บทที่ 6 คนเมา Nc

เช้าวันใหม่แสนสดใส ทว่ากลับไม่ได้ทำให้กชนิภาสดใสตาม เพราะเรื่องเมื่อคืนยังคงรบกวนจิตใจตลอดเวลา เธอไม่กล้าจะสู้หน้าคนตัวโต รู้สึกอับอายเหลือเกิน

วันนี้หญิงสาวมีเรียนช่วงบ่าย แต่ออกจากคฤหาสน์ตั้งแต่เวลาเจ็ดโมงเช้า เพื่อหลีกเลี่ยงการเจอผู้คน

หญิงสาวมักจะออกไปเรียนช่วงเช้าเป็นประจำ ทั้งยังเลี่ยงการไปพบเจอสาวิตรีเหมือนทุกครั้ง จนผู้มีพระคุณเกิดความสงสัย

“ป้าจันทร์ ช่วงนี้สายขิมไปไหนคะ สาไม่เจอหลายวันแล้ว” สาวิตรีเอ่ยถามป้าจันทร์ขณะกำลังรับประทานอาหารเช้า โดยมีธมนินทร์นั่งร่วมอยู่ด้วย

“เห็นว่าช่วงนี้เรียนหนักค่ะ เลยไม่ค่อยได้มาหาคุณนาย”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” สาวิตรีตอบรับอย่างเข้าใจ ทว่าอีกคนไม่ได้เข้าใจตามคำบอกกล่าวของป้าจันทร์

ธมนินทร์ยิ้มร้ายมุมปาก เขาพอจะเดาได้ว่ากชนิภาจงใจหลบหน้าตนเอง

“คุณแม่ครับ”

“หืม ว่าไงธาม” สาวิตรีหันไปมองลูกชาย

“วันนี้คุณแม่ต้องเดินทางไปสัมมนาที่ภูเก็ตใช่ไหม”

“ใช่ ธามจะไปกับแม่หรือเปล่าลูก” สาวิตรีตอบ

“ไม่ครับ แล้วคุณแม่ไปกี่วัน”

“แม่ไปหนึ่งสัปดาห์ แม่ว่าจะพักผ่อนด้วย”

“คุณแม่ไปพักผ่อนให้สบายเถอะครับ งานที่บริษัทผมจะช่วยแบ่งเบาเอง”

“ขอบใจธามมากนะ แค่นี้แม่ก็หายห่วงแล้ว”

“ครับ” ธมนินทร์ตอบรับพร้อมส่งยิ้มแก่มารดา ก่อนจะก้มหน้ารับประทานอาหารต่อ

“ธาม”

“ครับ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองมารดา ซึ่งกำลังมองมายังตนเอง

“แม่ขอร้องอย่างหนึ่งได้ไหม”

“ได้ครับ ผมยินดีทุกอย่าง”

“แม่ไม่อยู่ธามอย่ารังแกสายขิมได้ไหม แม่สงสารน้อง” สาวิตรีกล่าวเสร็จ สังเกตพฤติกรรมของธมนินทร์

“ผมไม่รับปากครับ” เขาตอบเสียงเรียบ จัดการกินอาหารตรงหน้าต่อ

“ธาม!! ทำไมชอบทำให้แม่เสียใจตลอดเลย” เธอเอ็ดลูกชาย

“ผมเกลียดนางเด็กกาฝาก คุณแม่อย่าบังคับให้ญาติดีกับมันเลย!!” เขายืนยันเสียงแข็ง คนอย่างเขาถ้าได้เกลียดอะไรอย่าหวังว่าจะเป็นมิตรกันเลย

“แม่ไม่ได้บอกให้ธามเอ็นดูหรือสงสารสายขิม แต่แม่ไม่อยากให้ธามรังแกน้อง แม่ไม่คาดหวังอะไรจากธามอีกแล้วเรื่องสายขิม แม่ขอร้องแค่นี้ทำได้ไหม”

“ผมจะพยายาม” แค่นึกว่าตนเองต้องไปสนิทกับกชนิภาแค่นั้นก็รู้สึกขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว

“อืม แม่ขอบใจธามมาก งั้นแม่ไปเตรียมตัวก่อนล่ะ”

“เดินทางปลอดภัยนะครับ”

