บทที่ 1 ตอนที่ 2

"เพราะลูกไม่ใส่ใจต่างหาก...แม่รู้จักโรมดีกว่าใครๆ ลองลูกอยากจะได้อะไร ตั้งใจจะทำอะไรมีหรือที่ลูกจะทำไม่ได้"

"คือผม..." เมื่อถูกเอาความคิดความอ่านมาแถลงราวกับว่านางไปนั่งอยู่กลางใจ เขาก็จนด้วยคำพูด และได้แต่นิ่งสงบอย่างยอมรับ มีเพียงนางเท่านั้นที่เขายอมอ่อนข้อให้ มีเพียงนาง...ที่เขาไม่เคยมีปากเสียงและนึกอยากเอาชนะไม่ว่ากรณีใดๆ ก็ตาม

"ครับ...แล้วผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามาทำเมีย ให้สมใจคุณแม่..." ปลายประโยคกลั้วขำในลำคอ นึกคิดไปว่าหากองค์อินทร์คนนั้นอ้วนล่ำดำเตี้ยฟันเหยินขึ้นมาล่ะ เขาจะทำอย่างไร แต่ดูจากคำพูดของมารดาแล้วดูนางจะมั่นใจเอาเสียเหลือเกินว่าหล่อนจะต้องมีรูปโฉมไฉไลอย่างที่ผู้ชายทุกคนปรารถนา

"ตาคนนี้นี่...แม่กำลังจริงจังนะ"

"ผมรู้...ก็ผมรับปากแล้วไง ทีนี้คุณแม่ก็สบายใจได้แล้วนะครับ"

"ให้มันแน่เถอะ...ตั้งแต่รับปากแม่ก็รอมาสองปีแล้ว นี่ถ้าได้เจอกันตั้งแต่แรกแกกลับมาจากเมืองนอกป่านนี้แม่คงได้อุ้มหลาน ได้มีเวลาอยู่กับหลานนานขึ้น" นางพร่ำ

"คุณแม่ยังอยู่กับผมไปอีกนานครับ เดี๋ยวพอจับมาทำเมียได้ผมจะผลิตลูกให้คุณแม่เลี้ยงเต็มบ้านให้เบื่อกันไปสักข้างหนึ่งเลยครับ"

"ลูกนี่ล่ะก็...ถ้าองค์อินทร์มาได้ยินเข้าไม่หนีเตลิดสาบสูญไปเพราะความทะลึ่งของแกหรอกรึ" นางหันไปหัวร่อเบาๆ นึกคำในความคิดทะลึ่งตึงตังนั้น ฝ่ายลูกชายแย้มรอยยิ้มด้วยความดีใจเมื่อเห็นมารดาอารมณ์ดีขึ้น

"แล้วผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด...แต่ถ้าเขามีลูกมีผัวแล้วก็คือว่าทุกอย่างเป็นโมฆะนะครับ ผมคงฝืนใจใครและพรากใครมาจากครอบครัวของเขาไม่ได้"

"ไม่หรอก แม่ไม่เคยได้ข่าวว่าเขาแต่งงานแล้ว" น้ำเสียงของนางมั่นใจเสียจนเขานึกใจเสีย อยากจะรู้จริงๆ ว่าเรื่องการหมั้นหมายนี้มันมีที่มาที่ไปยังไงกันแน่ เพราะถามถึงต้นตอทีไรเขาก็มักได้รับคำตอบบ่ายเบี่ยงทุกครั้ง เขาจึงได้รับรู้แต่เพียงว่า...

"แต่คุณแม่ติดต่อเขาไม่ได้มาเกือบสิบปีแล้วนะครับ อะไรๆ ก็ย่อมจะเปลี่ยน เอาเถอะยังไงผมสัญญาว่าจะตามหาและพาเขามาพบคุณแม่ให้ได้" "ขอบใจมาก...ลูกรักของแม่" เสียงอิดโรยอ่อนแรงเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ มีประกายของความหวัง

พ่อขององค์อินกับท่านเคยเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมา เมื่อโตขึ้นแต่งงานมีครอบครัวต่างก็แยกย้ายกันไป พอเขาคลอด...พวกท่านก็ให้สัญญากันว่าหากอีกฝ่ายได้ลูกผู้หญิงคนแรกก็จะให้หมั้นหมายแต่งงานกันเมื่อเติบใหญ่ และช่างเป็นเรื่องบังเอิญอย่างยิ่งที่สิบปีต่อมาทางนั้นก็ให้กำเนิดบุตรสาวซึ่งมีอายุห่างกับเขาเกือบรอบ

แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรค ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามคำสัญญา...

จนหลายปีให้หลังได้ห่างหายกันไปเพราะวันเวลาและสภาพทางสังคม เขาไปเรียนและทำงานอยู่เมืองนอกเสียนานปี กลับมาอีกครั้งก็ตอนที่มารดาป่วยหนัก ตรวจพบว่ากำลังเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่สามซึ่งต้องรักษาตัวและมีอาการคงที่มาโดยตลอด แต่ก็ยังไม่หายขาดเสียที...

ท่านจึงรบเร้าจะพบกับองค์อินทร์ผู้นี้ให้ได้เพื่อจะสานต่อเรื่องราวหนหลังให้เป็นจริงเป็นจังหลังจากที่เพื่อนชายของท่านนั้นได้เสียชีวิตไปแล้วด้วยโรคภัย

รวมถึงภรรยาของเขาด้วยการติดต่อจึงห่างหายไปตั้งแต่บัดนั้น