EPISODE 4 ถ้อยคำโกหก

HOT BAR ย่านสาทร

“น้ำลายไหลยืดแล้วนั่น”

เสียงของพี่พราวเรียกสติฉันให้กลับคืนมา ก่อนจะใช้หลังมือปาดมุมปากตามสัญชาตญาณ ทั้งที่จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรเลย

“ไม่เห็นจะมีน้ำลายสักหยด” ฉันพูดพลางคว้าแก้วน้ำแตงโมปั่นมาดูด

“ตอนแรกออกจะระริกระรี้ที่ได้มาเที่ยว แต่พอเอาเข้าจริง ทำไมมานั่งกินน้ำแตงโมปั่นกับถั่วทอดอยู่ล่ะ”

“น้องแค่อยากออกมาหาอาหารตาก็เท่านั้น”

“แล้วไม่คิดจะดื่มกับพี่หน่อยเหรอ”

พี่พราวถามหลังจากหนุ่ม ๆ ที่เราเรียกมาบริการกลับไปประจำที่ของตัวเองเพื่อเตรียมการแสดงที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ให้สาวน้อยสาวใหญ่ชุ่มฉ่ำหัวใจ

“ไม่เอาหรอก”

“เห็นเมื่อก่อนชอบดื่มอย่างกับลำยอง ทำไมถึงเลิก? แปลก ๆ นะเราอะ มีเรื่องอะไรที่ปิดบังพี่ไว้หรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ฉันส่ายหน้าแล้วโยนถั่วทอดเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ

“หรือกลัวเมาแล้วโดนแม่ด่า เหมือนวันที่แกกลับบ้านเช้าอย่างตอนนั้น”

“พอได้แล้ว ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละ แค่ไม่อยากดื่มเฉย ๆ ”

ฉันรู้ดีว่าพี่พราวกำลังพูดถึงเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อน ที่ฉันไปเลี้ยงส่งเพื่อนที่จะไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ วันนั้นฉันกลับบ้านตอนฟ้าสางจนแม่แทบจะโทรแจ้งความตามหาคนหาย และเรื่องมันก็จบไปแล้ว ฉันไม่อยากรื้อฟื้นขึ้นมาอีก

“พูดนิดเดียวทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย”

“น้องขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

ฉันรีบลุกขึ้นเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำแล้วเปิดน้ำล้างมือ พลางมองตัวเองในกระจก เครื่องสำอางที่แต่งแต้มไว้ด้วยความตั้งใจโดยฝีมือของพี่สาว บนใบหน้าของฉันกลับดูหม่นเศร้าในแสงไฟสลัว ฉันพ่นลมหายใจออกช้า ๆ ก่อนจะเดินกลับออกไปอีกครั้ง

แต่พอมาถึงโต๊ะ กลับไม่เห็นพี่พราวแล้ว ฉันจึงหยิบสมาร์ตโฟนออกมาดู ก็เดาได้ไม่ยาก พี่สาวฉันส่งข้อความมาว่าออกไปเที่ยวแถว ๆ นี้กับหนุ่มโฮสคนที่เธอถูกตาต้องใจก่อนหน้านี้

และแน่นอนว่า... ฉันโดนทิ้ง

ฉันจึงตัดสินใจเดินออกจากบาร์ แต่ทันทีที่ก้าวพ้นประตู ก็ชนเข้ากับคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในโลก

“คุณ!”

“พริม”

เสียงเรียกชื่อฉัน ทำเอาหัวใจกระตุกไปชั่วขณะ พร้อมกับความรู้สึกที่ว่า นี่เราสนิทกันแล้วหรอกเหรอ

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

“ฉัน...” ฉันอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไงดี สถานที่แบบนี้ ฉันคงไม่ได้มานั่งสมาธิปฏิบัติธรรมแน่ ๆ

“มาเที่ยว?”

