บทที่ 4 ที่อยู่ใหม่ Nc+

อนาวิลพาแก้วลดามายังคอนโดหรูของตัวเอง ชายหนุ่มนั่งมองหน้าคนตัวเล็กราว ๆ สิบนาทีก่อนเริ่มต้นบทสนทนา

“สรุปว่าเธอท้องใช่ไหม”

“เอ่อ คือ” เอายังไงดีล่ะรอบนี้ พอโดนเค้นถามอีกครั้งก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วสิ

“ว่ายังไงแก้วลดา ฉันถามได้ยินไหม”

“ท่านประธานคะ คือ…”

“เรียกฉันว่าธันย์” อนาวิลแก้สรรพนามใหม่ให้คนตัวเล็กเรียก

“ค่ะคุณธันย์” พูดเสียงแผ่วเบา ตอนนี้กลัวมากเหลือเกินถ้าเขารู้ว่าเธอโกหกไม่อยากจะคิดเลย ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง

“เรื่องนี้ค่อยพูดวันหลังละกัน กินอะไรมาหรือยัง” เขาตัดบท แล้วเปลี่ยนประเด็นใหม่

“ยังเลยค่ะ” ตอบตามความจริงโดยไม่ปิดบัง

“ฉันก็ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเหมือนกัน งั้นช่วยทำอะไรให้ทานหน่อยสิ เธอทำอาหารเป็นใช่ไหม”

“เป็นค่ะ แก้วทำได้ทุกอย่าง” พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง แค่ทำอาหารสบายมากสำหรับเธอ

“อืม”

หลังจากทั้งคู่รับประทานอาหารกันเสร็จต่างก็แยกย้ายไปนอนคนละห้อง ซึ่งแก้วลดานอนทันทีที่ศีรษะถึงหมอนเพราะรู้สึกเหนื่อยทั้งวัน แต่อนาวิลนอนไม่หลับต่อให้พยายามข่มตาเท่าไรก็ตามเนื่องจากคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาว เขานอนพลิกกายไปมาบนเตียงขนาดคิงไซซ์อย่างกระสับกระส่าย สองเดือนที่ผ่านมาไม่ได้ปลดปล่อยเลย พอมีคนตัวเล็กมาอยู่ใกล้ยิ่งทำให้เขาร้อนรนหนักกว่าเดิม

“เอาไงดีวะ” เด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางปรายตามองประตูห้องด้วยความหงุดหงิด ตั้งแต่มีอะไรกับแก้วลดา เขาไม่อยากนอนกับใครเลย แม้แต่ซอนย่าที่เคยทำให้เขาติดอกติดใจนักหนายังรู้สึกเบื่อหน่าย

ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียงตรงไปที่ห้องของแก้วลดา เขาพยายามเปิดประตูให้เบาที่สุด เพราะกลัวคนตัวเล็กสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

“หอมจังเลย” ทันทีที่นั่งลงข้างเตียงแก้วลดา เขาจึงโน้มหน้าคลอเคลียพวงแก้มขาวเนียน ตอนนี้เขาไม่ต่างกับเสี่ยแก่ตัณหาแอบย่องเข้าห้องเด็กสาวหวังปล้นสวาท

“กรี๊ด!!” แก้วลดากรีดร้องดังลั่นก่อนลุกขึ้นและคว้าหมอนใบใหญ่ทุบอนาวิลถี่รัว

“แก้วลดาใจเย็น ๆ นี่ฉันเอง”

“คุณธันย์เหรอคะ” แก้วลดาหยุดชะงัก

“ใช่” ว่าพลางเอื้อมมือเปิดโคมไฟจนภายในห้องสว่างสามารถมองเห็นหน้ากันชัดเจน

“คุณธันย์” เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ก็ใช่นะสิ ฉันเอง”

“แล้วคุณเข้ามาในห้องแก้วทำไมคะ”

“เอ่อ คือ ฉันอยากให้แก้วช่วยอะไรหน่อย” พูดพลางสังเกตปฏิกิริยาคนตรงหน้า

“อะไรเหรอคะ ถ้าแก้วช่วยได้ก็ยินดี” ยินดีช่วยเหลือเขาทุกอย่างถ้าช่วยได้ เพราะอยากตอบแทนเรื่องที่พัก

“แก้วช่วยได้แน่นอน ขอแค่อย่าขัดขืน” อนาวิลมองคนตัวเล็กด้วยแววตาหื่นกระหาย

“อะไรเหรอคะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงของเขาฟังดูแปลก ๆ จนแอบหวั่นเล็กน้อย

