บทที่ 6 แค่คำโกหก

เสียงเพลงดังกระหึ่มจากลำโพงขนาดใหญ่ ผู้คนโยกเอวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างเมามัน ทว่ามุมหนึ่งของผับยังคงมีร่างสูงใหญ่ของอนาวิลนั่งนิ่งด้วยใบหน้าบึ้งตึง ส่วนซอนย่าพยายามเอาอกเอาใจเจ้านายหนุ่มของตัวเอง เพื่อหวังจะไปจบที่เตียงเหมือนทุกครา

“ท่านประธานขา ดื่มไวน์หน่อยสิคะ” ซอนย่าพยายามจะยื่นแก้วไวน์ให้อนาวิล แต่ชายหนุ่มไม่แยแสแถมยังดันออกห่าง สาเหตุที่อนาวิลพาซอนย่ามาผับด้วยเพราะต้องการเพื่อนแก้เหงา

วันนี้ทั้งวันเขาหงุดหงิดมาก ตั้งแต่ได้ฟังความสัมพันธ์ระหว่างแก้วลดากับเมธัส

“ท่านประธานเป็นอะไรคะ ทำไมเงียบจังเลย อารมณ์ไม่ดีเหรอให้ซอนย่าช่วยไหม” นิ้วเรียวลูบไล้ทั่วแผงอกแกร่ง หญิงสาวพยายามจะเล้าโลมชายหนุ่มให้มีอารมณ์ร่วมกับตัวเอง

“อย่ามายุ่งซอนย่า ผมแค่ชวนคุณมาดื่มเฉย ๆ” มือใหญ่ปัดแขนเรียวออกห่าง

“อารมณ์เสียอะไรคะ บอกซอนย่าได้ไหม” เธอยังคงรบเร้าเขาไม่เลิก

“ซอนย่า!!” จ้องเขม็งเลขาสาวอย่างไม่สบอารมณ์

“งั้นซอนย่าไม่กวนก็ได้ ดื่มไวน์หน่อยนะคะ เดี๋ยวซอนย่ารินไวน์ใส่แก้วให้”

“แก้วเหรอ” อนาวิลเด้งตัวลุกขึ้น เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้

“นั่นท่านประธานจะไปไหน” ซอนย่ามองแผ่นหลังกว้าง ซึ่งเขาทำท่าจะก้าวเท้าไปเบื้องหน้า

“ผมมีธุระนี่เงินค่าไวน์” อนาวิลนำเงินออกจากกระเป๋าจำนวนหนึ่งวางบนโต๊ะก่อนจากไป

แก้วลดายังคงนั่งคอยอนาวิลตรงป้ายรถเมลอย่างมีความหวัง คิดไว้ว่าเขาต้องมารับเธอแน่จึงไม่ได้ลุกไปไหน อีกทั้งเธอไม่มีที่ให้ไปครั้นจะกลับคอนโดก็ไม่ได้เพราะไม่มีกุญแจห้อง

“หนาวจังเลย” แขนเรียวโอบกอดตัวเองให้ความอบอุ่น ฝนที่สาดมาโดนเธอ ส่งผลให้คนตัวเล็กหนาวสะท้านทั่วเรือนร่าง ขณะนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม ท้องฟ้ามืดสนิทค่อนข้างวังเวงเหลือเกิน

“ฮัดชิ้ว! อื้อ เมื่อไรฝนจะหยุด” ตอนนี้เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะป่วย

รถคันหรูแล่นจอดตรงหน้าแก้วลดา คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นสูงก่อนฉีกยิ้มกว้าง เมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากรถ

“คุณธันย์”

ทันทีที่เข้าประชิดคนตัวเล็ก มือหนาคว้าข้อมือเล็กขึ้นมาบีบอย่างจัง

“เธอโง่หรือยังไงถึงมานั่งตากฝนที่ป้ายรถเมล”

“ก็คุณไม่ใช่เหรอที่บอกให้แก้วรอ” ไม่รู้เธอไปเอาความกล้าจากไหนจึงสวนเขากลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“แล้วฉันบอกให้รอเธอก็รอเหรอ ทำไมไม่นั่งแท็กซี่กลับคอนโด” หงุดหงิดชะมัด เธอจะเชื่อฟังเขาไปถึงไหน

“แก้วไม่มีกุญแจห้อง”