“ปะ เปล่าค่ะ”

“ใช่สิ ท้องอยู่นี่ จะมาเที่ยวที่แบบนี้ได้ยังไงกัน”

คำว่า ‘ท้อง’ จากปากเขาทำให้ฉันพูดไม่ออกทันที

“แต่ก็ดีที่เจอ พอดีผมไม่มีช่องทางติดต่อคุณเลย แล้วคุณเองก็ไม่ยอมติดต่อมา”

“พอดีฉันทำนามบัตรของคุณหายค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอ คิดว่าคุณหลบหน้าผมเสียอีก”

ฉันนิ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เพราะมันเป็นไปอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ

“สรุปคุณมาทำอะไรที่นี่”

“ฉัน ฉันจะมาสมัครงานค่ะ แต่พอเข้าไปก็รู้ว่ามันเป็นบาร์โฮส” โกหก ฉันโกหกอีกแล้ว หากคุณโกหกตั้งแต่ครั้งแรก ครั้งต่อมาก็จะเต็มไปด้วยถ้อยคำโกหก

“ลำบากมากสินะ” น้ำเสียงของเขาฟังดูเห็นใจอย่างบอกไม่ถูก

ฉันจึงพยักหน้าเบา ๆ อย่างจำใจ

“ไปคุยกันข้างนอกเถอะ สถานที่แบบนี้ไม่ดีสำหรับคนท้อง”

เขาพูดพลางจับข้อมือฉันให้เดินตามออกมา ฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืน เพราะในหัวเต็มไปด้วยความสับสน

“ไปคุยกันที่อื่นดีกว่า”

ฉันมองหารถของเขา ไม่ใช่คันเดิม แต่เป็นรถสีแดงเพลิงราคาแพงระยับ รวยจริง ๆ นะ พ่อคุณ

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ” ฉันถามหลังจากเข้ามานั่งในรถของเขา

“เพนต์เฮาส์ของผม”

“คือฉัน...”

“ไหนคุณเคยบอกว่าเรามันคนเคย ๆ ยังจะกลัวอะไรอีก”

“ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย”

“ดี งั้นเราจะได้คุยกันเรื่องก่อนหน้านี้ให้ชัดเจน”

เขาขับรถต่อไปเงียบ ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอโทษเรื่องเมื่อกลางวันด้วยนะ ที่เผลอขึ้นเสียงใส่คุณ ผมลืมไปว่าคุณอาจจะแพ้ท้อง เลยอ้วกออกมาแบบนั้น”

“อีกอย่าง คุณควรเลิกใส่ส้นสูงได้แล้ว มันอันตราย แล้วก็อย่าวิ่งแบบนั้นอีก ถ้าหกล้มขึ้นมาจะไม่ดีต่อเด็ก”

ฉันเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรดี ความเป็นห่วงที่เขาเอ่ยออกมา ทำให้ฉันใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เหมือนที่พี่พราวเล่าให้ฟังเลย แต่คนเราน่ะ สวมหน้ากากเข้าหากันได้ทั้งนั้น อย่างที่ฉันกำลังทำอยู่นี่ไง

“ตอนนี้ยังเวียนหัวอยู่ไหม”

“ไม่แล้วค่ะ”

“ได้กินอะไรหรือยัง”

“กินแล้วค่ะ”

“กินของที่มีประโยชน์หรือเปล่า”

“ก็คงมีนะคะ”

“เช่น?”

“น้ำแตงโมปั่นค่ะ”

“ชอบน้ำแตงโมปั่นเหรอ”

“ไม่เชิงค่ะ แค่รู้สึกอยากกินเฉย ๆ ”

“ผมชอบมากเลยนะ แต่ต้องเอาเมล็ดสีดำ ๆ นั่นออกให้หมด”

“เหรอคะ”

“อืม”

หลังจากนั้น เราสองคนก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนกระทั่งถึงเพนต์เฮาส์ของเขา

ที่นั่นหรูหรากว่าที่คิด โทนสีขาวดำดูสะอาดและโมเดิร์นเข้ากันกับผู้เป็นเจ้าของ ฉันรู้สึกเกร็งนิดหน่อย แม้บ้านฉันเองก็ไม่ขัดสน แต่บรรยากาศแบบนี้มันแตกต่างกันเหลือเกิน

“นั่งก่อนสิ อยากกินอะไรไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉันตอบพลางนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม

“งั้นเราเข้าเรื่องเลยแล้วกัน”

เขาหยิบซองเอกสารออกมาจากกระเป๋าที่วางอยู่ไม่ไกลพลางยื่นให้ ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

“ผมไปปรึกษาทนายมาแล้ว นี่เป็นสัญญาของเราสองคน”

“สัญญา?”