อนาวิลไม่พูดพร่ำทำเพลง ค่อย ๆ เขยิบเข้าใกล้คนตัวเล็ก ฝ่ามือหยาบกร้านประคองแก้มนุ่มพลางประสานตาคู่หวาน จากนั้นโน้มหน้าหล่อเหลาประกบจูบกลีบปากนุ่มเต็มไปด้วยความหลงใหล ค่อย ๆ บรรจงจูบริมฝีปากอมชมพูอย่างนุ่มนวล ปากนุ่มของเธอที่เขาชื่นชอบมากเหลือเกินจะสัมผัสกี่ครั้งไม่เคยเบื่อ

“คุณธันย์” มือเรียวดันแผงอกแข็งแรงกำยำออกห่าง ใบหน้าสวยเบือนไปอีกทาง

“อย่าห้ามกันเลย” ตอนนี้เอาอะไรมาฉุดก็ไม่สามารถห้ามความปรารถนาที่เขามีต่อคนตัวเล็กได้สักนิด

“คือแก้ว...”

“ฉันขอเถอะแก้ว ตั้งแต่คืนนั้นที่ฉันมีอะไรกับเธอ ฉันนอนกับคนอื่นไม่ได้อีกเลย” ยอมรับออกมาอย่างไม่ปิดบัง

นี่เธอควรดีใจไหมที่ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ แต่ท่าทางของเขาขณะนี้น่าสงสารมากเหลือเกิน ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก

“แต่แก้ว...”

“เธอกลัวฉันจะทำแรงจนกระทบถึงลูกใช่ไหม ไม่ต้องกลัวหรอกฉันจะทำเบา ๆ ลูกทั้งคน” กล่าวจบ อนาวิลยกมือขึ้นลูบหน้าท้องแบนราบของแก้วลดา

“คุณธันย์”

“ถือว่าเธออนุญาตแล้วนะ”

อนาวิลถอดชุดนอนกระโปรงของคนตัวเล็กขึ้นเหนือศีรษะแล้วโยนทิ้งไม่ไยดี เขามองทรวงอกอวบอั๋นห่อหุ้มด้วยบราเซียร์ราวกับสิ่งนั้นคือสิ่งมหัศจรรย์ครู่หนึ่ง ก่อนปลดตะขอบราเซียร์แล้วกระชากออกจากเรือนร่างงาม

“ฉันขอชิมหน่อยนะแก้ว” พูดจบ อนาวิลงับยอดปทุมถันทันใด

“อื้อ อ๊ะ คุณธันย์อย่ากัด แก้วเจ็บ” แก้วลดาร้องครางไม่เป็นภาษาเพราะคนตัวโตยิ่งดูดดื่มดอกบัวตูมรุนแรงกว่าเดิม

“เจ็บหรือเสียวเอาดี ๆ” ช้อนตามองหน้าสวยอย่างล้อเลียน รู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูกได้แกล้งคนตัวเล็กให้เขินอาย

“คนบ้า” พูดพึมพำ มือเล็กทั้งสองข้างจิกทึ้งผ้าปูด้วยความทรมาน เวลาอยู่บนเตียงกันสองต่อสอง เขาช่างแตกต่างกว่าเวลาปกติสิ้นเชิงที่มักจะสุขุม เยือกเย็น

“แก้ว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูคนตัวเล็กพร้อมเป่าลมร้อนอุ่น ปลายลิ้นสากเลียคอระหงจนเปียกชื้น สูดดมกลิ่นกายเฉพาะของเธอ กลิ่นหอมที่ทำให้เขาแทบคลั่งจนเจียนตาย

“ไม่ต้องกลัวนะแก้ว” มือใหญ่ประคองแก้มนุ่มขึ้นสบตาคู่สวยของเธอ ซึ่งทำคนโดนมองถึงขั้นอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ

อนาวิลอุ้มคนตัวเล็กให้นอนหงายบนเตียง ชายหนุ่มจัดการปลดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด เผยให้เห็นแผ่นอกกว้างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ แขนกำยำเป็นมัด ๆ และส่วนนั้นของเขาแข็งผงาดพร้อมกระแทก

แก้วลดาเบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างเขินอาย คืนนั้นเมา แต่คืนนี้มีสติครบถ้วนจึงเห็นทุกอย่างบนตัวเขา

“อ๊ะ อ๊า” เธอร้องครางปานจะขาดใจ เมื่อเขาโน้มหน้าซุกไซ้ร่องรักซึ่งไม่รู้เขาถอดแพนตี้ออกตอนไหน

ลิ้นร้อนอุ่นเลียร่องคับแน่นอย่างหยอกเย้า สลับกับการกดนิ้วขยี้ปุ่มกระสันหวังกลั่นแกล้งคนตัวเล็ก ทุกครั้งได้ยินเสียงหวานร้องครางยิ่งมีอารมณ์มากขึ้น

“อื้อ อ๊ะ คุณธันย์ขา แก้วจะตายอยู่แล้ว” แก้วลดาร้องครางอย่างลืมอาย ใครจะต้านอยู่ก็เขาเล่นดูดดื่มกลีบกุหลาบแรง

