บทที่ 3 วิวาห์ไร้รัก

สุดท้ายควินตันไม่สามารถล่มงานแต่งงานตามความปรารถนา เนื่องจากแม่ค้านหัวชนฝาไม่ว่าอย่างไรงานแต่งระหว่างคนทั้งสองต้องเกิดขึ้นตามกำหนดการ

“ควินทำหน้าให้ดีหน่อย วันนี้แขกผู้ใหญ่เยอะแยะ” ขอบฟ้าเอ่ยขึ้นกับลูกชายคนสุดท้องระหว่างรดน้ำสังข์ ควินตันมองมารดาก่อนชำเลืองมองเจ้าสาวข้างกายซึ่งไม่ยอมมองหน้ากัน แต่ในใจคงไม่ต่างกับปลากระดี่ได้น้ำที่ได้แต่งงานกับตัวเอง

“หนูหวานรีบมีหลานให้แม่นะจ๊ะ” หลังจากอวยพรลูกชายเสร็จ ขอบฟ้าเดินมาหลั่งน้ำสังข์ให้ลูกสะใภ้ต่อ หญิงวัยกลางคนฉีกยิ้มกว้างให้แก่แก้มหวานอย่างมีความสุข ในที่สุดลูกสาวเพื่อนสนิทได้ออกเรือนกับลูกชายตัวเองสักทีอย่างกับฝันเลย

“ค่ะคุณแม่” แก้มหวานเงยหน้ามองผู้มีพระคุณ

“อย่าหวังว่าฉันจะแตะต้องผู้หญิงอย่างเธอ” ควินตันบ่นอุบอิบแต่ดังพอให้ขอบฟ้าและแก้มหวานได้ยิน

“ควินตัน!!” มองลูกชายอย่างคาดโทษ ขณะเดียวกันแก้มหวานหุบยิ้มลงทันที ก้มหน้างุดมองพื้นห้อง

ถ้อยคำคนตัวโตทำเธอน้อยใจนิดหน่อย ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกอย่างนั้นแทนที่จะดีใจเขาไม่แตะต้องร่างกายตัวเอง แต่อีกความหมายหนึ่งก็บ่งบอกว่าเขารังเกียจเธอ

“อย่าสนใจเลยหนูหวาน”

“ค่ะ” เผยยิ้มอ่อนแก่ขอบฟ้า จากนั้นเธอไม่พูดอะไรอีกเลยเพียงแค่ส่งยิ้มแก่ญาติผู้ใหญ่ที่หลั่งน้ำสังข์และอวยพรเท่านั้น มีบางจังหวะแอบชำเลืองมองคนตัวโตข้างกาย ทำให้ได้รู้ว่าเขาทำหน้าเบื่อหน่ายขั้นไหนต้องแต่งงานกับเธอ

‘หวานขอโทษนะคุณควินตัน’

นับจากนี้ไม่รู้ต้องเจออะไรบ้าง แต่เธอพร้อมรับมือต่ออุปสรรคทั้งหมดอย่างไม่มีข้อกังขา

พิธีงานวิวาห์สำหรับช่วงเช้าผ่านพ้นไปด้วยดี แม้ควินตันอยากจะชิงหนีไปหลายรอบแต่ไม่สำเร็จสักครั้ง กระทั่งถึงพิธีช่วงเย็นเขาจำใจต้องทำหน้าที่ต่อจนจบงาน

“นี่เธอ”

“คะ เรียกหวานเหรอ” หญิงสาวเงยหน้ามองคนขึ้นชื่อว่าเป็นสามีตัวเองหมาด ๆ ขณะนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องหอด้วยกันสองต่อสองโดยแก้มหวานนั่งอยู่ปลายเตียง

“เรียกเธอนั่นแหละ อยู่ด้วยกันสองคนจะเรียกใคร” เสียงทุ้มบอกอย่างไม่สบอารมณ์

“อ๋อค่ะ”

“ฉันจะหย่า”

“คะ” ถามเสียงสูงพลางยกคิ้วเรียวสวยขึ้นเชิงงุนงงปนสงสัย

“ฉันจะหย่ากับเธอเข้าใจไหม” เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละก็เขาถูกมารดาบังคับไม่ได้สมัครใจจะแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรก หย่าตอนนี้หรือตอนไหนไม่สำคัญทั้งนั้น

“คุณควินตันจะหย่ากับหวานเหรอคะ” เธอแค่ไม่เข้าใจเพราะเพิ่งเข้าห้องหอไม่ถึงชั่วโมงแต่เขาดันพูดเรื่องหย่า

“อืม ฉันไม่ได้รักและชอบเธอ ฉันอยากหย่า”

“คุณควินตันไปบอกคุณแม่เองเถอะค่ะ หวานไม่กล้า”

“นี่เธอ!!”

