคยกระทบกระเทือนจนครอบครัวสั่นคลอนถึงเพียงนี้

"เออ...พอกัน..."

ติ๊ง! ภักษ์มองหน้าเพื่อนเมื่อได้ยินเสียงเตือนของแอพพลิเคชั่นหนึ่งในมือถือก่อนจะล้วงมันออกมาแล้วเปิดอ่าน

"เหี้ยเอ๊ย!" คนอ่านข้อความอุทานแทรกเสียงเพลงที่ทางร้านเปิดบรรเลงขับกล่อมแขกเหรื่อ

"อะไรวะ..."

"แม่นั่นอยู่ที่นี่..." สีหน้าของภักษ์ส่อแววกังวลทันทีเขารีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วหยิบเหล้าที่พนักงานเพิ่งชงให้ใหม่ยกขึ้นดื่มจนหมดอีกครั้ง

"ใคร..."

"ปาย..." เขาเอ่ยชื่อ...ถอนหายใจหนักอก

ราวินนิ่วหน้าแล้วมองไปรอบๆ เขาไม่รู้หรอกว่าภักษ์แชทสนทนาอะไรกันในข้อความ แต่ดูจากอาการแล้วคงถูกอีกฝ่ายบีบคั้นไม่น้อย ภักษ์ดูไม่เหมือนภักษ์คนก่อน ภักษ์ผู้ไม่ยำเกรงใส่ใจผู้หญิงคนไหนนอกจากเมียจดทะเบียน เพราะเขาใช้เงินในการปรนเปรอบ้านเล็กบ้านน้อยเหล่านั้น เรียกว่าถ้าไม่พอใจกันวันไหนก็เอาเงินฟาดแล้วไสหัวไป ต่างคนต่างอยู่