“ใช่ ลองอ่านดู”

ฉันจึงรับมาถือไว้พลางกวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรบนนั้น

ข้อหนึ่ง เขาจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเกี่ยวกับตัวฉัน

ข้อสอง ฉันต้องย้ายมาอยู่กับเขาเพื่อให้เขาดูแลได้เต็มที่

ข้อสาม เขาจะดูแลฉันจนกว่าจะคลอด แต่มีข้อแม้ว่า ถ้าเด็กคลอดออกมาแล้วไม่ใช่ลูกของเขา ฉันต้องชดใช้ค่าเสียหายห้าล้านบาท

“นี่มันอะไรกันคะ”

“คนเป็นแม่ย่อมรู้ดีว่าเด็กเป็นลูกของใคร และถ้าทุกอย่างเป็นเรื่องจริง คุณไม่ต้องกลัวอะไรเลย”

"แล้วถ้าเด็กเป็นลูกของคุณจริง ๆ ล่ะคะ"

"เมื่อถึงตอนนั้น ผมจะทำในสิ่งที่ควรทำ"

"อย่างเช่นอะไรคะ"

"ไว้ให้ถึงตอนนั้นก่อน แล้วคุณก็จะรู้เอง"

"..."

“ถ้าคุณไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากนี้ ก็เซ็นได้เลย”

ฉันนิ่งคิดอยู่นาน จะบอกความจริงทั้งหมด... หรือจะปล่อยให้เรื่องมันดำเนินต่อไปแบบนี้

“คุณอยากมีลูกไหมคะ” ฉันถามเบา ๆ

“ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นมาก่อน”

“แล้วถ้า...” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงสมาร์ตโฟนฉันก็ดังขึ้น พี่พราวโทรมา

ฉันขอปลีกตัวออกมารับสายแล้วพยายามลดเสียงการสนทนาให้เบาที่สุด

“ว่าไงพี่”

(พี่เจออีตานั่นควงผู้หญิงเมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อน แถว ๆ บาร์ที่เราไปนั่นแหละ) เสียงของเธอสั่นเครือ

(มันไม่เคยสำนึกกับสิ่งที่ตัวเองทำกับพี่เลยจริง ๆ เพราะงั้น น้องต้องทำตามแผนของเราต่อนะ ทำให้มันรัก แล้วหักอกมันให้ได้ ไอ้คนเห็นแก่ตัว) สิ้นเสียงนั้น สายก็ถูกตัดพร้อมกับหัวใจของฉันที่เต้นแรงไม่เป็นส่ำเพราะความกดดัน

“มีอะไรหรือเปล่า” เขาถามทันทีที่ฉันเดินกลับมานั่งลงที่เดิม

“เปล่าค่ะ” ฉันตอบเสียงเรียบ แล้วแสร้งถามสิ่งที่อยากรู้

“คุณไปที่บาร์นั้นนานหรือยังคะ”

“ถึงที่นั่นก็เจอคุณก่อนเลย"

"ก่อนหน้านี้ได้แวะที่ไหนมั้ยคะ"

"แวะไปธุระมาเหมือนกัน มีอะไรหรือเปล่า”

อาจจะแวะจู๋จี๋กับผู้หญิงที่พี่สาวฉันไปเห็นแน่ ๆ ฉันจึงไม่ได้สนใจคำถามของเขาแล้วยิงคำถามกลับไปอีกครั้ง

“แล้วคุณไปที่บาร์นั้นทำไมเหรอคะ”

“เพื่อนผมเป็นเจ้าของที่นั่น”

“อ๋อ” ฉันพยักหน้าช้า ๆ มือที่ถือปากกาเริ่มสั่น แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเซ็นชื่อลงไป ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นคนยังไงกันแน่

หลังจากนั้นเขาก็รับเอกสารไปจากมือของฉันพลางก้มอ่านชื่อฉันช้า ๆ ราวกับต้องการสลักไว้ในความทรงจำ ฉันคิดว่านั้นนะ

“พริม พริมา…สินะ”