ยามค่ำคืนในสถานที่บันเทิงใจกลางเมืองกรุง เสียงเพลงดังกระหึ่มจากลำโพงขนาดใหญ่ ผู้คนต่างโยกย้ายต่างจังหวะเสียง แสงหลากสีกระทบเข้าร่างกำยำของธมนินทร์

ชายหนุ่มออกมาท่องเที่ยวราตรีตามคำเชิญของบรรดาเพื่อน ๆ ซึ่งนั่งอยู่โซนวีไอพี

“ไอ้ธาม มึงเป็นไงบ้างวะ หายหน้าไปนานเลยตั้งเจ็ดปี” เสียงของสุพจน์เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเอ่ยถาม

“ก็ดี” เขาตอบเสียงเรียบ ยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดก

“แล้วมึงกับแอนจี้เป็นไงบ้างวะ” เสียงของเพื่อนในกลุ่มอีกคนเอ่ยถาม

ธมนินทร์ไม่ตอบคำถามของเพื่อน ชายหนุ่มเงียบและนึกถึงใบหน้างามของกชนิภาต้นเหตุของเรื่องระหว่างตนเองกับแอนจี้อดีตสาวคนรัก

“เออ กูก็อยากรู้เหมือนกันระหว่างมึงกับแอนจี้เป็นอย่างไรบ้าง” สุพจน์เอ่ยขึ้น จ้องคำตอบจากปากเพื่อนสนิท

“กูกลับก่อน!!” เขายกแก้วเหล้าดื่มอีกครั้งก่อนจะกระแทกลงบนโต๊ะและเดินออกจากผับ

กชนิภาตื่นขึ้นในช่วงเวลาเกือบเที่ยงคืน เพราะรู้สึกกระหายน้ำ ทว่าเหยือกน้ำบนโต๊ะข้างหัวเตียงกลับไม่มีเหลือสักหยด

“อ้าว น้ำหมดเหรอ” เธอมองดูเหยือกน้ำในมือก่อนจะตัดสินใจออกจากห้องไป เพื่อไปเติมน้ำในห้องครัว

หลังจากหญิงสาวดื่มน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอกำลังจะเดินกลับไปห้องนอนจู่ ๆ ได้ยินเสียงร้องโวยวายของธมนินทร์ในห้องโถง เดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะไปดูแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“คุณธามเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอรีบวิ่งไปประคองร่างคนตัวโตที่ล้มบนพื้น

“คราย วะ” ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ชายหนุ่มเริ่มพูดไม่ได้ศัพท์

“ขิมเองค่ะ คุณธามเมาเหรอ” เธอถามเพราะได้กลิ่นเหล้าจากตัวชายหนุ่ม

“ยุ่งอะไรด้วย หลบไปดิ” เขาผลักร่างบางจนเซ

“คุณธามเมาแล้วค่ะ เดี๋ยวขิมประคองขึ้นไปบนห้อง” กว่าคนตัวโตจะยอมสยบเล่นเอากชนิภาเหงื่อท่วมทั้งตัว

หญิงสาวพยุงร่างหนาไปห้องนอน ดันประตูเข้าไปในห้องพร้อมนำร่างชายหนุ่มวางบนเตียงขนาดคิงไซต์

ขณะกชนิภากำลังจะออกจากห้อง ถูกมือหนากระชากลงบนเตียงพร้อมขึ้นคร่อม

“จะไปไหน”

“คุณธามจะทำอะไรคะ” เธอถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ใบหน้างดงามบัดนี้เริ่มซีดเผือด กลัวจะเกิดเรื่องคล้ายคืนนั้นอีก

“ถามโง่ ๆ ก็เอาเธอไง ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ผู้หญิงเน่า ๆ อย่างเธอมันจะเด็ดสักแค่ไหน คงผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วนสินะ” ธมนินทร์คิดว่ากชนิภาแค่ทำตัวใสซื่อแท้จริงแล้วร้ายลึก คิดว่าเธอคงมีประสบการณ์โชกโชน

“ขอร้องนะคะ อย่าทำอะไรขิมเลย” พนมมือทั้งสองข้าง อ้อนวอนคนตรงหน้า

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย คงจะโก่งราคาใช่ไหม เอาอย่างนี้ถ้าทำถูกใจ ฉันจะให้เงินสองหมื่นเลย อย่างเธอคงไม่มีใครให้มากขนาดนี้ใช่ไหม” ชายหนุ่มพูดจบ จับแขนเรียวทั้งสองข้างตรึงกับเตียงนอนขนาดใหญ่ โน้มใบหน้าหล่อเหลาก้มซุกลำคอขาวระหง

