ตอนที่ 5 (5.1)

ตอนที่ 5

คุณนิโคลัส

ขอบคุณที่ส่งของขวัญมาให้อีวานแต่ฉันขอส่งคืนทั้งหมด ถ้าคิดว่าจะใช้แผนนี้ซื้อใจอีวานแล้วละก็คุณคิดผิด และถ้าคุณอยากรู้จักใกล้ชิดกับอีวานจริงๆ ด้วยใจที่บริสุทธิ์ ฉันก็ยินดีที่จะให้คุณกับอีวานได้สนิทสนมกัน เพราะอย่างไรคุณก็คือลุงถึงแม้จะเป็นลุงที่พรากพ่อไปจากเขาก็ตาม เอาเถอะ ครั้งนี้ฉันจะไม่ถือสา จะถือว่าคุณทำไปเพราะนิสัยที่ติดตัว

พุดแก้ว ไมตรีนฤนาท

น้าที่อีวานรักที่สุด

นิโคลัสขยำทิ้งด้วยความโมโห นอกจากพุดแก้วจะส่งของเล่นทุกอย่างคืนแล้วยังเขียนจดหมายมาด่าเขาอีก ถึงแม้จะไม่ใช่คำพูดที่หยาบคาย แต่ถ้าอ่านดีๆ มันคือการด่าอย่างสุภาพมากที่สุด แถมลงท้ายด้วยข้อความที่น่าเจ็บใจมากด้วย

“เธอตั้งใจจะเปิดศึกกับฉัน” ชายหนุ่มพูดอย่างอารมณ์เสีย

“แล้วของเล่นพวกนี้ล่ะครับ” วูฟล์ถามพร้อมทั้งมองกองของเล่น

“เอาไปคืนที่ร้าน ถ้าคืนไม่ได้เอาไปขายต่อ ถ้าทำทั้งสองอย่างไม่ได้ก็บริจาคไปเลย” ชายหนุ่มออกคำสั่งอย่างหงุดหงิด เห็นทีต้องหาวิธีใหม่เสียแล้ว และคราวนี้เขาจะเล่นสงครามเย็นกับเธอ

อีวานยืนจ้องผู้ชายที่มายืนรอที่หน้าบ้านอย่างแปลกใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อจำได้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือลุง นิโคลัสยิ้มให้หลานชายแล้วค่อยๆ ย่อตัวให้อยู่ในระดับเดียวกัน เด็กน้อยยกมือไหว้ทำความเคารพตามที่ถูกสอนมา ซึ่งมันช่างน่ารักน่าชังในสายตาของผู้เป็นลุงเหลือเกิน

“สวัสดีครับคุณลุง” เด็กน้อยพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“วันนี้ลุงมารับอีวานไปกินไอศกรีมครับ” นิโคลัสบอกอย่างอ่อนโยน

“ครับ แต่ต้องขอน้าแก้วก่อน” เด็กชายตอบเบาๆ

“ไม่ต้องก็ได้ครับ ลุงขอไว้แล้ว” ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้มแต่อีวานกลับมองหน้าเขา

“ทำไมมองลุงแบบนั้นครับ ไม่เชื่อลุงเหรอ” นิโคลัสย้อนถามเมื่อเห็นท่าทีของหลานชาย

“น้าแก้วบอกว่าไม่ให้เชื่อคุณลุงมากเกินไปครับ” เด็กน้อยตอบตามตรง

“ลุงเป็นลุงแท้ๆ ของอีวานนะ ดังนั้นเชื่อใจลุงได้ครับ ตอนนี้เราไปกินไอศกรีมกันดีกว่า” ชายหนุ่มจับมือเด็กน้อยไว้แน่น อีวานยิ้มและเดินตามไปในที่สุด

พุดแก้วหงุดหงิดเมื่อวูฟล์มาบอกว่านิโคลัสพาหลานชายออกไปกินไอศกรีมข้างนอก โดยอาศัยจังหวะที่เธอเข้าไปทำงานในไร่

“เจ้านายของคุณไว้ใจได้มากแค่ไหนคะ” พุดแก้วถามตรงๆ

“ท่านเป็นคนดีมากครับ” วูฟล์ตอบสั้นๆ

“แล้วเขาไปที่ไหนคะ”

“ท่านสั่งไว้ว่าขอเป็นการส่วนตัวครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มเลี่ยงที่จะตอบ

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณช่วยติดต่อเจ้านายของคุณด้วยว่า เขาต้องมาส่งอีวานก่อนหกโมงเย็นนะคะ” พุดแก้วพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป สิ่งที่เธอทำตอนนี้คือไม่ยอมอยู่รอที่บ้านเฉยๆ แน่ แต่จะขับรถวนดูรอบเมืองสักหน่อยเผื่อจะเจอว่าทั้งคู่อยู่ที่ไหนกันในเวลานี้

นิโคลัสมองเด็กน้อยที่กำลังนั่งกินไอศกรีมอย่างเอ็นดู ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งคิดถึงมิคาเอลมากขึ้น

“คุณลุงไม่กินหรือครับ” อีวานถามเมื่อเห็นนิโคลัสเอาแต่นั่งมอง

“ลุงโตแล้วไม่กินไอศกรีมหรอกครับ ว่าแต่อยากได้อะไรอีกไหม” เขาถามอย่างใส่ใจ

“อยากกินแฮมเบอร์เกอร์ครับ” เด็กน้อยตอบทันที

“ได้ เดี๋ยวลุงพาไป” นิโคลัสพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี

“ขอบคุณครับ”

“คุณน้าพุดแก้วพามากินอะไรพวกนี้บ่อยไหม อีวาน” ชายหนุ่มถามอย่างสนใจ

“น้าแก้วบอกว่าไอศกรีมกินได้แต่ต้องกินแต่พอควร ส่วนแฮมเบอร์เกอร์มันเป็นอาหารขยะไม่ให้กินครับ แต่ถ้าอยากกินจริงๆ น้าแก้วจะให้ป้าสมใจทำให้ น้าแก้วบอกว่ามีประโยชน์มากกว่า” เด็กน้อยเล่าตามความจริง

“แล้วตอนอยู่ที่บ้านทำอะไรบ้างอีวาน”

“หลายอย่างครับ บางวันน้าแก้วให้ช่วยกวาดบ้านด้วย” เด็กชายบอกอย่างอารมณ์ดี นิโคลัสนิ่งไปเล็กน้อยนึกอยากจะต่อว่าคนที่กล้าใช้หลานทำงานบ้านขึ้นมาทันที

“นี่กล้าใช้หลานฉันแบบนั้นเลยเหรอ พุดแก้ว”