บทที่ 5 โดนทิ้ง

แก้วลดาชำเลืองมองคนตัวโตซุกหน้าหล่อคมกับเต้าสวยอวบอั๋น เธอรู้สึกอายเหลือเกินที่เผลอไผลมีอะไรกับเขาอีกครา ทั้งที่พยายามจะไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น แต่ทว่าเพียงเขาสัมผัสเรือนร่างของเธอก็อ่อนยวบอย่างห้ามใจไม่ได้ เขาช่างมีอิทธิพลต่อเธอยิ่งนัก ขนาดเมธัสอดีตแฟนหนุ่มไม่เคยทำให้รู้สึกเช่นนี้มาก่อน

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตื่นจากภวังค์

“ค่ะ” ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปอีกด้าน ไม่กล้าสบตาเขา

“แก้ว”

“คะ”

“หันหน้ามาทางนี้” สั่งเสียงเข้มแกมบังคับ

“เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าคะ แก้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ไม่พูดเปล่าเตรียมจะก้าวลงจากเตียง แต่ช้าไปกว่าอนาวิลที่คว้าร่างอรชรเข้าสู่อ้อมแขน

“จะไปไหนแก้ว” กระซิบถามข้างใบหูของคนตัวเล็กพลางทอดสายตามองลำคอระหง

“คุณธันย์ปล่อยเถอะ แก้วจะรีบไปอาบน้ำต้องไปทำงานอีก” พยายามขัดขืนเล็กน้อย อกแกร่งที่เปลือยเปล่าแนบชิดกับแผ่นหลังเล็กส่งผลให้แก้วลดาร้อนรุ่มทั่วสรรพางค์ บัดนี้เริ่มหายใจติดขัด

“เขินเหรอ” เขาถามเสียงอ่อน สังเกตเห็นใบหน้างดงามแดงระเรื่อ

“ปะ เปล่าค่ะ”

“งั้นเหรอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างไม่เชื่อกับคำตอบ จากนั้นกดจูบแก้มนุ่มหนัก ๆ อย่างมันเขี้ยว “หอมจังเลย แก้มของเธอ”

“ไอ้คนฉวยโอกาส” บ่นอุบอิบแต่คนหูดีได้ยินชัดเจนและมิวายแกล้งเธอคืน

“ว่าฉันเหรอแก้ว แบบนี้ต้องโดนทำโทษ” สิ้นประโยคคำพูด อนาวิลพลิกร่างอรชรหันมาประชันหน้าก่อนทาบริมฝีปากหนาบนกลีบปากอบอิ่ม มอบจูบแสนหวานในยามเช้าอย่างหยอกเย้า ขบเม้มกลีบปากนุ่มเบา ๆ จนหนำใจและปล่อยเป็นอิสระเพราะกลัวคนตัวเล็กจะขาดอากาศหายใจ

“คุณธันย์”

“ว่าไงเหรอ” ฝ่ามือหยาบกร้านเชยคางมนขึ้นมาประสานสายตา จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตอย่างสื่อความหมาย

“ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเหรอคะ” อดไม่ได้จะเอ่ยถาม

“ไม่เคย ฉันทำแบบนี้กับเธอคนแรก”

คำพูดของเขาทำใจของเธอเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะใจแป้วในประโยคถัดมา

“ปกติคนที่นอนกับฉันจะแยกย้ายหลังเสร็จกิจทันที ไม่เคยค้างด้วยหรอก”

“อ๋อค่ะ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา แอบคิดเล่น ๆ เธอคือคนที่เท่าไรของเขาแล้ว

“เป็นอะไร”

“เปล่าค่ะ แก้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวไปทำงานสาย”

“ฉันจะรอ ไปทำงานพร้อมกัน ห้ามปฏิเสธ”

“ก็ได้ค่ะ” แก้วลดาตอบเสียงอ่อน ยอมทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายเพราะใกล้สาย

ระหว่างการทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นเหมือนทุกวัน กระทั่งเพื่อนในแผนกชวนคุย

“นี่แก้วรู้หรือเปล่า ท่านประธานกิ๊กกับคุณซอนย่า”ขวัญดาวถาม

“ไม่รู้” แสร้งพูดปด

“ไม่แปลกแก้วจะไม่รู้ก็เพิ่งเข้ามาทำงาน” สายป่านเพื่อนอีกคนกล่าวขึ้น

“แก้วว่าเราอย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายเลย” แก้วลดาพยายามจะตัดบทแต่เพื่อน ๆ ยังคงพูดต่อ

“ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกแก้ว ในแผนกนี้มีใครบ้างไม่อยากได้ท่านประธานมาเป็นหลัว หล่อเหลาขนาดนั้น แถมดีกรีไม่ธรรมดาจบนอกด้วยนะ” ขวัญดาวอธิบาย

“ต่อให้เป็นเมียเก็บของท่านประธาน ฉันก็ยอม” สายป่านพูดพลางหัวเราะเบา ๆ

“โอ๊ย...แกคิดเหรอท่านประธานจะเอาแกนังสายป่าน สวยสู้แม่เลขานั่นไม่ได้เลย ถ้าเป็นแก้วว่าไปอย่าง ใช่ไหมแก้ว” ขวัญดาวหันไปขอคำตอบจากแก้วลดา ซึ่งส่งผลให้คนกำลังเหม่อสะดุ้ง

“วะ ว่าไงนะ”

“เป็นอะไรแก้ว” สายป่านถามขึ้นด้วยความห่วงใยพร้อมสะกิดแก้วลดา

“แก้วขอตัวไปห้องน้ำก่อน” ว่าพลางเด้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วย่างกรายจากไปทันใด

ขณะกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับเรื่องที่เพื่อนพูดถึงเมื่อสักครู่ จึงไม่ทันระวังบังเอิญชนเข้ากับร่างแกร่งของใครคนหนึ่ง แขนกำยำคว้าเอวคอดไว้ทันเลยไม่ทำให้หญิงสาวล้มลงกองกับพื้น

“พี่เมฆ” เมื่อเห็นว่าเป็นใคร แก้วลดารีบผลักเจ้าของอ้อมแขนออกห่าง

“แก้ว แก้วจริงด้วย พี่คิดถึงเหลือเกิน” คว้าข้อมือเล็กขึ้นมากุมด้วยความดีใจ

“อย่ามายุ่งกับฉัน” สะบัดแขนเรียวออกจากการเกาะกุมอย่างรุนแรง จ้องเขม็งคนตัวโตอย่างเกลียดชัง

“แก้วเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนตอนพี่รู้ว่าแก้วโดนไล่ออกจากบ้าน พี่เป็นห่วงมากเลยรู้ไหม พี่อยากจะออกไปตามหาแก้วแต่นิดาไม่ยอม”

“คุณไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันระหว่างเรามันจบไปตั้งนานแล้ว” เธอไม่ได้รู้สึกกับคนตรงหน้าอีกแล้ว นับตั้งแต่วันที่เขาเลือกจะทิ้งเธอและแต่งงานกับภานิดา ความรักระหว่างเธอและเขาจบสิ้นตั้งแต่วินาทีนั้น

“พี่รักแก้ว รักเหมือนเดิม รอพี่กับนิดาหย่าก่อนนะแล้วเราจะแต่งงานกัน”

เพียะ!

“คนเห็นแก่ตัว” แก้วลดามองคนตรงหน้าด้วยแววตาขยะแขยง เขาพูดอย่างนี้ออกมาได้อย่างไร

“แก้ว” เมธัสมองหญิงสาวอย่างคาดไม่ถึงที่โดนเธอตบหน้า

“แล้วคุณขึ้นมาบนตึกนี้ได้ยังไง” แก้วลดากวาดสายตามองดูผู้คนรอบกาย ก่อนหน้านี้มัวแต่โมโหจนลืมเรื่องนี้ไปเลย หากใครมาเห็นเธอกับเขายืนคุยกันมีหวังต้องเกิดเรื่องแน่

“แก้วไม่ต้องทำเหมือนกลัวขนาดนั้นหรอก พี่ไม่ได้แอบขึ้นมาเอง พอดีบริษัทที่พี่ทำงานอยู่ส่งตัวพี่มาคุยเรื่องสัญญากับคุณธันย์”

“งั้นคุณก็ไปสิมายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไม”

“พี่คิดถึงแก้ว พี่รู้ว่าแก้วทำงานที่นี่ก็เลยมาหา” เมธัสถือวิสาสะดึงร่างอรชรมากอด

“ปล่อยฉันนะ” พยายามขัดขืนสุดฤทธิ์ เธอกลัวมีใครจะผ่านมาเห็นเพราะตรงนี้เป็นที่สาธารณะ