“แล้วเธอคิดไม่เป็นเหรอแก้วลดา เธอก็น่าจะไปนั่งรอใต้ตึกคอนโดแทนรอที่ป้ายรถเมลหรือจะไปเปิดห้องพักรายวันก็ไม่มีใครว่าเธอเลย” เขายังตำหนิเธอไม่เลิก

“…” หญิงสาวไม่ได้ตอบโต้คนตัวโต ริมฝีปากอมชมพูขบเม้มเข้าหากันแน่นเกือบเป็นเส้นตรง คำพูดของเขาไม่ต่างกับการด่าเธอว่าโง่เลย

“เป็นแม่ประสาอะไรวะ แทนที่จะห่วงลูกในท้องแต่มานั่งตากฝนแบบนี้ คิดได้แค่นี้เองเหรอ”

“นี่คุณธันย์” หันขวับมองอนาวิล ตอนนี้พอจะเข้าใจแล้วสาเหตุที่เขาเกรี้ยวกราดเช่นนี้เพราะคิดว่าเธอตั้งท้องลูกของเขา

“ขึ้นรถกลับคอนโดกัน” อนาวิลกระชากแขนขาวเนียนให้เดินตาม

“แก้วไม่กลับ” สะบัดแขนเรียวให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม ก่อนถอยห่างหนึ่งก้าว

“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

“ที่คุณธันย์มาหาแก้วเพราะเป็นห่วงลูกใช่ไหม”

“ใช่สิ ลูกฉันทั้งคน” เขาไม่กล้าบอกหรอกห่วงเธอด้วย

“ถ้าแก้วบอกว่าแก้วไม่ได้ท้องลูกของคุณ คุณจะปล่อยแก้วไปใช่ไหม”

“ว่าไงนะแก้วลดา” ถามซ้ำอีกครั้งแทบไม่อยากเชื่อกับคำพูดที่ได้ยินจากปากคนตัวเล็ก

“แก้วไม่ได้ท้องลูกของคุณ แก้วโกหก”

“โกหกเหรอแก้ว” เขาเกลียดที่สุดคนโกหกและหลอกลวง

“ใช่ค่ะ ต่อไปนี้เราไม่เกี่ยวข้องกันอีกแล้วนะคะ ขอตัว” แก้วลดาทำท่าจะหันหลังให้อนาวิล ทว่าชายหนุ่มอุ้มคนตัวเล็กพาไปยังรถคันหรู ฝ่ามือใหญ่เปิดประตูรถก่อนยัดร่างบอบบางเข้าไปข้างใน

“นั่งอยู่นิ่ง ๆ อย่าขัดขืด” อนาวิลรัดเข็มขัดนิรภัยให้แก้วลดาก่อนวิ่งไปฝั่งคนขับและออกรถทันใด

ร่างอ้อนแอ้นถูกเหวี่ยงไปยังโซฟาอย่างจังทันทีที่มาถึงคอนโด ทำเอาแก้วลดาถึงกับจุก

“เจ็บนะเว้ยคนบ้า เหวี่ยงมาได้ไง” ถึงจะเป็นเจ้านายแต่มาทำแบบนี้ไม่ไหวเหมือนกัน แก้วลดาค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่งแต่ถูกอนาวิลจับกดกับโซฟาอีกครั้ง

“เธอว่าอะไรนะ” ผู้หญิงคนนี้นอกจากหลอกกัน ยังปากจัดต่อว่าเขาอีกต่างหาก

“ปล่อยนะคุณธันย์โมโหอะไรขนาดนั้น แก้วแค่หลอกคุณเรื่องลูกเอง คุณน่าจะดีใจเสียอีกจะได้ไม่ต้องเป็นพ่อคน” แก้วลดาพยายามอธิบายให้คนตัวโตเข้าใจ

“เธอคิดว่าฉันควรดีใจเหรอแก้วลดาที่ถูกผู้หญิงอย่างเธอหลอกลวง ฉันเกลียดที่สุดคนที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น”

“แก้วขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยอย่างสำนึกผิด เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องบานปลายถึงขั้นนี้

“แล้วความรู้สึกดีที่ฉันมี...” เขาจะบอกว่าความรู้สึกดีที่มีต่อเธอ แต่ต้องเงียบลงเมื่อนึกขึ้นได้ไม่ควรบอกความในใจให้เธอรับรู้