“แก้มหวานค่ะ”

“อะไร” คิ้วดกดำขมวดเข้าหากัน จู่ ๆ คนตัวเล็กเอ่ยชื่อตัวเอง

“หวานชื่อแก้มหวานค่ะ หรือคุณควินตันจะเรียกหวานเฉย ๆ ก็ได้” เธอไม่ชอบที่เขาเรียกแบบนั้นเหมือนไม่ให้เกียรติกันเลย อย่างน้อยควรเรียกชื่อ

“จะชื่ออะไรก็ช่าง แต่ฉันอยากหย่ากับเธอ”

“คุณควินตันไปบอกคุณแม่เองเถอะค่ะ หวานขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่ทันจะย่างกรายเข้าห้องน้ำทันใดนั้นชายหนุ่มพุ่งมาหาอย่างไวและผลักเธอล้มลงคาเตียงพร้อมตรึงแขนเรียว

“ที่เธอแต่งงานกับฉันเพราะอยากได้เงินใช่ไหม อยากได้เท่าไรล่ะฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้สักหน่อยแลกกับใบหย่า”

“หวานไม่เคยอยากได้เงินของคุณควินตันเลย หวานแต่งงานกับคุณเพราะมีความจำเป็น”

“จำเป็นอะไรของเธอ” คำพูดของคนใต้ร่างสร้างความฉงนแก่เขาไม่น้อย

“ปล่อยค่ะ หวานจะไปอาบน้ำ” เธอบิดกายไปมาให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมฝ่ามือใหญ่แต่ไม่สำเร็จ

“พูดมา!!”

“บอกไม่ได้ค่ะ” เบือนหน้าหลบสายตาดุดัน

“อยากได้เงินใช่ไหมหรือหวังสมบัติครอบครัวฉันล่ะ ผู้หญิงอย่างเธอคงเก่งเรื่องใช้เล่ห์เหลี่ยมสินะ” กวาดสายตามองทั่วกรอบหน้าสวยหวานอย่างดูหมิ่นดูแคลน

“หวานไม่เคยทำแบบนั้นสักหน่อย คุณควินตันอย่ามาพูดให้หวานเสียหายนะคะ”

“เสียหายเหรอ ฉันว่าคำนั้นฉันต้องเป็นคนพูดมากกว่า” ยกยิ้มมุมปากด้วยความเกลียดชัง

“ปล่อยนะคะ หวานจะไปอาบน้ำ” แก้มหวานดิ้นพล่าน เท้าเล็กกระทุ้งบนเตียงกระหน่ำหวังให้คนตัวโตปล่อยเป็นอิสระ

“อย่าดิ้น!!”

“คุณก็ปล่อยหวานสิคะ” เธอยังคงไม่ละความพยายามจะให้หลุดพ้นจากชายหนุ่ม ขณะนี้เขายิ่งออกแรงกดแขนขาวเนียนมากขึ้น

“รำคาญ” ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ควินตันจัดการประกบปากหยักกับกลีบปากอวบอิ่มด้วยความเร็ว เล่นเอาคนใต้ร่างตั้งรับไม่ทันถึงขั้นเบิกตากว้าง

“อื้อ” เสียงหวานดังอู้อี้ในลำคอ เธอขัดขืนคนเหนือร่างสุดฤทธิ์ทว่าต้องพ่ายแพ้ให้เขาผู้มากประสบการณ์ ควินตันบดขยี้ปากนุ่มอย่างหนำใจ สอดลิ้นร้อนอุ่นเข้าในโพรงปากสาวแล้วตักตวงความหวานแบบที่ไม่เคยลิ้มลองที่ใดมาก่อน

จูบเงอะงะไร้ประสบการณ์ของแก้มหวานไม่ได้ทำให้ควินตันรำคาญใจสักนิดเดียว ทั้งคู่ยังคงแลกลิ้นกันนัวเนีย กระทั่งผ่านไปครู่หนึ่งเขายอมปล่อยเธอเป็นอิสระเนื่องจากกลัวคนตัวเล็กขาดอากาศหายใจ

