8

เวลา 11:49 น. ห้องอาหารเอื้องลานนา

อาซามิที่ขออนุญาตพี่ชายออกมาเที่ยวข้างนอก หันไปเอ่ยถามเพื่อนสาว หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จ “เธอว่าร้านนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“อืม! เข้าท่านะ มีทั้งบาร์เครื่องดื่มและอาหาร” ไอโกะบอกพร้อมกับหันไปมองรอบๆ อย่างรู้สึกทึ่งที่ร้านอาหารแห่งนี้ ผสมผสานความเป็นสากลให้เข้ากับกลิ่นอายของวัฒนธรรมล้านนาได้อย่างลงตัว

“ใช่! แต่เราอยากจะทำแบบแยกโซนต่างๆ ออกจากกัน เช่นโซนคอฟฟี่ โซนปิ้งย่าง แล้วก็ซูเปอร์มาร์เก็ต” อาซามิบอกถึงแผนที่วางเอาไว้

“ว้าว! ฉันพยายามนึกภาพตามนะ แต่มันดูขัดๆ กันยังไงไม่รู้สิ” ไอโกะออกความเห็น

“อืม! แต่เราคิดว่ามันจะรองรับลูกค้าได้ทุกระดับเลยนะ”

“นึกว่าจะเปิดขายให้เฉพาะคนรวยซะอีก” ไอโกะแกล้งเอ่ยแซว

“บ้า! ถ้าขายให้แค่คนรวยก็เจ๊งกันพอดีสิ เราต้องตีตลาดจากลูกค้าทุกกลุ่มมันถึงจะไปรอด”

“เธอจะเปิดร้านเมื่อไหร่?”

“ยังไม่รู้เหมือนกัน ขอเราหาข้อมูลให้แน่นก่อน”

“สู้ๆ นะ เราเป็นกำลังใจให้” ไอโกะฉีกยิ้มให้เพื่อนสาวที่ดูจะมั่นใจกับแผนของตัวเอง แม้เธอจะอดคิดไม่ได้ว่ามันดูขัดๆ กันไปสักหน่อย แต่ถ้าสามารถครอบคลุมลูกค้าได้ทุกระดับอย่างที่อาซามิว่า ทุกอย่างก็น่าจะไปได้สวย

“ขอบใจ ว่าแต่เธอจะไปทำงานกับพี่ชิโร่จริงๆ เหรอ” อาซามิถามด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“ต่อให้ไม่อยากไปแล้วฉันปฏิเสธได้ไหมล่ะ อย่าลืมนะว่าคุณไดอิจิ เป็นคนออกทุนให้ไปเรียนต่อกับเธอ เรียนจบฉันก็ต้องไปช่วยเขาทำงานก่อน” ไอโกะบอกยิ้มๆ

“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันไปขอพี่ชิโร่ให้เอง” อาซามิบอกอย่างรู้สึกไม่โอเค เพราะแผนของเธอ มีเพื่อนสาวอยู่ด้วย

“ไม่เอายูกิ ให้ฉันทำงานทดแทนบ้างเถอะ ไม่งั้นคงจะอึดอัดใจสุดๆ เลย” ไอโกะบอกด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะตั้งแต่บิดากับมารดาจากไปครั้งนั้น เธอก็ถูกเลี้ยงดูประหนึ่งคนในครอบครัวบรรจงวิเศษมาโดยตลอด แต่เธอก็ไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นแค่ลูกสาวคนสนิทของคุณคณินกับคุณอายากะ

“โอเค! ทำได้สักสองเดือนแล้วหาเรื่องให้พี่ชิโร่ไล่ออกเลยนะ” อาซามิ ชี้นำเพื่อนสาว

“คิกๆๆ” ไอโกะหัวเราะจนสั่นไปทั้งตัวกับสีหน้าจริงจังของเพื่อน

“นี่ฉันพูดจริงนะไอโกะ” อาซามิมองค้อนอย่างรู้สึกนอยด์ๆ เพราะทุกๆ ช่วงของชีวิตเธอ มีไอโกะอยู่ข้างๆ มาตลอด แต่พอเรียนจบมา อีกฝ่ายก็จะแยกไปทำงานกับพี่ชาย มันทำให้เธอรู้สึกเคว้งอย่างบอกไม่ถูก

ค่ายมวย DDT เวลา 15:40 น.

เนื่องจากเป็นการชกเพื่อการกุศล ไดอิจิจึงต้องมาฝึกซ้อมที่โรงยิมของค่ายมวย DDT ร่วมกับหิรัญในช่วงหนึ่งอาทิตย์สุดท้าย ซึ่งตั้งแต่วันแรกที่เข้าประชุมร่วมกันจนถึงวันนี้ ตนก็ไม่เคยได้เจอกับ แม่ทัพ อินธิรากรณ์ อีกเลย จะมีก็แค่คนสนิทที่ชื่อโดม เข้ามาดูแลอยู่เป็นพักๆ

ในระหว่างการซ้อมมวย ก็จะมีช่างภาพเข้ามาเก็บภาพทุกวันเพื่อทำการโปรโมทการชก ผ่านทุกๆ ช่องทาง โดยตามติดชีวิตของนักมวยก่อนขึ้นชกบนสังเวียนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์