“คุณธาม ขอร้องนะคะ อย่าทำขิมเลย” เธอขนลุกไปทั้งกายถูกเขาลากลิ้นร้อนอุ่นจูบทั่วบริเวณต้นคอ

“อื้อ สายขิม ตัวเธอหอมจัง”

“อ๊ะ อ๊า คุณธาม...อย่าทำขิมเลย”

ธมนินทร์ไม่ฟังเสียงร้องห้ามคนใต้ร่าง เขาเหมือนต้องมนต์สะกดให้หลงกับร่างกชนิภา กลิ่นกายของหญิงสาวมิอาจทำให้เขาผละออกง่าย ๆ รู้สึกผ่อนคลายไปกับร่างเล็ก

ชายหนุ่มสร้างรอยแดงเต็มทั่วบริเวณต้นคอขาวเนียน เขาไม่เคยสร้างตราประทับกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้แต่อดีตแฟนเก่าก็ไม่เคย แต่กับเธอคนนี้ทำให้เขาไม่สามารถหยุดมันลงได้เลย รู้สึกหวงใยแหนอย่างบอกไม่ถูก นึกโกรธที่เธอเคยตกเป็นของคนอื่นมาก่อน

“คุณธามขา...ปล่อยขิมได้ไหม” เสียงหวานขอร้องอย่างทรมาน เพียงแค่จูบบริเวณต้นคอทำให้หญิงสาวเสียการควบคุม

ธมนินทร์ไม่สนใจเสียงห้ามคนตัวเล็ก ลากลิ้นอุ่นมาประกบจูบริมฝีปากอมชมพู ส่งลิ้นร้อนเข้าหาโพรงปากสาวเกี่ยวพันกันไปมา

เขาเคยจูบริมฝีปากอวบอิ่มนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง ปากนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กทำให้เขาอยากจูบมันซ้ำ ๆ เรื่อย ๆ อย่างไม่รู้จักจบสิ้น

“อื้อ อื้อ” เสียงครางต่ำในลำคอ

เสียงครางของคนตัวเล็กยิ่งเพิ่มอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวเขามากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มผละออกจากริมฝีปากอมชมพู จัดการถอดชุดนอนบางเบาคนตัวเล็กเหลือเพียงบราเซียร์สีหวาน

ด้วยความเขินอายหญิงสาวยกแขนเรียวขึ้นมาปิดทรวงอกอวบอิ่มที่ใหญ่เกินล้น แม้จะมีบราเซียร์ห่อหุ้มทว่ายังคงปิดไม่มิด

“จะปิดทำไมเอามือออกไป เธอนี้มันซ่อนรูปเหมือนกันนะ” เขาแกะแขนเรียวออกจากเต้าสวย เอื้อมมือหนาปลดตะขอบราเซียร์แล้วโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

“คุณธามเมามากแล้ว ปล่อยขิมเถอะ” เธออ้อนวอนคนตัวโตกำลังมองยังเต้าสวยที่ตั้งตระหง่านงามเด่น

“เลิกพูดได้แล้วรำคาญ กับผู้ชายคนอื่นเล่นตัวแบบนี้ไหม หรือเพราะเห็นว่าฉันรวยเลยคิดจะโก่งราคา ฉันให้เลยสามหมื่น” คนที่คิดว่าหญิงสาวเคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาแล้ว ต่อว่าคนตัวเล็กอย่างไม่สนใจความรู้สึก

“ขอร้องนะคะ อย่าทำอะไรขิมเลย” หญิงสาวพยายามขัดขืนให้หลุดจากการเกาะกุมของคนตัวโต เขายิ่งกว่าซาตานร้ายคอยจะทำร้ายให้เธอเจ็บช้ำ

ธมนินทร์ไม่รอช้าต้องการเปลี่ยนเสียงร้องของเธอเป็นเสียงครางแทน ปากหยักได้รูปจัดการงับยอดปทุมถันอย่างหนักหน่วง ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาบีบเคล้นทรวงอก

“อ่าส์ อื้ม” เสียงหวานครางออกมาไม่เป็นภาษา