“พี่รักแก้วกลับมาคบกันเถอะ” เมธัสพร่ำบอกความรู้สึกที่มีต่อแก้วลดา

“คุณธันย์” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกกว้าง นี่เขามายืนตั้งแต่ตอนไหนแล้วได้ยินอะไรบ้าง

“อะแฮ่ม ขอโทษที่ขัดพวกคุณสองคนนะครับ แต่ตอนนี้เป็นเวลางาน” อนาวิลเอ่ยขึ้น ทำให้เมธัสยอมปล่อยแก้วลดาเป็นอิสระ

“คุณธันย์” เมธัสหันไปมองข้างหลังตัวเอง

“แก้วขอตัวก่อนนะคะ” แก้วลดาก้มหน้าเดินจากไป ปล่อยให้ชายหนุ่มทั้งสองอยู่ด้วยกัน

“ผมไม่เห็นรู้มาก่อนเลย คุณเมฆกับพนักงานของผมจะรู้จักกัน”

“แก้วเป็นคนรักของผม เราคบกันตั้งแต่เธอเรียนมหาลัยปีสาม”

“งั้นเหรอ” อนาวิลพยายามข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน เนื่องจากคำพูดของเมธัสทำให้เขาหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก จู่ ๆ ก็แอบอ้างว่าแก้วลดาเป็นคนรักของตัวเอง ทั้งที่เขากับแก้วลดาอยู่ด้วยกันทั้งคืนและรู้สึกโมโหคนตัวเล็กยอมให้ชายอื่นกอดหน้าตาเฉย โดยไม่คิดขัดขืน

“ครับ”

“เชิญคุณเมฆไปห้องประชุมเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว” อนาวิลตัดบท ชายหนุ่มไม่อยากฟังเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเมธัสกับแก้วลดามากนัก ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิดเปล่า ๆ

หลังเลิกงานแก้วลดามายืนรออนาวิลที่ป้ายรถเมลตามที่นัดไว้เมื่อช่วงเช้า ทว่ารอไปสักพักจนเกือบหกโมงเย็นก็ยังไร้วี่แววของคนตัวโต เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่หลายรอบ หนำซ้ำฝนใกล้ตกเต็มที

“เมื่อไรคุณจะมาคะ คุณธันย์” แก้วลดาชะโงกมองไปทางตึกบริษัท ซึ่งขณะนี้ผู้คนเริ่มทยอยออกจากบริษัทใกล้หมดเต็มที

“อ้าวแก้วยังไม่กลับอีกเหรอ” ขวัญดาวเพิ่งออกมาจากบริษัทเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นแก้วลดายังนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล

“แก้วรอเพื่อนมารับ” เผยยิ้มอ่อน

“เหรอ”

“อืม”

“เออ แก้วยังจำเรื่องที่ขวัญเล่าเมื่อช่วงกลางวันได้ไหม”

“เรื่องอะไรเหรอ” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นสูง

“เรื่องท่านประธานกับยัยแม่เลขานั่นไง แก้วรู้ไหมเมื่อกี้ขวัญเห็นท่านประธานพาแม่เลขานั่นนั่งรถออกไปด้วยกันแหละ”

“พวกเขาไปด้วยกันเหรอ” เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา ในใจกำลังเจ็บปวด

“ใช่ บอกแล้วท่านประธานกับซอนย่ากิ๊กกัน” ขวัญดาวเผยยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงตัวสวยแต่แก้วลดากลับหน้าซีดเผือด

“เอ่อ แก้ว ขวัญไปก่อนนะแฟนมารับพอดี” ขวัญดาวพูดพลางเด้งตัวลุกขึ้น แล้วย่างกรายไปขึ้นรถเก๋งก่อนรถแล่นจากไป ทิ้งแก้วลดานั่งเพียงลำพัง

“เขาไปกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ” แก้วลดามองเบื้องหน้าที่มีสายฝนโปรยปราย ท้องฟ้ามืดครึ้ม ขณะนี้ใจห่อเหี่ยวเหลือเกิน ทำไมกันนะเธอถึงเจ็บปวดราวกับถูกเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทงเมื่อรู้ว่าเขาทิ้งเธอไปกับคนอื่น