“ยูกิไม่มาด้วยเหรอ” หิรัญเดินผิวปากเข้ามาถามหานางฟ้าคนสวยอย่างอารมณ์ดี

“น้องกูจะมาทำซากอะไรที่นี่” ไดอิจิที่กำลังจะต่อยกระสอบทรายหันไปตอบกลับด้วยสายตาขวางๆ

“อ้าว! ก็มาให้กำลังใจกูไง” คนอินเลิฟยิ้มยั่ว

“ไอ้รัญ” ไดอิจิตวาดเสียงดัง เตรียมจะเหวี่ยงหมัดไปใส่หน้าหล่อๆ ที่แสนจะกวนตีน เอ๊ย! กวนเท้าของตน

“มีอะไรกันครับเสี่ย คุณไดอิจิ” เคน รีบเดินเข้ามาถามนักมวยสมัครเล่นทั้งสอง ที่ทำท่าจะชกนอกรอบก่อนขึ้นสังเวียนจริง

“ไม่มีอะไรครับโค้ช แค่หยอกกันเล่นเท่านั้น จริงไหมเพื่อน” หิรัญรีบออกตัว

“ใครเพื่อนมึง” คนที่โกรธจนหน้าแดงก่ำถามกลับอย่างไม่พอใจ

“จริงๆ เขาอยากเป็นเพื่อนกับผมครับ แต่แกล้งทำปากแข็ง” หิรัญหันไปบอกกับโค้ชด้วยน้ำเสียงขบขันต่อ

“ไอ้เชี่ย” ไดอิจิกลอกตาที่ถูกกวนประสาทตั้งแต่เริ่มซ้อม

“ได้ข่าวว่าน้องสาวคุณไดอิจิเรียนจบที่ต่างประเทศ แถมยังคว้าเกียรตินิยมอันหนึ่งกลับมาได้ด้วยเหรอครับ” เคนรีบปลี่ยนเรื่องคุย

“ใช่ครับ” ไดอิจิพยักหน้ารับอย่างภูมิใจ

“ผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ” เคนบอกพร้อมกับก้มหัวลงนิดๆ อย่างชื่นชม

“ขอบคุณครับ” ไดอิจิก้มหัวตอบอย่างให้เกียรติอีกฝ่าย

“เอ่อ...ผมขอเก็บรูปเสี่ยกับคุณไดอิจิสำหรับวันนี้หน่อยนะครับ” ช่างภาพของทีมงานเอ่ยหลังเห็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดผ่อนคลายลง

“ได้ครับ” หิรัญขานรับพร้อมกับขยับเข้าไปยืนใกล้ๆ กับว่าที่พี่เมีย เอ๊ย! คู่ชก แล้วเอ่ยกระซิบถามเรื่องสำคัญ “แกบอกยูกิหรือยังว่าถ้าแกแพ้ เธอต้องมาอยู่ในความดูแลของฉัน”

“จะบอกทำไม เพราะคนที่แพ้น่ะคือแกต่างหาก”

“อย่ามั่นใจนักสิพี่เขย” หิรัญเอ่ยหยอกด้วยสีหน้ากวนๆ

“หยุดฝันกลางวันได้แล้ว ชาตินี้แกไม่มีวันจะได้เชยชมน้องสาวของฉันหรอก” ไดอิจิเอ่ยและจ้องหน้าของอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดๆ

“หึๆ แกอย่าบิดพลิ้วในข้อตกลงแล้วกัน” หิรัญจ้องกลับด้วยสายตาดุๆ

“แกต่างหากที่ห้ามบิดพลิ้ว” ไดอิจิเอ่ยจบเเสงจากแฟลชของกล้องราคาแพงก็ส่องกระทบใบหน้ารัวๆ แชะ! แชะ! แชะ! แชะ!

“เยี่ยมครับ สีหน้าท่าทางเหมือนจะต่อยกันจริงๆ เลย” ช่างภาพยกนิ้วให้กับนักชกวีไอพีหลังจากที่เก็บภาพเสร็จ

“เสี่ยรัญเชิญไปประจำที่ฝึกครับ ส่วนคุณไดอิจิซ้อมต่อได้เลย” เคนรีบแยกสองหนุ่มที่ทำท่าจะต่อยกัน

“ครับ” หิรัญขานรับก่อนจะเดินไปฝึกซ้อมที่มุมของตนเอง

ไดอิจิมองตามด้วยหางตาครู่หนึ่ง แล้วหันมาชกกระสอบทรายต่อรัวๆ ประหนึ่งว่ามันคือคนที่เพิ่งจะเดินแยกไป

3 วันต่อมา คืนก่อนหน้าวันขึ้นชก เวลา 21:09 น.

ขณะที่อาซามิกำลังกดดูรูปภาพคู่ชกของพี่ชาย ซึ่งดูจะเจ้าชู้ใช่เล่น เพราะมีข่าวกับสาวๆ เต็มไปหมด ทำให้เธอเกิดความรู้สึกติดลบกับอีกฝ่ายทันทีและคิดว่าหากมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง เธอจะเอาแหวนวงนั้นคืนให้กับเขา

ก๊อกๆ