“ความรู้สึกดีอะไรคะ” คิ้วสวยเลิกขึ้นสูง

“ฉันจะบอกว่าความรู้สึกที่ฉันเสียไปล่ะ เอากลับคืนมาได้ไหม เธอคงสนุกมากใช่ไหมที่เห็นฉันเป็นไอ้โง่”

“คุณธันย์คะ ไปกันใหญ่แล้วปล่อยแก้วเถอะ”

“ปล่อยให้เธอกลับไปหาไอ้ตี๋งั้นเหรอ” แค่นึกถึงเรื่องเมื่อช่วงกลางวันที่เธอกับเมธัสกอดกันกลม อารมณ์หงุดหงิดปะทุขึ้นทันที

“คุณพูดเรื่องอะไร แก้วงงไปหมดแล้ว”

“ทำไมอยากกลับไปหามันมากเหรอ”

“คุณพูดเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าไม่ยอมบอกแก้วก็ปล่อยค่ะ” แก้วลดาเตรียมจะลุกขึ้น อนาวิลยิ่งเพิ่มแรงกดแขนเล็กมากขึ้น

“ก็เธอกับไอ้เมฆนั่นไงเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ เธอมาหลอกฉันทำไมวะ อยากได้เงินฉันมากเหรอแก้วลดา”

“คุณนี่ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง”

“เธอก็อธิบายมาสิ” ตะคอกถามเสียงดัง เขาไม่เคยโมโหอะไรมากเท่านี้มาก่อน

“แก้วกับพี่เมฆเราเคยคบกันจริงแต่เลิกไปแล้ว ตอนนี้เขาแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องของแก้ว ถ้าคุณไม่เชื่อก็ให้คนไปสืบเลย” แก้วลดาท้าทายคนเหนือร่าง

“แน่ใจเหรอ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงโทนปกติ

“ค่ะ”

“แต่ฉันเห็นเธอกับมันกอดกันวันนี้” อนาวิลยังไม่คลายความสงสัย

“แก้วพยายามขัดขืนแล้วแต่แก้วสู้แรงของเขาไม่ได้ แก้วเกลียดเขาจะตายไม่ยอมให้กอดหรอก”

“อืม” คำอธิบายของคนตัวเล็กทำให้เขารู้สึกดีขึ้นทันใด แต่สิ่งที่เธอโกหกเขาเรื่องลูกยังไม่หาย เขายังคงโกรธเหมือนเดิม

“ทำไมต้องโกหกฉันเรื่องลูก”

“เอ่อ คือ แก้ว...” ไม่ทันจะกล่าวคำอธิบาย อนาวิลแทรกขึ้นก่อน

“เธอจะชดใช้ยังไงกับสิ่งที่เธอทำกับฉัน รู้ไหมฉันเกลียดมากที่ถูกหลอก”

“คุณธันย์ต้องการอะไรล่ะ แก้วยินดีชดใช้ทุกอย่างแต่ถ้าต้องการเงินแก้วไม่มีให้หรอก”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่อยากได้เงินของเธอ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ...” ดวงตาคมกริบช้อนตามองใบหน้างดงามก่อนปรายตามองเนินอกอวบอิ่ม

“เอ่อ อะไรเหรอคะ” รู้สึกร้อนผ่าวทั่วสรรพางค์กาย

“เธอต้องมาเป็นผู้หญิงของฉัน” พูดตามตรงโดยไม่อ้อมค้อม เขาติดใจเรือนร่างของเธอ เรื่องอะไรจะปล่อยให้หนี

“แก้วไม่อยากเป็นมันไม่ต่างกับแก้วเอาตัวเองมาเป็นนางบำเรอของคุณเลยนะคะ” ก่อนหน้านี้เธออาจจะเคยยอมนอนกับเขา แต่ตอนนี้เมื่อเห็นแววตาดูถูกเหยียดหยามจากคนตัวโต บอกตามตรงเธอไม่มีทางยอมเป็นของเขาเด็ดขาด

“เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองแก้วลดา” สิ้นคำพูด อนาวิลจัดการปลดเสื้อคนตัวเล็กออกจากเรือนร่างงดงาม ก่อนจะมอบบทรักแสนดุเดือดและรุนแรงแก่คนตัวเล็กให้สาแก่ใจที่ถูกหลอก

เขาเกลียดสุดคือการโดนหลอก ใครที่ทำให้เขาเสียความรู้สึกต้องเจ็บกว่าเขาหลายเท่า