นัยน์ตาคมกริบสบตาคู่งามของภรรยาป้ายแดง เธอนอนหอบหายใจถี่รัวและสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดเต็มเหนี่ยวราวกับเมื่อครู่ไปวิ่งเล่นมา

ควินตันโน้มหน้าเข้าใกล้ริมฝีปากอมชมพูอีกครั้ง เขาอยากสัมผัสอีกสักรอบรู้สึกเหมือนเมื่อกี้ยังไม่อิ่ม

“ขอตัวก่อนค่ะ” เมื่อได้สติแก้มหวานรีบผลักร่างแกร่งออกห่างและวิ่งพรวดพราดเข้าห้องน้ำ ก่อนหยุดหน้ากระจกบานใหญ่

“เมื่อกี้เราจูบกันเหรอ” นิ้วเรียวแตะกลีบปากนุ่มแผ่วเบา คาดไม่ถึงเขาจะจู่โจมเธออย่างนั้น

หญิงสาวยืนทำใจพักหนึ่งแล้วตัดสินใจชำระร่างกายเพราะกลัวคนข้างนอกคอยนาน กว่าเธอจะรู้ตัวลืมเอาชุดเข้ามาเปลี่ยนก็ตอนอาบน้ำเสร็จและกำลังจะเตรียมออกข้างนอก

“ทำไงดี” ทันใดนั้นสายตาพลันปะทะกับผ้าขนหนูผืนหนึ่ง ไม่รอช้าจะคว้ามาพันรอบอกแล้วเปิดประตูออกข้างนอก

เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นทำคนกำลังคิดเรื่อยเปื่อยหยุดชะงัก เงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าพลางลอบกลืนน้ำลายลงคอ สภาพของแก้มหวานพันด้วยผ้าขนหนูสีขาวเผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่ม ผิวกายเนียนนุ่มดั่งไข่มุกทำเอาเลือดในกายหนุ่มพลุงพล่าน

จูบก่อนหน้านี้ยังตรึงตราไม่หาย พอได้เห็นเธอในสภาพนี้เขารู้สึกราวกับควบคุมตัวเองไม่ไหวแทบอยากพุ่งไปคว้าร่างเล็กจับกดกับที่นอนแล้วจัดการมอบบทรักสุดสยิวเสียประเดี๋ยวนี้

“ขอโทษค่ะ พอดีหวานลืมเอาชุดเข้าไปในห้องน้ำเลยต้องออกมาสภาพนี้” เธอกลัวจะโดนต่อว่าจึงรีบอธิบาย

“พูดมาก” จบคำพูดควินตันสาวเท้าไปในห้องน้ำทันทีโดยไม่ปรายตามองเธอสักนิด

“โธ่เว้ย! แกห้ามหวั่นไหวกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด” จ้องมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ เขาพยายามเตือนตัวเองไม่ให้คิดอะไรเกินเลยกับแก้มหวานไม่อย่างนั้นอาจกลายเป็นตกหลุมพรางที่เธอวางไว้แน่นอน ผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนคนนั้นคงกำลังทำให้เขาหวั่นไหว

หลังจากควินตันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เมื่อเปิดประตูออกไปข้างนอกเห็นแก้มหวานนอนหดตัวอยู่มุมหนึ่งบนเตียงขนาดคิงไซซ์ โดยเว้นพื้นที่กว้างให้เขาตั้งมากมาย

“เหอะ อย่าหวังว่าคนอย่างฉันจะหลงกลผู้หญิงอย่างเธออีก แค่ครั้งเดียวเกินพอ” เขาไม่มีทางมีอะไรกับเธอเด็ดขาด เพราะไม่อยากให้เลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองเกิดจากผู้หญิงหวังแค่เงินเท่านั้น

ควินตันไม่อาจล่วงรู้เลยทุกคำพูดของเขากระทบเข้าสองรูหูคนบนเตียง แก้มหวานกระชับผ้าห่มแน่นไม่คิดเลยระหว่างกำลังเข้าสู่ห้วงนิทราดันได้ยินวาจาเชือดเฉือนจากคนเป็นสามี

ความจริงเมื่อครู่เธอไม่ได้ยั่วยวนเขา เขาต่างหากเป็นฝ่ายจูบเธอก่อนแต่ดันโดนกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม

‘แล้ววันหนึ่งอย่ามาหลงรักหวานละกัน’