“ไม่ต้องอั้นแก้ว ปล่อยออกมาเลย”

“อื้อ แก้วไม่ไหวแล้วค่ะคุณธันย์” รู้สึกเหมือนตัวเองใกล้ถึงปลายทางแล้ว กระทั่งไม่นานน้ำมธุรสไหลรินลงมา เธอจึงผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอก

“อื้อ หวานเหลือเกิน” อนาวิลตวัดลิ้นชิมน้ำผึ้งหวานอย่างไม่รังเกียจ

“ต่อไปถึงคราวฉันบ้างแก้ว” ขึ้นคร่อมร่างอรชร นำท่อนลำสอดเข้าในโพรงสวาทที่ยังคับแน่นไม่ต่างจากครั้งแรก

“กรี๊ด!! แก้วเจ็บ” แขนเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งแน่น แม้จะผ่านเรื่องอย่างว่ากับเขามาแล้วหนหนึ่งแต่ยังเจ็บเหมือนเดิม

“อื้อ ฉันก็เจ็บเหมือนกันแก้ว ของเธอตอดแรงเหลือเกิน”

“เอาออกไปก่อนได้ไหมคะ แก้วเจ็บ” เสียงหวานสั่นเครือ

“ค่อย ๆ ผ่อนคลายนะแก้วแล้วเธอจะไม่เจ็บ” พยายามพูดปลอบประโลมคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและนุ่มนวล จากนั้นพรมจูบทั่วใบหน้างามก่อนจะรู้สึกเหมือนร่องของเธอเริ่มปรับสภาพคุ้นชินกับความใหญ่ของเขา

“ดีขึ้นยัง”

“อืม” พยักหน้ายืนยันคำตอบ

“ฉันขยับได้ยัง”

“เบา ๆ นะคะ” มองเขาด้วยแววตาอ้อนวอน

“ได้สิถ้าเจ็บก็บอกเผื่อฉันเผลอทำรุนแรง” เขาก้มหน้ามองจุดเชื่อมระหว่างกัน แล้วเริ่มสาวสะโพกเข้าออกอย่างเชื่องช้า พยายามนุ่มนวลที่สุดเพราะไม่อยากให้กระทบถึงลูกน้อยในครรภ์ของเธอ

“อื้อ อ๊ะ คุณธันย์ขา แก้วเสียว” ขณะนี้ไม่รับรู้อีกแล้วเอ่ยประโยคใดออกไปบ้างเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

“เสียวเหรอแก้ว” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีกับคำพูดของคนตัวเล็ก ตอนนี้เธอกำลังทำให้เขาหลงใหลจนหัวปักหัวปำ

จังหวะการซอยสะโพกของอนาวิลถึงจะนุ่มนวล แต่ทำแก้วลดาร้องครางเสียงหลงหลายรอบ

“อ๊ะ ฉันใกล้แล้วแก้ว”

“อ๊ะ อ๊ะ แก้วก็ไม่ไหวแล้วค่ะ ช่วยแรงกว่านี้ได้ไหมคะ” กล่าวเสียงอ่อย

ได้ยินดังนั้นอนาวิลเร่งจังหวะการกระแทกมากขึ้น ฝ่ามือใหญ่จับเอวคอดไว้พร้อมสาวสะโพกเข้าออกในร่องรัก กระทั่งไม่นานน้ำขาวขุ่นฉีดพุ่งเต็มร่องเนื้อ เขาถึงกับพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก ปรายตามองคนตัวเล็กนอนหอบกับบทรัก ใบหน้าหวานเต็มด้วยคราบเหงื่อ

“เหนื่อยเหรอแก้ว” ถอดถอนแก่นกาย แล้วล้มตัวนอนลงข้างแก้วลดา

“เอ่อ ค่ะ” หลังจากจบบทรัก เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันที

“เขินเหรอ”

“ปะ เปล่า” ปากตอบปฏิเสธแต่หันหลังให้คนตัวโต

“งั้นเหรอ” ยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี ความจริงอยากต่ออีกรอบกับเธอแต่ติดตรงที่เธอตั้งครรภ์เลยสงสาร กลัวจะเหนื่อย เรื่องที่เธอท้องลูกของเขา ถามว่าเสียใจไหมที่กำลังจะมีลูกตอบได้เลยว่าไม่ แต่จะให้แต่งงานกับเธอคงไม่เอาหรอก เขายังเจ็บปวดกับรักครั้งเก่า

“คุณธันย์จะกลับห้องเลยไหมคะ”

“คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอ” ว่าพลางดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมแขน

“คุณธันย์” คิดไม่ถึงเขาจะทำแบบนี้กับตนเอง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงระรัวจนกลัวเขาจะได้ยิน

“ฉันเหนื่อยรีบนอนซะ” อนาวิลยิ้มให้คนในวงแขนและจูบหน้าผากมนแผ่วเบา